مالیات قدیمیترین درآمد حکومت ها است و همواره در تعیین و تنظیم رابطه فرمانروایان و فرمانبرداران موثر بوده است.تاثیر این پدیده اساسا سیاسی بر رابطه حاکمان و مردم چنان عمیق و ریشه دار است که....
● از خراج سلجوقی تا مالیات امروزی
مالیات قدیمیترین درآمد حکومتها است و همواره در تعیین و تنظیم رابطه فرمانروایان و فرمانبرداران موثر بوده است.تاثیر این پدیده اساسا سیاسی بر رابطه حاکمان و مردم چنان عمیق و ریشه دار است که....
در متون ادبی و تاریخی کهن هرجا که میخواستهاند از دادگری حکومتها یادی کنند به قطع یا کاهش «خراج ملک» اشاره کردهاند و آنگاه که خواستهاند بیدادگری حاکمی را به وضوح نشان دهند به میزان خراج ملک او اشاره کردهاند. در تاریخ ایران یکی از مشهورات اسطورهای-تاریخی به نحوه خراجگیری مغولان و سلجوقیان و تدبیر خواجه نظامالملک برای دفع شر و فتنه خراجگیران اختصاص یافته است. گفته میشود ترکان سلجوقی برای تحکیم موقعیت سیاسی، اداری و اقتصادی خود تصمیم گرفتند نظام مالیات سراسری اجرا کنند اما از آنجا که حتی دانش کافی برای بیان خواستههای خود نداشتند مدام از مصادیق سخن میگفتند و خواستههای جزئی را بر زبان میراندند:
«زن، انگور، گندم، خرما، کشمش، عسل، رمه، شمشیر و...» خواجه نظامالملک که هم امور دیوانی و لشگری میدانست و هم دانش گستردهای در حوزههای نظری و عملی سیاست داشت، آنان را گفت: «شما سه چیز میخواهید. خراج ملک، اطاعت رعیت و تدبیر امور. ترکان تایید کردند و کار به خواجه سپرده شد. نتیجه کار این شد که خراج ملک سامان گرفت و واقعبینی خواجه نظامالملک به دستگاه دیوانی سلجوقیان راه یافت. بر اثر این تدبیر، رعیت خراج داد، اما اسباب کسبش ویران نشد. تمکین کرد بیآنکه شلاق بدویت بر سرش فرود آید و ملک اداره شد بیحضور بیکفایت پادشاه و اطرافیانش.از این مقدمه موجز بر میآید که مالیات لزوما مبحثی مدرن نیست و در عصر حکومتهای خودکامه هم وجود داشته است.
در آن دوران حاکمان با دسترنج مردم میزیستند و میجنگیدند و مردمان همواره شریک شکست آنان بودند. اما به هر حال از آنجا که هر دولتی هزینهای دارد و محل تامین آن هم اتباع کشورند که از امنیت و رفاه کشور بهرهمند میشوند، مالکیت با تغییر شکلهای مکرر تا جهان امروز پاییده است. مالیات عهد قدیم با مالیات عهد جدید تفاوتی بنیادی دارد. مالیات قدیم ادای تکلیف و دین رعیت به حاکم بود که بابت پرداخت آن میبایست شاکر هم میبود.
زیرا پادشاه یا سلطان با قبول خراج بر رعیت منت میگذاشت و او را در خیل خادمان میپذیرفت. حال آنکه مالیات در عصر جدید بر آمده از اشکال مختلف قرارداد است که حاکم به عنوان «کارگزار امنیت و همچنین برای ارائه خدمات عمومی» دریافت میکند. این شکل مالیات در حکم دستمزد است و از بابت آن نه تنها ملت (رعیت سابق) وامدار دولت نمیشود بلکه ولینعمت او میشود و میتواند دولت را بابت بیکفایتیهایش مواخذه کند.
این بحث در ۲۰۰ سال اخیر از موضوعات جدی علوم اقتصادی و سیاسی بوده و موجب پیدایش پرسشهایی بنیادی شده است. مهمترین این پرسشها این است که دولت اساسا حق اخذ چه میزانی از درآمد و دارایی شهروندان را دارد و دیگر اینکه مالیاتهای مأخوذه نصیب چه کسانی میشود؟ دست کم چهار مکتب اقتصادی عمده در جهان امروز بهاین پرسشها، پاسخهایی مدون دادهاند که البته ارزش علمی آنها از جهت سازگاری اجزای نظریه یکسان نیست.
پاسخ اول به این پرسشها از آن سوسیالیستها است. به اعتقاد سوسیالیستها مالیاتها در جهت منافع بنگاهها و ثروتمندان هزینه میشود.
سرمایهداران در پی کسب درآمد و سود هستند و هزینه این کار آنها را جامعه مالیاتدهنده میپردازد. این وضع به این علت پیش آمده که سرمایهداران و ثروتمندان به سیاست کشورها نفوذ و تاثیر دارند. دموکراسی واقعی میتواند مانع این کار شود. اقدامهایی مانند اصلاح روشهای جذب اعانه انتخاباتی یا پرداخت هزینههای انتخابات توسط دولت تا حدود زیادی این مشکل را رفع میکند. البته راه بهتر و موثرتر، مالکیت جمعی کارگران بر صنایع است؛ زیرا چنین تحولی، صنایع را در برابر مطالبات و نیازهای جامعه پاسخگو میکند. اقتصاد بازار آزاد، ذاتا به نادیده گرفتن منافع عمومی گرایش دارد.این نگاه به مالیات حاوی تناقضهایی جدی است.زیرا سوسیالیستها که خود دولت و اقتصاد دولتی را بر بخش خصوصی رجحان میدهند، مشوق و مروج دولت بزرگ هستند و دولت بزرگ لاجرم هزینهای بیش از دولت کوچک سرمایهداران دارد.