دانلود مقاله والیبال

مقدمه ورزش والیبال را ویلیام مورگان که گرداننده تفریحات هولیوکا در ماساچوست بود، این باری را در سال 1895 ابداع کرد.

در طول دو جنگ جهانی، نیروهای مسلح آمریکایی والیبال را در اطراف جهان گسترش دادند و به سرعت این ورزش در اروپا و آسیا هم رواج یافت.

به تدریج بازی که در گذشته تنها یک تفریح به شمار می‌رفت، به عنوان یک رقابت ورزشی کامل در سطح جهان گسترش یافت.

مهمترین شاخصه والیبال سازگاری و انعطاف پذیری آن است این ورزش می‌تواند در همه سنین در سالنهای ورزشی، پارکها، زمین‌های بازی و ساحل انجام شود.

انواع این بازی برای دو، سه و چهار بازیکن و برای بازیکنان کم سن و سالتر و نیز والیبال نشسته برای بازیکنان ناتوان و معلول طراحی شده است.

گروههای نجات (آتش نشانی) والیبال را به عنوان بارزی اصلی خود که می‌توانند آن را در حیاط های ایستگاه ها به عنوان قسمتی از برنامه تمرینات بدنی اجرا کنند، برگزیده‌اند.

در اروپا هر ساله یک سری بازیهای قهرمانی با کیفیت بالا برای گروههای نجات و نیروهای نظامی و پلیس برگزار می‌گردد.

اقسام والیبال: 1- مینی والیبال مینی والیبال نوعی خاصی از این ورزش است که برای دستان کوچک بازیکنان کم سن و سالتر در نظر گرفته شده است که نیاز به تور کوتاهتر دارد.

اگر چه در مرحله اولیه، این ورزش برای سنین نه تا سیزده سال است اما دلیلی وجود ندارد که گروههای سنی دیگر نتوانند این روزش را یاد بگیرند.

بلندی تور برای این گروه سنی 10/2 متر و هنوز به آنها اجازه اسپک یا آبشار و سرویس با تکنیک‌های صحیح را نمی‌دهند.

ابعاد زمین بازی در اندازه‌های 6*6 متر است.

در این زمین کوچک تنها 3 یا 4 بازیکن در هر طرف بازی می‌کنند توپ بازی کوچک‌تر و با قطر 62 cm به جای توپ اصلی با قطر 65 تا 67 cm می‌باشد.

2- والیبال ساحلی والیبال ساحلی یک ورزش المپیکی کامل است و سالانه تورهای ورزشی بزرگی وجود دارد که نه تنها در سواحل بلکه در زمین های ویژه پیش بینی شده در شهرهای مهم دور از دریا نیز با جایزه نقدی چند میلیون دلاری برگزار می‌گردد.

اگر چه در بازی والیبال در هر سمت شش نفر بازی می کنند، والیبال ساحلی معمولاً با دو بازیکن در هر طرف زمین بازی می‌شود.

تیمهای مختلط معمولاً به صورت چهار نفره با قوانین خاصی بازی می کنند که منجر به رقابت مشابه بیشتری بین زنان و مردان در هر سمت زمین می‌گردد.

زمین بازی برای والیبال ساحلی از زمین معمولی کوچکتر و 16 متر طول و 8 متر عرض دارد.

3- والیبال نشسته والیبال نشسته برای آن دسته از افرادی که مشکلات حرکتی دارند گذاشته شده و در پارا المپیک به اجرا در میاید.

روشن است که تور بازی کوتاه‌تر و زمین‌بازی کوچکتر است.

بازیکن ها از دستان خود برای حرکت بدن به طور سریع بر روی زمین استفاده می‌کنند به طوری که کمتر توپی بدون تماس با آنها به زمین می خورد.

قوانین بیست و هشت قانون هست که تعیین کننده چگونگی بازی والیبال میباشد، این امر به وجود آورنده بازی والیبال و ارتباط دهنده ‌ یک تیم با تیم دیگر در مسابقه بوده و به آسانی قابل فهم است.

زمین بازی زمین این بازی 18 متر طول و 9 متر عرض دارد .

تور تقسیم کننده زمین بازی به دو قسمت 9 متری است که خودش حدود یک متر عرض داشته چگونگی بلندای آن به سن و جنس بازیکنان مربوط است.

بلندی تور برای زنان 24/2 متر و برای مردان به 43/2 متر می‌رسد.

در سطوح سنی پایینتر، بلندای تور قابل تغییر است.

فدراسیون بین‌المللی والیبال (fiva) بلندی تور را برای پسران و دختران 9 تا 12 سال 15/2 تعیین کرده که این بلندی برای پسران بالای 12 سال به 30/2 cm می‌رسد.

دختران 13 ساله منطبق با بلندی استاندارد تور برای زنان از بلندای تور 24/2 متر استفاده می‌کنند.

در طول بازی، تمام محدوده ‌خطوط به عنوان زمین بازی و هر توپی که بر روی خط بخورد به عنوان «داخل» در نظر گرفته شده است.

در هر زمین (هر طرف زمین) یک خط حمله هست که از تور 3 متر فاصله دارد.

در منطقه حمله، دستورالعمل‌هایی برای چگونگی بازی بازیکنان منطقه عقب زمین وجود دارد.

منطقه سرویس خاصی در انتهای زمین مجزا نشده و زنندگان سرویس ممکن است در هر جای منطقه 9 متری بین دو خط کناری قرار گیرند.

اگر بازیکن در طول منطقه سرویس قبل یا هنگام اصابت توپ با دست با محدوده انتهای زمین تماس داشته باشد، سرویس خطا محسوب می شود.

داوران دو نفر در والیبال داریم که به عنوان داور اول و دوم شناخته شده و در جریان بازی دارای قدرت و عملکرد مختلفی هستند.

داور اول در جریان مجموع بازی است و روی چهار پایه ای خارج از زمین و در خط تور قرار گرفته است، بنابراین قادر است کل منطقه بالایی تور و هر دو نیمه زمین را ببیند.

این داور تصمیم می گیرد که آیا با توپ به طور صحیح بازی شده یا نه و چه وقت امتیاز تعلق می گیرد.

به علاوه ، این داور مسئول تماس بازیکنان بالای تور و عملکرد فردی ایشان است.

در سوی دیگر زمین مقابل داور ، داور دوم قرار دارد.

این داور تعویض ها، تایم اوت ها ، گردش دوره ای بازیکنان دریافت کننده سرویس در زمین و خطاهای زیر تور را کنترل و تابلوی امتیازات و حرکات داور اول را در نظر دارد.

منشی، مسئول ثبت امتیازات و ترتیب زنندگان سرویس دو تیم و ثبت ارنج و اسامی بازیکنان و داوران و ثبت تعویض ها و تایم اوت ها می باشد.

هر دو تیم یک نیمکت ذخیره در سمت مشابه و کنار داور دوم دارند.

تابلوی امتیازات بین دو تیم قرار گرفته است.

تنها مربیان و بازیکنانی که پیراهن تیم را به تن دارند می توانند روی نیمکت بنشینند.

مربی تیم می تواند بازیکنان را از کنار زمین راهنمایی کند البته در صورتی که بدون دخالت در جریان بازی در محدوده خط حمله و خط انتهای زمین باقی بماند.

بازیکنانی که منتظر رفتن به زمین هستند می بایست روی نیمکت نشسته یا در منطقه ویژه ای در انتهای زمین منتظر باشند.

برای کمک به داوران و تعیین اینکه آیا توپ داخل یا خارج زمین خورده است دو یا چهار داور خط نگه دار داریم.

داور دوم خط نگه دارها را به عنوان مسئول یک یا دو خط اختصاص داده و هر دوی آنها هنگامی که توپ داخل یا خارج زمین می خورد علامت می دهند.

در کناره های تور عمود بر خطوط طولی زمین نوار سفید رنگی به پهنای 5cm و طول 1 متر قرار دارد که آنتن‌هایی نیز در انتهای نوارها باید نصب شود.

مقصود از این کار آن است که توپهایی را که خارج از محدوده خطوط از تور عبور می کنند تشخیص داده شوند و در طول بازی این توپ ها با تور و بازیکنان تماسی نداشته باشند.

بازیکنان هر تیم اجازه دارد دوازده بازیکن داشته باشد اما تنها 6 بازیکن از آنها می توانند در یک زمان در زمین باشند.

بازیکنان دیگر به عنوان ذخیره عمل می کنند.

شش بازیکن زمین باید به صورتی که در شکل 5 نشان داده شده در زمین قرار گیرند.

این بازیکنان با شماره هایی مشخص شده و در چرخه ای خلاف جهت عقربه های ساعت از سمت راست عقب زمین گردش می‌کنند.

بازیکنان منطقه 2 و 3 و 4 به عنوان بازیکنان جلویی و بازیکنان 1 و 6 و 5 بازیکنان عقبی هستند.

در طول بازی هر بازیکن در شش منطقه زمین بازی خواهد کرد ( به جز لیبرو) وقتی یک طرف سرویس می زند و در رفت و برگشت توپ برنده می شود، یک امتیاز می‌گیرد.

اگر در رفت و برگشت توپ را از دست بدهد، طرف مقابل آنها یک امتیاز می‌گیرد و حق سرویس زدن به طرف مقابل آنها داده می شود.

طرفی که سرویس جدید را می زند یک حرکت گردش دوره‌ای انجام می دهد پس بازیکن موقعیت دوم حالا از موقعیت شماره یک سرویس را می‌زند.

تمام بازیکنان دیگر هم در موقعیت بعدی خود در گردش بازی خواهند کرد.

منظور اصلی این قانون این بوده که بازیکنان تنها از بازی در منطقه دفاع یا حمله پرهیز کنند.

در طول سالها این ویژگیها بسط یافته‌اند اما قوانین گردش تغییرات عظیمی را به بازی والیبال اضافه می‌کنند.

تنها شش بازیکن اجازه دارند در یک زمان در زمین بازی کنند.

در طول یک ست بازیکنان می توانند در زمین تعویض شوند.

بازیکنی که به عنوان لیبرو در زمین است تنها در قسمت عقب بازی می کند که در واقع موقعیت 1،6، و یا 5 است .

این بازیکن قادر به سرویس، دفاع ، تلاش برای دفاع یا ضربه ای به عنوان حمله در صورتی که توپ بالاتر از سطح تور است نمی باشد.

قانون لیبرو در سطح ابتدایی خود به عنوان یک مدافع ویژه عقب زمین استفاده می شود.

برای کمک به داور در تشخیص لیبروها از سایر بازیکنان آنها پیراهنی با رنگ متفاوت می پوشند.

علی رغم دیگر بازیکنان لیبرو این امکان را دارد که قبل از شروع رفت و برگشت توپ و بدون اجازه داور دوم به زمین آمده و جای بازیکن دیگری را بگیرد.

در ضمن می تواند قبل از پایان رفت و برگشت توپ از زمین خارج شود اما اگر تیمش در حال گردش دوره ای است او به قسمت جلوی زمین حرکت کرده، از زمین خارج و با بازیکن اصلی در آن موقعیت تعویض می شود.

هر بازیکن زمین می بایست در یک ست یکبار با بازیکنی از روی نیمکت تیم تعویض شود.

وقتی بازیکنی در زمین تعویض شد در آن ست تنها می تواند به جای جایگزین خود برگردد.

این امر تنها یکبار در طول ست توسط این دو بازیکن قابل اجراست.

هر بار که بازیکنی از زمین خارج می شود به عنوان یک تعویض محسوب می شود.

نهایت تعویض در هر ست شش تعویض است.

این بدان معناست که مربیان می توانند شش بازیکن کاملاً جدید، یا مجموعه ای از بازیکنان اصلی و تعویضی در زمین داشته باشند.

مربی یا کاپیتان زمین قادر است بازیکنان را در انتهای هر ست با درخواست از داور دوم تعویض نماید.

بنابراین او مطمئن خواهد شد که تیم همه تعویض هایش را انجام نداده و بازیکنی که قصد ورود به زمین را دارد قانونی بوده و ثبت کننده امتیازات شماره بازیکن را ثبت می کند.

تایم اوت هر تیم اجازه دارد در طول یک ست از دو تایم اوت استفاده کند که حداکثر زمان آن سی ثانیه است.

مربی یا کاپیتان تیمی که درخواست تایم اوت دارد می بایست در انتهای رفت و برگشت توپ هر چه سریعتر درخواست خود را با داور دوم در میان بگذارد.

در طول تایم اوت بازیکنان باید منطقه زمین را ترک کرده به مربی و تعویض های روی نیمکت بپیوندد.

در مسابقات بین المللی دو تایم اوت اجباری در هر ست هست که به تلویزیون اجازه پخش تبلیغات را می دهد.

امتیازات مسابقات دارای 3 ست از 5 ست می باشد.

اگر تیمی 3 ست پیاپی به امتیاز 25 برسد به شرط اختلاف امتیازش با رقیب به دو پوآن ، برنده مسابقه است.

اگر امتیاز به 24-24 مساوی برسد بازی ادامه پیدا می کند تا یک تیم دو امتیاز اختلاف را کسب کند.

در ست آخر، بازی آنقدر ادامه دارد تا یک تیم به حداقل امتیاز 15 با دو امتیاز اختلاف دست یابد.

امتیازات در هر رفت و برگشت توپ محاسبه می گردند، رفت و برگشت ها وقتی تمام می شوند که : یک تیم توپ را در زمین مقابل بخواباند.

یک تیم قادر به بازگرداندن توپ به صورت قانونی و با حداکثر سه ضربه نباشد.

یک بازیکن به صورت نادرست با توپ بازی کند، با تور تماس پیدا کند یا وارد زمین مقابل شود.

وسایل بازی: لوازم و وسایل بسیار کمی برای شروع بازی والیبال لازمند اما خیلی مهم است که ببینید لوازمی که شما می خرید سالم و مفید باشند.

بسیاری از لوازمی که به شما عرضه می‌شوند ممکن است از نظر قیمت بسیار جالب توجه به نظر برسند ولی برای بازی خیلی نامرغوب باشند.

همه اعضای هیئتهای ورزشی تدابیر مناسبی برای این امر دارند و شدیداً توصیه می شود که قبل از خرید با آنها یا فروشندگان ویژه لوازم والیبال مشورت کنید.

مهمترین چیز در مورد توپ این است که باید از یک لایه چرم ساخته شده و دارای وزن استاندارد باشد همه توپ هایی که خیلی سنگین هستند در طول بازی می تواند به انگشتان و مچ بازیکن صدمه بزنند.

به منظور آموزش، یک توپ نرم پلاستیکی یا فوم فشرده می تواند به کار رود چون این توپها باعث صدمه نمی شوند.

موادی مانند لاستیک، نایلون یا وینیل بسیار نامطلوب هستند، توپ های ساخته شده با این مواد هرگز نباید مورد استفاده قرار گیرند.

وقتی توپی را می خرید باید بدانید آنرا برای مسابقه می خواهید یا برای آموزش.

استانداردهای بین المللی و باشگاهی.

توپهای مجاز بازیهای بین المللی مهر فدراسیون بین المللی روی آنها خورده است.

معمولاً اگر یک توپ برای باشگاه یا مسابقه مجاز باشد مهر انجمن بین المللی را دارد اما بعضی از توپها هم این مهر را ندارند.

لیستی از همه توپهای مجاز را می توان از انجمن های بین المللی به دست آورد تفاوت کیفیت این دو گروه توپ در نرمی و پوشش چرمی آنها است.

همه توپهای مسابقه ای یک تکه و ساخته شده از یک لاستیک سرتاسری هستند که با نوارهای چرمی پوشیده شده است.

معمولاً بهترین توپ ها چرم نرمتر و یک تیوپ دارند.

سوزن های نازکی برای این نوع توپ باید استفاده شود و سوپاپ این تیوپ ها باید با سطح یکسان باشند (برجسته نباشند).

تور یک تور مسابقه خوب می بایست بدون ایجاد سوراخی در آن چند فصلی دوام بیاورد، در حالی که تورهای تمرینی تنها برای یک فصل دوام دارند.

اعضای هیئتها توصیه هایی دارند که تور را از نظر قوانین اندازه و جنس و ساختار آن تضمین خواهد نمود.

تور باید 5/9 متر طول و 1 متر عرض و دارای شبکه تورهای 10 cm باشد.

برای کمک به حالت ارتعاشی تور، بسیاری از تورها نوارهای لاستیکی در انتها دارند که به تیرکها بسته شده تور را به طور افقی کشش می دهد.

در طول بازی توپ می تواند بعد از خوردن و رفت و برگشت از تور بازی شود بنابراین تور به حالت ارتعاشی خوبی احتیاج دارد.

تورهای تمرینی ارزان تر برای کلاسهای آموزش و بازی های خارج از سالن مطلوب می باشند ولی عموماً خرید خوبی نیستند چون توپ بعد از برخورد با آنها بر نمی گردد پس باید سریعاً عوض شوند.

یک تور خوب برای مدرسه بایستی به اندازه تور سالن ورزشی باشد.

آنتن تور تور از زمین بازی عریض تر است و یک علامت سفید رنگ مستقیم بالای خط جانبی زمین قرار گرفته و آنرا مشخص می کند.

بر روی این علامت یک آنتن فایبرگلاس هست که 80 cm از تور بالاتر قرار می گیرد.

وقتی توپی در طول بازی به این قسمت بخورد یا از خارج تور بگذرد خطا انجام می گیرد.

آنتن می تواند از یک یا دو قسمت تشکیل شود – که 80 cm آن بالای تور و 100 cm اندازه عرض تور است.

لباس پیراهن ها نیازمند یک برش خاص در زیر بغل و بازوها هستند.

هنگامی که اسپک یا آبشار می زنید نیاز دارید که قادر باشید بازوان خود را به راحتی باز کنید، بدون اینکه پیراهن شما بیرون بزند یا احساس کشیده شدن کنید.

وقتی شیرجه می زنید و روی زمین پهن می شوید نباید دور گردن شما را بکشد.

انتخاب پیراهن آستین کوتاه یا بلند با خود شماست.

خیلی از بازیکنان آزادی عمل پیراهن آستین کوتاه را ترجیح می دهند.

در حالی که بقیه برای حمایت بیشتر در هنگام دفاع عقب زمین نوع دیگر را ترجیح می دهند.

شورتها هم باید به راحتی اجازه حرکت از عقب زمین و پرش و آبشار را به بازیکن بدهند.

کفش وقتی در حال بازی هستید خیلی سریع از یک عملکرد به عمل دیگری تغییر حالت می دهید.

یک لحظ می پرید و آبشار می زنید، یک دفاع می کنید و بعد از آن به سمت توپ بر می گردید و … پاهای شما وزن زیادی را در طول مسابقه تحمل خواهند کرد و تقریباً یک جفت کفش فنی طراحی شده لازم است که نه تنها از صدمات جلوگیری کند بلکه توانایی شما را در استفاده و به کارگیری تمام انرژی تان بالا برد.

کفشها باید قابل انعطاف بوده به شما توانایی بلند شدن و پایین آمدن برای آبشار و دفاع را بدهد.

کفشها برای فاصله گرفتن و توقف سریع هنگام دفاع و در حالت چرخش نیاز به استحکام دارند.

تحقیقی در باب نیازمندی والیبال به پاها انجام گرفته است و چند نوع کفش خاص در بازار طراحی شده که همه این ویژگی ها را دارند و یک متخصص ورزشی می تواند توصیه های خوبی درباره آنها به شما بکند.

مهارتهای حمله عموماً با توجه به بازیهای تیمی دیگر، والیبال از دو جزء تشکیل شده است: حمله و دفاع، اما بر خلاف‌ بازی‌های دیگر لازم است هر بازیکن به همه مهارتهای دو جزء ذر شده مسلط باشد.

اگر ما به رفت و برگشت توپ توجه کنیم، می‌توانیم این عملکرد را ببینیم: سرویس، دریافت سرویس، پنجه، آبشار، دفاع، دریافت عقب زمین، پاس پاسور و مانند آن.

مهمترین مهارت‌های حمله، سرویس، پاس پنجه و آبشار است.

یک پاس خوب به صورت مستقیم یک امتیاز را به دنبال خواهد داشت یا تیم را در فشار می‌گذارد و یک پاس منطقه‌ای دقیق و خوب ضروری خواهد بود تا منجر به آبشار شود.

سرویس سرویس، توپ را در جریان بازی قرار داده و یک فرصت امتیازآور برای هر دو تیم خلق می‌کند.

هر تیم تنها به 25 امتیاز برای برد یک ست، و فقط 15 امتیاز در ست آخر نیازمند است.

هیچ چیز بهتر از دیدن این که سرویس زن تیم مقابل توپ را به خارج بزند یا آن را به تور زده و امتیاز غیر قابل پیش‌بینی نصیب آنها کند، روحیه تیم را تقویت نمی‌کند.

وقتی رقابت خیلی نزدیک است یا به پایان ست نزدیک می‌شود این مسئله یک پاداش واقعی محسوب می‌گردد.

سرویس زن با وضعیت بسیار دشواری رو به روست.

تیم دریافت کننده اولین حمله را تدارک می‌بیند که آمار شانس موفقیت آن 60 درصد است.

اگر توپ طوری سرویس شود که تنها تضمین قرار گرفتن آن در جریان بازی مد نظر باشد، تدارک حمله و گرفتن امتیاز برای تیم مقابل بسیار آسان خواهد بود.

چهار نوع سرویس که طی سالها تغییرات در تاکتیک و خود توپ ایجاد شده اینها هستند: زیر شانه (ساده)، بالای سر ( ساده چکشی)، معلق یا شناور( چرخشی) و سرویس پرشی ( موجی- پرشی) هرکدام مزایا و مضراتی دارند.

سرویس زیر شانه ( سرویس ساده) این سرویس ساده‌ترین و معتبرترین شیوه سرویس زدن است.

این سرویس شانس بیشتری را برای نوآموزان در بردارد.

سرویس چکشی سرویس بالای سر پر استفاده ترین سرویس بازی است.

تغییرات کوچک در تکنیک اصلی سرویس زن را قادر به تغییر پرواز توپ با اضافه نمودن چرخش و شناوری آن می‌نماید.

توپ زمانی شناور خواهد شد، که بدون چرخش زده شود و به اندازه کافی سرعت و سختی به آن بدهد.

جریان هوا و فشار اطراف توپ در حرکت آن مؤثر است.

این شناوری مشکلاتی را برای دریافت کننده توپ ایجاد خواهد کرد.

زدن توپ بالا یا نزدیک تور خط سیر صاف‌تری به توپ می‌دهد که باعث کاهش زمان موجود برای رسیدن دریافت کننده به توپ می‌شود.

سرویس موجی دریافت کننده سعی خواهد کرد بهترین محل بازی با توپ را از روی نشانه‌هایی چون وضعیت سرویس، موقعیت سرویس زننده یا نوع سرویس حدس بزند.

یک سرویس موجی خوب برای زدن خیلی مشکل اما پیش‌بینی آن برای دریافت کننده خیلی سخت‌تر است.

در نتیجه قانون آیرودینامیک در پرواز توپ ضربه بدون چرخش بوده بنابراین در آخرین قسمت پرواز، توپ به طور غیر قابل پیش‌بینی تغییر جهت داده یا پایین می‌آید.

بنابراین دیافت کننده مجبور است در کمترین زمان جای خود را در زمین تعیین کند و این مطلب مستقیماً بر کیفیت پاس او تاثیر خواهد گذاشت.

مطمئن شوید که توپ بدون چرخش زده شود و گرنه توپ در هوا موجی نخواهد شد.

پرتاب توپ به طور عادی پایین خواهد بود پس شانس کمتری برای چرخش آن در زمان پرتاب وجود داشته، سرویس زن می‌تواند ضربه را زمان‌بندی کند.

تماس با توپ باید سخت و محکم باشد.

دست را در زمان ضربه محکم نگه داشته شوک وارد کند اما بعد ناگهان همه حرکت را به تندی متوقف کنید.

سرویس چرخشی این نوع سرویس سخت و سریع‌تر از سرویس‌های چکشی است همچنین این سرویس در انتها به تندی پایین آمده، دریافت کننده را مجبور می‌کند برای رفتن زیر توپ پایین بیاید.

از آنجا که در سرویس چکشی و سرویس موجی حرکت بدن عامل لازمه در پایین آمدن و جلو رفتن توپ است، برای تولید چرخش در توپ می‌بایست یک حرکت چرخشی در بدن ایجاد شود.

چرخش بلندتر از سرویس بالای سر بوده به طور ایده آل باید یک چرخش جلو برنده به توپ داده شود.

سرویس پرشی در سالهای اخیر یکی از مهم‌ترین تکنیک‌های موجود در والیبال سرویس پرشی است.

شروع رفت و برگشت توپ با یک پرش، حالتی دراماتیک دارد.

توپ با قدرت قابل توجه در یک مسیر مستقیم از بالای تور زده می‌شود و دریافت کننده را در بیشترین فشار ممکن قرار می‌دهد.

دو شاخصه مهم این سرویس سرعت و خط سیرآن است.

به محض اینکه بازیکن می‌دود و برای عمل سرویس بالا می‌برد، قادر به استفاده از بالاترین سطح حرکت بوده، قدرت و موفقیت بیشتری در خلق سرعت بالاتر دارد.

لحظه تماس اغلب بالاتر از سطح زمین است.

بنابراین خط سیر توپ صافتر است.

این دو عامل با هم به دریافت کننده فرصت کمتری برای دریافت منطقه درست و موقعیت بدن در بازی با توپ می‌دهد.

هر چند درجه خطاهای بالا یا توصیف امتیازآوری رالی هر توپ و اهمیت اعتبار افزایش می‌یابد، استفاده از این سرویس به دقت سطحی، فردی و موقعیتی نیاز دارد.

پاس یکی از بازیکنان شاخص تیم والیبال پاسور می‌باشد.

او با یک پنجه موقعیت حمله را برای ضربه زدن خط حمله مهیا می‌کند.

انواع مختلفی از پاسهای پاسور وجود دارد که نه تنها در موقعیت نسبت به تور بلکه در ارتفاع از تور با هم تفاوتهایی دارند.

این تفاوت تیم را قادر می‌سازد که بازی را برای تیم مقابل در پیش‌بینی و تشخیص جایی که از آن حمله می‌شود مشکل نماید.

بنابراین مسئولیت سنگینی بر دوش پاسور می‌باشد یک پاسور خوب نقاط قوت و ضعف تیم مقابل را خوانده، آنها را با نقاط قوت و ضعف تیم خود کنار هم می گذارد و سعی می‌کند با مهیا کردن توپ شانس موفقیت بیشتری به خط حمله خود بدهد.

این پاسور حق دارد تصمیم بگیرد که کجا و چه پاسی در هر موقعیت ساخته و پرداخته شود.

هدف اولیه پاسور ساختن یک پاس خوب است که بتوان به راحتی به آن ضربه زد و در بردارنده چندین انتخاب برای خط حمله باشد.

اگر این امر قابل موفقیت باشد پاسور می‌تواند تاکتیکی در مورد نوع و جای پاس خود بیندیشد.

پاسورهای سطح بالا توانایی تشخیص و تمایز چگونگی و نوع پاسی که به قدر کافی از برگشت و دفاع شدن آن جلوگیری شود را در خود بالا می‌برند.

یک نیاز ضروری برای هر پاسور تکنیک خوب در پنجه، توانایی انجام بازی قانونی با توپ و دقت و انسجام در کار است.

بینش و عملکرد حاشیه‌ای نیز از اهم کار است، تا آنها بتوانند خارج از موقعیت خود در زمین در ارتباط با بازیکنان هم دسته و بازیکنان تیم مقابل به سرعت کار کنند.

خط حمله هم در صورتی که توپ‌ها را به خارج بزنند و یا باعث دفاع آنها شوند حق پاسور را از بین می‌برند.

یک خلق و خوی همیشگی و ثابت از لزومات پاسور بودن است.

آبشار آبشار که گاهی آنرا اسپک هم می‌نامند برای بسیاری از بازیکان مهیج‌ترین قسمت بازی والیبال است.

همه بازیکنان می‌خواهند بالا بپرند و توپ را محکم و کاملاً قانونی در زمین تیم مقابل بخوابانند.

رضایت حاصل از دیدن اینکه توپ از دفاع روی تور می‌گذرد و در زمین و دور از دسترس بازیکنان می‌خوابد چیزی است که تا مدتها بعد از اتمام بازی در خاطر می‌ماند، هر چند آبشار کار مشکلی است و همیشه امتیاز نمی‌آورد.

بر جریان وارد بر توپ بدون توجه به موقعیت، یا اینکه آیا دفاعی بر سر راه آن است شرایط خاصی حکم فرماست.

درست در این جاست که تفاوت بین یک بازیکن خوب و متوسط قابل اثبات است.

برای آبشار زن تنها یکی از چندین روش ناشی از یک حمله نتیجه بخش است و انتخاب و اجرای روش درست آسان نیست.

در این قسمت ما نظری به آبشار و اجزاء آن خواهیم انداخت، که سبک زدن، تاکتیک توپ و سرعت حمله از این اجزاء هستند.

نکته‌ای که باید توضیح داده شود این است که در حمله، هوش و ذکاوت مهمتر از نیروی عضلانی است.

اگر شما بتوانید این نکته را بپذیرید، در راه تبدیل شدن به یک مهاجم خوب موفق هستید.

آبشار شامل پرش تا حد امکان بلند بازیکن و ضربه زدن به توپ با دست به سمت دیگر تور و خواباندن توپ در زمین حریف است.

قوانین اجازه تماس بازیکن با تور در طول یا بعد از عمل آبشار را نمی‌دهند.

در زمان بلند شدن و پایین آمدن، بازیکن امکان گذشتن از خط میانی و ورود به زمین تیم مقابل با هر قسمت از بدن را ندارد.

اگر در زمان حمله یکی از سه بازیکن عقب زمین هستند، امکان رد کردن توپ از بالای تور را ندارید مگر اینکه توپ از سطح تور پایین‌تر باشد و یا قبل از بازی با توپ از پشت منطقه حمله پرش کرده باشید.

بازیکن لیبرو هم اجازه بازی با توپ هم سطح یا بالاتر از تور و رد کردن آن را ندارد.

نتیجه این دستور‌العملها مجبور کردن بازیکنان به کنترل بدن خود قبل یا در طول و یا حتی بعد از حمله را در بردارد.

استادی در این مهارت کار سختی است چرا که شروع تا پایان حمله نیاز به کنترل و تمرکز بدنی بالایی دارد.

نقش مربی نقش مربی کمک به بازیکنان برای ارائه بهترین تواناییهای آنها است، نه استفاده از آنها در جهت به دست آوردن موفقیت برای خود.

مربی والیبال وظایفی قبل، در طول و بعد از مسابقه به عهده دارد.

وظایف مربی قبل از مسابقه 1- جلسات تمرین 2- انتخاب سیستم های تاکتیکی برای تیم 3- تجزیه و تحلیل حریفان و پیش بینی تاکتیکهای مورد نیاز برای شکست آنها مسابقه 1) آماده سازی و گرم کردن بازیکنان.

2) انتخاب شش بازیکن شروع کننده و موقعیت چرخشی آنها.

این کار می بایست جهت کسب امتیاز و با اسم و شماره های همه تیم قبل از شروع اولین ست انجام گیرد.

3) دادن لیست چرخش تیم به داور دوم در آغاز هر ست.

4) تجزیه و تحیل تایم - اوت و تعویض در صورت نیاز و اجازه این کار.

5) تجزیه و تحلیل عملکرد تیمی در طول مسابقه و ایجاد هر نوع تغییر در صف آرایی، تاکتیک ها یا بازیکنان در صورت لزوم.

6) کنترل رفتار هر یک از بازیکنان روی نیمکت.

بعد از مسابقه 1) کنترل تشویق و احترام نسبت به حریف از سوی تیم و دست دادن بازیکنان بدون توجه به نتیجه بازی.

2) تشکر از هر دو دوار و امتیاز دهندگان به خاطر کارشان از طریق کاپیتان تیم.

3) مرور عملکرد تیم و مربیگری در طول بازی با دیدگاه طراحی برای آینده وجلسات تمرین.

تمرینات فصلی ضروری است از آنچه با تیم خود سعی در رسیدن به آن می کنید، عقیده روشنی داشته باشید.

باید یک سری طرح های فصلی برای پیشرفت تیم خود داشته باشید.

این طرح و نقشه باید سال را مثل گلها به قسمتهایی تقسیم کند: آمادگی بدنی و تکنیکی ، تهیه و تدارک بازی وتاکتیک، دوره مسابقه و کار و نیز استراحت.

آمادگی بدنی وتکنیکی وقتی فصل مسابقات در راه راست گسترش تکنیکهای نو با بازیکنان یا حتی درست کردن خطاهای بزرگ برای مربی مشکل است.

چند ماه بین فصول مسابقات زمانی است که مربی می تواند روی گسترش و عملکرد تکنیک تمرکز نماید.

در همین زمان، بازیکنان می توانند تحت برنامه های تمرینی سازنده و سنگین کار کنند.

در این مدت مربی باید اساس و پایه تیم را بر مبنای عملکرد تاکتیکی تیمی که ریخته است بنا کند.

تهیه و تدارک بازی و تاکتیک این دوره حدود یک ماه برای تیم ها طول خواهد کشید.

در این دوزه مربی بیشتر وقت را برای ایجاد سیستمهای تاکتیکی که می خواهد به طور مؤثر در طول فصل مسابقه به کار ببندد، صرف می کند.

به ویژه مسابقات پیش فصل برای فهمیدن اینکه این تاکتیک ها در موقعیت بازی چگونه اند مفید خواهد بود.

فصل مسابقات با شروع فصل آمادگی بدنی، تکنیکی و تاکتیکی بازیکنان باید به اوج خود رسیده باشد.

مشکل مربی حفظ این سطح بالای آمادگی در دوره مسابقات است که ممکن است کمتر یا بیشتر از شش ماه به طول انجامد.

علیرغم این مسئله ، در زمانی که نتیجه عملکرد تیم صدمه خواهد دید هر بازیکن قادر به حفظ فرم خواهد بود.

مهارت در مربیگری، توانایی در تشخیص هر چه سریعتر علت مشکل و بر مبنای آن قضاوت درباره تمرین است.

جلسات تمرینی نباید سطح بالایی از کار بدنی را شامل شوند چرا که تحلیل باید روی آمادگی برای مسابقه آینده، به ویژه در ارتباط با تکنیک‌های فردی و تیمی صورت گیرد.

بسیاری از لیگ ها چند هفته استراحت در میان مسابقات دارند که مربی خواهد توانست برای کار کردن روی هر تغییر قابل توجه در تاکتیک های تیمی که تیم نشان داده به آنها نیازمند است استفاده کند.

زمان استراحت و سرد کردن در پایان فصل، بازیکنان احساس خستگی روحی و جسمی خواهند داشت و مربی باید به تدریج از تمرینات بکاهد.

عقیده خوبی است که در چندین مسابقه خارج سالن اگر چه باید به شکل مسابقه، شرکت کنند و با روحیه راحت تری به بازی بپردازند.

بعد از آن باید یک استراحت چهار تا شش هفته ای قبل از شروع دور فصل جدید داشته باشند.

دوره و جلسات تمرین دوره تمرینات فردی باید تدارک دیده شود، نه فقط یک مجموعه گوناگون از چند آموزش به اضافه یک بازی.

هر دوره تمرین و آموزش باید به طور ایده آل شامل قسمتهای زیر باشد.

1) تمرینات گرم کردن برای جلوگیری از صدمه آن جلسه 2) تمرینات تکنیکی مربوط به موضوع آن جلسه 3) کار تمرکز روی تکنیک یا تاکتیک موضوع جلسه 4) کنترل موقعیت بازی و توضیح کار تاکتیکی و تکنیکی 5)‌تمرینات پایانی برای سرد کردن و جلو گیری از گرفتگی ماهیچه ها مربی باید سعی کند استراحت ها را در جلسات تمرین و هنگام توضیح نکات به بازیکنان به حد اقل برساند، چرا که این کار باعث از دست رفتن تمرکز بعضی از بازیکنان خواهد شد.

اگر نکاتی هست که نیاز است به بازیکنان تمرینی گفته شود باید آنها را از تمرین بیرون کشیده و به آنها گفت، چرا که بحث و توضیح وقت می گیرد.

آموزشهای تمرین باید به هم پیوسته باشند تا از تلف شدن وقت با شروع کار در جاها و گروه های مختلف جلو گیری شود.