تحقیق نحوه ارتقای فعالیت های بدنی در کودکان

سئوالی که امروز در ذهن بسیاری از متخصصان تربیت بدنی وجود دارد، این است که آیا فعالیت های بدنی والدین، سبب گرایش کودکان به انجام فعالیت های بدنی بیشتر می شود؟

در این باره، بسیاری از دانشمدان و متخصصان تربیت بدنی، نظر مثبتی دارند. دلیل بوجود آمدن چنین دیدگاهی را می توان چنین توجیه کرد که در سالهای اخیر، منافع بالقوه مربوط به بهداشت عمومی و افزایش میزان درگیرشدن والدین در فعالیت های بدنی، بعنوان یکی از توصیه های کلیدی در مرکز کنترل بیماری ها و راهنمایی های پیشگیرانه برای مدرسه ها وهمچنین در اتحادیه مربوط به برنا مه های فعالیت های بدنی ارائه شده است. ( مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری های 1997)

هدف از نگارش این مقاله، بیان عاملهای گوناگون و مؤثر اجتماعی براساس علاقمندی و درگیر شدن بچه ها و فعالیت های بدنی است و یکی از عمده ترین عاملهایی که در سالهای اخیر در این باره مورد توجه قرار گرفته است.

 نقش الگوپذیری کودکان از فعالیت های بدنی والدینشان

تحقیقات جدید نشان می دهند که تأثیرگذاری فعالیت های بدنی والدین بر کودکان موضوعی بسیار پیچیده است، اما با وجود این پیچیدگی، نقش الگوپذیری می تواند بخشی از این آثار را اعمال کند. برای مثال، در یک تحقیق( اندرسون- ولد 1992)آمده است ارتباط مستقیمی بین میزان فعالیت بدنی والدین و کودکان وجود دارد و از سوی دیگر نشان داده است که حمایت اطرافیان( والدین، برادران، خواهران، و دوستان نزدیک) نیز می تواند   تأثیر زیادی برروی رفتارهای حرکتی کودک بگذارد. درواقع تشویق، حمایت و اتقادات والدین نسبت به کودکانشان، ممکن است بیشترین تأثیر را روی رفتار های حرکتی آنها داشته باشد.

تأثیرگذاری والدین:

 دیدگاههای نظری

یک مدل نظری ارزشمندی به خوبی می تواند میزان تأثیرگذاری والدین در فعالیت های بدنی کودکان را شرح دهد، مدل ارزشی- انتظاری اکلز و هارولد است ک در سال 1992 تدوین شد. این مدل اصولاً بگونه ای طرتاحی شد که به روشنی مطالعات مربوط به ورزش و فعالیت های بدنی استفاده کرد. از سوی دیگر، توسعه این مدل به صورتی است که بوسیله آن میتوان رفتارهای اجتماعی والدین و تأثیر آن را روی رفتارهای کودکان شرح داد.

 براساس این مدل رفتارهای اجتماعی والدین هم روی توقع آنها برای دستیابی فرزندانشان به موفقیت و هم روی ارزشی که والدین برای این موفقیت ها قائل هستند تأثیر گذارند.

 معمولاً والدین از فرزندانشان انتظار دارند که در فعالیت های بدنی و ورزش های گوناگون به موفقیت دست پیدا کنند وا ز سوی دیگر به ارزش و اهمیتی که برای این موفقیت ها قائل می شوند تأثیر بسیار زیادی روی فرزندان خود میگذارند تا آنها بتوانند این رفتارهای مطلوب را ادامه دهند و برای توسعه آنها تلاش کنند.

 براساس مدل ارزشی – انتظاری، والدین با در نظر گرفتن نقش جنسیتی فرزندان(  دختر و یا پسربودن) روی طبیعت و دامنه رفتارهای اجتماعی آنها تأثیر می گذارند و می تواند رفتارهای فرزندان را تحت تأثیر قرار دهند. مثلاً برخی از والدین اعتقاد دارند که پسرها نسبت به دخترها باید بیشتر درگیر فعالیت های بدنی و ورزشی بشوند، به همین  دلیل برای ارتقای فعالیت های بدنی فرزندان پسر خود به سختی تلاش می کنند.

 انواع تأثیرگذاری اجتماعی

والدین با استفاده از روشهای گوناگون و از طریق هدایت فرزندان خود به شرکت در فعالیت های بدنی می توانند آنها را به سمت اجتماعی شدن سوق دهند.

 چهار رفتار اجتماعی گوناگون و ویژه وجود دارند که می توانند روی رفتارهای ناشی از فعالیت بدنی بچه ها تأثیرگذار باشند. این رفتارها که عبارتند از: تشویق والدین، مشارکت و همراهی والدین در فعالیت های حرکتی،نقش تسهیل کنندگی، نقش مدل گونه والدین.

 1- تشویق والدین:

والدین به روش های گوناگون می توانند فرزندان خود را تشویق کنند. تشویق والدین درباره هدایت کردن بچه ها نسبت به فعالیتهای بدنی می تواند بصورت کلامی و کاملاً شکار و یا بصورت غیرکلامی انجام گیرد.گاهی اوقات می توان از بچه ها درخواست کرد که بیرون از محیط منزل، به فعالیت های بدنی بپردازند یا اینکه مدت زمان کمی را صرف تماشای تلویزیون کنند تا بتوانند زمان بیشتری را به فعالیت های بدنی بپردازند. از سوی دیگر، می توان به صورت غیرمستقیم تلاش کرد تا میزان علاقمندی و درگیری آنها را در فعالیت های بدنی افزایش داد. مطالعات گوناگون نشان داده است که بچه ها د رسنین پائین اعتماد بسیار زیادی به بزرگسالان خود دارند( خصوصاً والدین) مثلاً بچه ها به اطلاعاتی که والدین از میزان توانایی آنها برای فعالیت های بدنی در اختیارشان قرار می دهند اعتماد زیادی دارند.(weiss,ebbeck&horn,1977 )

نکته ای که در این باره باید به آن توجه کنیم این است که دیدگاه یک بچه از میزان قابلیت های بدنی خود، بصورت مرتب و پیوست و با توجه به میزان درگیری وی در فعالیت های حرکتی، پی ریزی خواهد شد(welk.1999).

بدین ترتیب والدین می توانند به صورت غیرمستقیم و از طریق افزایش سطح دیدگاه بچه ها نسبت به توانایی های حرکتی و بدنی شان، باعث ارتقای میزان توانایی های حرکتی آنها بشوند.(biddle&goudas,1996 ).