زیلو نوعی فرش یا زیر انداز شبیه به گلیم است که با نخ و پنبه و رنگهای مختلف بافته می شود. زیلو بافی در ایران دارای قدمتی بسیار است و می توان پیدایش آنرا به قرون اولیه اسلامی نسبت داد. مسلمانان سعی نمودند تا جهت فرش نمودن مساجد خود از زیلو استفاده نمایند و بدین جهت زیلو بافی رونق و پیشرفت چشمگیری یافت. مهم ترین مرکز زیلو بافی در ایران میبد یزد می باشد و به تدریج توسط استاد کاران این حرفه به کاشان آورده شد و کاشانیان با ذوق و استعدادی که در بافت این زیر انداز از خود نشان دادند توانستند زیلوهائی در طرح و رنگهای زیبا و متنوعی ببافند.
زیلو دو نوع می باشد :1 - زیلو مسجدی 2- زیلوی تجارتی یا خانگی
1- زیلوی مسجدی
که برای مساجد و تکیه ها استفاده می شده که نقوش و رنگهای مشخصی داشته است و در حاشیه های آن نیز خط بافته می شده و نام واقف و نام بافنده در آن ذکر می شده است.
2- زیلوی تجارتی یا خانگی
که آن هم برای استفاده در منازل بوده و رنگ آمیزی و نقش های خاص خود را داراست . زیلو همانند دیگر دست بافته های سنتی دارای طرح و نقشه ای خاص می باشد که بافنده باید بصورت حفظی آنرا ببافد . نقوش مورد استفاده در زیلو زائیده ذهن خلاق با فندگان آنست که از در هم آمیختن اشکال هندسی ایجاد شده است . و از مهم ترین نقشه های زیلو بافی می توان به نقش با فتوک- گچ کینه - والنگ- گره - بند رومی- زنجیروک - پرته توره و هشت پر اشاره کرد. ابعاد و اندازه های زیلو قابل تغییر بوده و در ابعاد 4×3 ، 5/3×5/2 و 3×2 متر و بصورت سجاده و کناره نیز بافته می شود . متاسفانه زیلو بافی در کاشان منسوخ شده و تنها دو دستگاه در مرکز هنر های سنتی اداره میراث فرهنگی و گردشگری فعال می باشد.