دانلود مقاله جودو

فصل اول مقدمه هنر رزمی جوجوتسو پایه ورزش جودو می باشد.

در قرن شانزدهم، جوجوتسو به هنرهای رزمی با دست خالی در ژاپن معروف بود.

قبل از اینکه جودو بعنوان رشته ای در المپیک 1964 پذیرفته شود، این ورزش فقط یک ورزش دفاع از خود بود که توسط جیگاروکانو در سال 1882 میلادی ابداع شده بود.

ریشه جودو در ورزش باستانی سامورایی است و در آن از گلاویزشدن و گرفتن یقه استفاده می شود.

در ژاپن اسامی زیادی را برای هنرهای رزمی با دست خالی بکار می بردند، مانند واجوتسو، یاوارا، کوگوسوکو، تای جوتسوو کمپو.

در سال 1882 یک استاد جوان به نام جیگاروکانو سبک خودش را ابداع کرد و آنرا کودوکان نامید.

کانو بعدها ترجیح داد که به هنر رزمی که ابداع کرده بود جودو بگوید.

درست همان معنی که جوجوتسو یعنی« هنررزمی آرام» می دهد جودو هم به معنی « روش آرام یا نرم»است.

کانو این نام را انتخاب کرد.

چون می خواست شاگردانش نه تنها در هنرهای رزمی مهارت پیدا کنند بلکه می خواست که آنها راه و روش زندگی کردن آرام را نیز بیاموزند.

از ورزش جودو، پرت کردن، گیرانداختن، به حال خفگی افتادن، یا قفل کردن مفاصل حریف و تسلیم کردن او می باشد.

در ورزش جودو هیچ ضربه مشت یا لگدی زده نمی شود، به همین دلیل این ورزش با سایر ورزشهای رزمی دیگر فرق می کند.

حتی زمانی که جودو را برای دفاع از خود یاد می گیرید آموزش می بینید که چگونه با پرت کردن، به حال خفگی انداختن و قفل کردن مفاصل حریف ضربات مشت، لگد و سایر سلاحهایی را که او علیه شما استفاده می کند را دفع می کنید.

جودو ورزش بسیار جالبی برای دفاع از خود می باشد .

جودو به ورزشکار می آموزد که جودوکا بود بلکه می خواست همه از اصول او بهره ببرند.

یعنی جودوکا نه تنها از خود دفاع می کند و مواظب خودش است، بلکه مواظب است تا حریف هم صدمه نبیند.

این اصول هم حتی در آموزش جودو هم تأثیر گذاشته است.

در بسیاری از ورزشهای رزمی، ورزشکار فقط به فکر یادگرفتن مهارتهای فردی است اما دانش آموزان رشته جودو سعی کی کنند که به همه افراد محسنات جودو را یاد بدهند و یا از آن بهره ببرند و این اهداف ابداع کننده ورزش جودو بوده است.

یکی دیگر از استفاده های یاد گرفتن جودو آن است که دانش آموزان یاد می گیرند که چگونه با استفاده از حداقل کار، حداکثر استفاده را نصیب خود کنند که این دومین اصل جیگاروکانو بوده است.

در زندگی هر کاری را می توان به دو روش یکی راه سخت و دیگری راه کارآمد و بهتر انجام داد.

در آموزش جودو دانش آموز یاد می گیرد که از بدن خود به روش مؤثر استفاده کند.

دانش آموز یاد می گیرد که چگونه با حداقل نیرو به هدف تکنیکی خود برسد.

البته شرط فیزیکی هم قسمتی از اصول جودو می باشد.

جودو به شما یاد می دهد که چگونه هر مشکلی را با لیاقت و کارآیی بدون اینکه از تمام انرژی خود استفاده نمایید حل کنید.

جودو ورزشی است که نه تنها منافع شخصی را برای جودوکار در نظر می گیرد بلکه سعی دارد به دیگران هم به همان نسبت کمک کند.

مزیت های جودو وقتی کانو جودو را ابداع کرد می خواست شاگردانش از آن در همه موارد زندگی بهره ببرند.

اول اینکه جودو یک ورزش فیزیکی برای کسانی که می خواهند بدنی ورزیده داشته باشند می باشد.

با تمرین کردن، شخص می تواند هم نیرو و هم قابلیت انعطاف خود را افزایش دهد.

در حین تمرین مهارتهای جودو، بدن قوی تر می شود و همچنین باعث تقویت قلب و عروق می گردد.

جودوکاران می توانند سریعتر از دیگران تمرکز حواس کنند و سطح تمرکز خود را بالاتر ببرند.

این قابلیتا نه فقط هنگام تمرین جودو مورد استفاده قرار می گیرد بلکه در محل ار نیز باعث کارآیی بهتر جودوکار می شود.

در خلال تمرین جودو، جودوکار یاد می گیرد که چگونه زیر فشار خود را آرام نگهدارد،، این قابلیت می تواند روی هر چیزی در زندگی مانند آرامش دادن به شخص در هنگام مواجهه با مشکلات زندگی او را کمک کند.

آموزش تقویت ذهن در جودو قابلیت انعطاف تفکر را به دانشجو می آموزد تا جودوکار روشنفکرانه تر در برابر مسایل زندگی عمل کند.

این طور فکر کردن باعث می شود که جودوکار از استرس اجتناب کند و فشار خونش را در سطح پائین نگهدارد و آرامش خود را حفظ نماید.

وقتی جودوکار توصیه های ورزشی جودو را در زندگی روزمره دنبال کند و آنها را بکار ببرد، از همه نظر از مزایای ورزش جودو بهره خواهد برد و زندگی آرامی خواهد داشت.

دانشجویان به مطالعات خود بیشتر اهمیت میدهند و کارگران و کارمندان هم کار خود را بهتر انجام می دهند.

وقتی که جودوکارها به خودشان اطمینان پیدا کردند شروع به درگیر شدن با مشکلات و کارهای بزرگتر زندگی می کنند.

هنگام تمرین جودو خیلی از افراد خجالتی، آن قدرت را پیدا می کنند تا با مردم دیگر ملاقات کند و هدف های خود را در نظر بگیرند و درکارهای بزرگتری را به انجام برساند.

بالاخره یکی ا زمفدیترین ارزشهای دانستن جودو توان داشن دفاع ا زخود است.

بخاطر داشته باشید که هدف از یادگرفتن جودو یادگرفتن شکل دفاع از خود آن است.

یادگرفتن جودو به این روش این قابلیت را به اشخاص ضعیف و کوچک می دهد تا از خود در برابر حریفهای بزرگتر و قوی تر دفاع کنند.

جودو در شکل دفاع از خود تکنیک های مثبت، لگد و بلوک کردن را نیز یاد می دهد.

شما مجاز به استفاده از این ضربات در ورزش جودو نیستید.

اما باید بخاطر دفاع از خود و برای مواقع ضروری آنها را یاد بگیرید.

یک نکته دیگر که در شکل دفاع از خود وجود دارد استفاده از قفل کردن مفاصل و نگهداشتن ها است که در ورزش جودو استفاده از آن غیرقانونی می باشد.

در ورزش جودو از این ضربات و پیچاندن مفاصل استفاده نمی شود چون اگر از آنها در حد اعلای خود استفاده شود می تواند خسارت زیادی را به طرف مقابل وارد کند، به هر حال لازم است که برای دفاع از خود آنها را یاد گرفت.

مزیت های جودو بی نهایت هستند.

هرچه بیشتر یاد بگیرید، مزیت های آنرا بیشتر می بینید.

جودو از تمام نقطه نظرها در زندگی تأثیر می گذارد، یکی از آنها اضافه شدن طول عمر است.

سیستم درجه بندی کمربند جیگاروکانو یک سیستم در جه بندی کمربند مدرن را برای ورزش جودو انتخاب کرد.

کانو د رجات کمربند را به دو سطح تقسیم بندی کرد: کیو و دان.

کیو، معمولاً به کلاس کمربند اطلاق می شود و مربوط به آموزش های اولیه می باشد.

کسانی که دارای درجه کیو هستند به نام مودانشا شناخته می شوند و معنی آن شخص بدون درجه است.

دان، معمولاً به درجه کمربند اطلاق می شود و به در جه آموزش مربوط می شود.

همانطور که در مدرسه 12 کلاس دار جیگارو هم 12 درجه برای کمربند در نظر گرفت.

جیگاروکانو هرگز درجه ای بالاتر از 10 به کسی اعطاء نکرد.

بنابراین دان، بالاترین درجه در جودو می باشد.

در جودو کسانی که دارای درجه دان هستند با نام یودانشا شناخته شده اند.

ومعنی آن شخص دارای در جه است.

درجه کیو وقتی به وسیله کانو ابداع شد نشانه کمربند سفید بود و درجه دان نشاندهنده کمربند سیاه بود.

بتدریج کانو رنگهای قهوه ای را برای بالاترین در جه کیو، کمربند قرمز و سفید را برای اساتید بالاتر و بالاخره قرمز رنگ را بر ای اساتید با سابقه در نظر گرفت.

امروزه رنگهای دیگری در سطح کیو در کشور های مختلف اضافه شده است.

جودوکارهای تازه کار با کمربند سفید شروع می کنند و سپس کمربند زرد، سبز، بنفش، آبی و یا رنگهای دیگر را در این سطح بدست می آورند.

جودوکارهای دارای دان یک تا پنج معمولاً فقط یک کمربند سیاه می پوشند.

و کسانی که دارای دان 6 تا 8 هستند کمربند قرمز و سفید می بندند.

بالاخره آنهایی که دارای دان 9 یا 10 هستند کمربند قرمز یک رنگ می بندند.

کسانی که دارای کمربند سیاه دان 5 یا بالاتر از آن هستند باصطلاح کودانشا شناخته می شوند.

سیستم درجه بندی کمربندی های جودو وقتی که جودو برای اولین بار وارد ایالات متحده آمریکا و دیگر نقاط جهان شد، هدف بیشتر کسانی که به این ورزش روی می آورند گرفتن کمربند سیاه بود.

خیلی از مردم فکر می کردند که کمربند سیاه نشانه استادبودن در نزاع می باشد و نشاندهنده آن است که این افراد شکست ناپذیر هستند، اما در ژاپن مردم این طرز فکر را ندارند.

کمربند نشانه دانش یک شخص مانند دیپلم می باشد.

شودان(SHODAN )دان یک کمربند سیاه نشاندهنده آن است که او تازه کار است.

بنابراین شخصی که دارای این کمربند است نشانداده که باندازه کافی ورزش جودو را یادگرفته تا دانشجویی جدی باشد.

هدف از یادگرفتن جودو نظم دادن به زندگی روزانه می باشد.

کمربند سیاه نشانه انظباط و کار سخت است.

تجهیزات یکی از تجهیزات لازم آموزش جودو، تشک مخصوص جودو می باشد.

تشک باید دارای ضخامت کافی باشد تا وقتی که جودوکار به زمین پرتاب می شود دچار صدمه نشود.

تمام مهارتهای جودو می تواند روی تشک تمرین شود.

هرگز نباید روی تشک جودو با کفش راه رفت چون سنگ ریزه یا چیزهایی که به ته کفش چسبیده ممکن است در روی تشک باقی بماند و سبب صدمه دیدن پاها یا بدن کسانی که روی تشک تمرین جودو می کنند شود.

لوازم دیگر جودو، لباس مخصوص تمرین جودو می باشد که به آن جودوگی(JODU GI ) گفته می شود.

لباسهای دیگری هم برای تمرین جودو وجود دارد که اغلب آن را با نان کی کوگی(KEIKO GI ) می شناسند، اما جودوگی لباسی است که مخصوص تمرین جودو طراحی شده است.

قسمت بالای یونیفرم از پارچه کتانی دولا دوخته شده تا به هنگام کشیدن حریف پاره نشود.

شلوار جودو هم معمولاً محکم است در قسمت زانو دارای وصله می باشد تا زود سائیده نشود.

بالاخره قسمت آخر لباس جود، کمربند مخصوص می باشد که برروی یونیفرم بسته می شود واز پارچه کتانی که چند بار تا شده استحکام آن زیاد شود و به راحتی پاره نشود دوخته شده است.

امروزه دسترسی به دستگاههای بدنسازی از ضروریات تمرین جودو می باشد.

اگرچه مهارت زیادداشتن در مسابقات علیه حریف لازم است اما داشتن نیروی زیاد می تواند درصد موفقیت جودوکار را زیادتر کند به هرحال بخاطر داشته باشید که برای پیشرفت جودو شما به یک تشک، یک یونیفرم جودو و یک حریف تمرینی خوب احتیاج دارید.

فصل دوم زبان و آداب و رسوم جودو جودو یک کلمه ژاپنی است، بخاطر اینکه جودو در این کشور ابداع شده است، یادگرفتن نام تکنیک ها به ژاپنی چند دلیل مهم دارد.

اولین منظور از یادگرفتن این اصطلاحات آن است که کسانی که این ورزش را در کشور های مختلف انجام می دهند قادر باشند با یکدیگر ارتباط برقرار کنند و در مسابقات بین المللی از این اصطلاحات استفاده کنند.

استفاده از لغات ژاپنی باعث می شود که ورزشکاران کشور مختلف این رشته بتوانند براحتی با یکدیگر کار کنند وهمدیگر را بفهمند.

بنابراین هر جای دنیا که بروید و بخواهید ورزش جودو را دنبال کنید دانستن اصطلاحات به شما کمک می کند که حرف استاد، یا حریف تمرینی، یا هر کس دیگری که از این کلمات استفاده می کند را متوجه شوید.

دوم اینکه یادگرفتن اصطلاحات ژاپنی جودو باعث می شود که در مسابقات حرف داور مسابقه را بفهمید و از دستورات او اطاعت کنید.

معمولاً در تمام طول مسابقه تمام دستورات و امتیازات به زبان ژاپنی بیان می شود.

در بسیاری از مسابقات جودوکار بدلیل ندانستن اصطلاحات و نفهمیدن حرف داور، مسابقه را واگذار کرده برای مثال، برای مربی، گفتن« سی اوناگه» در هنگام مسابقه بجای گفتن پرتاب شانه با دو دست راحت تر خواهد بود.

یکی دیگر از جنبه های یادگرفتن اصطلاحات ژاپنی احترام گذاشتن به آن زبان می باشد.

بنیانگذار جودو ژاپنی بود.

استفاده از زبان ژاپنی نشانه احترام گذاشتن به کشوری است که این ورزش رزمی در آنجا شروع شده است.

از آنجائیکه ورزش های هنرهای رزمی مرکزشان ژاپن می باشد و از استانداردهای ژاپنی استفاده می کنند، دانشجویان باید اصطلاحات آنها را یاد بگیرند.

اصطلاحات معمول جودو کلمات زیر اصطلاحات معمول مورد استفاده در جودو می باشد و همه جودوکارها باید با این اصطلاحات آشنا شوند.

اصطلاحات معمول جودو کلمه ژاپنی معنی فارسی جودو جوتسوگو اصطلاحات جودو آنزا چهارزانو نشستن آشی وازا تکنیک های پا اواسی وازا برنده شدن با استفاده از دو تکنیک ناقص آیومی آشی راه رفتن معمولی دان درجه کمربند سیاه دوجو مدرسه یا باشگاه فوسی گی دفاع در مقابل تکنیک گوشین هو روشهای دفاع از خود گوشین جوتسو هنر دفاع از خود هانسوکوماکی شکستن مقررات در مسابقه هان تی انتخاب لفظی برنده در مسابقات توسط داور هن کا نوع دیگر یک تکنیک ایپون شوبو مسابقه ای که با یک امتیاز مشخص می شود ایتامی واکی باختن در مسابقه به دلیل صدمه و قادر به ادامه مسابقه نبودن جی گوهان تای وضعیت اصلی دفاع جی کان تای تایم اوت( توقف) به دستور داور جوسی کی نشستن در مکان بالا برای جودوکاران سطح بالا جودوگی یونیفرم مخصوص جودو جون بی اوندو تمرینات گرم کردن کااشی وازا تکنیکهای مقابله ای کاکی اجرای واقعی پرتاب، حمله کامی زا محل قرار گرفتن مربی در هنگام شروع درس کان سی سووازا تکنیک های قفل کردن مفاصل کاتا اجرای پشت سرهم تکنیک های از قبل تعیین شده کاتامه وازا تکنیک های گلاویزشدن کی گا صدمه کی کوگی یونیفرم تمرین کی آی فریاد روحیه بخش، فریادی که در هنگام اجرای تکنیک کشیده می شود کودان شا کمربند سیاه رده بالا، معمولاً درجه 5 به بالای کمربند سیاه کوهای کمربند رده پائین کوشی وازا تکنیک های کفل کومی کاتا روش های گرفتن کوزوشی به هم زدن تعادل قبل از پرتاب کو کلاس رده بندی زیر کمربند سیاه ماته دستوری که داور برای منتظرشدن داده می شود موسو کوشی یعنی کمی بیشتر برای امتیاز لازم است این دستور توسط داور داده می شود.

مودان شا کسی که کمربند سیاه ندارد ناگه وازا تکنیک های پرتاب کردن نی وازا تکنیک های دراز کشیدن( افتادن به پشت) نوگاره کاتا روشهای فرار اوه بی کمربندی که روی لباس می پوشند، رنگ کمربند مشخص کننده درجه آن است اسانه کومی اصطلاحی است که داور از آن برای اعلام نگهداشتن حریف در مسابقات استفاده می کند.

ری خم شدن( تعظیم کردن) ری گی شاهو تشریفات و آئین و رسوم تشک رناکووزا تکنیک های ترکیبی رنزوکوازا تکنیک های ادامه دار ریسوری تعظیم کردن در حال ایستاده سی زا روش نشستن رسمی در ژاپن، پاشنه پا زیر باسن قرار می گیرد سم پای شخصی که در رده بالا می باشد شی آی مسابقه شی مه وازا تکنیک های خفه کردن شی موسه کی محل نشستن دانش آموزان( در پائین محل نشستن) شی زن هوی تای وضعیت اصلی قرار گرفتن طبیعی سوماتسو اندو تمرینات سردکردن سوتای رنشو حریف تمرینی تاچی وازا تکنیک های درحال ایستادن تای ساباکی حرکات بدن تای سو اصطلاح عمومی برای تمرینات تان دوکورنشو تنها تمرین کردن تاتامی تشک مخصوص هنرهای رزمی ته وازا تکنیک های دست توکویی وازا تکنیک های مورد علاقه شخصی، تخصص شخصی تری شخصی که تکنیک را اجرا می کند تسوکوری وضعیت گرفتن برای پرتاب تسوری کومی بالاکشیدن اوکه شخصی که تکنیک برروی او انجام می شود اوکمی سالم به روی زمین افتادن اوواگی ژاکت یونیفرم تمرین وازا تکنیک وازا- آری دستوری که توسط داور برای دادن نیم امتیاز استفاده می شود وازا – آری آواسی تی ایپون یک امتیاز بدست آمده به وسیله دونیم امتیاز یودان شای شخصی که کمربند سیاه دارد یوسی گاچی دستوری که توسط داور برای پیروزی با برتری داده می شود زاری تعظیم کردن در حال زانو زدن زازن مدیتیشن در حال زانوزدن قبل از مسابق زوبون شلوار یونیفرم تمرین تشریفات جودو یک مثل قدیمی وجود دارد که می گوید« تمرین هنرهای رزمی با احترام شروع و خاتمه می یابد.» این ایده، به نام ری شی کی شناخته شده است و یکی از مهمترین قسمتهای تمرین هنرهای رزمی واقعی است.

مدارس و باشگاههای نقاط مختلف دنیا هر کدام در سطوح مختلفی روی ری شی کی تأکید دارند، اما باشگاههای جودو سطح خاصی از تشریفات ژاپنی را مراعات می کنند.

یکی از معمولترین وشناخته شده ترین نوع احترام گذاشتن در ژاپن تعظیم کردن است، که به آن ری گفته می شود.

جودوکار در تمام طول تمرین از تعظیم کردن برای نشان دادن احترام و تمرکز خود برای تمرین سالم وجدی استفاده می کند.

ری شی کی از لحظه ای که جودوکار وارد باشگاه می شود با تعظیم کردن به خود باشگاه شروع می شود.

هر وقت شخصی در مدرسه معلم یا جودوکاریی را که کمربند سیاه دارد می بیند باید احترام به او تعظیم کنند.

جودوکار دارای کمربند سیاه هم باید جواب تعظیم دانش آموز رده پائین را به تعظیم بدهد.

در ابتدای کلاس تمام دانش آموزان در یک خط مقابل معلم قرار می گیرند و با هم به او تعظیم می کنند.

در این خط دانش آموزان درجه بالاتر در سمت راست قرار می گیرند و به ترتیب درجات پائین تر در کنار آنها قرار می گیرند.

اگر تعداد دانش آموزان زیاد باشد آنها در بیش از یک خط قرار می گیرند، جودوکار های مرتبه بالاتر در خط اول قرار می گیرند.

وقتی که دو دانش آموز برای تمرین مقابل یکدیگر قرار می گیرند، به یکدیگر تعظیم می کنند.

از آنجائیکه تمرینات جودو برپایه تکنیک های مبارزه ای می باشد، سهل انگاری و مراقب نبودن در تمرینات باعث صدمه می شود.

بنابراین، وقتی آماده تمرین مهارتهای جودو می شوید، جودوکارها در مقابل یکدیگر تعظیم می کنند و این تعظیم نشاندهنده آن است که آنها تصمیم دارند روی مهارت های جدی و امن کار کنند.

وقتی جودوکار مشکلی در مورد اجرای یک تکنیک دارد باید سئوال کند.

بعضی از اساتید جودو عقیده دارند که دانش آموزان باید مشکل را با کارکردن از بین ببرند، در حالیکه بعضی از اساتید از پاسخ دادن به دانش آموزان و کمک کردن به آنها در حل مشکلاتشان لذت می برند.

وقتی دانش آموزان شروع به سئوال کر دن از جودوکار های رده بالاتر می کنند، باید با تعظیم کردن از آنها برای کمکی که می کنند تشکر کنند و وقتی که پاسخ خود را دریافت کردند باید دوباره به آنها تعظیم کنند.

حالا که با تشریفات جودو آشنا شدید و اصطلاحات و آئین و رسوم آنرا یادگرفتید می توانید روی تکنیک های لازم تمرینات جودو تمرکز کنید.

فصل 3 افتادن و غلتیدن اوکمی( افتادن به روش امن و بی خطر) از ضروریات تمرینات جودو می باشد.

دانش آموزان اگر فادر به افتادن به روش امن نباشند نمی توانند جودو را بطور صحیح یاد بگیرند.

مهارتهای اوکمی در مسابقات نیز ضروری می باشد.

جودوکاریی که از افتادن وحشت داشته باشد در هنگام حمله نیز دو دل و نامطمئن می باشد.

همانطوری که مثل قدیمی می گوید:« کسانی که دو دل و نامطمئن هستند بازنده هستند» کسانی که در مسابقات دو دل هستند موفق نخواهند شد.

ترس گاهی وقتها سبب کاهش قدرت در عمل می شود.

جودوکاریی که مهارت در اوکمی ندارد نمی تواند در مسابقات شرکت کند.

جودوکار باید مجموعه ای از مهارتهای هنرهای رزمی را بداند و قادر باشد افتادن را تحمل کند.

اگر جودوکار همیشه نگران آن باشد که حریف او را پرتاب خواهد کرد، این نگرانی باعث ایجاد ترس می شود.

شخصی که در اجرای تکنیک خود شک می کند، به حریف این اجازه را می دهد که بر او برتری پیدا کند.

دو روش اصلی، ضربه زدن تشک و غلتیدن در اوکمی مورد استفاده قرار می گیرد.

وقتی که جودوکار پرتاب می شود، از تکنیک ضربه زدن به تشک استفاده می کند.

منظور از ضربه زدن به تشک در هنگام افتادن، جذب بیشتر نیرو به وسیله پخش کردن آن در سطح وسیعتر است وقتی که افراد تعلیم ندیده به زمین می افتد معمولاً دست های خود را برای نگهداشتن خودشان دراز می کنند، وقتی این کار را انجام می دهند تمام وزن بدنشان روی دستها متمرکز می شود و فشار زیادی روی آنها وارد می کنند.

فشار باعث ایجاد صدمات و شکستگی می شود.

استفاده از تکنیک صحیح افتادن باعث افتادن امن ودرد کمتر می شود.

یکی دیگر از قسمت های مهم افتادن صحیح، بردن سر به طرف داخل بدن است.

بیشترین صدمات جدی که در هنگام افتادن رخ می دهد صدمات وارد بر سر می باشد.

در روش بوکس شدیدترین صدمات موقعی اتفاق میافتد که سر بوکسور به زمین برخورد می کند نه موقعی که مشت به سر او اصابت می کند.

در جودو، مانند تمام موارد دیگر زندگی روزانه، مهمترین هدف در هنگام افتادن محافظت کردن از سر می باشد.

یکی از مهمترین راهها برای حفاظت از سر، آن است که عادت کنید درهنگام تمرینات اوکمی به گره کمربند خود نگاه کنید.

وقتی که جودوکار سرش را به این طریق به سمت بدن به داخل می برد می تواند بطور امن به عقب یا طرفین بیافتد.

این وضعیت روش مناسبی برای استفاده در هنگام غلتیدن نیز می باشد.

تمام اساتید جودو می توانند داستانهایی در مورد تجربه هایی که خودشان و دانش آموزانشان درباره اینکه چگونه در هنگام اوکمی از صدمه دیدن جلوگیری کرده اند به شما بگویند.

ضربه زدن و غلتیدن می تواند شخص را در برابر صدماتی که در خیابان ها اتفاق می افتد نیز محافظت کند.

اگرچه خراشیدگی و کبودی در نتیجه افتادن برروی آسفالت و سیمان در خیابان ایجاد می شود، اما مردم می توانند با استفاده صحیح از اوکمی از صدمات جدی جلوگیری کنند.

تمرینات افتادن امن ترین راه برای تمرین مهارتهای اوکمی افتادن به عقب و ضربه زدن به تشک می باشد.

جودوکار باید به زانوهای بالاآمده به عقب بیافتد و با تمام دست خود یعنی از ناحیه شانه تا نوک انگشتان دست در زاویه 45 درجه نسبت به قسمت بالاتنه خود به تشک ضربه بزند.

در تمام ضربه زدنها، زاویه 45 درجه برای حداکثر پخش نیرو لازم می باشد.

جودوکار سپس باید روی طرف راست بدن قرار گیرد و زانوی چپ را بالا بیاورد و پای راست را هم کمی به سمت بیرون قرار دهد.

جودوکار فقط با دست راست در سمت راست بدن خود به تشک ضربه می زند او همین عمل را با طرف چپ بدن انجام میدهد، پای چپ را کمی به سمت بیرون می برد و زانوی راست را بالا می آورد و با دست چپ به تشک ضربه می زند.

یکی دیگر از روش های ضربه زدن به تشک، ضربه زدن از جلو در هنگام افتادن به جلو است.

یکی دیگر از روشهای ضربه زدن به تشک، ضربه زدن از جلو در هنگام افتادن به جلو است.

جودوکار تمرین را در حالی شروع می کند که برروی شکم افتاده و دست او زاویه 45 درجه با بدنش دارد جودوکار سر خود را بجای اینکه تو ببرد، بالا نگه می دارد تا در لحظه ای که می افتد سرش با تشک تماس پیدا نکند.

در این وضعیت شکم جودوکار برروی تشک قرار می گیرد و روی ضربه زدن با هر دو دست برروی تشک تمرکز می کند.

روش دیگر ضربه زدن از جلو برروی تشک آن است که جودوکار روی زانو ها و ساعد های خود یا روی انگشتان پا و ساعد های خود پل می زند.

اگرچه از این روش به ندرت در جودو استفاده می شود، اما کاربرد عملی زیادی در زندگی روزمره دارد.

بعد از اینکه دانش آموز مهارت لازم را در ضربه زدن به تشک در وضعیت افتادن به عقب را بدست آورد می تواند به مرحله بعد که ضربه زدن به تشک در حال نشستن است برود.

دانش آموز در حالیکه روی زمین نشسته است به دو روش می تواند ضربه زدن به تشک را تمرین کند.

اول دانش آموز به عقب غلت می زند تا تیغه شانه هایش با تشک تماس پیدا کنند.

سپس روی زمین ضربه می زند و دوباره به وضعیت نشسته بر می گردد.

دانش آموزان این تمرین را با غلتیدن مستقیم به عقب، به راست و چپ انجام می دهند.

دوم، در این روش جودوکار ابتدا به عقب غلت می زند تا تیغه شانه ها با تشک تماس پیدا کند، و سپس تمام بدن خود را برروی تشک می اندازد، و با پاها و دستها به تشک ضربه می زند.

جودوکار تمرین را در حالی شروع می کند که برروی شکم افتاده و دست او زاویه 45 درجه با بدنش دارد.

جودوکار سر خود را بجای اینکه تو ببرد، بالانگه می دارد تا در لحظه ای که می افتد سرش با تشک تماس پیدا نکند.

روش دیگر ضربه زدن از جلو برروی تشک آن است که جودوکار روی زانوها و ساعد ها خود یا روی انگشتان پا و ساعدهای خود پل می زند.

اگرچه از این روش بندرت در جودو استفاده می شود، اما کاربرد عملی زیادی در زندگی روزمره دارد.

بعد از اینکه دانش آموز مهارت لازم را در ضربه زدن به تشک در وضعیت افتادن به عقب را بدست آورد می تواند در مرحه بعد از ضربه زدن به تشک در حال نشستن است برود.

اول دانش آموز به عقب غلت می زند تا تیغه شانه هایش با تشک تماس پیدا کند.

سپس به روی زمین ضربه می زند و دوباره به وضعیت نشسته برمی گردد.

دانش آموزان این تمرین را با غلتیدن مستقیم به عقب، به راست و به چپ انجام می دهند.

دوم، دراین روش جودوکار ابتدا به عقب غلت می زند تا تیغه شانه ها با تشک تماس پیدا کند و سپس تمام بدن خود را برروی تشک می اندازد، و با پاها و دستها به تشک ضربه می زند.

در هنگام افتادن به طرف راست و چپ با دست و پای متناسب با آن جهت به تشک ضربه زده می شود.

مرحله بعد استفاده جودکار از ضربه زدن در حال اسکات کردن است.

در این وضعیت شخص به عقب می افتد، به عقب غلت می زند و با هر دو دست به تشک ضربه می زند.

برای ضربه زدن به تشک بادست راست، جودوکار پای راست خود با بطرف مورب بیرون می دهد و باعث افتادن به سمت راست خود می شود.

برای انجام این حرکت با دست چپ شخص پای چپ خود را بطور مورب بیرون می برد، تا به روی طرف چپ بدن خود بیفتد.

جودوکار می تواند با افتادن روی زانوها از وضعیت اسکات ضربه از جلو را به تشک برند، در هنگام انجام این کار به سمت جلو می افتد سر را بالا نگه می دارد، بدن را بین زانوها می برد و ضربه خود را از ناحیه آرنجها تا نوکح انگشتان دست در زاویه 45 درجه نسبت به سر به تشک می زند.

جودوکار باید تمرینات ضربه زدن به تشک را از وضعیت ایستاده نیز تمرین کند.

برای ضربه زدن به عقب، جودوکار اسکات می کند و به عقب غلت می زند و ضربه خود را به تشک می زند و دوباره به وضعیت ایستاده برمی گردد.

در هنگام افتادن به پهلوها، جودوکار پای متناسب با جهت افتادن را بیرون می برد و با دست متناسب با همان جهت به تشک ضربه می زند.

ضربه از جلو را می توان با افتادن به طرف جلو و ضربه زدن مناسب به تشک انجام داد.

دانش آموزان تا وقتی که در ضربه زدن به تشک و افتادن به عقب و اسکات مهارت پیدا نکرده اند نباید تمرینات ضربه زدن به تشک از وضعیت ایستاده را تمرین کنند.

غلتیدن بعداز مهارت پیداکردن در ضربه زدن به تشک، جودوکار باید یاد بگیرد چگونه بغلتد.

دانش آموزان می توانند غلتیدن را از وضعیت نشسته به سمت جلو و عقب شروع کنند.

در تمام حرکات غلتیدنها سر باید به سمت داخل برده شود.

جودوکار باید غلتیدن روی شانه راست و چپ را هم تمری کند.

اگرچه از غلتیدن در مسابقات استفاده زیادی نمی شود، اما روحیه جودوکار را درانجام بهتر مهارته افزایش می دهد.غلتیدن اغلب در هنگام دفاع شخصی مورد استفاده قرار می گیرد.

وقتی شخصی را از تعادل خارج می کنند، او می تواند با استفاده از غلتیدن از حمله دشمن دور شود و دوباره به روی پای خود قرار گیرد.

غلتیدن می تواند از صدماتی که ممکن است در زندگی روزمره اتفاق بیفتد جلوگیری کنند.

برای مثال اگر پای شخصی د ر اثر افتادن در چاله یا سطح ناصافی از ناحیه قوزک پیچ بخورد، او می تواند با غلتیدن به جلو از افتادن وزن بدن خود برروی مچ پا جلوگیری کنند و مانع شکستگی آن شود.

بعد از یادگرفتن غلتیدن در حال نشسته، جودوکار می تواند همان غلتیدن ها را از وضعیت از زا نوزده، و از وضعیت اسکات نیز تمرین کند.

بعد از آن جودوکار می تواند غلتیدن از وضعیت ایستاده را تمرین کند.

قبل از رفتن به مرحله غلتیدن از وضعیت ایستاده، جودوکار باید قادر باشد غلتیدن در حالت نشسته و زانوزده و اسکات را به طور من انجام دهد.

افتادن از عقب و ضربه زدن به تشک تمرین افتادن از عقب را با درازکشدن روی پشت و زانوهای خمیده و دستهای خم شده، در مقابل خود آغاز کنید.

برای تمرین این اوکمی با تمام دست( کف دست به تشک ضربه می زند) در زاویه 45 درجه نسبت به تنه به تشک ضربه برنید، چانه را به روی سینه قرار دهید، در هنگام ضربه زدن به خاطر داشته باشید عمل بازدم را انجام دهید.

افتادن به پهلو و ضربه زدن به تشک حرکت را با قرار گرفتن روی طرف راست بدن و مستقیم نگهداشتن پای راست شروع کنید.

زانوی چپ بالا برده می شود و دست راست روی کفل چپ قرار می گیرد.

برای ضربه زدن به تشک، دست راست را از روی کفل بلند کنید و ضربه با کف دست در زاویه 45 در جه نسبت به بدن بزنید و سرتان را هم از روی تشک بلند کنید.

در هنگام ضربه زدن نفس خود را بیرون دهید.

افتادن به عقب از وضعیت نشسته و ضربه زدن به تشک حرکت را با نشستن روی تشک در وضعیتی که پاهامستقیم و دستها به طور ضربدری در مقابل بدنتان قرار دارند شروع کنید.

روی پشت خود غلت بزنیدف پاها را تا زاویه 45 درجه بالا ببرید،در لحظه ای که تیغه شانه های شما با تشک تماس پیدا می کند با هر دو دست به تشک ضربه بزنید.

بخاطر داشته باشید که چانه خود را روی سینه ببرید تا جلوی تماس سر به تشک گرفته شود و در هنگام ضربه زدن به تشک نفس خود را بیرون دهید.

اسکات کردن به راست و ضربه زدن به تشک