مقدمه
ما در اینجا تاریخچه کاملی از تفکر جامعه شناسی در مورد ورزش و فراغت را ارایه
نمی کنیم، اما تا اندازه ای تاریخچه ای گزینشی از برخی سنن اصلی تفکر اجتماعی که از انبوهی از پژوهش ها در جامعه شناسی ورزش و فراغت، آگاهی داده است. برخلاف شرایط چشم اندازی یا چارچوبی، کلمه سنت، عمداً در این فصل به کار رفته است، زیرا این کلمه چیزی بیش از مفهوم تغییر و نیز استمرار را در درون و مابین شیوه های گوناگون اندیشیدن در مورد ورزش و فراغت حمل می کند. ما بر این عقیده بوده ایم که احتمالاً فهم موقعیت های گوناگون اجتماعی و سیاسی به عنوان احاطه بر سنن گسترده تفکر اجتماعی، مفیدتر از فهم منطقی مثال ها و مسائل غامض صحه گذاشته شده است. بالاتر از همه، دیگر اینکه این کتاب برای تمام دانش آموزان فارغ التحصیل نشده و فارغ التحصیلی نوشته شده که طی سالیان، از ما و دیگران، موضوع واحدی را خواسته اند که نه تنها آنان را به تئوری جامعه شناسی بلکه به جامعه شناسی ورزش و فراغت معرفی می کند. ممکن است عده ای تصور کنند که ما شکست خورده ایم، لیکن اعتقاد ما بر آن است که در حالی که تعدادی از موضوعات تخصصی مایل به انعکاس سنن خاص تفکر اجتماعی بوده اند، هیچ موضوع کلی، مبادرت به تسخیر وسعت نظر همزمان تفکر جامعه شناسانه در مورد ورزش و فراغت نکرده است.
به گفته تحلیل گرانه، به مدت ربع قرن و شاید بیشتر، مناظره جامعه شناسانه ای در مورد ورزش و فراغت وجود داشته است.
در واقع مدت ها پیش از قرن نوزدهم، تفکر جامعه شناسانه (کامت، اسپنسر، مارکس) در جستجوی تعریف اجماعی، هم از دیدگاه جامعه به عنوان ساختار پیچیده کلی و هم نسبت آن با مؤسسات خاص بود، آدام فرگوسن، در مورد ورزش به عنوان مؤلفه ضروری زندگی شهری گفتگو نمود1. فرگوسن از نوشتجات قرن هجدهم، ورزش را به عنوان گونه ای از مراسم اشتراکی کشف کرد که از طریق آن می شد انسجام اجتماعی را نشان داد. در مورد مارکس، جامعه کمونیست. فرصتی ارائه کرد تا صبحگاهان به شکار بپردازد و بعد از ظهر ماهی بگیرد و عصر گوسفند پرورش دهد. دورکیم، مراسم مذهبی خاصی را به عنوان رسیدن به “نمای بیرونی تفریح” استنباط نمود2.
اظهار عقیده کرده اند که ورزش و فراغت، موضوعات جنبی و حتی به معنی درخواست جامعه شناسانه بوده اند. پژوهش برای این فصل، درگیری با بسیاری از موضوعات کلاسیک جامعه شناسانه را ایجاب می کند و در حالی که کسی نمی تواند بگوید که آیا وبر فوتبال بازی کرده، یا رزا لوکزامبوگ از نقاشی لذت برده، یا آدام فرگوسن شینتی تماشا کرده، بدیهی است که مارکس، وبر، دورکیم، سیمل و دیگران همگی به ورزش و فراغت به عنوان هیچ چیزی جز موضوعی جنبی نگاه نکردند. در یک یادداشت معاصرتر نه تنها می دانیم که آنتونی گیدتر از باشگاه فوتبال تاتنهام هات سپر حمایت می کند و می دانیم که مدیر کنونی شورای پژوهشی علوم اقتصادی و اجتماعی از ؟؟ حمایت می‌کند. اما مهمتر آنکه ورزش و فراغت و همچنین در سنن معاصر افکار اجتماعی و سیاسی نظیر فمینیسم، پستمدرنیسم، جامعه شناسی تصویری و مطالعات فرهنگی که فقط نام چند تا را به عنوان مثال آوردیم به تصویر کشیده شده اند. همچنین کوشیده ایم تا نشان دهیم که چگونه تحقیقات ورزش و فراغت، به فهم موضوعات جامعه شناسانه معاصر نظیر، بدن، جهانی سازی، فضای اجتماعی، مذهب، محیط زیست، مصرف، احساسات، ملیت گرایی و هویت فرهنگی کمک کرده است.
بی تردید، برنامه ریزی های بیشماری به رشد علاقه مندی به جامعه شناسی ورزش و فراغت کمک کرده است. لیکن به نظر می رسد که حداقل سه سری ملاحظات از اهمیت قاطعی برخوردار بوده اند.
(i) در حالی که ممکن است ورزش و فراغت، برای افراد گوناگون به معنی چیزهای گوناگون باشد- سرگرمی، رنج و محنت، از خود بیگانگی، خوشی، آزادی- فرار از دنیای سرگرمی- و تا حد کمتری، ورزش- واقعاً غیرممکن است. لازم است فرد فقط جای ورزش و سرگرمی را در درون زندگی افراد در نظر داشته باشد. یا روح هیجانی تشکیلات گوناگون اجتماعی را در طی تورنمنت های جام جهانی، یا شیوه ای را که تمرینات خاص ورزشی و فراغتی همچون نشانه های شمول و اخراج، مقام و حاشیه ای بودن، یا شیوه ای را که ورزش و سرگرمی به سیاست های اقتصادی و رفاه اجتماعی کمک کرده اند، برای پی بردن به اینکه ورزش و سرگرمی شکل های متداولی از یک شیوه مؤخر زندگی برای بسیاری از مردم هستند در نظر داشته باشد؛(ii) برتری یک اعتقادی کلی که ورزش و سرگرمی تا اندازه ای مستقل یا جدا از جامعه یا سیاست یا مشکلات توسعه اجتماعی، موجب شناخت فزاینده ای شده که ورزش و سرگرمی بسیار پیچیده از آن بودند به عنوان نتیجه ساده رفتار داوطلبانه یا هویت های کلاً مستقل در نظر گرفته شوند.