دانلود تحقیق مدعیان دروغین مهدویت

مدعیان دروغین :

از فرازهای مهم توقیعی از امام عصر (عج) ، خطاب به جناب علی بن محمد سیمری ، مساله ی خبردادن ازظهور مدعیان دروغین است.

دورغ پردازانی نابکار، که با معرفی نمودن خویش ، به جای "رهبر حقیقی" ، اراده انحراف مسیر واقعی هدایت و گمراهی وظلالت انسانها را می نمایند. تا بدین ترتیب آنها را از شاهراه روشن هدایت به پس کوچه های تاریک ظلالت بکشانند.

بی تردید وجود هدایتگران راستین در زندگی انسان بسیار لازم ومفید می باشد . نیز وجود فریب کارانی که با قصد تخریب عقاید حقه ، خود را درلباس اصل جا می زنند، بسیار خطرناک و گمراه کننده است. لذا ، امام عصر ( عج) بلافاصله پس از آنکه آگاهی های لازم را درزمینه پایان گرفتن دوران نیابت خاصه و شروع غیبت کبری به آخرین نایب خویش می دهند، سخن از مساله ی اخلال در رهبری به میان می آورند و مشت دروغ گویان افترا زنی را باز می کنند که خود را به جای امام و نماینده او معرفی می نمایند:

"وسیاتی لشیعتی من یدعی المشاهده،الا فمن ادعی المشاهده قبل خروج السفیانی و الصیحه فهوکذاب مفتر"

"... و به زودی برای شیعیانم کسانی ظاهر خواهند شد که ادعای مشاهده ی مرا خواهند نمود، آگاه باشید هرکس قبل ازخروج سفیانی و صیحه ی آسمانی چنین ادعایی بنماید ، مسلما دروغگو و افترا زننده است."

وبدین ترتیب ،اهمیت ویژه رهبری و نقش مخرب دروغ گویان و فریب کاران ،در کلام امام جلوه نموده است . کسانی که به طمع مال و جاه و یا برخاسته با اشاره بیگانه و استعمارگران غرب ، ادعای دروغین "بابیت " و یا " مهدویت " خویش راعرضه کردند و گروهی را فریفته و به دور خویش جمع آوردند. اما از آنجا که حجت های رسای الهی پیوسته در کار است و هدایت و راه یابی مردمان پیوسته در کف اقتدار الهی است که ،- " ان علینا للهدی " ، " هدایت مردمان بر ماست "، سوره لیل ، آیه 11- دست فریب ایشان را نمایانده تا انسان های حق جو راه باطل نپویند و باطل بر حق چیره نشود.

از اینان یکی «علی محمد»، فرزند «میرزا رضای بزاز» در شیراز ، بیش از صد وشصت سال پیش ، ظاهر شد و به سن 25 سالگی ادعای بابیت امام عصر (عج) نمود و اینکه بنده ای از بندگان و نماینده ای از نمایندگان آن حضرت است و بدین گونه مصداق دیگری گشت بر گروه " دروغ گویان افترا زننده" که امام عصر (عج) در توقیع خویش پیدایش آنان را آگاهی داده بودند. بعد ها که زمینه را مناسب یافت ، در گوشه و کنار آثارش ، ادعایی دیگر نمود و مقام خویش را به « مهدویت » ، « رسالت » و حتی سرانجام «الوهیت » بالا برد.

زمینه های گوناگون (به ویژه دست های بیگانه و استعمار) سبب گشت که این مرام ، همچون همتاهای دیگرش در فراموشخانه تاریخ ، راه نابودی سریع را نپیماید و بعد ها از حلقوم افرادی دیگر نغمه های جدیدتری را سازکند.چهره هایی چون « میرزا حسینعلی نوری» و فرزندش « عباس افندی» و نوه دختری عباس افندی ، با نام «شوقی افندی».  

نمونه ای از مدعیان دروغین مهدویت :

هلال کرخی – محمدبن علی بن بلال – حسین بن منصور حلاج – محمدبن علی شلمغانی – ابوبکر بغدادی - کیسانیه – سفیانی – جارودیه – ناووسیه – زیدیه – واقفیه – باقریه – اسماعیلیه – محمدیه – جوازیه – ابومسلم خراسانی – منصور دوانیقی – عبدالله سفاح – ابن مقفع – حاکم نصرالله – عبدالله عجمی – محمدبن احمد سودانی – محمدبن علی بن احمد ادریس – ابن سعید یمانی – مهدی مصر – مهدی سودانی – درویش رضا – غلام احمد قادیانی (قادیانی گری ) – شیخ احمد احسایی – سید کاظم رشتی – میرزا علی محمد باب – حاج کریم خان کرمانی – حسینعلی بهاء الله (بنیان گذارفرقه بهائی) عباس – شوقی افندی- حسن شریعی

پیشینه بابیت :

سال ها گذشت و دیگر از این گونه مدعیان دروغین بابیت ، بروز نکرد ، تا اینکه « مذهب انحرافی شیخیه » ( درقرن 13ه.ق) به وجود آمد.مؤسس شیخیه شخصی به نام « شیخ احمد احسائی » بود  او معتقد بود که در هر دوره باید یک نفر به عنوان باب خاص(دربان و واسطه مخصوص ) امام زمان برای وساطت بین امام و مردم وجود داشته باشد، و ادعا می کرد که من باب خاص امام زمان هستم.

او پس از خود یکی از شاگردانش به نام « سید کاظم رشتی » را جانشین خود ساخت . پس از مرگ سید کاظم رشتی ، میرزا علی محمد باب ( در25سالگی در سال 1260 ه .ق ) و سپس حاج کریم خان کرمانی ، میرزا حسن گوهر و میرزا باقر، و یحیی صبح ازل ، و پس ازاو حسینعلی بهاء و... دنباله مرام بابیت را ادامه دادند.

بنابراین بابی گری و بهائی گری ، مولود شیخیه بود و شیخیه نیز مولود فرقه های صوفیه بوده است . به دنبال آن بهائی گری نیز مولود صوفیه بود، زیرا حسینعلی بهاء مؤسس بهائیت قبلا در سلک صوفیه و دراویش بود، چنانچه جُبه و کلاه ترمه ای سوزن زده ، و موی بلند سروصورت ، و داشتن تَبَرزین او که در خانواده اش نگهداری می شود ، بیانگرصوفی گری اواست. در طول تاریخ افرادی چون قادیانی ، متمهدی سودانی و علیمحمدشیرازی و000 را می شناسیم که به دعوی نیابت خاصه و مهدویت برخاسته اند.

اینها کسانی هستند که به طمع پیدا کردن مقام و شخصیت و به منظور سوار شدن بر مردم ساده دل و زودباور، به ناموس الهی یعنی دین خدا خیانت می ورزند و خویش را از طرف خدا می نامند و جمعی را به گرد خود فراهم می آورند و بافته های خویش را به نام کتاب آسمانی ، به خورد توده عوام می دهند .

ولی به مصداق آیه قرآن : « لَوْ کانَ مِنْ عِنْدِ غَیْرِ اللهِ لَوَجَدُوا فِیهِ اخْتِلافاً کَثیراً » سوره نساء آیه ، 82« اگرازسوی غیرخدابود اختلاف فراوانی  در آن می یافتید.» در آثارشان به مطالبی اعتراف کرده اند که گواهی صادق و راستین ، بر بطلان مسلک آنها است .

میرزا علیمحمد شیرازی معروف به باب یکی از این افراد است . او نخستین رهبر بابیه و بهائیه و نیز اولین مدعی است در این فرقه ، که به وجودو زندگی حضرت ولیعصر عج اعتراف می کند . خوب توجه کنید :

« در نخستین کتابی که در تفسیر سوره یوسف مرقوم نموده در جمیع مواضع آن خطاب هایی به آن شخص غائب  که از اومستفید و مستفیض بوده نموده و استمداد در تمهید مبانی خویش جسته و تمنای فدای جان در سبیل محبتش نموده ازجمله این عبارت است

« یا بَقِیَه َ اللهِ قَد فَدَیتُ بِکُلّی لَکَ وَ رَضَیتُ السَّبَّ فی سَبیلِکَ وَ ما تَمَنَّیتُ اِ لَّا القَتلَ فی مَحَبَّتِکَ وَ کَفیَ بِاللهِ مُعتَصِماً قَدیماً »

این باب است که آرزو می کند : « ای بقیه الله سراپای وجودم ، فدای تو باد ، خرسندم که در راه تو دشنام بشنوم و تمنائی جز اینکه در راه محبت تو کشته شوم ندارم...».

این اعتراف را عباس عبدالبهاء فرزند میرزا حسینعلی (بهاءالله ) در کتاب مقاله شخصی سیاح (صفحه3و4) که در تفصیل قضیه باب نوشته است آورده ، و نیز کتاب ایام تسعه (نشرسوم صفحه 168) و کتاب ایقان (199صفحه ای – صفحه180) ، آرزوی باب را به فداکردن جانش در راه حضرت بقیه الله تصریح کرده است .

میرزا علی محمد باب (پیشوای بهائیان ) درکتاب های خودراجع به امام زمان عج چنین می نویسد :

1-     در صفحه 27 کتاب "صحیفه عدلیه " می نویسد : « امام دوازدهم ، محمدبن الحسن صاحب الزمان می باشد .»

2-     در صفحه 123 کتاب " تفسیرسوره بقره" می نویسد : « خدا به امام دوازدهم ، محمدبن الحسن ، طول عمر داده و او هم اکنون زنده است .»

3-     در کتاب " تفسیر سوره یوسف " می نویسد : « خدا خواسته است که تفسیر سوره یوسف از طرف محمدبن الحسن العسکری به او داده شود .»

4-     در صفحه 181 کتاب " اسرار الآثار خصوصی " جلد اول از قول علی محمد باب مطالبی آمده که خلاصه اش چنین است : « به من تهمت زده اند که ادعای وحی و امامت و پیغمبری و بابیت نموده ام . لعنت خدا بر ایشان و خدا آنها را به خاطر این تهمت ها بکشد . بدانید که بعد از حضرت محمد ص پیغمبری نخواهد آمد و امام دوازدهم نیز محمد بن الحسن العسکری بوده و غیر از چهار نایب خاص ، هیچ کس باب امام نمی باشد. خدایا از این نسبت ها که به من داده اند بیزارم .»

البته باید توجه داشت که مطالب فوق را علی محمد باب با کمال بی پروائی و با اعتقاد تمام بیان داشته است ، نه اینکه ترسیده یا تقیه نموده باشد . شاهد بر این مطلب گفتار میرزا حسینعلی درکتاب ایقان است که می گوید : « با اینکه همه با او مخالف بودند ، از احدی خوف ننمود و ادعای خودرا فرمود .»