دانلود گزارش کارآموزی عمران

مکان : گرگان-بلوار ناهارخوران-روبروی شهرک دخانیات-پروژ تفریحی اقامتی و پذیرایی پارتیا(هتل پارتیا) مقدمه هر بنا از لحظه ایجاد ان تا موقعی که به بهره برداری برسد،مراحلی را طی می کند که شامل:برنامه ریزی ،طرح ومحاسبه،اجراونظارت بر اجرا،کنترل کیفیت وآغاز بهره برداری است تا پس از حصول اطمیتتنان از قابلیت بهره برداری آن در اختیار مصرف کنندگان گذاشته شود.تکنولوژی اجرا در مجموع بررسی مصالح ،ابزار،ماشین ها وروش هایی را در بر می گیرد.هر بنا از لحاظ تقسیم بندی اجرای آن عبارتند از: منفرد خاک برداری پی نواری قالب بندی مرکب آرماتور بندی گسترده فلزی ستون بنا اسکلت بتنی تیر کرومیت سقف پله سفت کاری نازک کاری ونما تاسیسات مکانیکی والکتریکی بازدید از زمین و ریشه کنی قبل از شروع هر نوع عملیات ساختمانی باید زمین محل ساختمان بازدید شده و وضعیت و فاصله ی آن نسبت به خیابان ها و جاده های اطراف و همچنین چگونگی دسترسی به خیابان های اصلی مورد بازرسی قرار گیرد.

بعد از بررسی های کافی و در صورت نبود مشکل اقدام به آغاز پروژه می نماییم.

در این بررسی ها باید دقت شود تا ما مشکلی از لحاظ ورود و یا خروج ماشین آلات نداشته باشیم و ضمنا جای کافی برای مصالح پای کار فراهم کنیم.

سپس نسبت به ریشه کنی( کندن ریشه های نباتی که ممکن است در زمین روییده باشند ) اقدام می شود و خاک های اضافی به بیرون حمل گردد و بالاخره باید شکل هندسی زمین و زوایای آن کاملا معلوم شده وبا نقشه ساختمانی کاملا مطابقت داشته باشد پیاده سازی نقشه پس از بازدید محل وریشه‌کنی ، نوبت به پیاده کردن نقشه بر روی زمین می شود.

منظور از پیاده کردن نقشه یعنی انتقال نقشه ساختمان از روی کاغذ بر روی زمین به وسیله ابزار آلات در دسترس با ابعاد اصلی به طوری که محل دقیق پی ها و ستون ها و دیوار ها و عرض پی ها روی زمین به خوبی مشخص باشد.

باید دقت داشت که این مرحله یکی از مهمترین مراحل ساخت می باشد چرا که کوچکترین اشتباهات در این مرحله قابل صرفنظر نبوده و اگر این خطا ها از مقدار مجاز آیین نامه ای بیشتر باشد ، باید اقدام به تخریب کل ساختمان کرد.

حال برای پیاده کردن نقشه دو راه داریم اگر ساختمان مهم و بزرگ بود می بایست از دوربین های نقشه برداری استفاده شود ولی برای پیاده کردن نقشه ساختمان های معمولی و کوچک از متر و ریسمان بنایی می توان بهره برد که دقت لازم برای کارهای معمولی را دارند.

برای پیاده کردن نقشه با متر و ریسمان کار ابتدا باید محل کلی ساختمان را روی زمین مشخص نموده و بعد با کشیدن ریسمان کار به یکی از امتداد های تعیین شده و ریختن گچ ، یکی از خطوط اصلی ساختمان را تعیین کرد و بعد خطوط دیگر را با همین روش مشخص می کنیم .

البته برای ایجاد زاویه ی قایمه می توان از اعداد فیثاغورثی بهرا برد مانند اعداد 3و4و5 که در آن دو تای اولی اضلاع جانبی اند و عدد آخر که از همه بزرگتر می باشد مقدار عدد وتر می باشد عرض و طول و عمق پی ها کاملا بستگی به وزن ساختمان و قدرت تحمل خاک محل ساختمان دارد در ساختمان های بزرگ قبل از شروع کار بوسیله آزمایشات مکانیک خاک قدرت مجاز تحملی زمین را تعیین نموده واز روی آن محاسبات ابعاد پی را تعیین می نمایند ولی در ساختمان های کوچک که آزمایشات مکانیک خاک در دسترس نیست باید از مقاومت زمین در مقابل بار ساختمان مطمئن شویم .

اغلب مواقع قدرت مجاز تحملی زمین برای ساختمان های کوچک با مشاهده خاک پی و دیدن طبقات آن و طرز قرار گزفتن دانه ها به روی همدیگر یا با ضربه زدن به وسیله کلنگ به محل پی قابل تشخیص می باشد .

3.

گود برداری در این قسمت از عملیات اقدام به خاکبرداری محل نقشه می شود تا به خاک بکر رسید.

انجام این عمل به آن علت است که همانطور که گفتیم زمین ، بار کلی ساختمان را تحمل می کند لذا باید پی ها بر روی یک سطح محکم و بدون رانش قرار بگیرد تا در آینده پس از اتمام پروژه و در نتیجه ی بارگذاری ، پی ها نشست بیش از حد نداشته باشند و یا اینکه نشستهای متفاوت داشته باشند.

البته اگر زمین موجود ، بدون خاکبرداری ، بکر باشد ، باز هم باید اقدام به گودبرداری کرد.

این عمل بدان علت است که همانطور که می دانیم پی از قسمتهای مهم سازه می باشد.

و جنس آن از بتن می باشد همانطور که می دانیم بتن از دو المان آرماتور آهنی و ملات سیمان ماسه شن تشکیل شده است.

آهن در مقابل سولفاتها و موادی همچون کلر و آب حساس است و در صورت وجود این عوامل در کنار آهن ، آهن زنگ زده و مقاومت فشاری و کششی خود را از دست می دهد.

همچنین ملات سیمان هم در مقابل آب ضربه پذیر است و مقاومت خود را از دست می دهد.

بنابر این سطح زیرین پی ها باید حداقل 1.5 الی 2 متر پایین تر از تراز کف زمین باشد.

در موقع گودبرداری چنانچه محل گودبرداری بزرگ نباشد از وسائل معمولی مانند بیل و کلنگ و فرقون ( چرخ دستی ) استفاده می گردد , برای این کار تا عمق معینی که عمل پرتاب خاک با بیل به بالا امکان پذیر است ( مثلاً 2 متر ) عمل گود برداری را ادامه می دهند و بعد از آن پله ای ایجاد نموده و خاک حاصله از عمق پائین تر از پله را روی پله ایجاد شده ریخته و از روی پله دوباره به خارج منتقل می نمایند .

برای گود برداری های بزرگتر استفاده از بیل و کلنگ مقرون به صرفه نبوده و بهتر است از وسایل مکانیکی مانند لودر و غیره استفاده شود .

در این گونه موارد برای خارج کردن خاک از محل گود برداری و حمل آن بخارج کارگاه معمولاً از سطح شیبدار استفاده می گردد .

بدین طریق که در ضمن گودبرداری سطح شیبداری در کنار گود برای کامیون و غیره ایجاد می گردد که بعد از اتمام کار این قسمت بوسیله کارگر برداشته می شود .

پی کنی پی کنی در ساختمان به دو منظور انجام می شود : دسترسی به زمین سخت و مقاوم ،زیرا بارهای ساختمان نهایتا به زمین منتقل می شود و در نتیجه زمین زیر پی باید مطمئن باشد و نشست نکند .

برای محافظت پی ساختمان وجلوگیری ازاثرات جوی مانند یخ زدگی و نیروها ی جانبی پس از پیاده کردن نقشه روی زمین ، شروع به پی کنی می کنیم.

پی کنی در زمینهای متفاوت از حیث جنس و مقاومت زمین ، وجود آبهای سطحی ، فرق می کند ابعاد پی کنی به ابعاد پی و عمق پی کنی به ارتفاع پی و شرایط اقلیمی بستگی دارد .

به هر حال در هر نوع آب و هوایی عمق پی کنی نباید از 50 سانتی متر کمتر شود .

پی سازی و هدف آن : بارهای وارد از سقف ساختمان به ستونها و یا دیوارها ونهایتا به پی ساختمان وارد می شود .

پی نیز بارهای وارده را به زمین منتقل می کند .

پس پی عمل انتقال کلیه ی بارهای ساختمان به زمین است .

پس باید به گونه ای اجرا شود که بتواند صدها تن وزن ساختمان و اشیایی که درآن قرار دارد را تحمل کند .

غیر از طرح و اجرا باید به جنس مصالح پی توجه کرد که مصالح از مرغوبتری آن نوع باشد و نحوه ی ساخت آن کاملا اصولی وو فنی باشد .

ابعاد پی بستگی به مقاومت زمین و نیروهای وارد بر پی و جنس و مقاومت مصالح آن دارد.

آماده سازی پی : قبل از پی سازی باید کف پی را آماده کرد بدین صورت که کف پی باید کاملا مسطح و عاری از هر گونه مواد زاید باشد .

همچنین نباید با خاک دستی یا با مصالح غیر مقاوم پر شده باشد .

برای تسطیح و آماده سازی نهایی کف پی آن را با بتن سبک (مگر) یعنی با بتونی که در هر متر مکعب ساخته شده ی آن حدود 150 کیلوگرم سیمان باشد ، تسطیح می کنیم .

وظیفه ی بتن مگر پر کردن حفره هایی است که هنگام پی کنی در زمین به وجود آمده است و همچنین یه وجود آوردن سطح کاملا تراز ،برای انجام عملیات پی سازی است .

دو اصل اساسی در طراحی شالوده ها باید رعایت شود: نشست کلی سازه به مقدار قابل قبول و جزئی معدود شود.

قسمتهای مختلف سازه تا حد امکان نباید دارای نشستهای نا مساوی باشند .

در عمل برای معدود کردن نشست ،نیروهای ناشی از سازه را باید به لایه هایی منتقل کنیم که دارای مقاومت کافی باشد و برای کاهش تنش فشاری ، نیروهای وارده را در سطح وسیعی گسترده کرده به پی وارد می کنیم .

پی سازی در ساختمانهای فلزی : در ساختمانهای فلزی بیشتر از پی نقطه ای استفاده می شود ودرزمین های سست و ساختمانهای بسیار سنگین از پی های سراسری(پی رادیه ژنرال) هم استفاده می کنند .

پی های نقطه ای : پی های نقطه ای برای ساختمان هایی که بار آن به طور متمرکز به زمین منتقل می شود ساخته میگردد .

مانند ساختمانهای فلزی ویا ساختمانهای بتنی .

لایه های پی های تکی و نقطه ای به شرح زیر است : زمین مناسب بتن مگر میلگرد های کف پی بتن اصلی صفحه ی زیر بتن یا میلگردهای ریشه پی های تکی معمولا با ابعادی که به وسیله ی مهندس محاسب با توجه به قدرت مجاز تحملی زمین وبار ستون تعیین می گردد ساخته می شود این گونه پی ها را اغلب با بتن مسلح می سازند .

بتنی را مسلح می گویند که داخل آن قطعات فولادی به کار رفته باشد .

این قطعات معمولا میلگرد آجدار ویا ساده می باشد .

زمین مناسب: زمینی برای پی سازی مناسب است که قدرت مجاز آن تاب تحمل وزن ساختمان را داشته باشد .در ساختمانهای بزرگ این قدرت مجاز به وسیله ی آزمایشات مکانیک خاک تعیین میگردد و در ساختمانهای کوچک باید با آزمایشات محلی قدرت مجاز خاک را تعیین نمود .

در هر حال در هنگام پی سازی باید سطح زیر پی کاملا صاف و تقریبا تراز بوده و عاری از خاشاک و هر گونه عوامل خارجی باشد و باید پی سازی باید پی سازی مستقیما از روی خاک طبیعی شروع شود .

بتن مگر: بتن مگر که به آن بتن لاغر یا کم سیمان هم می گویند اولین قشر پی سازی درپی های نقطه ای می باشد .

مقدار سیمان در بتن مگر در حدود 100 الی 150 کیلوگرم در متر مکعب است .

در پی های نقطه ای بتن مگر به دو دلیل مورد استفاده قرار می گیرد .

برای جلوگیری از تماس بتن اصلی پی با خاک برای رگلاژ کف پی و ایجاد سطح صافی برای ادامه ی پی سازی ضخامت بتن مگر در حدود 10 سانتی متر می باشد و معمولا قالب بندی از روی بتن مگر شروع می شود .

ضخامت بتن مگر در حدود 10 سانتی متر می باشد و معمولا قالب بندی از روی بتن مگر شروع می شود .

میلگرد های کف پی: اصولا بتن مانند اکثر مصالح ساختمانی در مقابل نیرو های کششی ضعیف بوده و در محل تارهای کششی ترک هایی در آنجا ایجاد می شود ، لذا برای جلوگیری از ترکیدن بتن ، در محل تارهای کششی میلگردهای فولادی قرار می دهند .

فولاد آلیاژی است که از دو عنصر اصلی آهن و کربن و عناصر فرعی دیگری تشکیل گردیده است .مقدار کربن این آلیاژ بر حسب نوع فولاد آن از 0.2الی 0.3 درصد در آهن متغیر می باشد .در بتن فولاد به صورت میلگردهای ساده و یا میلگردهای آجدار مصرف می شود .میلگرد را با قطر ان می خوانند .با سیستم متریک میلگرد با قطرهای 2و3و4و5و6و8و10و12و14و16و...

50وجود دارد .

تارهای کششی در پی های نقطه ای در کف پی بوده و میلگردهارا در دو جهت به صورت مشبک (در حدود 5 سانتی متر بالاتر از کف)روی بتن مگر قرار می دهند.

این آرماتور های شبکه ای را که از قبل به اندازه متناسب (درحدود 5سانتیمترکوچکتراز ابعاد پی ، 2.5 سانتیمتر از طرف ) بافته شده است در کف پی قرار داده و زیر آن را با تکه های کوچک ش و یا تکه های بتن قدری بالاتر از کف پی قرار می دهند به طوری که در موقع بتن ریزی این شبکه کاملا در بتن غرق بشود ویا می توان ابتدا در حدود 5 سانتیمتر در کف پی بتن ریخت و بعد این آرماتورها را روی آن قرار داده و بتن ریزی را تا ضخامت تعیین شده در نقشه ادامه داد ولی این کار همیشه ممکن نیست زیرا اغلب مواقع وجود شبکه های شناژ مانع از این کار می شود.

باید توجه داشت که سر کلیه ی آرماتورها به صورت چنکگ خم شده ویا به صورت گونیا بر گردانیده شود .

باید دقت شود که کلیه ی محل های برخورد میلگردهای چپو راست با مفتول بسته شود طول d و شعاع R نسبت به نمره ی میلگردهای مختلف متفاوت است و طبق آیین نامه و محاسبه برای میلگردهای مختلف تعیین می گردد .

باید توجه شود که هیچ وقت میلگردهایی که در داخل بتن قراتر می گیرد نباید رنگ آمیزی شده و یا به روغن آغشته شود زیرا در این صورت رنگ روی میلگرد مانع چسبیدن فولاد و بتن به یکدیگر می گردد .

باید دقت نمود میلگردهای مصرفی صاف و بدون انحنای موضعی باشد .

فاصله ی میلگردها باید یکنواخت باشد به طوری که بزرگترین دانه بتن به راحتی از داخل آن عبور کند .

در موقع بتن ریزی باید دقت شود که بتن پی یا ستون ویا دال بتنی کاملا یکپارچه و توپر و متراکم بوده و درآن حفره های خالی وجود نداشته باشد (کرمو نباشد) برای این کار اغلب از ویبراتوراستفاده می نمایند.

بتن اصلی: بتن از مخلوط شن وماسه و سیمان و آب تشکیل می گردد صفحه ی زیر ستون یا میلگرد ریشه: در ساختمان فولادی زیر ستون روی پی صفحه ای فلزی که ابعاد آن محاسبه می گردد قرار می دهند .

چون ممکن است به ستون بجز بارهای عمودی نیروهای جانبی نیز وارد گردد صفحه ی زیر ستون را بوسیله ی میلگردهایی در بتن محکم می کنند .

برای این عمل به دو صورت عمل می گردد : 4 میلگرد با نمره ی زیاد که یک سر آن خم شده است و سر دیگر آن را پیچ و مهره کرده اند در بتن قرار می دهندو درصفحه ی زیر ستون هم 4 عدد سوراخ درست در مقابل این 4 میلگرد ایجاد می نمایند و میلگردها را از داخل سوراخ رد کرده و با مهره محکم می کنند .

این روش ، روشی مطمئن بوده ولی اجرای آن مشکل می باشد ، به این میلگردها بولت می گویند .

روش دوم این است که میلگردهایی را به زیر صفحه جوش داده و آنرا در موقع بتن ریزی داخل بتن ریزی پی قرار می دهند در این طریقه چون بتن بعد از خشک شدن قدری تقلیل حجم می دهد اغلب زیر صفحه خالی می ماند .

برای جلو گیری از این کار در وسط صفحه یک سوراخ ایجاد می نمایند تا بتن از این سوراخ بیرون بیاید ، البته باز هم زیر آن مقداری خالی می ماند .

پی های سراسری یا گسترده : به اینگونه از پی ها که رادیه ژنرال هم می گوینداز بتن مسلح ساخته می شود ودارای محاسبات فنی مفصل بوده و باید با دقت اجرا شود برای ساختمانهایی که دارای وزن فوق العاده زیاد بوده و یا ساختمانهایی که در زمینهای سست سساخته می شود این گونه پی ها ایجاد می گردد.

برای ساختن پی های سراسری باید صفحه ای از بتن به طول و عرض تمام زیر بنای ساختمان به ضخامت محاسبه شده حداقل در حدود 80تا100 سانتیمتر ریخته شود میلگردهای این صفحه بتنی طبق محاسبه بدست می آید .

طبعا در محلهایی که بار بیشتری وجود دارد میلگردهای بیشتری گذاشته می شود مانند زیر واطراف ستونها .

آرماتورهای ریشه برای ایجاد ستونهای بتنی و یا صفحه های فلزی زیر ستون برای ستون های فلزی روی این صفحه بتنی نصب می گردد این صفحه بتنی مانند سینی بزرگ است که ساختمان روی آن قرار می گیرد .در اکثر قریب به اتفاق مواقع در این گونه پی سازها از دو شبکه ارماتور استفاده می شود یکی در قسمت فشاری و یکی در قسمت کششی .

بسته به محاسبات سازه، ممکن است که آرماتوربندی فونداسیون از یک شبکه حصیری یا از دو شبکه حصیری یعنی یک شبکه در پایین و یک شبکه در بالا، استفاده می نماییم که برای قرار دادن شبکه حصیری بالا در داخل فونداسیــون باید در زیر آن از خرک استفاده می نمایند.

ارتفاع « خرک » برابر است با: کاوربتن بالاوپایین( 80mm ) ــ ضخامت میلگرد بالاو پایین ــ ارتفاع بتن فونداسیون بعد از انجام شبکه حصیری بالا وپایین محل پروژه را باید دوباره گونیا کرده وجای ستون ها را مشخص کنیم.بسته به اینکه اسکلت بتنی یا فــلزی باشد ریـشه های انتـظار ستون هارا نصب می نماییم.

این میلگردهای انتظار اصولأ بصورت L می باشد ،که اندازه میلگردهای انتظار اصولأ در نقشه مشخص شده است و اگر غیر از این باشد،داریم :.

ارتفاع ریشه های انتظاربرابر است با: 20-30برا بر پاشنه(خم) + 50 برابر قطر میلگرد + کاور بتن – ضخامت بتن که ریشه های انتظار باید قبل از بتن ریزی، محکم شده و سپس مجددا" آکس بندی اجراگردد.

بعد از اتمام آرماتوربندی شبکه های حصـیری بسته به مشخصات نقــشه، اگر قرار باشد نقاطی را ( اصولأ زیر ستونها ) تقویت نماییم ، باید میلگردهای تقویتی را آماده نموده و در فواصل مشخص شده با مفتول آرماتوربندی محکم ببندیم.

از نکاتی که باید قبل از بتن ریزی مورد توجه قرار گیرد، قرار دادن کاور در زیر میلگردها جهت پوشش قالب بتنی می باشد.

فواصل بین میلگردها و اتصالات آنها باید به صورتی باشد که عمل بتن ریزی و همچنین ویبره کردن بتن بدون مشکل انجام پذیرد یعنی شلنگ ویبره از داخل میلگردها عبور نماید.

آرماتوربندی شبکه فونداسیون : آرماتوربندی فونداسیون اصولأ از نوع حصیری بوده که همان آرماتوربنـدی مشبک می باشد.

در این حالت آرماتورها یک سری به صورت افقی در راستایی بسته شده به موازات همدیگر می باشند و سری دیگر آرماتورها، بر روی آنها و عمود در جهت سـری قبل، با مفتول آرماتوربندی به یکدیگر متصل شده وبافته می شوندودرنهایت یک شبکه شطرنجی به وجود می آید که آرماتوربندی حصیری نامیده می شود.

شمع کوبی : در زمینهایی که خیلی سست بوده و به هیچ وجه قدرت تحمل بار ساختمان را نداشته باشند مانند خاکهای دستی و یا زمین های ماسه ای و یا در محلهایی که زمین بکر ئر عمق های زیاد قرار داشته و برداشتن کلیه ی خاک های سطحی مقرون به صرفه نباشند از طریق شمع کوبی بار ساختمان را به زمین بکر منتقل می نماید .بدین طریق که در امتداد پی های ساختمان یعنی در طول دیوارهای اصلی که باربر می باشند با فاصله های معین (در حدود 2متر یا 5/2 متر ) مانند شکل فوق چاه حفر می نمایند .

و در ساختمان های فلزی و بتنی که باید پی نقطه ای اجرا کنیم زیر هر ستون چاه حفر می کنند و این حفاری را تا زمین بکر و محکم ادامه می دهند و کف چاه ها را خزینه نموده تا سطح اتکاء آن با زمین بیشتر باشد .بعد این چا ها رابا بتن و یا شفته پر می کنند .در موقع پر کردن این چاهها با بتن باید سعی نمود از ایجاد حفرهای خالی مخصوصا در کناره های خزینه جلو گیری شود .برای این کار می توان با پرتاب سنگ های کوچک و بزرگ بتن را به تمام گوشه های چاه هدایت نمود و از ایجاد این نوع حفره ها جلو گیری کرد .

مقدار این سنگ ها حتی می تواند تا 30درصد حجم بتن باشد و یا می توان ضمن بتن ریزی ان را با چوب های بلند کوبید .البته این کار در صورتی ممکن است که عمق چاه ها زیاد نباشد .بعد از پر کردن این چاهها روی آن را به وسیله ی طاقهای اجری و یا سنگی و یا تیرهای بتنی به هم مربوط نمود وبعدروی آن رادیوارچینی مینماییم ویابانصب صفحه های فلزی روی آن اسکلت فلزی بنامی کنیم خاصیت این چاه ها بدین طریق می باشدکه شفته یابتن پس ازخودگیری مانندستونی است که درزیرزمین بناشده وطاق یاتیربتنی روی آن مانندکلافی این پایه هارابه یکدیگرمتصل می کندودرنتیجه بارساختمان مستقیمابه زمین بکرومحکم منتقل می نمایدوقسمتی ازبارساختمان نیز به وسیله اصتحکاک ایجادشده بین ان ستون بتنی وخاک اطراف حتی اگر خاک دستی هم باشدتحمل می شود.بدیهی است که در موقع بتن ریزی شیرهی بتن بهداخل خاک اطراف نفوذ کرده و به ان چنگ می اندازد که این خود موجب اصطحکاک بیشتر می گرددبا وجود بر این که چنین فرض می شود که کلیه ی بارهای وارده بر این شمع کوبی محوری می باشد ولی برای تحمل ممانهای احتمالی بهتر است در هر چاه 8تا10عدد میلگرد اجدار که قطر ان به وسیله محاسبه به دست می اید و نباید از میلگرد نمره ی 10 کمتر قرار می دهند و ان را به وسیله ی میلگرد های عرضی مارپیچی شده به یکدیگر متصل می نمایند .

این نوع شمع که در محل ریخته می شود ساده ترین نوع شمع کوبی می باشد ممکن است به جای حفر چاه و بتن ریزی تیرهای بتنی یا فولادی را که در خارج کارگاه تهیه شده است به محل کارگاه حمل نموده و در زمین محل پی به وسیله چکش های مکانیکی کوبیده و بعد روی ان را مانند طریقه فوق بهم متصل نموده و ساختمان را ادامه داد .

در بعضی مواقع به علت سستی فوق العاده زمین و ریزشی بودن آن حفر چاه خالی از اشکال نیست و دارای خطرات جانی برای مقنی می باشد .

برای جلو گیری از ریزش این گونه چاهها معمولا از حلقه های بتنی و یا سلفی که با آن کول یا کور می گویند استفاده می شود کولهای بتنی یک تکه و یا دو تکه و کول های سفالی دو تکه هستند .

قطر این استوانه های بتنی در حدود 80الی 100سانتیمتر بوده و ارتفاع آن ها در حدود 10سانتیمتر است .

این استوانه ها کاملا گرد نیستند .

طرز استفاده از کول بدین طریق است که ابتدا در حدود 30الی 40 سانتیمتر از محل چاه را حفر نموده و اولین کول را روی زمین حفر شده قرار می دهند و بعد زیر آن را خالی کرده تا کول پایین تر برود آنگاه کول دوم را روی آن قرار می دهند و همینطور کار را ادامه می دهند .

چنانچه کول های قبلی در اثر ریزش بدنه چاه تنگ افتاده باشد و در نتیجه پایین تر نرود در این موقع از کول های دو تکه استفاده می نمایند .

بدین طریق که ابتدا زیر کول قبلی را خالی کرده و یکی ازتکه های کول جدید را نصب کرده و بعد تکه دوم را در محل خود قرار می دهند .

باید توجه داشت که در موقع نصب کول های دو تکه انها را طوری نصب کنند که درز انها مقابل هم قرار نگیرد .

بتن : بتن سنگی است مصنوعی که از مواد سنگی (شن وماسه )- آب و سیمان تشکیل شده و به علت روانی قالب خود را پر کرده و به شکل قالب خود در می آید .

1- مصالح سنگی مصالح سنگی که در بتن مصرف می شود شن و ماسه می باشد که در حدود 80درصد حجم بتن را تشکیل می دهد .دانه های سنگی تا بزرگی 5 میلیمتر بزرگتر را ماسه و از 5 میلیمتر بزرگتر را شن می گویند .

قسمت اعظم مقاومت بتن بستگی به مقاومت شن و ماسه مصرفی دارد در نتیجه باید در انتخاب معادن شن و ماسه جهت بتن ریزی های بزرگ نهایت دقت را به عمل آورده و به وسیله ازمایشگاه باید مقاومت دانه ها و درصد بزرگی آن تایید گردد همچنین شن و ماسه مصرفی در بتن باید در مقابل عوامل جوی مقاوم بوده و به مرور زمان خورندگی در انها ایجاد نشود .

2-آب آب در بتن دارای سه نقش اساسی می باشد سیمان در مجاورت آب شروع به فعل و انفعالات شیمیایی نموده و تشکیل سیلیکاتها و آلومیناتهای کلسیم متبلور می دهد که اساس گرفتن و سخت شدن بتن می باشد.

این مقدار آب در حدود 20 الی 25 درصد وزن سیمان است .

آب سطح دانه های سنگی را تر نموده و باعث لغزش این عناصر به روی یکدیگر می گردد.

بدیهی است هر چه سطح دانه ها بیشتر باشد یعنی هر قدر دانه ها ریزتر باشد آب بیشتری در این قسمت مصرف می شود به همین علت مقدار این آب متفاوت بوده و در حدود 25درصد وزن سیمان می باشد.

آب باعث روان شدن بتن می گردد تا بهتر بتوان بتن را حمل نموده ودر قالب ریخته و آن را به شکل قالب در آورد .

بدیهی است فقط آب قسمت اول در بتن باقی می ماند و آب دو قسمت دیگر به مرور تبخیر گشته و جای آن به صورت فضای خالی که ممکن است به صورت تارهای مویین باشد دربتن باقی بماند که این خود باعث پوکی بتن گشته و موجب ضعف قطعه بتنی می گردد.به همین علت باید کاملا توجه نمود که آب مصرفی در بتن از میزان معینی تجاوزننماید در موقع بتن سازی و مخلوط کردن آب با سیمان و شن و ماسه باید به میزان آب موجود در شن و ماسه یعنی رطوبت شن و ماسه نیز توجه نمود.

3- سیمان سیمان واژه لاتینی است که از کلمه Caementun و یا Caedimentumگرفته شده و معنی آن خرده سنگ می باشد .

سیمان ماده چسبنده است به رنگ خاکستری که در مجاورت آب و در مجاورت هوا در اثر فعل و انفعالات پیچیده شیمیایی سخت گشته و قطعات خرده سنگ مجاور خود را به یکدیگر می چسبانند .

تاریخچه کشف و مصرف سیمان از بحث این کتاب خارج می باشد و فقط با این اکتفا می شود که برای اولین بار سیمان پرتلند به وسیله شخصی در انگلستان کشف گردید و چون رنگ آن بعد از خشک شدن به رنگ سنگ های ساحلی جزیره پرتلند بود بنام سیمان پرتلند معروف گردید .

سیمان پرتلند رایج ترین نوع سیمان مصرفی در دنیا است .

بتن آرمه از دو جزء اصلی تشکیل شده است: بتن سنگی است مصنوعی که از اختـلاط سیمان ، آب و سنگدانه های ریز و درشت به نسبتهای معین، به وجود می آید به این ترتیب که از واکنش شیمیایی آب و سیمان، یک لعاب چسباننده به وجود می آید که این توده جدا ازهم را به یکدیگر چسبانده و سخت شدن لعاب باعث استحکام این مجموعه می گردد.

قابل توجه است که از بهترین نوع مصالح می توان هم بتن بسیار خوب تهیه کرد و هم بتن بسیار بد، ولی از اختلاط مصالح بد، هرگز نمی توان به بتنی خوب، دست یافت.

بتن در لحظات اولیه اختلاط، حالت خمیری دارد و پس از انجام عملیاتی، از قبیل ریختن در قالب ، لرزاندن یا ویبـره کردن و مراقبت از آن با گذشت زمان، این خمیـر گرفته و سخت شده و شکل قالب خودرا می گیرد.

بنابراین بتن در دوحالت خمیری و سخت شده باید بتواند انتظاراتی که طراح سازه از آن دارد را بر آورده سازد که عبارتند از : بتن تازه : بتن باید در عین روانی، به صورت خمیری نسبتأ سفت باشد تا ضمن حمل و نقل ، اجزاء تشکیل دهنده آن از هم جدا نشده و در یک گوشه جمع نشود.

باید بتوان به سهولت بتن را، بدون آنکه پیوستگی و دانه بندی آن بهم بخورد در محـل مورد نظر خالی کرد.

بهمین منظور در پروژه هایی که ارتفاع دستگاه بتن ساز یا اپراتور و محلی که باید بتن ریخته شود زیاد است از شوت یا قیفهای مخصوص استفاده می شود.

باید بتوان به راحتی بتن را در قالب جا داد به صورتی که تمام گوشه ها و زوایای قالب ها و دور میلگردها توسط بتن، پر شده و بتوان حتـــی المقدور هوای موجود در بتـــن تازه را خارج کرده و آن را متراکم نمود ( به وسیله ویبراتور ) .باید بتوان به راحتی سطح بتن تازه را صاف و پرداخت کرد.

بتن سخت شده : بتن باید بعد از سفت و سخت شدن ، شرایط زیر را دارا باشد : مقاومت به نیروهای وارده و تلاشهای حاصله و مقاومت به سایش.

پایایی، به عبارت دیگر حفظ کمیت بهره برداری در طول زمان.

مقاومت به عوامل محیطی که عبارتند از عوامل شیمیایی ، یخبندان و گرما یا اثر تخریبی آب.

ثبات حجم، یعنی عدم تغییر حجم به نحوی که سازه ها تنش ایجاد شود.

ناتراوایی، یعنی آب کمتر به آن نفوذ نماید یا از آن عبور نماید.

موادتشکیل دهنده بتن : ـ سیمان : جسم چسبنده و چسباننده ای که اختلاط با آب تولید لعابی می کند که دور دانه های سنگی را گرفته و سخت شدن این لعاب باعث بهم پیوستن مصالح می شود.

ـ سنگدانه : مصالح سنگی یا سنگدانه یا مصالح خنثی به مصالحی گفته می شودکه توسط لعاب سیمان به یکدیگر چسبیده و استـخوان بندی بتـن را تشکیل می دهند.

از این لحاظ به آنها خنثی گفته می شود که در واکنش گرفتن و سخت شدن بتن وارد نمی شوند ، بلکه دارای خواص شیمیایی و فیزیکی هستند که بر کیفیت و عملکرد بتن، کاملأ مؤثرند.

شکل و بافت مصالح سنگی درشت دانه، نیز بر کیفیت بتن مؤثر است.

از این لحاظ می توان مصالح را به صورت زیر رده بندی نمود : مصالح غلتیده : که کاملأ توسط آب، غلتانده شده و زوایای آنها از بین رفته و گرد گوشه اند مانند ماسه رودخانه ای.

مصالح تیز گوشه : که دارای لبه هایی کاملأ مشخص در محل برخورد سطوح جانبی مختلف با یکدیگر هستند مانند سنگهای شکسته و سنگهای گدازه ای ( سنگهای شکسته به اندازه کمتر از 1.5cm را نخودی نامیده و به سنگهای با اندازه 1.5-3cm سنگ شکسته نامیده و سنگهای بزرگتر از 3cm را گراول می نامیم.

) مصالح پولکی : که ضخامت آنها نسبت به دو بعد دیگرشان، بسیار کم است.

مصالح سوزنی : که طول آنها، نسبت به دو بعد دیگرشان، بسیار زیاد است.

ـ آب : تقریبأ تمام آبهای طبیعی، قابل آشامیدن و بدون طعم که فاقد املاح خارجی باشند، برای ساختن بتن قابل استفاده هستند.

ساخت بتن : نخستین گام، برای ساختن بتـن تعیین نظریه دانه بندی است یعنی تعیین نسبتهای اختـلاط مصالح متشکله بتن با یکدیگر و به عبارت دیگر، تعیین فرمول کارگاهی است که عبارتند از : مشخصات سنگدانه ها ، از قبیل دانه بندی، وزن مخصوص ، شکل و بافت سطحی دانه ها، نوع سیمان و نرمی آن و میزان پیمانه سیمان مشخصات شیمیایی آب ، وجود و میزان مواد افزودنی در بتن ، وسایل حمل و متراکم کردن بتن ، چگونگی آرماتوربندی ، شرایط آب و هوایی و محیطی ، محل ساخت بتن و محل قرار گیری عنصر بتنی مورد نظر می باشد.