هنگامی که ما وحشت زده ایم قلبمان تند می تپد، تنفس سریع و کم عمق می شود ، دهان ما خشک می شود، عضلات ما سفت شده، کف دست ما عرق می کند و ما به دویدن تمایل پیدا می کنیم. این تغییرات بدن توسط سیستم عصبی خودکار کنترل می شود، که عضله قلب ، عضلات صاف و غدد مترشحه خارجی را کنترل می کند. سیستم عصبی خودکار و سیستم عصبی سوماتیک ، که عضلات اسکلتی را کنترل می کنند مجزا می باشد. همانطور که ما باید در فصل بعد یاد بگیریم، کنترل عصبی احساسات شامل مناطق مختلف ، از جمله آمیگدالا و مناطق ارتباط لیمبیک از قشر مخ می باشد که همه آنها از طریق هیپوتالاموس کار کنترل سیستم عصبی خودکار را انجام می دهند. هیپوتالاموس پاسخ رفتاری ما را کنترل می کند، تا از هموستاز بدن و ثابت بودن محیط داخلی مطمئن شویم. هیپوتالاموس همچنین بر سیستم خودکار عصبی، سیستم غدد درون ریز و سیستم عصبی تحریک شده با محرک نیز اثر و کنترل دارد : هیپوتالاموس ، به نوبه خود، در سه سیستم اصلی عمل می کند. در این فصل ما ابتدا باید سیستم عصبی خودکار را بررسی کنیم و سپس با در نظر گرفتن هیپوتالاموس ادامه می دهیم. در دو فصل بعدی ، ما باید احساسات و انگیزش ها و حالات رفتاری را که تا حد زیادی به مکانیسم عصبی خودکار و هیپوتالاموس بستگی دارد بررسی کنیم.
P.961
The Autonomic Nervous System Is a Visceral and Largely Involuntary Sensory and Motor System
In contrast to the somatic sensory and motor systems, which we considered in Parts IV and V of this book, the autonomic nervous system is a visceral sensory and motor system. Virtually all visceral reflexes are mediated by local circuits in the brain stem or spinal cord. Although these reflexes are regulated by a network of central autonomic control nuclei in the brain stem, hypothalamus, and forebrain, these visceral reflexes are not under voluntary control, nor do they impinge on consciousness, with few exceptions. The autonomic nervous system is thus also referred to as the involuntary motor system, in contrast to the voluntary (somatic) motor system.
سیستم عصبی خودکار یک سیستم حسی و حرکتی احشایی و عمدتا غیرارادی
در مقابل با سیستم سوماتیک حسی و حرکتی، که ما آن را در بخش IV و V (بخش های 4 و 5) از این کتاب توصیف خواهیم کرد، سیستم عصبی خودکار حسی و حرکتی احشایی قرار دارد. تقریبا تمام واکنش های احشایی توسط مدارات محلی در ساقه مغز و یا نخاع است. اگر چه این رفلکس توسط شبکه ای از هسته های کنترل خودکار مرکزی در ساقه مغز، هیپوتالاموس و مغز تنظیم می شود، این رفلکس احشایی تحت کنترل ارادی نیست. سیستم عصبی اوتونوم می باشد که به عنوان سیستم موتور غیر ارادی در نظر گرفته می شود که در مقابل سیستم موتور ارادی (سوماتیک) قرار می گیرد.
The autonomic nervous system has three major divisions: sympathetic, parasympathetic, and enteric. The sympathetic and parasympathetic divisions innervate cardiac muscle, smooth muscle, and glandular tissues and mediate a variety of visceral reflexes. These two divisions include the sensory neurons associated with spinal and cranial nerves, the preganglionic and postganglionic motor neurons, and the central nervous system circuitry that connects with and modulates the sensory and motor neurons. The enteric division has greater autonomy than the other two divisions and comprises a largely self-contained system, with only minimal connections to the rest of the nervous system. It consists of sensory and motor neurons in the gastrointestinal tract that mediate digestive reflexes.
سیستم عصبی خودکار دارای سه بخش عمده: سمپاتیک، پاراسمپاتیک، و آنتریک می باشد. بخش سمپاتیک و پاراسمپاتیک عضله قلب، عضلات صاف و بافت های غددی و واسطه انواع رفلکس احشایی را در بر می گیرد. این دو بخش عبارتند از نورونهای حسی در ارتباط با اعصاب نخاعی و مغزی، نورون های حرکتی preganglionic و postganglionic، و مدارات سیستم عصبی مرکزی که با متصل شدن و مدوله کردن نورون های حسی و حرکتی عمل می کند. تقسیم آنتریک استقلال بیشتری از دو بخش دیگر دارد و شامل یک سیستم تا حد زیادی خودکفا، تنها با اتصال به حداقل بقیه سیستم عصبی می باشد. این ها سلول های عصبی حسی و حرکتی در دستگاه گوارش می باشند که میانجیگری رفلکس های گوارشی را برعهده دارند.
The American physiologist Walter B. Cannon first proposed that the sympathetic and parasympathetic divisions have distinctly different functions. He argued that the parasympathetic nervous system is responsible for rest and digest, maintaining basal heart rate, respiration, and metabolism under normal conditions. The sympathetic nervous system, on the other hand, governs the emergency reaction, or fight-or-flight reaction. In an emergency the body needs to respond to sudden changes in the external or internal environment, be it emotional stress, combat, athletic competition, severe change in temperature, or blood loss. For a person to respond effectively, the sympathetic nervous system increases output to the heart and other viscera, the peripheral vasculature and sweat glands, and the piloerector and certain ocular muscles. An animal whose sympathetic nervous system has been experimentally eliminated can only survive if sheltered, kept warm, and not exposed to stress or emotional stimuli. Such an animal cannot, however, carry out strenuous work or fend for itself; it cannot mobilize blood sugar from the liver quickly and does not react to cold with normal vasoconstriction or elevation of body heat.
فیزیولوژیست آمریکایی والتر بی . کانن برای اولین بار پیشنهاد کرد که بخش سمپاتیک و پاراسمپاتیک عملکرد متفاوتی دارند. او استدلال کرد که سیستم عصبی پاراسمپاتیک مسئول برای استراحت و هضم است، حفظ ضربان پایه قلب، تنفس و سوخت و ساز بدن در شرایط عادی بر عهده دارد. سیستم عصبی سمپاتیک، از سوی دیگر، حاکم بر واکنش های اضطراری و یا واکنش جنگ و گریز می باشد. در مواقع اضطراری که بدن نیاز به پاسخگویی به تغییرات ناگهانی در محیط های خارجی و یا داخلی دارد و همچنین در استرس عاطفی، رقابت های ورزشی، تغییرات شدید در دما، یا از دست دادن خون نیز این سیستم به بدن کمک می کند. در یک فرد برای پاسخگویی موثر و مناسب به شرایط سیستم عصبی سمپاتیک خروجی قلب و سایر احشاء را افزایش می دهد و بر عروق محیطی، غدد عرق و piloerector و عضلات چشمی نیز اثر می گذارد. حیوانی که سیستم عصبی سمپاتیک آن به شدت تحریک شده است تنها در صورتی زنده می مانند که در پناه و گرما نگه داری شود و تحت استرس و محرک های احساسی قرار نگیرد و یا محرک های احساسی ، قرار ندارند. چنین حیوانی نمی تواند در این حالت کار شدید انجام دهد یا از خود دفاع کند که به این علت است که نمی توانند قنئ را به سرعت از کبد بسیج کنند و با انقباض عروقی نرمال یا افزایش دمای بدن نمی تواند پاسخ مناسب به سرما دهد.