بخش اول
زبان c یک زبان سطح میانی است .
کلمات کلیدی شاخص در این زبان عبارتند از
| auto |
do |
goto |
signed |
void |
| break |
double |
if |
sizeof |
while |
| case |
else |
int |
static |
|
| char |
enum |
long |
switch |
|
| const |
extem |
register |
typedef |
|
| continue |
float |
returm |
union |
|
| default |
for |
short |
unsigned |
|
انواع داده در c :
زبان c شامل شش نوع اصلی می باشد که عبارتند از void ,enum double , float , int , char.
در زبان c برخی از انواع داده ها می توانند با عباراتی نظیر long short , unsigned , signed ترکیب شده ونوع داده أی دیگری را بوجود آورند.
هیچکدام از این عبارات نمی توانند با نوع داده أی void ترکیب شوند.
نوع داده أی void یک نوع داده تهی است یا به عبارت دیگر هیچ نوعی ندارد .
جدول زیر انواع داده ها و حالات مختلف ترکیب این عبارات ذکر شده با انواع داده ها را نشان می دهد .
نوع داده أی long با long int یکی است.
قوانین تعریف متغیرها
نام متغیر شامل حروف a تا z بزرگ یا کوچک ، a تا z ،ارقام 0 تا 9 و خط ربط () است .
کاراکتر شروع نام متغیر نباید یک عدد باشد .
حداکثر تعداد کاراکتر های نام متغیر 32 کاراکتر است.
int var 1 , var2;
char ch;
unsigned int i;
مقدار دهی به متغیرها
به هنگام تعریف متغیر
int b,c,d=4,e;
char ch=’a’;
2-پس از تعریف
b=0;
c=d=2;
در c مقدار دهی اولیه به متغیرها توسط کامپایلر انجام نمی گیرد .
با استفاده از کلمه کلیدی const می توانیم ثابتهایی تعریف کنیم که مقدار آنها در طول اجرای برنامه ثابت است . نحوه تعریف این متغیر ها بصورت زیر است :
لیست متغیرها نوع const
const int a=10, b=20;
اگر const ها را مقداردهی اولیه نکنیم از سوی کامپایلر پیغام خطا صادر می شود .
عملگر ها
نمادهای هستند که برای انجام اعمال خاصی مورد استفاده قرار می گیرند .
عملگرها به چهار دسته محاسباتی ، رابطه أی ، منطقی و بیتی تقسیم می شوند .
عملگر های محاسباتی
عملگر
نام
مثال
+
جمع و مثبت یکانی
x+y , +x
-
تفریق و منهای یکانی
x-y, -x
*
ضرب
x*y
/
تقسیم
x/y
%
باقیمانده تقسیم
x%y
--
کاهش یک واحد
x--,--x
++
افزایش یک واحد
x++,++x
دستور ++x یا x++ معادل دستور x=x+1 است
دستور x-- یا –x معادل دستور x=x-1 است
اگر در یک عبارت از عملگر های افزایش و کاهش یک واحد استفاده کنیم به کاربردن این عملگر ها در قبل و بعد از عملوند مربوطه با یکدیگر متفاوت است .
اگر عمگرهای ++ و -- نظیر بعد از عملوند قرار گیرند مقدار فعلی عملوند مورد استفاده قرار گرفته و سپس عملگرها بر روی آن عمل می کنند
a=4;
b=a++;
ابتدا مقدار 4 به متغیر b نسبت داده میشود و سپس مقدار a یک واحد افزایش یافته و 5 می شود .
اگر عملگرهای ++و -- قبل از عملوند مربوطه قرار گیرند پس از افزایش یا کاهش یک واحد به آنها مقدار جدید در عبارات مورد استفاده قرار می گیرند.
a=5;
b=++a;
ابتدا مقدارa یک واحد افزایش یافته و سپس بهb نسبت داده می شود.