تحقیق یکی از فاکتور های آمادگی جسمانی

هر رشته ورزشی چهار بخش عمده دارد که عبارتند از : تکنیک 1- تاکتیک 2- آمادگی جسمانی 3-  آمادگی روانی4-  یکی از مهمترین بخشهای تمرینی در هر رشته ورزشی آمادگی جسمانی است که رکن و اساس دستیابی به اجراها ومهارتهای ورزشی است که هدف از آن توسعه و افزایش قابلیتهای عملی ورزشکاران می باشد. آمادگی جسمانی اولین مرحله پیشرفت ورزشکار بوده و موفقیتهای بعدی ورزشکار براساس آمادگی جسمانی عمومی بدست می‌آیند . هرچه زمان بیشتری به آمادگی جسمانی عمومی در برنامه تمرینات اختصاص یابد اجراها و مهارتهای ورزشی بهتر خواهد بود. آمادگی جسمانی یعنی قابلیت انجام فعالیتهای بدنی بدون ایجاد خستگی و حفظ این قابلیت و آمادگی جسمانی را بعد عمومی و همگانی آن برای هر انسانی مهم می‌باشد چراکه به فرد کمک می‌کند تا در فعالیتهای روزمره خود توان لازم را داشته باشد . هدف از آمادگی جسمانی بدون توجه به ویژگیهای رشته ورزشی موردنظر، بهبود توانایی و ظرفیت کاری ورزشکاران می‌باشد . فاکتورهای آمادگی جسمانی شامل استقامت، قدرت ،انعطاف پذیری ، ترکیب بدنی ، سرعت ، چابکی ، هماهنگی ، توان ، تعادل ، دقت ، تمرکز می‌باشد که در آمادگی جسمانی عمومی بیشتر به فاکتورهای استقامت، قدرت ، انعطاف پذیری و ترکیب بدنی توجه می‌شود. از بعد همگانی نیز فردی که دارای آمادگی جسمانی بالاتری است در مقابل بیماریها، اتفاقات غیرمنتظره، زمانهایی که نیاز به واکنش سریع دارد و ... آماده ‌تر می‌باشد .آمادگی جسمانی ویژه یا حرکتی کسب بالاترین حد در آمادگی جسمانی براساس توانایی‌ها و قابلیت‌های فردی است . آمادگی جسمانی ویژه باتوجه به آمادگی جسمانی عمومی و یا هدف پیشرفت جسمانی ورزشکاران و ویژگیهای رشته ورزشی موردنظر شکل می‌گیرد. در صورت گسترش آمادگی جسمانی ویژه سازگاریهای زیادی در قابلیت ورزشکار بوجود می‌آید که امکان کار بیشتر در تمرین و مسابقه را فراهم می‌آورد ورزشکاری که آمادگی جسمانی عمومی خوبی را پشت سر بگذارد باکسب بهتر آمادگی جسمانی ویژه به راحتی می‌تواند به عملکردهای سطح بالایی دست یابد. در مرحله آمادگی جسمانی ویژه باید در کنار توسعه عوامل جسمانی با گسترش مهارتهای تکنیکی تاکتیکی و روانی رشته موردنظر توجه شود . عمده مخاطبین آمادگی جسمانی مردم عادی می‌باشند که به هر نوعی اقدام به اجرای حرکات ورزشی روزانه می‌نمایند. تمرینات صبحگاهی ، دویدن‌ها، نرمش‌ها و ... همگی زیر مجموعه این رشته ورزشی محسوب می‌شوند و اثر مستقیم آن تامین سلامت ورزشکار، کسب شادابی و نشاط و تندرستی است . آمادگی جسمانی واژه‌ای است با مفاهیم گسترده عملیاتی، هر رشته ورزشی علاوه بر فاکتورهای اختصاصی حرکتی خود در صورت اجرا به یکی از فاکتورهای آمادگی جسمانی مرتبط بوده و باعث تقویت آن می‌شود. لذا تمرینات کلیه رشته‌های ورزشی، اجرای برنامه‌های تمرینی ورزشی روزانه (گرم کردن، دویدن، تمرینات انعطاف پذیری، تمرینات قدرتی، تمرینات استقامت قلبی – تنفسی، سردکردن و ...) می‌توانند زیرمجموعه این رشته ورزشی قرارگیرند به عبارت دیگر می‌توان گفت آمادگی جسمانی موجب افزایش قابلیت‌های حرکتی افراد شده و در سایر رشته‌های ورزشی در صورت نبود آمادگی جسمانی اجرای مهارتهای حرکتی غیرممکن است این رشته در بخش عمومی و همگانی در باشگاهها و سالن‌های ورزشی با روش‌های تمرینی اجرا می‌گردد.

آمادگی:

آمادگی چیست؟ توانایی انجام کار را آمادگی می گویند.

آمادگی دو بخش می شود: 1-آمادگی جسمانی 2-آمادگی حرکتی.

آن چه با سلامتی ارتباط دارد، آمادگی جسمانی است. آن چه به اجراء مربوط می شود

آمادگی حرکتی است.

    فاکتورهای آمادگی جسمانی:

نیرو 2- استقامت عمومی 3- استقامت موضعی 4- انعطاف پذیری. فاکتورهایی هستند که با سلامتی ارتباط مستقیم دارند و با تمرینات مداوم از خستگی زودرس جلوگیری می نمایند و مقاومت بدن را بالامی برند.

    1- نیرو:

    نیرو انرژی لازم جهت جابه جایی یا شتاب ضربدر جرم می باشد. نیرو چگونه اندازه گیری می شود؟ با نیروسنج، نیروسنج دستگاهی است که در پارک ها و شهرهای بازی جهت تفریح و سنجش نیرو نصب می گردد، اما در مدارس با بارفیکس اندازه گیری می شود. تعداد بارفیکسی که یک نفر می رود نیروی فرد محسوب می شود. بارفیکس دو نوع است که قبلااز دانش آموزان گرفته می شد. دومی بارفیکس خوابیده که هم اکنون در مدارس گرفته می شود تقویت نیرو با شنای سوئدی، بالانس کنار دیوار، روی بالانس راه رفتن و...

    2- استقامت عمومی:

    استقامت عمومی تقویت سیستم هوازی است، تقویت سیستم تنفس و قلب و عروق می باشد. استقامت عمومی چگونه اندازه گیری می شود؟ با دوی 540 متر نیمه استقامت که به وسیله کرنومتر زمان آن مشخص می شود و تقویت آن با دویدن های طولانی مدت آرام می باشد که در آن نبض بین (130 تا 120) است.

    3- استقامت موضعی:

    تقویت عضلات شکم می باشد. دو قسمت دارد، قسمت بالایی شکم و قسمت پایینی شکم. استقامت موضعی چگونه اندازه گیری می شود؟ با دراز و نشست در مدت یک دقیقه. فرد هر چند تا دراز و نشست رفت استقامت موضعی فرد مشخص می شود. برای تقویت دراز و نشست قسمت بالایی شکم دست ها را ضربدری روی سینه قرار می دهیم تا 30 درجه بالامی آییم به اندازه ای که ناف را ببینم، سپس به حالت اول برگشته در یک دقیقه برای تقویت قسمت پایینی شکم طاق باز دراز کشیده و پاها را تا 90درجه بالامی آوریم، سپس تا آستانه زمین برده باز به حالت 90درجه بالاآورده به مدت یک دقیقه تا استقامت موضعی شکم تقویت گردد.