به راستی شبه جزیره مالایی و آسیای جنوب شرقی، مرکزی برای تجارت سایر کشورها شده است . اقلام گوناگونی همچون چینی آلات و چاشنی ها حتی پیش از آنکه سلطان نشین مالاکا و سنگاپور به این شهرت برسند، فعالانه تجارت می شده است.
در قرن هفدهم ، ذخایر فراوانی از قلع در چند ایالات مالایایی کشف شد. سپس، همانطور که امپراطوری بریتانیا به عنوان حاکمانی بر مالایا چیره شدند ، درختان کائوچو و خرمای روغنی برای مقاصد بازرگانی عرضه شدند. در طول این دوران ، مالایا به بزرگترین تولید کننده عمده قلع ، کائوچو و خرمای روغنی تبدیل شد. این سه کالا در کنار مواد خام دیگر، قطعا" موجب شتاب اقتصادی مالزی در طی اواسط قرن بیستم گردید.
به جای وابسته شدن به بومیان مالایایی به عنوان منبع کار ، بریتانیا از نیروهای چینی و هندی برای کار در معادن و مستعمرات استفاده نمود . اما تعدادی از آنها پس از پایان دوره توافق شغلی خود به کشورهای اصلی موطن خویش بازگشتند ، و برخی نیز بطور دائمی در مالزی ساکن شدند.
همزمان با این که مالایا به سوی کسب استقلال خود حرکت مینمود، دولت به اجرای برنامه های پنجساله مالزی خود پرداخت که با برنامه پنجساله اول آن کشور در سال ۱۹۵۵ آغاز گردید. برای تاسیس مالزی ، این برنامه ها بازنگری و تکرار شدند ، که اولین برنامه مالزی در سال ۱۹۶۵ شروع شد.
در دهه ۱۹۷۰ ، مالزی به تقلید از رویه چهار ببر(قدرت اقتصادی) اصلی آسیا پرداخت و خود را واداشت تا از وابستگی به استخراج معادن و کشاورزی به اقتصادی عادت دهد که بیشتر به سازندگی (صنعت) وابسته می باشد. با سرمایه گذاری ژاپن ، در طول چند سال صنایع سنگین آن شکوفا شد ، و صادرات مالزی به موتور اولیه رشد کشور تبدیل شدند. مالزی پیوسته به رشد بیش از %۷ در تولید ناخالص ملی درکنار تورمی پایین در دهه های ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰ دست یافت.
طی همان دوره، دولت کوشید تا با سیاست اقتصادی جدید (مالزی) (NEP) پس از حادثه شورش نژادی ۱۳ مه ۱۹۶۹ فقر را ریشه کن سازد . هدف اصلی آن از میان بردن این انجمن نژادی با فعالیت اقتصادی بود، و برنامه پنجساله اول برای اجرای سیاست جدید اقتصادی به عنوان برنامه دوم مالزی محسوب می شد. موفقیت یا شکست برنامه (NEP) منوط به بحث بیشتر می باشد، اما آن بطور رسمی در ۱۹۹۰ کنار گذاشته شد و با سیاست توسعه ملی (NDP) جایگزین شد.
اما، جهش سریع اقتصادی به مشکلات متعددی در عرضه منجر شد. کمبودهای مربوط به کار به زودی موجب سرازیر شدن ملیونها کارگر خارجی که بیشتر غیر قانونی هم بودند منجر شد . ثروتهای نقدی (PLC) و کنسرسیومهای بانکها علاقمند به برخورداری از توسعه فزاینده و سریعی بودند که با پروژه های بزرگ زیرساختی آغاز می شد. این مسئله زمانی بطور کامل پایان یافت که بحران مالی آسیا در سال ۱۹۹۷ روند نزولی پیدا کرد ، در حالی که شوک بزرگی را به اقتصاد مالزی وارد می ساخت.
همانند دیگر کشورهایی که تحت تاثیر این بحران قرار گرفتند ، نوعی فروش اندک و انباشته از رینگیت ، واحد پول مالزی وجود داشت. سرمایه گذاری مستقیم خارجی به میزان خطرناکی افت نمود، و همزمان با آن که ارز روند خروج از کشور را پیدا کرد، ارزش رینگیت از نرخ ۵۰/۲ MYR در برابر هر دلار آمریکا به میزان ۸۰/۴ MYR در برابر هرد دلار آمریکا رسید. نرخ سهام مرکب در بازار سهام کوآلالامپور، از تقریبا" ۱۳۰۰ واحد به مقدار تخمینی ۴۰۰ واحد در طول چند هفته تنزل یافت. پس از برکناری وزیر دارایی، انور ابراهیم، شورای ملی فعالیت اقتصادی برای بررسی بحران مالی تشکیل شد. بانک نگارا کنترلهای پولی و نرخ ثابت مبادله| تثبیت شده ۸۰/۳ را برای رینگیت نسبت به دلار آمریکا اعمال نمود. مالزی از پذیرش بسته های کمکی اقتصادی صندوق بین المللی پول (IMF) و بانک جهانی ، با وجود تعجب برخی از تحلیلگران خودداری کرد.
ساختمان وزارت دارایی مالزی در پوتراجایا
در مارس ۲۰۰۵ ، کنفرانس تجارت و توسعه سازمان ملل (UNCTAD) مقاله ای را درباره منابع و اقدام درمانی (اقتصادی) مالزی منتشر کرد ، که توسط جومو کی. اس نوشته شده بود که در اداره اقتصاد دانشگاه مالایا کوآلالامپور تهیه شده بود . این گزارش بیان می کرد که کنترلهای اعمال شده از سوی دولت به بهبود اوضاع نه آسیب وارد می کند و نه به آن کمک می نماید . عامل اصلی آن، افزایش صادرات اقلام الکترونیک بود که به دلیل افزایش وسیع تقاضا برای آنها در ایالات متحده و در پی آن ترس از آثار ورود اقلام ( ۲K Y) سال ۲۰۰۰برای کامپیوترهای قدیمی تر و وسایل دیگر دیجیتالی ، این امر رخ داده است.
اما، تنزل آتی ( ۲ K Y) در سال ۲۰۰۱ بر مالزی به اندازه سایر کشورها تاثیر نگذاشته است. این می تواند مدرک روشنتری باشد که علل و عوامل دیگری وجود دارند که می توانند بطور مناسبتری به بهبود این اوضاع نسبت داده شوند. یک احتمال این است که دلالان ارز پس از شکست در حمله به دلار هنگ کنگ در سال ۱۹۹۸ و تنزل ارزش روبل روسیه ، آنها قدرت اقتصادی خود را از دست دادند.
بدون توجه به علل و عوامل مورد ادعا ، احیای مجدد اقتصاد نیز با کسر هزینه و بودجه گسترده دولت در این سالها همگام شده که در پی بحران پدید آمده بود. سپس ، مالزی در مقایسه با همسایگانش ، از ترمیم اقتصادی سریعتری برخوردار شده است . اما ، از طرق دیگر ، کشور هنوز در حال ترمیم سطوح دوره پیش از بحران بوده است.
در حالی که گام توسعه امروزه به سرعت آن دوره نیست ، اما به نظر پایدارتر می آید . اما نظارتها و کنترلهای داخلی اقتصاد نمی تواند عامل عمده ای برای این ترمیم باشد ، شکی نیست که بخش بانکداری نسبت به شوکهای خارجی منعطف تر شده است . حساب جاری نیز در مازادی ساختاری تسویه می شود ، تا موجب کاهش فرار سرمایه شود. قیمت دارایی ها هم اکنون کسری از ارقام بالای پیش از بحران می باشد.
نرخ ثابت مبادله در ژوئیه ۲۰۰۵ به نفع نرخ شناور ارز |سیستم شناور یک ساعت پس از آن که چین اعلام نمود اقدام مشابهی خواهد نمود ، کنار گذاشته شد. در همان هفته، رینگیت در برابر دیگر ارزهای مختلف اصلی تقویت شد و انتظار می رفت که به ارزش بیشتری نیز دست پیدا کند. اما ، همچون دسامبر ۲۰۰۵ ، انتظارات از این تقویت بیشتر ارز ، با فراتر بردن (USD) از ۱۰ ملیارد واحد ، به حالت مسکوت باقی ماند.[۱]
در سپتامبر ۲۰۰۵ سر هوارد جی. داویس ، مدیر مدره عالی اقتصاد لندن ، در همایش کوآلالامپور به مسئولان مالزیایی توصیه نمود که اگر می خواهند بازار سرمایه انعطاف پذیر باشد، آنها باید ممنوعیت پیش فروش را که در وضعیت بحران اعمال شده بود، بردارند . در ۲۳ مارس ۲۰۰۶ ، مالزی ممنوعیت پیش فروش (سهام) را لغو نمود.
ملاحظات اقتصادی
از جمله مهمترین صنایع کشور مالزی می توان به فلز کاری ، لاستیک، چوب، کود شیمیایی ، نساجی، مواد غذایی، ذوب فولاد و تصفیه نفت و شکر اشاره نمود. میوه جات، چای ، فلفل ، روغن نارگیل، برنج، شکر، کائوچو و موز نیز مهمترین محصولات کشاورزی آن کشور را تشکیل داده و سرانه زمین مزروعی برای هر نفر بالغ بر 24/0 هکتار می‌باشد. تولید سالانه گوشت گاو 13,000 تن، گوشت خوک 48,000 تن و صید ماهی 566,000تن می‌باشد. تولید سالانه نیروی الکتریسیته نیز معادل 2/8 میلیارد کیلووات ساعت است.از جمله مهمترین معادن کشور نیز می توان به قلع(35%تولید جهانی)، آهن، زغال‌سنگ، طلا، بوکسیت، نفت و منگنز اشاره نمود. ذخایر زیر زمینی نفت آن بالغ بر 8/2میلیارد بشکه درسال برآورد گردیده است. 14% نیروی کاردر حوزه صنایع و50% در بخش کشاورزی و ماهیگیری مشغول به فعالیت می باشند.واحد پول مالزی ، ین مالزیا معادل100 سن و هر 3/2واحد آن معادل یک دلار آمریکا است. نرخ تولید ناخالص ملی 38/16میلیارد دلار بوده که 16% آن از صنایع، 30% از کشاورزی، 6% از معادن بدست می‌آید. نرخ سالانه رشد تولید ناخالص ملی حدود 8/4% می‌باشد