دانلود مقاله جودو

فصل اول

مقدمه

هنر رزمی جوجوتسو پایه ورزش جودو می باشد. در قرن شانزدهم، جوجوتسو به هنرهای رزمی با دست خالی در ژاپن معروف بود. قبل از اینکه جودو بعنوان رشته ای در المپیک 1964 پذیرفته شود، این ورزش فقط یک ورزش دفاع از خود بود که توسط جیگاروکانو در سال 1882 میلادی ابداع شده بود.

 ریشه جودو در ورزش باستانی سامورایی است و در آن از گلاویزشدن و گرفتن یقه استفاده می شود.

در ژاپن اسامی زیادی را برای هنرهای رزمی با دست خالی بکار می بردند، مانند واجوتسو، یاوارا، کوگوسوکو، تای جوتسوو کمپو.

 در سال 1882 یک استاد جوان به نام جیگاروکانو سبک خودش را ابداع کرد و آنرا کودوکان نامید. کانو بعدها ترجیح داد که به هنر رزمی که ابداع کرده بود جودو بگوید. درست همان معنی که جوجوتسو یعنی« هنررزمی آرام» می دهد جودو هم به معنی

« روش آرام یا نرم»است. کانو این نام را انتخاب کرد. چون می خواست شاگردانش نه تنها در هنرهای رزمی مهارت پیدا کنند بلکه می خواست که آنها راه و روش زندگی کردن آرام را نیز بیاموزند. از ورزش جودو، پرت کردن، گیرانداختن، به حال خفگی افتادن، یا قفل کردن مفاصل حریف و  تسلیم کردن او می باشد. در ورزش جودو هیچ ضربه مشت یا لگدی زده نمی شود، به همین دلیل این ورزش با سایر ورزشهای رزمی دیگر فرق می کند. حتی زمانی که جودو را برای دفاع از خود یاد می  گیرید آموزش می بینید که چگونه با پرت کردن، به حال خفگی انداختن و قفل کردن مفاصل حریف ضربات مشت، لگد و سایر سلاحهایی را که او علیه شما استفاده می کند را دفع می کنید. جودو ورزش بسیار جالبی برای دفاع از خود می باشد . جودو به ورزشکار می آموزد که جودوکا بود بلکه می خواست همه از اصول او بهره ببرند. یعنی جودوکا نه تنها از خود دفاع می کند و مواظب خودش است، بلکه مواظب است تا حریف هم صدمه نبیند.

این اصول هم حتی در آموزش جودو هم تأثیر گذاشته است. در بسیاری از ورزشهای رزمی، ورزشکار فقط به فکر یادگرفتن مهارتهای فردی است اما دانش آموزان رشته جودو سعی کی کنند که به همه افراد محسنات جودو را یاد بدهند و یا از آن بهره ببرند و این اهداف ابداع کننده ورزش جودو بوده است.

 یکی دیگر از استفاده های یاد گرفتن جودو آن است که دانش آموزان یاد می گیرند که چگونه با استفاده از حداقل کار، حداکثر استفاده را نصیب خود کنند که این دومین اصل جیگاروکانو بوده است. در زندگی هر کاری را می توان به دو روش یکی راه سخت و دیگری راه کارآمد و بهتر انجام داد. در آموزش جودو دانش آموز یاد می گیرد که از بدن خود به روش مؤثر استفاده کند. دانش آموز یاد می گیرد که چگونه با حداقل نیرو به هدف تکنیکی خود برسد. البته شرط فیزیکی هم قسمتی از اصول جودو می باشد. جودو به شما یاد می دهد که چگونه هر مشکلی را با لیاقت و کارآیی بدون اینکه از تمام انرژی خود استفاده نمایید حل کنید.

جودو ورزشی است که نه تنها منافع شخصی را برای جودوکار در نظر می گیرد بلکه سعی دارد به دیگران هم به همان نسبت کمک کند.

 مزیت های جودو

وقتی کانو جودو را ابداع کرد می خواست شاگردانش از آن در همه موارد زندگی بهره ببرند. اول اینکه جودو یک ورزش فیزیکی برای کسانی که می خواهند بدنی ورزیده داشته باشند می باشد.

 با تمرین کردن، شخص می تواند هم نیرو و هم قابلیت انعطاف خود را افزایش دهد. در حین تمرین مهارتهای جودو، بدن قوی تر می شود و همچنین باعث تقویت قلب و عروق می گردد.

جودوکاران می توانند سریعتر از دیگران تمرکز حواس کنند و سطح تمرکز خود را بالاتر ببرند. این قابلیتا نه فقط هنگام تمرین جودو مورد استفاده قرار می گیرد بلکه در محل ار نیز باعث کارآیی بهتر جودوکار می شود. در خلال تمرین جودو، جودوکار یاد می گیرد که چگونه زیر فشار خود را آرام نگهدارد،، این قابلیت می تواند روی هر چیزی در زندگی مانند آرامش دادن به شخص در هنگام مواجهه با مشکلات زندگی او را کمک کند.

 آموزش تقویت ذهن در جودو قابلیت انعطاف تفکر را به دانشجو می آموزد تا جودوکار روشنفکرانه تر در برابر مسایل زندگی عمل کند.  این طور فکر کردن باعث می شود که جودوکار از استرس اجتناب کند و فشار خونش را در سطح پائین نگهدارد و آرامش خود را حفظ نماید.

 وقتی جودوکار توصیه های ورزشی جودو را در زندگی روزمره دنبال کند و آنها را بکار ببرد، از همه نظر از مزایای ورزش جودو بهره خواهد برد و زندگی آرامی  خواهد داشت. دانشجویان به مطالعات خود بیشتر اهمیت میدهند و کارگران و کارمندان هم کار خود را بهتر انجام می دهند.

وقتی که جودوکارها به خودشان اطمینان پیدا کردند شروع به درگیر شدن با مشکلات و کارهای بزرگتر زندگی می کنند. هنگام تمرین جودو خیلی از افراد خجالتی، آن قدرت را پیدا می کنند تا با مردم دیگر ملاقات کند و هدف های خود را در نظر بگیرند و درکارهای بزرگتری را به انجام برساند. بالاخره یکی ا زمفدیترین ارزشهای دانستن جودو توان داشن دفاع ا زخود است. بخاطر داشته باشید که هدف از یادگرفتن جودو یادگرفتن شکل دفاع از خود آن است. یادگرفتن جودو به این روش این قابلیت را به اشخاص ضعیف و کوچک می دهد تا از خود در برابر حریفهای بزرگتر و قوی تر دفاع کنند. جودو در شکل دفاع از خود تکنیک های مثبت، لگد و بلوک کردن را نیز یاد می دهد. شما مجاز به استفاده از این ضربات در ورزش جودو نیستید. اما باید بخاطر دفاع از خود و برای مواقع ضروری آنها را یاد بگیرید.

 یک نکته دیگر که در شکل دفاع از خود وجود دارد استفاده از قفل کردن مفاصل و نگهداشتن ها است که در ورزش جودو استفاده از آن غیرقانونی می باشد. در ورزش جودو از این ضربات و پیچاندن مفاصل استفاده نمی شود چون اگر از آنها در حد اعلای خود استفاده شود می تواند خسارت زیادی را به طرف مقابل وارد کند، به هر حال لازم است که برای دفاع از خود آنها را یاد گرفت.

 مزیت های جودو بی نهایت هستند. هرچه بیشتر یاد بگیرید، مزیت های آنرا بیشتر می بینید. جودو از تمام نقطه نظرها در زندگی تأثیر می گذارد، یکی از آنها اضافه شدن طول عمر است.

 سیستم درجه بندی کمربند

جیگاروکانو یک سیستم در جه بندی کمربند مدرن را برای ورزش جودو انتخاب کرد. کانو د رجات کمربند را به دو سطح تقسیم بندی کرد: کیو و دان.

کیو، معمولاً به  کلاس کمربند اطلاق می شود و مربوط به آموزش های اولیه می باشد. کسانی که دارای درجه کیو هستند به نام مودانشا شناخته می شوند و معنی آن شخص بدون درجه است.

 دان، معمولاً به درجه کمربند اطلاق می شود و به در جه آموزش مربوط می شود. همانطور که در مدرسه 12 کلاس دار جیگارو هم 12 درجه برای کمربند در نظر گرفت. جیگاروکانو هرگز درجه ای بالاتر از 10 به کسی اعطاء نکرد. بنابراین دان، بالاترین درجه در جودو می باشد. در جودو کسانی که دارای درجه دان هستند با نام یودانشا شناخته شده اند. ومعنی آن شخص دارای در جه است.

 درجه کیو وقتی به وسیله کانو ابداع شد نشانه کمربند سفید بود و درجه دان نشاندهنده کمربند سیاه بود.

بتدریج کانو رنگهای قهوه ای را برای بالاترین در جه کیو، کمربند قرمز و سفید را برای اساتید بالاتر و بالاخره قرمز رنگ را بر ای اساتید با سابقه در نظر گرفت.

امروزه رنگهای دیگری در سطح کیو در کشور های مختلف اضافه شده است. جودوکارهای تازه کار با کمربند سفید شروع می کنند و سپس کمربند زرد، سبز، بنفش، آبی و یا رنگهای دیگر را در این سطح بدست می آورند. جودوکارهای دارای دان یک تا پنج معمولاً فقط یک کمربند سیاه می پوشند. و کسانی که دارای دان 6 تا 8 هستند کمربند قرمز و سفید می بندند. بالاخره آنهایی که دارای دان 9 یا 10 هستند کمربند قرمز یک رنگ می بندند. کسانی که دارای کمربند سیاه دان 5 یا بالاتر از آن هستند باصطلاح کودانشا شناخته می شوند.