هپاتیت ب
ویروسهای هپاتیت ب نوعی از ویروس هپاتیت است که در کبد انسان جایگزین شده و تکثیر مینمایند مواد تولید شده توسط این ویروسها به گردش خون میریزد. انجام آزمایشات خونی حساس، تکثیر ویروس در بدن را مشخص مینماید. کسانی که ویروس هپاتیت ب را به مدت بیش از شش ماه در خون شان داشته باشند ناقل این بیماری هستند. این افراد حال عمومی خوبی دارند و گاهی با انجام آزمایشات نیز اختلالی در کار کبد دیده نمیشود. در چنین شرایطی ویروس به صورت مسالمت آمیز در داخل بدن وجود دارد ولی به کبد آسیبی نمیرساند در صورت انتقال ویروس هپاتیت ب از مادران آلوده به نوزادان، احتمال باقی ماندن عفونت و ناقل شدن نوزادان زیاد است و عمده ناقلین هپاتیت به در کشور ما شامل این موارد است.
بیماری حاد هپاتیت ب در ۹۰ درصد به طور خود به خود بهبودی یافته و ویروس هپاتیت ب نیز به صورت کامل از بدن دفع شده و خارج میشود. ولی در ۱۰ درصد موارد ویروس در بدن باقی مانده و حالت ناقل هپاتیت ایجاد میشود.عامل بیماری هپاتیت در خون و همه ترشحات بدن (مانند بزاق، عرق و...) افراد ناقل وجود دارد البته این ویروس تا به حال در مدفوع یافت نشدهاست. بهترین راه پیشگیری از ابتلا به این بیماری، شناخت راههای انتقال آن است. تنها مخرن این ویروس انسان است و انتقال آن از فرد آلوده به فرد سالم میباشد. در قدیم مهمترین علت ابتلا به هپاتیت ب استفاده از خون و فراوردههای ان بودهاست ولی امروزه با ازمایش خون میتوان این الودگی را مشخص نمود و به همین خاطر خونها مورد بررسی قرار گرفته و انتقال این بیماری از طریق خون دیگر به آسانی صورت نمیگیرد.
کارکنان بیمارستانها، پزشکان، پرستاران و مراقبین بهداشتی که در تماس با بیماران و یا خون انها هستند، در معرض عفونت هپاتیت و انتقال آن قرار دارند و به همین دلیل واکسیناسیون هپاتیت ب و رعایت دستورات بهداشتی و مرابتی در این دسته از افراد توسیه میشود.
به طور خلاصه سه راه عمده زیر راههای اصلی انتقال هپاتیت ب میباشد:
راههای انتقال
از مادر الوده به نوزاد (در ایران شایعترین راه است.)
از راه تزریق (تزریق خون، اعتیاد تزریقی، حجامت، خالکوبی و...)
از راه جنسی (اگر همسر فرد ناقل واکسینه شده باشد حدود ۵ درصد احتمال انتقال وجود دارد که با تزریق واکسن این احتمال به حدود صفر میرسد.)