گوش گوش به‌طور متناسب به سه قسمت تقسیم شده است ۱.
گوش خارجى قسمتى است که قابل رؤیت است و شامل مجراى گوش است که به پرده صماخ ختم مى‌شود.
۲.
گوش میانى شامل پردهٔ صماخ، سه ستخوان کوچک گوش و حفره‌هاى هوائى اطراف است حفره‌هاى زایده پستانى استخوان گیجگاهى.
۳.
گوش داخلى شامل عضو شنوائى است که حلزون خوانده مى‌شود زیرا تا حدودى شبیه پوستهٔ خارجى حلزون است.
عصب شنوائى نیز در این قسمت قرار دارد.
صدا را مى‌توان هواى در حال ارتعاش در نظر گرفت که دو خاصیت اصلى آن شدت و بسامد فرکانس است.
این دو مفهوم به‌ترتیب به‌شکل بلندى و زیر و بمى صدا توسط ما درک مى‌شود.
امواج صوتى از مجراى گوش مى‌گذرد و به پرده صماخ برخورد و آن را مرتعش مى‌کند.
ارتعاشات توسط استخوانچه‌هاى گوش به بخش حلزونى منتقل مى‌شود.
در بخش حلزونى ارتعاشات به محرک‌هاى عصبى تبدیل مى‌شود و به‌وسیلهٔ عصب شنوائى به مغز هدایت مى‌گردد.
گوش نوجوانان مى‌تواند بسامدهاى صوتى را از حدود ۲۰ سیکل در ثانیه هرتز صوتى که توسط بزرگ‌ترین و بم‌ترین لولهٔ ارگ ایجاد مى‌شود تا حدود ۲۰ هزار سیکل در ثانیه صوتى که بسامد آن نزدیک بسامد صداى زیرِ سوت مخصوص سگ‌ها است بشنود.
هیچ‌کدام از این دو حد توسط اکثر بالغان شنیده نمى‌شود.
گوش بیرونى لاله‌گوش در اغلب حیوانات متحرک است و به طرف منبع صوتى متمایل مى‌شود ولى در انسان ثابت است و با حرکت سر به طرف منبع صوتى متوجه مى‌گردد.
لاله گوش انسان در حقیقت سه نقش عمده بر عهده دارد که عبارتند از: جمع‌آورى امواج صوتی، هدایت آنها به مجراى شنوایی، تشخیص جهت آنها، به‌گونه‌اى که اگر چین‌خوردگى‌هاى لاله گوش را از موم پر کنند میزان شنوایى و همچنین قدرت تشخیص جهت صوت در انسان کاهش مى‌یابد.
دو لاله گوش در انسان طورى قرار گرفته‌اند که از برگشت صداى خود انسان جلوگیرى مى‌کنند.
ضمناً چون گوش‌ها در دو طرف سر واقع شده‌اند، اختلاف زمانى که در درک صدا به‌وسیله دو گوش به‌وجود مى‌آید منجر به تشخیص جهت آن مى‌گردد.
بنابر این امواج صوتى به‌وسیلهٔ لاله گوش و چین‌خوردگى‌هاى آن جمع‌آورى مى‌شوند و از طریق مجراى شنوایى پردهٔ صماخ را متأثر مى‌سازند.
مجراى شنوایى این مجرا لوله‌اى شکل و به‌طول ۲ تا ۳ سانتى‌متر است و ارتعاشات صوتى از طریق آن به پردهٔ صماخ، که در انتهاى آن قرار دارد مى‌رسند.
پردهٔ صماخ طبل گوش یا پردهٔ صماخ غشایى است که به‌وسیله اصوات با فرکانس‌هاى متفاوت صداهاى قابل شنیدن مرتعش مى‌شود و چون میزان کشش آن در مرکز و کناره‌هاى آن فرق مى‌کند، قسمتهاى مختلف آن به‌وسیله فرکانس‌هاى معین ولى متفاوت مرتعش مى‌گردند.
اصوات زیر قسمتهاى مرکزى و اصوات بم کناره‌هاى پردهٔ صماخ را به ارتعاش در مى‌آورند.
گوش میانى این قسمت از گوش، محفظه‌اى استخوانى است که به‌وسیلهٔ دو دریچهٔ بیضى و گرد از گوش داخلی، و به‌وسیلهٔ پردهٔ صماخ از گوش خارجى جدا مى‌شود و نیز از طریق مجرایى به نام شیپور اوستاش این است که فشار دو طرف پرده صماخ را متعادل مى‌سازد.
ارتعاشات صوتى از طریق گوش خارجى به گوش میانى مى‌رسد و از آنجا به گوش داخلى منتقل مى‌شود.
گوش میانى ضمن عمل انتقال صوت، عمل تخفیف‌کنندهٔ ارتعاشات شدید صوتى را نیز انجام مى‌دهد ولى هرگاه شدت صوت از حد معینى تجاوز کند گوش داخلى صدمه خواهد دید.
گوش داخلى گوش داخلى به علت داشتن پیچ و خم‌هاى آن به لابیرنت موسوم شده است و عمل آن از نظر شنوایى این است که ارتعاشات صوتى را به یاخته‌هاى شنوایى برساند و آنها را به تکانه‌هاى عصبى تبدیل کند.
گوش داخلى شامل سه بخش دهلیز، مجارى نیم‌دایره، حلزون مى‌باشد.
دهلیز و مجارى نیم‌دایره مخصوص عمل تعادل و حلزون ویژه عمل شنوایى است.
مراقبت‌هاى بهداشتى از گوش با شناخت مختصر از ساختمان گوش و مکانیزم شنوایى و با توجه به این امر که گوش انسان به‌طور طبیعى قادر است اصواتى با شدت معین را درک کند معلوم مى‌گردد که قرار گرفته در معرض سر و صداى زیاد باعث کم شدن قدرت شنوایى و بروز اختلالاتى در اعضاى مختلف بدن مى‌گردد.
بر اساس مطالعات انجام شده دربارهٔ اثر سر و صدا روى بدن انسان، ناراحتى و عوارض متعدد در افراد مورد مطالعه گزارش شده است که لاغرى تدریجی، کم‌خونی، احساس خستگی، تند شدن تنفس و ضربان قلب، ضعف جنسی، افزایش فشار خون، اختلال در خواب، کند شدن کار دستگاه گوارش، تحریک‌پذیرى و عصبانیت، سردرد، کاهش دقت، ضعف عمومی، سرگیجه، درد معده، اختلالات حافظه، کاهش قدرت شنوایی، تهوع، استفراغ، اختلالات کبدی، تزلزل در راه رفتن و حرکت غیرعادى آرواره‌ها از آن جمله هستند.
قرار گرفتن در معرض سر و صداى شدید در مدت طولانى به‌تدریج قدرت شنوایى را از بین برده و کرى دائم ایجاد مى‌کند.
در میان تمام عوامل معلولیت که باعث از کار افتادن انسان مى‌شود کرى از بزرگ‌ترین علت‌ها شناخته شده است.
امروزه مسؤولین تعلیم و تربیت کودکان کر، تلاش مى‌کنند تا طرز ارتباط مبتلایان کرى را با محیط آنان بهبودى بخشند نا طفل مجبور نباشد در یک دنیاى منفرد غیربهداشتى زندگى کند.
نقص کرى کودک بایستى هر چه زودتر تشخیص داده شود، نوزادان سالم در چند ماه اول زندگى به‌وسیله خوددارى از حرکت و آرام ماندن در برابر صدا عکس‌العمل نشان مى‌دهند و یا سر خود را به‌طرفى که صدا از آن طرف شنیده مى‌شود بر مى‌گردانند.
در صورتى که نوزاد تا سن هشت‌ماهگى در برابر صدا هیچ‌گونه عکس‌العملى نشان ندهد والدین او مى‌بایستى نسبت به قوهٔ شنوایى وى مشکوک شوند.
اگر طفل تا سن دو سالگى حرف زدن را شروع نکند ممکن است علت آن را در ضعف قوهٔ شنوایى وى جستجو نمود.
بسیارى از کرها اگر زود تشخیص داده شوند و تحت درمان قرار گیرند معالجه خواهند شد.
عدم تشخیص نقایص شنوایى ممکن است باعث ناراحتى‌هاى عصبی، نقص شخصیت، عدم پیشرفت در تحصیل و یا ناهنجارى‌هاى رفتار کودکان بشوند.
ناراحتى‌هاى گوش ممکن است مادرزادى یا در اثر بیمارى‌هاى عفونى و یا انتقال عفونت به‌وسیله لوله استاش از دهان و حلق و بینى باشد.
اگر در بینى و گلو عفونتى وجود داشته باشد، باید آنها را زود برطرف ساخت.
مادران باید در دوران باردارى احتیاطات لازم را بنمایند تا به بیمارى‌هاى عفونتى مبتلا نشوند.
کودکان خود را به‌موقع بر علیه بیمارى‌ها واکسینه کنند، هنگام ابتلاء به بیمارى‌هاى عفونى از گوش‌هاى آنها مراقبت نمایند.
مراقب بینى و حلق کودکان خود باشند و به‌مجرد احساس ناراحتى گوش، آنان را به پزشک برسانند.
نوزادان در موقع گوش درد یا گردانیدن غیرعادى سر خود، کوشش به خاراندن گوشى که او را آزار مى‌دهد، تب شدید، گریه کردن و یا ناشکیبائى نمودن، ناراحتى خود را نشان مى‌دهند و در صورت بروز این عوارض بایستى به گوش درد نوزاد مشکوک بوده و براى معالجه به پزشک کودکان مراجعه نمود.
شخصى که به سرماخوردگى مبتلا شده است بایستى احتیاط‌هاى مخصوصى را رعایت نماید.
هنگام خالى کردن بینى بایستى هر دو سوراخ بینى را باز نگه‌دارد و به آرامى بینى را تخلیه کند.
دمیدن شدید ممکن است عفونت بینى را از طریق شیپوراستاش به گوش میانى براند.
تراکم چرک گوش در گوش خارجى مى‌تواند باعث محدودیت شنوایى شود این ترشحات اضافى بایستى به‌وسیلهٔ پزشک به آرامى از گوش خارج شود.
بیرون آوردن ناشیانه چرک گوش ممکن است باعث ایجاد جوش و کورک در مجراى گوش خارجى و حتى باعث سوراخ شدن پرده ظریف گوش بشود.
مى‌توان گوشه حوله یا لیف را لوله نمود و به‌وسیلهٔ آن چرک‌هاى اضافى را بدون آنکه به پرده گوش آسیبى وارد آید بیرون آورد.
هیچ‌گاه گوش را با چوب کبریت، خلال دندان، سنجاق سر و یا اشیایى شبیه آنها نباید پاک نمود.
همچنین از وارد نمودن صابون زیاد در مجراى گوش نیز بایستى خوددارى شود.
زیرا صابون، چرک گوش را سخت نموده بیرون آوردن آن را مشکل مى‌سازد.
گوش خارجى بایستى در برابر تغییرات جوى محافظت شود زیرا ممکن است گوش دچار سوختگى آفتاب و یا سرمازدگى بشود.
در صورتى‌که گوش براى مدت طولانى در معرض صداهاى شدید و مداوم قرار گیرد ممکن است باعث بروز نقص شنوایى بشود.
در میان کسانى که در صنایع یا مشاغلى که همراه با صداى زیاد است کار مى‌کنند اتفاق کر شدن بسیار زیادتر است.
براى مثال کارگرانى که با ماشین‌هاى پر سر و صدا کار مى‌کنند، مسگر‌ها، کسانى که دیگ بخار مى‌سازند و کسانى که با ارکسترهاى جاز و غیره کار مى‌کنند را مى‌توان نام برد.
همچنین موتورهاى جت هواپیما در روى زمین صداى خیلى زیاد تولید مى‌کنند، که به‌کار بستن روش‌هاى کنترل و کاهش سر و صدا در این مورد الزامى است.
لازم است در جریان اشتغال به کار معاینات دوره‌اى مرتب به‌منظور اطلاع از کیفیت تحمل گوش نسبت به سر و صدا به‌عمل آید، به‌ویژه اولین معاینه بعد از دو ماه اشتغال به کار ضرورى است و اگر در ظرف این مدت نقصان شنوایى در فرد دیده شود لازم است او را از کار در محیط پر سر و صدا منع کرد.
به‌طور کلى قدرت بشر براى به‌وجود آوردن صداهاى شدید از قدرت تحمل وى براى جذب این صداها به مقدار زیادى تجاوز نموده است، براى تشخیص صداى شدید مى‌توان گفت در صورتى‌که در یک محل پر سر و صدا، صداى صحبت کردن معمولى را بتوان شنید صدا در آن محل چندان شدید نیست ولى اگر به‌علت سر و صداى زیاد صحبت کردن غیرممکن باشد در این‌صورت شدت صدا به اندازه‌اى است که ممکن است براى شنوایى زیان‌آور بوده و باعث اشکالات شنوایى بشود.
هنگام شنا کردن و یا شیرجه رفتن در آب بایستى از گوش‌ها محافظت نمود.
شیرجه رفتن عمیق در آب باعث وارد آمدن فشار زیاد بر پردهٔ گوش مى‌شود و ممکن است باعث ضایعاتى در پردهٔ گوش گردد.
وقتى شخص سرما مى‌خورد و یا به عفونت گوش مبتلا مى‌گردد شیپوراستاش به‌وسیله ترشحات عفونى مسدود مى‌شود و در این حالت تعادل فشار هو در دو طرف پرده گوش به‌فوریت انجام نمى‌شود لذا در موقع سرماخوردگی، گوش‌درد، عفونت ماستوئید زائده پستانى که قسمتى از استخوان گیجگاه است و پشت گوش قرار گرفته است و آسیب دیدن پردهٔ گوش بایستى از شنا کردن در آب خوددارى نمود.
اگر در گوش بیمارى‌هاى قارچى پیدا شود معالجه آن بسیار دشوار خواهد بود لذا براى جلوگیرى از آن بایستى همیشه در موقع شنا از لاستیک‌هاى محافظ گوش استفاده نموده و هنگام بروز عفونت‌هاى گوش فوراً آنها را معالجه نمود.
اشخاص بزرگ‌سال در صورتى که یک یا چند عارضه از عوارض زیر را مشاهده نمودند بایستى براى شنوایى خود نگران بوده و براى جلوگیرى از بروز اشکالات جدى به پزشک متخصص گوش مراجعه نمایند و در این امر نباید تأخیر روا بدارند.
این موارد عبارتند از مواقعى که صداها را خوب درک نکرده درخواست مى‌کنند که تکرار نمائید.
در مواردى که در محاورات مطالب را به جاى آنکه از طریق گوش بشنوند از طرز حرکت لب‌هاى گوینده درک مى‌کنند، در حالى‌که در موقع شنیدن سر خود را جلو آورده طورى قرار مى‌دهند که صدا مستقیماً به گوش وارد شود، در صورتى‌که در جاهایى که داراى سر و صداى معمولى است مانند رستوران در موقع ظهر، سالن انتظار سینما و غیره برخى از کلمات و جملات را نمى‌شنوند و یا مبتلا به گوش‌درد، سردرد و یا سرگیجه مى‌شوند.
ناگفته نماند نقصان شنوایى به‌علت پیرى معمولاً از اواسط یا اواخر دهه پنجم زندگى ۵۵ تا ۶۰ سالگی شروع مى‌شود.
کسانى که گوش آنها کر یا سنگین است بایستى براى معالجه به پزشک متخصص گوش مراجعه نمایند تا با معاینات مربوطه میزان شنوایى آنان تعیین گردد و مشخص شود که آیا با عمل جراحى و یا با سمعک مى‌توان به آنها کمک نمود یا نه؟
روش‌هاى جراحى گوش براى به تأخیر انداختن از دست دادن شنوایى پیشرفت‌هاى زیادى کرده است و بسیارى از اشخاص که قبول نموده بودند بقیه عمر را در دنیاى سکوت بگذرانند در اثر عمل جراحى شنوایى خود را باز یافته‌اند.
وسایل مکانیکى نیز براى کمک به شنوایى عدهٔ زیادى از کسانى که داراى نقص شنوایى هستند کمک‌هاى فراوان نموده است ولى همه کسانى که به اشکالات شنوایى مبتلا هستند نمى‌توانند از این وسایل استفاده کنند.
تعداد اشخاصى که مى‌دانند به چه نوع سمعک احتیاج دارند خیلى کم است، با این همه، سنگینى گوش وسیله آسانى براى فروشندگان سودجو بوده و هست.
این فروشندگان وسایل تقویت صدا را با قیمت‌هاى سرسام‌آور به بیماران مى‌فروشند.
در بسیارى از کشورها قوانینى وضع نموده‌اند که فروشندگان این‌گونه وسایل را ملزم مى‌نماید که وسایل تقویت شنوایى فقط با تجویز و تحت‌نظر پزشک متخصص بیمارى‌هاى گوش یا متخصص شنوایى فروخته شود.
با آموزش عمومى نیز مى‌توان آن دسته از سر و صداهایى را که غیر ضرورى و قابل اجتناب هستند تقلیل داد و در مواردى حذف کرد.
این آموزش معمولاً از طریق وسایل ارتباط جمعى انجام مى‌گیرد و به‌وسیلهٔ آن مردم از زیان‌ها و اثرات نامطلوب سر و صدا آگاه شده و از کاربرد وسایل پر سر و صدا اجتناب مى‌نمایند.
اختلالات حس شنوایى اختلال در هر قسمت گوش ممکن است سبب نقص شنوایى اندک تا کرى کامل گردد این اختلالات به سه دسته عمده تقسیم مى‌شوند.
اختلالات گوش خارجى: مجراى خارجى گوش، راه انتقال صوت به گوش میانى است هرگاه این مجرا به‌وسیله جسم خارجى و یا جرم فراوان بسته شود، انتقال صوت به اشکال انجام مى‌گیرد و نقص شنوایى ایجاد مى‌شود.
اختلالات گوش میانى: علایمى که بیمار مبتلا به اختلال گوش میانى از آن شکایت دارد عبارتند از: نقص شنوایی، احساس سنگینى در گوش، وزوز گوش و بالاخره سرگیجه.
یکى از اختلالات شایع گوش میانى به‌ویژه در کودکان، التهاب گوش میانى است و بیمار مبتلا همیشه به یک یا چند علت ذکر شده در بالا مراجعه مى‌نماید.
التهاب گوش میانى بیشتر به علت عفونت باکتریایى یا ویروسى گوش میانى ایجاد مى‌شود و معمولاً به‌دنبال سرماخوردگى و عفونت مجراى تنفسى فوقانى از ابتداى بینى تا ابتداى نای به‌وجود مى‌آید.
سرماخوردگى و عفونت مجراى تنفسى فوقانى از راه حلق به مجراى استاش مى‌رسد و از طریق این مجرا به گوش میانى سرایت مى‌کند.
گاهى عفونت گوش میانى سبب تجمع مایع در آن مى‌شود و فشار مایع، پرده صماخ را به خارج برآمده مى‌کند.
این حالت نه تنها از شنوایى مى‌کاهد بلکه درد نیز ایجاد مى‌کند.
اگر بیمارى به موقع درمان نشود بعد از مدت کوتاهی، پرده صماخ سوراخ شده و چرک از مجراى گوش خارجى به بیرون جریان مى‌یابد و به‌اصطلاح گوش چرک مى‌کند.
چنانچه عفونت گوش میانى را درمان نکنند، عفونت مزمن شده، سبب چسبندگى استخوان‌هاى گوش میانى مى‌گردد.
در نتیجه، نرمى حرکات مفصل‌هاى استخوان‌ها از بین مى‌رود و نقص شنوایى ایجاد مى‌شود.
سوراخ شدن پرده صماخ نیز سبب کاهش شنوایى مى‌گردد.
اختلالات گوش داخلى: گوش داخلى بر عکس گوش میانى به‌ندرت دچار التهاب مى‌شود.
التهاب در گوش داخلى سبب اختلال انتقال صوت از راه پرى‌لنف و اختلال یاخته‌هاى شنوایى اندام کورتى مى‌شود و نقص شنوایى ایجاد مى‌کند موارد معدودى از نقص شنوایى به‌علت ناهنجارى‌هاى مادرزادى و تومورهاى گوش داخلى گزارش شده است.
آسیب شنوائى دو نوع کلى آسیب شنوائى وجود دارد.
آسیب شنوائى هدایتى در اثر اختلال در مجراى گوش یا گوش میانى و آسیب شنوائى حسى عصبى در اثر ضایعات گوش داخلى و عصب شنوائى ایجاد مى‌شود.
پزشکان با انجام آزمون‌هاى شنوائى مى‌توانند انواع آسیب‌هاى شنوائى را متمرکز سازند.
اگر فکر مى‌کنید شنوائى شما مختل‌شده است از پزشک بخواهید که از شما امتحان شنوائى به‌عمل آورد.
آسیب شنوائى هدایتى هنگامى بروز مى‌کند که راه‌هاى عبور هوا بسته شوند.
مثلاً در اثر تشکیل جرم گوش، یا هنگام عفونت در اثر سرماخوردگى شدید که باعث تجمع مایع در گوش میانى مى‌شود، یا هنگام انسداد شیپور استاش که گوش میانى را به پشت دهان متصل مى‌کند، این راه‌ها بسته مى‌شوند.
آسیب شنوائى که به‌علت عفونت گوش میانى یا هنگام حساسیت فصلى که گوش را مسدود مى‌کند، پدید مى‌آید معمولاً موقتى است و بعد از درمان عفونت، حساسیت یا سایر عوامل مستعدکننده برطرف مى‌شود.
آسیب‌هاى شنوائى حسى عصبى وخیم‌تر هستند و بهتر است در هر مورد خاص از بروز آنها جلوگیرى شود.
تقریباً یک‌دهم آمریکائى‌ها دچار نوعى کاهش شنوائى هستند و قادر به شنیدن صحبت‌هاى معمولى نمى‌باشند.
شیوع این عارضه با بالا رفتن سن به‌سرعت افزایش مى‌یابد.
فقدان شنوائى حسى عصبى یا کرى مى‌تواند در اثر عفونت‌هاى گوش، نقایص ارثى مادرزادی، داروهاى خاص، صدمهٔ سر، افزایش سن، موجهه با صداى بلند، و غده‌ها ایجاد شود.
شایع‌ترین علت آسیب شنوائى حسى عصبى تخریب ساختمان‌هاى گوش داخلى در اثر سیر طبیعى افزایش سن است.
این پدیده پیرگوشى خوانده مى‌شود.
شدت صوت با واحد دسى‌بل اندازه‌گیرى مى‌شود.
این واحد مشابه درجه‌بندى ریش‌تر (Richter) است که با آن شدت زلزله اندازه‌گیرى مى‌شود.
شدت صوت در یک نقطهٔ ساکت روستائى ممکن است ۲۰ دسى‌بل و صحبت‌هاى معمولى ۶۰ دسى‌بل باشد در حالى‌که صداى حرکت قطار باربرى حدود ۹۰ دسى‌بل یا بیشتر است، مواجههٔ طولانى‌مدت یا صداى بالاى ۸۵ دسى‌بل ممکن است منجر به آسیب شنوائى قابل اندازه‌گیرى شود.
یکى از علل شایع این آسیب‌ها شنیدن موسیقى با صداى بلند از طریق گوشى‌هائى است که روى سر قرار مى‌گیرند.
یک ساعت استفاده از گوشى‌هائى که صدائى با شدت ۹۰ دسى‌بل تولید مى‌کنند مى‌تواند منجربه فقدان شنوائى موقتى گردد.
شدتى به اندازه ۱۲۰ دسى‌بل که در اجراء دسته‌جمعى موسیقى راک روبه‌روى بلندگو اندازه‌گیرى شده است مى‌تواند منجر به کرى فورى و دائمى شود.
این صدا زیانى بیش از ضربه زدن به مشاعر دارندچگونه مى‌توان بدون داشتن دستگاه اندازه‌گیرى دسى‌بل مشخص کرد که شدت موسیقى یا سایر صدا چقدر است؟
صدا احتمالاً بسیار بلند است اگر: گوش را آزار دهد.
باعث ایجاد صداى زنگ در گوش‌ها شود بعد از قطع صدا احساس اختلال در شنوائى کنید.
براى شنیدن صداى خود مجبور به فریاد کشیدن باشید.
راه‌هاى جلوگیرى از آسیب شنوائى آسیب شنوائى حسى عصبى در اکثر موارد دائمى است.
هیچ درمانى باعث بهبودى نمى‌شود ولى مى‌توان از آسیب بیشتر شنوائى جلوگیرى کرد.
اگر مجبور هستند در محیط پر سروصدا کار کنید از وسایل محافظ شنوائى استفاده کنید.
این دستگاه‌ها شدت صدائى را که به پرده صماخ مى‌رسد کاهش مى‌دهد.
این حفاظ‌ها به دو شکل روگوشى و داخل گوشى وجود دارند.
دستگاه داخل گوشى کوچک است و به‌راحتى در مجراى گوش قرار مى‌گیرد.
دستگاه روگوشى براى کاهش ورود صدا روى گوش خارجى نصب مى‌شود.
در صورتى‌که این دستگاه‌ها به‌طور مناسب نصب شوند شدت صدا را حدود ۱۵ تا ۳۰ دسى‌بل کاهش مى‌دهند.
اگر این دو دستگاه با هم استفاده شوند ۱۰ تا ۱۵ دسى‌بل دیگر از شدت صوت کاسته مى‌شود.
اگر موى شما بلند است یا عینک دارید دستگاه داخل گوشى مناسب‌تر از دستگاه روگوشى است.
اختلال شنوائى در موارد زیر باید به اختلال شنوائى در سایرین مشکوک شد: پاسخ نامتناسب به صداها.
گرداندن گوش‌ها به‌سمت صدا.
گرفتن دست دور لالهٔ گوش تقاضاى مکرر از طرف صحبت براى تکرار کلمات.
بروز سایر نشانه‌هاى واضح مثل گیج شدن و درست نفهمیدن صحبت‌ها نشانه‌هاى اختلال شنوائى: ـ درمى‌یابید که لازم است صداى تلویزیون و رادیو را به‌حدى بلند کنید که موجب ناراحتى دیگران شود.
ـ اغلب مجبور مى‌شوید براى شنیدن گفتگوهاى محیط کار و اجتماع به‌خود فشار بیاورید.
ـ اغلب دچار سوءتعبیر مى‌شوید و نیاز دارید مطالب براى شما تکرار شود.
ـ درمى‌یابید که براى شنیدن صحبت‌هاى دیگران باید با دقت به صورت آنها نگاه کنید.
ـ از اینکه مردم بلند صحبت نمى‌کنند آزرده‌خاطر مى‌شوید.
به‌خاطر داشته باشید که اشکال ممکن است در گوش‌هاى شما باشد و شما در دنیائى که افراد آن پچ‌پچ مى‌کنند زندگى نمى‌کنید.
در این موارد از پزشک بخواهید شما را به یک مشخص گوش ارجاع دهد.
براى تعیین نوع آسیب شنوائی، شیوهٔ درمانى و وسایل مورد نیاز کمک شنوائى معاینه و آزمایش دقیق باید انجام شود.
عفونت‌هاى گوش آنچه والدین مى‌توانند انجام دهند وقتى داروى خاصى تجویز مى‌شود، این نکته ضرورى است که کودک این آنتى‌بیوتیک را به‌طور کامل در مدت توصیه شده که معمولاً ۱۰ تا ۱۴ روز است مصرف کند.
این مسئله از آن نظر اهمیت دارد که علائم عفونت احتمالاً قبل از برطرف شدن کامل عفونت ناپدید مى‌شوند.
عفونت‌هاى مجدد معمولاً شدیدتر هستند و خطر آسیب شنوائى دائمى را افزایش مى‌دهند.
والدین باید همچنین مراقب سرماخوردگى و عفونت حلق که قبل از بروز عفونت گوش ایجاد مى‌شوند، باشند.
کودک براى شروع فورى اقدامات درمانى باید نزد پزشک برده شود.
اگرچه براى کودک شما مبتلا به سرماخوردگى داروهاى خوراکى ضد احتقان تجویز مى‌شود ولى این داروها از عفونت‌هاى گوش پیشگیرى نمى‌کنند.
این داروها ممکن است کودک را ناآرام یا بى‌حال کنند.
کودکانى که داراى سابقهٔ حساسیت هستند ممکن است از داروهاى آنتى‌هیستامین سود ببرند.
این داروها توسط پزشک تجویز گردد.
کودکان همچنین باید از محیط بدون دود برخوردار باشند.
بررسى‌هاى اخیر نشان داده است که همزیستى با افراد سیگارى در محیط خانه مى‌تواند خطر عفونت مزمن گوش را سه برابر کند.
به‌خاطر داشته باشید که در حالت خوابیده به کودک شیشهٔ شیر ندهید زیرا شیر مى‌تواند هنگام تغذیه به گوش وارد شود و باعث عفونت گوش میانى گردد.
گوش و مسافرت‌هاى هوائى مسافرت هوائى با تغییر ناگهانى در فشار هوا همراه است.
اگر شیپور استاش به‌درستى عمل نکند عدم تعادل فشار در دو طرف پرده صماخ ممکن است باعث درد ناگهانى گوش مخصوصاً در کودکان و شیرخواران گردد.
این حالت را التهاب ناشى از تغییر فشار گویند.
براى باز کردن گوش چه باید کرد؟
عمل بلع عضلات بازکنندهٔ شیپور استاش را فعال مى‌کند.
جویدن آدامس و مکیدن آب‌نبات‌هاى سفت راه‌هاى خوبى براى تحریک عمل بلع هستند.
هنگام فرود هواپیما باید بیدار باشید در غیر این صورت براى مقابله با تغییرات فشار، بلع کافى نخواهید کرد.
این نکته در کودکان نیز صادق است.
وقتى متصدى پرواز شروع فرود هواپیما را اطلاع دهد کودکان را از خواب بیدار کنید.
متصدیان پرواز اغلب خمیازه کشیدن را توصیه مى‌کنند که معمولاً مفید است.
اگر عمل بلع یا خمیازه کشیدن مؤثر نبود مى‌توانید از روش زیر استفاده کنید.
سوراخ‌هاى بینى خود را با فشار انگشت ببندید.
سپس دهان خود را از هوا پر کنید.
با استفاده از عضلات صورت و حلق هوا را با فشار به‌سمت بینى برانید مانند آنکه قصد دارید بینى خود را باد کنید.
وقتى صداى کوتاهى شنیدید متوجه خواهید شد که شیپورهاى استاش باز شده‌اند.
هوا را از ریه خود با فشار وارد نکنید در حالى‌که راه حنجره باز است زیرا این اقدام فشارى ایجاد مى‌کند که براى گوش میانى بسیار زیاد است.
اگر مبتلا به سرماخوردگى یا تب یونجه هستید قبل از سوار شدن هواپیما از داروهاى آنتى‌هیستامین یا ضد احتقان بینى استفاده کنید.
افراد مبتلا به بیمارى قلبی، فشار خون بالا، ضربان نامنظم قلب و بیمارى‌هاى تیروئید نباید بدون توصیهٔ پزشک از داروهاى ضد احتقان استفاده کنند.
عفونت گوش خارجى التهاب گوش خارجى ممکن است در اثر عفونت باکتریائى یا قارچى ایجاد شود.
ورود آب به گوش بیمارى گوش شناگر مواد محرکى مثل اسپرى مو و رنگ مو، و البته آسیب در اثر فرو کردن اجسامى که نباید داخل گوش‌ها شوند از عوامل مستعدکننده هستند.
این عارضه معمولاً با خارش و قرمزى گوش خارجى شروع مى‌شود.
در صورت پیشرفت، التهاب حاد گوش خارجى بروز مى‌کند.
این عفونت شدید است و با درد، قرمزی، تورم و با خروج مایع شیرى رنگ و گاهى بدبو مشخص مى‌شود.
با ایجاد درد در اثر کشیدن نرمهٔ گوش مى‌توان التهاب گوش خارجى را از التهاب گوش میانى تشخیص داد.
درمان عفونت را در مراحل اولیه اغلب مى‌توان با استفاده از قطرهٔ اسید استیک محلول سرکهبه‌مدت یک هفته درمان کرد.
این اقدام از رشد باکترى جلوگیرى مى‌کند.
وقتى تورم و چرک ایجاد شد پزشک احتمالاً آنتى‌بیوتیک موضعى و کورتیزون تجویز مى‌کند.
جوش‌هاى عفونى کورک گوش خارجى به‌طور مؤثرى با پاک کردن ملایم ضایعه دو بار در روز با استفاده از اسفنج الکلى درمان مى‌شود.
گرماى خشک در تسکین درد و تسریع بهبودى مفید است.
جرم گوش جرمى که رنگ آن زرد کهربائى است و در گوش یافت مى‌شود توسط غدد خاصى در مجاورت گوش خارجى تولید مى‌گردد.
این جرم آب، گرد و غبار و آلودگى را از پرده صماخ دور نگه مى‌دارد.
جرم گوش معمولاً کمى انباشته مى‌شود و سپس خشک مى‌گردد و از گوش بیرون مى‌افتد و با خود گرد و غبار و مواد زائد محبوس شده را حمل مى‌کند.
گاهى جرم گوش آنقدر انباشته مى‌شود که مجراى گوش را مسدود مى‌کند و باعث اختلال شنوائى و احتمالاً وز وز گوش مى‌شود.
برخلاف انتظار شما این عارضه مى‌تواند در اثر فرو کردن اجسام به‌داخل گوش براى پاک کردن جرم آن پدید آید.
شما نباید وسایلى که نوک آن پنبه دارد، سنجاق یا دستمال تابیده شده را در گوش خود فرو کنید.
این اجسام درست مانند یک سنبه جرم گوش را به قسمتهاى عمیق‌تر وارد مى‌کنند.
پزشک مى‌توانند گوش شما را پاک کند.
با این حال شما ممکن است مایل باشید از داروهاى نرم‌کننده جرم گوش بدون نسخه مثل دبروکس (Debrox)که محتوى پراکسید کاربامید است استفاده کنید در حال حاضر این فرآورده بى‌خطرترین و مؤثرترین دارو براى نرم کردن جرم گوش است.
این قطره دو بار در روز و به‌مدت دو تا سه روز در گوش چکانده مى‌شود.
بعد از چند دقیقه گوش خود را به آرامى با آب گرم و با استفاده از دوش یا سرنگ با مخزن لاستیکى مانند وسیله‌اى که با آن تنقیه مى‌کنندمحتوى قطرهٔ فوق بشوئید.
از فرآورده‌هائى که در گوش کف مى‌کنند استفاده نکنید زیرا تولید فشار کرده و پرده صماخ را سوراخ مى‌کنند.
اگر مى‌دانید که پرده صماخ گوش شما سوراخ است از هیچ داروئى استفاده نکنید زیرا ممکن است باعث عفونت گوش میانى شود.
اگر از سوراخ بودن پردهٔ صماخ گوش خود مطمئن نیستید با پزشک مشورت کنید.
هیچ فرآورده‌اى در کودکان زیر ۱۲ سال بدون توصیهٔ پزشک نباید مصرف شود.