این دست‌بافته زیبا، خاص مناطق حاشیه کویری است. این فرش با نوع زندگی مردم منطقه تطابق دارد و بخشی از اعتقادات مذهبی، تاریخ، معماری طبیعت و گویش مردم این نواحی نیز، بر تار و پود آن نقش بسته است. زیلوبافی در شهر میبد سابقه‌ای دیرینه دارد. برخی سابقه زیلوبافی در شهر میبد را به قرن هشتم ه.ق و دوره ی مظفریان نسبت می‌دهند. قدیمیترین و در عین حال نفیس‌ترین زیلو های میبد، به قرن دوازدهم ه.ق تعلق دارد و بر روی آن بیست‌وچهار سجاده طراحی شده است. در مجموع رنگهای آن با اندکی اختلا‌ف،یکسان و چشم‌نواز است. در حاشیه این زیلو، نام واقف و تاریخ 1188 ه.ق نقش شده است. سه تخته زیلو در مسجد جامع <هفتادر> در عقدا وجود دارد که در نوع خود بی نظیر است. دوتخته آن بافته <حاجی باقر میبدی> در سال‌های 1070 و 1083 ه. ق است و زیلوی فرسود دیگر، مربوط به سال 1023 ه.ق است. از دیگر زیلوهای تاریخی میبد می توان به زیلوی آویخته مسجد امیرچخماق (مربوط به سال 1279 ه.ق) و زیلوهای کهنه مسجد رکن‌آباد میبد اشاره کرد. نقش‌های زیلو در میبد به سه نوع تقسیم می‌شوند: پنج‌تایی (مجی)، هفت‌تایی و سیزده‌تایی. پنج‌تایی شامل: چشم بلبلی، پرگ و مهرگ. هفت‌تایی شامل:بافتوگ پرت‌توره(ردشغال)، زلف، مفرش حلقه، زنجیر وگ، تالوگ، رکن‌الدینی چارکلگ، سروگ خزن قللی، چشم بلبلی. سیزده‌تایی شامل: گره، بندرومی، کلی گچ کند، تالوگ، سرو، سینه‌ریز، کمری و پرت گرگ (ردگرگ.)