مقدمه
طبیعت و منابع موجود در آن من جمله حیات وحش یکی از نعمات و مواهب خداوند سبحان به انسان است که تداوم بهره مندی ازآن با رعایت حفظ امانتداری برای نسل های آتی امکان پذیر می باشد. بنابراین توجه به حفاظت از عرصه های محیط زیست و ارزش های طبیعی از اجرای فعالیت های گوناگون من جمله پروژه های عمرانی ضرورتی اجتناب ناپذیر می نماید.
از راستای تحقق این هدف نیاز است ابتدا زیستگاه های عمده و مناطق تحت حفاظت از محدوده تاثری طرح شناسائی شده و گونه های شاخص و نادر حیات وحش در آن مناطق شناسائی شوند تا ضمن این بررسی دقیق وضعیت از بروز هرگونه آسیب احتمالی به حیات وحش و زیستگاه های منطقه پیشگیری به عمل آید.
اکوسیستم های خشک عمده شناسایی شده از محدوده مورد مطالعه شامل الف- مناطق حفاظت شده کبیر کوه، سفید کوه، دنیار کوه، شالو و مونگشت، هفت شهیدان، کوه خیز و سرخ، از، شیمبار، بیستون، بوزین و مرخیل، تنگ سولک، میرآباد، کرخه و حرا، نای بند، مند، طه، ب- مناطق شکار ممنوع پادنای سمیرم، کولک، بینا- بیجار- چگر- اره شهیدان، گرده قیط و میند، زرآباد، بیان، آغگل، و ج- پناهگاه های حیات وحش شادگان، دز، کرخه، بیستون می باشند که از بخش های بعدی این گزارش به بیان خصوصیات این مناطق به تفضیل پرداخته خواهد شد%
نتیجه گیری:
اکوسیستم های عمده شناسایی شده محدوده مورد مطالعه در قالب چهارگانه تحت حفاظت سازمان حفاظت محیط زیست (پارکهای ملی، پناهگاه های حیات وحش، مناطق حفاظت شده اثر طبیعی ملی) و مناطق شکار ممنوع، در مجموع دارای وسعتی بالغ بر 1005600 هکتار می باشند.
بیشترین وسعت متعلق به زیستگاه های جلگه ای می باشد که با وسعتی معادل 296000 هکتار، 43/29% از وسعت اکوسیستم های خشکی را در بر می گیردند. سپس به ترتیب زیستگاه های کوهستانی با وسعتی معادل 237000 هکتار،/، %56/23، زیستگاه های جنگلی با وسعتی معادل 19900 هکتار، %78/19، زیتسگاه های کوهستانی- تپه ماهوری با وسعت معادل 140000 هکتار، 92/13 زیستگاههای تپه ماهوری- دشتی با وسعتی معادل 101600 هکتار، %10/10، زیستگاههای دشتی با وسعتی معادل 32000 هکتار، % 18/3 از سطح اکوسیستم های خشکی را در محدوده مورد مطالعه در بر می گیرد.
بخش های جنوبی محدوده مورد مطالعه بیشتر شامل زیستگاه های جنگلی (به طور عمده شامل جنگل های نای بند و حرا) بوده و با پیشرفت به سمت بخش های شمالی محدوده مورد مطالعه اکوسیستم های تپه ماهوری و کوسهتانی افزایش می یابند، به طوری که اغلب زیست گاه های استان آذربایجان غربی را از زیستگاههای کوهستانی تشکیل می دهند.