تحقیق ونزوئلا

ونزوئلا کشوری است در شمال آمریکای جنوبی. پایتخت آن کاراکاس است.ونزوئلا در زبان لاتین به معنای ونیز کوچک است و از این رو این نام را یافته‌است که یابندگان این سرزمین دیدند که بومیان این سامان خانه‌های خود را بر روی آب ساخته‌اند.

ونزوئلا در گذشته مستعمره اسپانیا بوده‌است، اما در حال حاضر یک جمهوری فدرال است. در طول تاریخ، ونزوئلا با گینه بر سر قلمرو درگیری و مشاجراتی داشته‌است که عمدتا مربوط به منطقه اسکیبو می‌شود و همچنین با کلمبیا بر سر خلیج ونزوئلا درگیری داشته‌است. ونزوئلا امروزه در بعد وسیع به خاطر صنعت نفت، تنوع زیست محیطی منطقه و مشخصه‌های طبیعی آن شهرت یافته‌است. کریستف کلمب وقتی در سال ۱۹۴۸ به کرانه‌های شرقی این کشور رسید، به قدری مجذوب چشم انداز منطقه شد که آن را Tierra de Gracia (سرزمین زیبایی) نامید که از آن زمان تاکنون لقب این کشور بوده‌است.

خاستگاه ونزوئلا

اعتقاد بر این است که نام ونزوئلا از نام یک نقشه کش (آمریگو وسپوچی) که به همراه آلونسو د اوخدا درسال ۱۴۹۹ به سواحل شمال غربی خلیج ونزوئلا سفر کرد، گرفته شده باشد. گروه به محض رسیدن به شبه جزیره گوآخیرا، روستاهای پایه بلند متمایزی (پالافیتوها) را مشاهده کردند که مردم بومی آنو بر روی آب ساخته بودند. دیدن این مناظر، صحنه شهر ونیز ایتالیا را در ذهن وسپوچی زنده کرد و در نتیجه نام ونیسیلا به منطقه داده شد. برخی بر این باورند که این واژه معنای ‹‹ ونیس کوچک›› داشته و بعدها پس از تغییراتی به ونزوئلا تبدیل شده‌است. مورخان دیگر (مخصوصا فرانسیسکو هرا لوک) خاطر نشان می‌سازند که پسوند اسپانیایی-zuela دارای بار منفی و تحقیرآمیز است (مثل mujerzuela, cazuela)، از این رو آنها معتقدند که نام انتخاب شده بیشتر معنای ‹‹ ونیس درجه دوم›› را القا می‌کند.

از سوی دیگر، مارتین فرناندز انسیکو، جغرافی دان اسپانیایی، که یکی از اعضای همان گروه بوده‌است، در اثر خود به نام Summa de Geografía چنین می‌آورد که جمعیتی که قبلا به آن اشاره شد، Veneciuela خوانده می‌شدند و اینکه منطقه بر روی صخره بزرگ صافی ساخته شده بود. بر اساس این نظریه واژه Venezuela' می‌تواند یک واژه بومی باشد. با وجود این، نظریه اولی که مطرح شد، موافقان بیشتری دارد و به عنوان نسخه مورد قبولی که خاستگاه نام ونزوئلا را مشخص می‌سازد، مقبولیت یافته‌است.

تاریخچه استعمار

اصلی|تاریخچه ونزوئلا

سیمون بولیوار, El Libertador

ونزوئلا برای اولین بار در سال ۱۵۲۲تحت استعمار اسپانیا قرار گرفت. در واقع، اولین محل استقرار دائمی امپراطوری اسپانیا در آمریکای جنوبی در منطقه‌ای بود که امروزه کومانا نامیده می‌شود. قسمت اعظمی از ونزوئلا سرانجام بخشی از نیو گاراندا شد و بخشهای شرق ونزوئلا بخشی از نیو اندلوس شد. پس از چند شورش نافرجام، ونزوئلا تحت رهبری فرنسیسکو دی می‌راندا، که یکی از فرماندهان انقلاب فرانسه بود، در ۵ جولای ۱۸۱۱ استقلال خود را از اسپانیا اعلام کرد. با این حال، حکومت و تسلط کامل بر منطقه توسط داخلی‌ها، پس از پیروزی سیمون بولیوار آزادی بخش در ‹‹جنگ کارابوبو›› در ۲۴ ژوئن ۱۸۲۱، با کمک ژنرال خوزه آنتونیو پائز، و کمکهای ویژه فرمانده ارشد آنتونیو خوزه دی سوکره، که بولیوار طبق نقشه جنگ او عمل کرد و همچنین بعد از پیروزی خوزه پرودنسیو پادیلا در ‹‹جنگ دریایی دریاچه ماراکایبو›› در ۲۴ ژولای ۱۸۲۳ به دست آمد.

"قلعه سانتا روزاً یک قلعه مربوط به دوران استعمار اسپانیا است که برای دفاع از جزیره مارگاریتا در برابر دزدان دریایی یا دیگر مهاجمان خارجی ساخته شده بود

مجلس نیو گرانادا کنترل ارتش گرانادایی را به بولیوار سپرد که پس از آن او در راه آزادی چندین کشور را فرماندهی کرد و جمهوری جدیدی با نام کلمبیا تشکیل داد ( که برای متمایز ساختن آن از جمهوری کلمبیا به آن کلمبیا بزرگ یا بزرگتر نیز گفته می‌شد) و شامل کلمبیا، پاناما و و نزوئلای امروزی بود. پس از این مرحله، او ارتش خود را به سمت جنوب هدایت و فرماندهی کرد، پرو را آزاد و بولیوی را از سلطه اسپانیایی‌ها آزاد و آن راخلق کرد (نام این کشور از روی نام این منجی و آزادی بخش انتخاب شده و در گذشته بخشی از پرو، با نام ‹‹ آلتو پرو›› بوده‌است. قرار بود ‹‹آنتونیو خوزه دی سوکره›› که در جنگهای زیادی برای بولیوار پیروزی به ارمغان آورد، به عنوان جانشین طبیعی بولیوار انتخاب شود، تا اینکه او در بروکوس کشته شد. پس از جنگ استقلال، ونزوئلا به همراه کلمبیا و اکوادور تبدیل به بخشی از گران کلمبیا شدند تا اینکه در ۱۸۳۰، بولیوی طی یک شورشی به رهبری ‹‹ خوزه آنتونیو پائز›› از مجموعه فوق الذکر جدا شده و خود را به عنوان یک حکومت جمهوری مستقل اعلام کرد. پائز اولین رئیس جمهور ونزوئلا شد.

بی ثباتی سیاسی، درگیری‌های سیاسی و حاکمیت دیکتاتوری مشخصه اصلی تاریخ ونزوئلا درسالهای زیادی از قرن نوزدهم و اوائل قرن بیستم بوده‌است. .[۱] . پس از مرگ خوآن ویسنته گومز در سال ۱۹۳۵ و فروخوابی موقت حکومت اتوریته، مبارزات دموکراتیک سرانجام در سال ۱۹۵۸ باعث شد نیروهای نظامی از مداخله مستقیم در سیاست ملی خودداری کنند. از آن سال تاکنون، ونزوئلا به طور مدام ازحاکمیت دموکراتیک غیر نظامی برخوردار بوده‌است که البته این روند نیز کاملا خالی از درگیری و اختلاف نبوده‌است. رئیس جمهور فعلی ونزوئلا هوگو چاوز است که پس از حمله آمریکا به عراق به یکی از منتقدان تند جورج بوش، رئیس جمهور آمریکا تبدیل شده‌است. چاوز بلافاصله پس از به قدرت رسیدن در سال ۱۹۹۸، سیاستهای عوام گرایانه اقتصادی را در کشور به اجرا گذاشت. ونزوئلا عضو جامعه ملل آمریکای جنوبی ‹‹SACN›› است.

دولت و سیاست

رئیس جمهور ونزوئلا از طریق رای گیری انتخاب می‌شود و حق رای مستقیم برای عموم وجود دارد. رئیس جمهور پس از انتخاب شدن هم وظایف رئییس دولت و هم وظایف رئیس حکومت را به عهده دارد. مدت ریاست جمهوری شش سال است و هر فرد تنها برای دو بار متوالی می‌تواند به این سمت دست یابد. رئیس جمهور معاون خود را منصوب کرده و در مورد تعداد و ترکیب کابینه تصمیم گیری می‌کند و در نهایت با همکاری مجمع قانون گذاری اعضای کابینه را تعیین می‌کند. اگر رئیس جمهور تشخیص دهد که قسمتی از قانون قابل ایراد است می‌تواند از هیان مقننه بخواهد آن قسمتها را مورد بازنگری قرار دهد، اما اگر اکثریت اعضای مجلس با ایرادات مطرح شده از جانب رئیس جمهور مخالف باشند، ایرادات ملغی می‌شود .

مجلس ونزوئلا تحت عنوان مجلس ملی ونزوئلا یا Asamblea Nacional فعالیت می‌کند. ۱۶۷ نماینده مجلس که سه تن از آنها از میان افراد بومی انتخاب می‌شوند، برای یک دوره پنج ساله انتخاب می‌شود و تنها امکان انتخاب آنها برای سه دوره وجود دارد. نمایندگان از طریق آرای مردمی و درقالب احزاب ائتلافی یا کاندیداهای مستقل انتخاب می‌شوند. بالاترین مقام قضایی کشور ‹‹ نظام قضایی عالی ونزوئلا›› است که قضات آن توسط مجلس برای یک دوره ۱۲ ساله انتخاب می‌شوند. شورای ملی انتخابات ونزوئلا مسئولیت رسیدگی به فرایند انتخابات را به عهده دارد و متکشل از پنج مدیر است که مستقیما توسط مجلس ملی انتخاب می‌شوند.

مجازات اعدام در سال ۱۸۶۳ لغو شد و بدین ترتیب ونزوئلا اولین کشوری محسوب می‌شود که اعدام را غیر قانونی اعلام کرده‌است.

رضایت مردمی

بنا به نتایج ارائه شده به وسیله‌ی لاتینو بارمترو (latino Barametro) - معیاری که هر سال برای تعیین میزان رضایت مردم از دموکراسی به کار می‌رود- در سال 1998، هنگامی که هوگو چاوز انتخاب شده، تنها 37% مردم آمریکای لاتین از سیستم دموکرایتک راضی بودند و در ونزوئلا این رفم کمتر یعنی 35% بود تا سال 2007 حد متوسط رضایت‌مندی در همان رقم 37 درصد در تمامی آمریکای لاتین باقی ماند، در حالی که میزان رضایت مندی مردم ونزوئلا از نظام دموکراتیک‌شان به 59% افزایش یافته بود. طبق آمار موسسه‌ی لاتینوبارومتر در حال حاضر میزان رضایت مندی مردم نسبت به دموکراسی در ونزئولا به 82% رسیده است.[۴]