سرامیکها، این دست پ ساخته بشر از ابتدای تاریخ تمدن تا به امروز مواد بسیاری مفیدی را
در اختیار انسان قرار داده اند . از سفالینه های هزاران سال قبل راکتورهای هسته ای واخیرا
محافظ سفینه های فضایی رشد تکاملی صنعت سرامیک را نشان می دهد .یکی از آخرین
کاربردهای مواد سرامیکی که ارتباط نزدیکی با زندگی انسان دارد استفاده از این مواد به
عنوان تقویت کننده یا جایگزین شونده اعضای بدن بویژه استخوانها می با شد. به این دسته
می گویند . استفاده از مواد مختلف بعنوان ایمپلانت (Bioceramics) از بیوسرامیک
بدوره قبل از میلاد مسیح بر می گردد .اولین مواد مصرفی بعنوان (Implatn)
ایمپلانت،برنج ومس بودند که بدلیل خوردگی شدید این مواد دربدن استفاده آنها با
شکست روبرو شد . سپس پلیمریستها دامنه وسیعی از این مواد را برای استفاده به جامعه
پزشکی معرفی کردند ومتالوژها نیز با استفاده از آلیاژهای جدید ومتفاوت قطعات ارتوپدیک
بسیاری برای بدن ساختند اما این مواد نیز به علت خوردگی شیمیایی در بدن ایجاد عارضه
می کند.
از این رو پژوهشگران برای دستیابی به موادی با مشخصات بهتر به دنیای سرامیک راه پیدا کردند.هیچ ماده ایمپلانت شده ای وجود ندارد که کاملا خنثی باشد . با این وجودو
خوردگی سرامیکها بدلیل ماهیتشان خیلی کمتر از فلزات اس ت. پیشرفتهای وسیع در علم
سرامیک منجر به دستیابی به موادی با خواص شیمیایی فیزیکی ومکانیکی متفاوت ومتنوع
شد که می توانند خواص خود را برای زمان طولانی در بدن موجود زنده حفظ کنند . بطور
کلی یک سرامیک هنگامی در پزشکی بکار می رود که دارای خواص جدول ( ۱) باشد.
امتیاز سرامیکها بعنوان مواد بیومتریال بدلیل سازگاری آنها با محیط فیزیولوژیکی بدن
می باشد و آن به این دلیل است که شامل یونهایی مشابه با یونهای موجود در محیط
فیزیولوژیک (کلسیم،پتاسیم،منیزیم،سدیم) می باشد.