قال رسول الله (ص) :
و صاحِبُ الأمرِ با المعروفِ یَحْتاجُ إلی اَن یَکوُنَ نامحِاً للخَلقٍ.
آنکه امر به معروف می کند ناگزیر است که خیرخواه مردم باشد.
(بحار الانوار ج 100/ ص 83)
قال رسول الله (ص) :
ان قامتِ الساعَهُ و فی یَداحَدِکُم الفسِلِه، فان اشَتطاعَ ان تقُومَ الساعَهُ حتی یَغْرِسها فَلْیَغرِسها.
اگر رستاخیز برپا شود و در دست شما نهالی باشد. اگر توانستید فرصتی بیابید تا آن نهال را بکارید، بکارید.
(مستدرک الوسائل ج 13/ص460)
قال رسول الله (ص) :
لَیسَ الغِنا فی کِثرهِ الفَرَضِ إنّما الغنی نحنی النَّفسِ.
توانگری و غنا در داشتن مال فراوان نیست و همانا توانگری به داشتن غنای نفس است.
(بحارالانوار، ج 103/ص20)
قال رسول الله (ص) :
لا یَستَکمِلُ عَبْدُ حقیقهَ الایمانِ حتی یَدَعَ المِراءَ وَ إنْ کانَ مُحِقَاً.
انسان نمی تواند حقیقت ایمان را در نهاد خود به کمال برساند مگر آن که از جدال و بحثهای خصومت آمیز دست بر دارد هرچند که حق با او بوده باشد.
(سفینه البحار ج 2 ص 532)
قال رسول الله (ص) :
اعَظْمُ النّاسِ قَدراً مَنْ تَرَکَ مالایَعنیه.
ارجمندترین مردم کسی است که درکاری که مربوط به او نیست دخالت نمی کند.
(امالی صدوق مجلس سادس ص 14)
قال رسول الله (ص) :
إنْ کانَ فی شئٍ شُؤمٌ فَفی اللِّسان.
اگر در چیزی شوم و نحوستی باشد نمونه ی بارز آن زبان آدمی است.
(کافی ج 3 / ص 178)
قال رسول الله (ص) :
اَلمَرءُ عَلی دینِ خلیلِهِ فلینظُر اَحَدُکُم مَنْ یُخالل.
انسان در آیین دوست خود، شناخته می شود، پس باید بنگرد که با چه کسی دوست می شود.
(راه و رسم دوستی و معاشرت)
قال رسول الله (ص) :
مَن فارَقَ الجمالهَ بِشْراً فَماتَ میتهً جاهِلیتَّه.
آن کس که به مقدار اندکی از جماعت دوری گزیند به مرگ جاهلیت مرده است.
(سنن ابی داود)
قال رسول الله (ص) :
مَن اَخی اَخاً فی اللهِ رَفَعَ اللهُ لَهُ دَرَجَهً فی الجَنَّهِ لا ینالَها بِشَئٍ مِن عَمَلِهِ.
کسی‌که برادری‌در راه‌خدابگیرد، بلند می‌کند‌خداوند برای او درجه‌ای‌در بهشت که به آن درجه‌به‌هیچ عمل خود نمی‌رسد.
(اخلاق شُبَّر)
قال رسول الله (ص) :
مَن اَرادَ اللهِ بِهِ خَیراً رَزَقَهُ خلیلاً صالحاً اِنْ نَسِیَ ذَکَّرَهُ و اِنْ ذُکِرَ اَعانَهُ.
شخصی را که خداوند اراده ی خیر به او داشته باشد روزی میکند او را دوستی صالح اگر فراموش نمود (او را) یاداوری می نماید دوست خود را و اگر او را یاد نمود کمک می کند.
(اخلاق شُبَّر)
قال رسول الله (ص) :
اَرَّفیق ثُمَّ السَّفَر.
اول دوست و همدم بعد مسافرت.
(مکارم الاخلاق)
قال رسول الله (ص) :
مَن جَدَّدَ اَخاً فِی الاِسلامِ بَنی اللهُ لَهُ بُرْجاً فِی الجَنَّهِ.
کسی که به دست آورد برادری در راه اسلام، قصری در بهشت برای او خداوند قرار داده است.
(غررالحکم ج 1)
قال رسول الله (ص) :
مَثَلُ المؤمنین فی تَوادِهِمْ و تَراحمَهُم کَمَثَلِ الجَسَدِ الواحِدِ اِذا اشتکَی بَعْضَهُ تَداعی سائِرَهُ بالشّهرِوَ الْحمِی.
مثل افراد با ایمان در دوستی و نیکی بیکدیگر همچون اعضای یک پیکر است که چون بعضی از آن رنجور شود و به درد آید اعضای دیگر را قرار و آرامش نخواهد بود.
(تفسیر نمونه- جلد چهارم)
قال رسول الله (ص) :
مُجالَسَهُ اَهلِ الدّینِ شَرَفُ الدُّنیا وَ الاخِرهَ.
همنشینی با دینداران شرافت دنیا و آخرت است.
(خصال- جلد اول)
قال رسول الله (ص) :
لا تَجلِسوا اِلّا عِنْدَ کُلُّ عالمٍ یَدْعوکُم مِنْ خَمسٍ اِلی خَمسٍ مِنَ الشَّکِّ اِلیَ الیَقینِ وَ مَنِ الِّریاء اِلَی الاِخلاصِ وَ مِنَ الرَّغبَهِ وَ مِنَ الکِبرِ اِلیَ التوّاضُعِ وَ مِنَ الغِشِّّ اِلیَ النَّصیحَهِ.
ننشینید مگر نزد هر عالم و دانشمندی که شما را از پنج چیز به پنج چیز دعوت کند: از شکل و تردید به یقین و از ریاء و خود نمایی به اخلاص و از رغبت به دنیا به ترس از خدا و از تکبر و خودبینی و فروتنی و از غش و دغل کاری به خیرخواهی ...
(بحار الانوار- جلد 74. صفحه 188 و 189)
قال رسول الله (ص) :
ثلاثٌ یَصْفینَ وُدَّ المرءِ لِاخیهِ المُسلِم: یَلقاهُ بِالبُشرِ اذا لِقَیهُ وَ یُوَسِّعُ لَهُ فِی المَجلِسِ اِذا جَلَسَ اِلیهِ وَ یَدعوهُ بِاَحَبِّ الَسماءِ اِلیهِ.
سه چیز دوستی مسلمان را نسبت به هم‌صفا دهد: با دوست با خوشرویی برخورد کند، در مجالس برای او جا باز کند و او را با نامی که بیشتر آن را دوست دارد صدا کند.
(اصول کافی/ج 4/ ص 457)
قال رسول الله (ص) :
مَا اسّتَفادَ اَمرَوٌ مُسْلِمٌ فائِدَهً بَعدَ فائِدَهِ اِلاسلامِ مِثلَ اخٍ یَسْتَفیُدُه فی اللهِ.
اگر انسان مسلمانی را برادری باشد که در راه خدا از او استفاده کند بالاترین فائده را بعد از فائده اسلام برده است.
(میزان الحکمه /ج1)
قال رسول الله (ص) :
اَلمؤمِنُ یَألِفُ وَ لا خَیرَ فیمَن لا یألِفُ وَ لا یُؤلِفُ و خَیرُ النّاسِ اَنفَعهُم لِلنّاسِ.
مومن با دیگران انس‌‌می‌گیرد و دیگران نیز با او انس و الفت‌می‌گیرند و خیر نهفته نیست در شخصی که انس‌نمی‌گیرد و دیگران با او مانوس نشوند.
(میزان الحکمه/ ج 1)