عوارض شکستگی ها:
در اکثر شکستگی ها روند جوش خوردگی طبق انتظار پیش می رود به تدریج فونکسیون عضو آسیب دیده به وضع طبیعی بر می گردد و اگر نقص دائمی باقی بماند بسیار جزئی است اما همه شکستگی ها دارای چنین پیامد خوبی نیستند و ایجاد عوارض در تعدادی از آنها اجتناب پذیر می باشد که برخی خفیف، برخی شدید و ندرتاً فاجعه آمیز می باشد این عوارض می توان به دو گروه تقسیم نمود:
1)عوارض که مربوط به خود شکستگی می باشند.
2)عوارضی که مربوط به ضایعات همراه در نسوج دیگر
دوازده عارضه شکستگی که به دو گروه انترنسیک و اکسترنسیک تقسیم شده است.
عوارض مربوط به خود شکستگی
عوارض مربوط به ضایعات همراه شکستگی
عفونت
آسیب به عروق خونی بزرگ
تأخیر جوش خوردن
ضایعات عصبی
جوش نخوردن
ضایعات احشائی
نکروز آواسکوبر
ضایعات تاندونی
بد جوش خوردن
ضایعات و آسیب های پست تروماتیک مفصلی
کوتاه شدن
آمبوس چربی
عفونت Infection
عفونت واقعاً فقط در شکستگی های باز (مرکب) دیده می شود که در آنها زخم توسط ارگانیسم هائی که از خارج بدن وارد می شود، آلوده می گردد به طور استثنائی ممکن است یک شکستگی بسته(ساده) هنگامی که با دخالت جراحی به یک شکستگی باز تبدیل می شود، دچار عفونت گردد.
گاهی عفونت زخم سطحی باقی مانده و استخوان گرفتار نمی شود اما حداکثر عفونت به استخوان نیز سرایت نموده و موجب استئومیلیت می گردد استئومیلیت یک عارضه جدی است زیرا هنگامیکه استخوان با ارگانیسم های پیوژتیک عفونی شد، عفونت تمایل به مزمن شدن پیدا می کند. عفونت عاملی قوی در تأخیر یا جلوگیری از جوش خوردن استخوان است.
پیشگیری از عفونت و علائم آن
تمام شکستگی های باز باید آلوده در نظر گرفته شوند، فیکساسیون داخلی شکستگی به روش جراحی خطر عفونت را افزایش می دهد. پرستار باید بیمار را از نظر نشانه های عفونت شامل حساسیت در لمس، درد، قرمزی، گرمی موضعی، تب، ترشحات چرکی کنترل کند. عفونت ها باید بلافاصله درمان شوند. برای پیشگیری از عفونت و درمان آن باید از داروهای آنتی بیوتیک مناسب با دوز کافی استفاده کرد.
درمان
عفونت حاد جدید:در عفونت های حاد استقرار یافته اهداف اصلی درمان عبارتند از:
1)درناژ کافی
2)دادن آنتی بیوتیک
زخم باز گذاشته می شود و حفره هائی که ممکن است چرک در آنها وجود داشته باشد با انسنریون یا اکسزیون مناسب برداشته می شود. و لازم نیست پانسمان مکرراً تعویض شود. غالباً بهتر است در فواصل بین پانسمان ها انسنریون یا اکسنریون مناسب برداشته می شود.
همیشه باید از آنتی بیوتیک استفاده شود ترکیبی از فلوگلوکز اسیلین و اسید فوسیدیک و یا اریترومایسین و اسید فوسیدیک اغلب مناسب است اما انتخاب آنتی بیوتیک باید بر مبنای حساسیت ارگانیسم های مهاجم صورت گیرد.
عفونت مزمن:اگر عفونت های استخوان مزمن شود (استئومیلیت مزمن) ترشح چرک ادامه پیدا کرده و ممکن است قطعاتی از استخوان مرده و به صورت سکستر جدا شوند. برای بهبودی دائمی در این وحله به جراحی رادیکال ترسی نیاز است.
تمام سکسترها باید برداشته شوند استخوانی را که با حفره های کوچک حاوی چرک به صورت لانه زنبور در آمده باید تراشیده گردد.
و گاهی منطقی است که تمام قسمت های عفونی شده استخوان را برداشت و به جای آن کرافت استخوان اسفنجی از استخوان ایلئوم قرار داد.
تأخیر در جوش خوردگی Delayed union
زمانی اصطلاح دیرجوش خوردن مطرح می شوند که فرایند التیام نسبت به نوع و محل شکستگی با سرعت کمتر از حد طبیعی پیشرفت کند این عارضه معمولاً همراه با عفونت های سیستمیک و تغذیه بد، بیماری دیابت و بیماری اتوایمیون و یا در اثر اعمال کشش غیر طبیعی روی قطعات شکستگی ایجاد می شود ولی در نهایت شکستگی التیام می یابد.
علل تأخیر در جوش خوردگی:
علل تأخیر در جوش خوردگی همان علل عدم جوش خوردگی است که به شکل خفیف تری عمل می کند.
درمان
در اکثر موارد درمان ابتدائی تأخیر در جوش خوردگی، منتظر ماندن است زیرا این امید وجود دارد که شکستگی در نهایت بدون دخالت جراحی، به طور رضایت بخشی جوش بخورد. معمولاً انتظار، نتیجه بخش است. اما ممکن است زمانی فرا رسد. شاید شش ماه یا بیشتر پس از شروع درمان که در صورت عدم پیشرفت در روند جوش خوردن مجبور به استفاده از درمان جراحی شویم در اغلب موارد استفاده از نوعی گرافیت استخوانی دارای بهترین چشم انداز در پیشرفت جوش خوردگی می باشد.
آسیب عروق بزرگ
هر شکستگی تا حدی به بافت های نرم اطراف خود آسیب می رساند بویژه به عضلات فاسیا و عروق خونی کوچک اما غالباً این آسیب ها همزمان با ترمیم شکستگی خود بخود ترمیم می یابد. گاهی در اثر عامل ایجاد کننده شکستگی (مثلاً گلوکز) یا توسط لبه تیز استخوان که در هنگام شکستگی یا پس از آن جا به جا شده شریان مهمی آسیب می بیند این عارضه می تواند عوارض وخیمی بدنبال داشته باشد در واقع ممکن است موجب از دست دادن اندام شود. اما خوش بختانه شایع نیست. ممکن است شریان به صورت عرضی قطع شود یا کنتوزیون پیدا کردن و به وسیله ترومبوز مسدود گردد، یا می تواند فقط به طور موقتی دچار اسپاسم شود نتیجه آسیب به عروق بزرگ می تواند به صورت های زیر باشد.
1)ایجاد آنورسیم تروماتیک
2)اختلال جریان خون در مناطقی که بوسیله آن شریان تغذیه می گردد و در نتیجه گانگرن، فلج ایسکمیک اعصاب، یا کنتراکتور ایسکمیک عضلات (کنتراکتور ایسکمیک و لکمن) این نکته مهم را باید به خاطر سپرد که یک چنین انسداد شریانی ناگواری می تواند در اثر دم بافتی در داخل یک کمپارتمان فاسیائی بسته در ساعد یا ساق پا (سندرم کمپارتمان) در اثر سفت و محکم بودن گچ پا بانداژ، بویژه در دو روز اول پس از آسیب یا عمل جراحی که تورم به حداکثر می رسد ایجاد شود. مهمترین نمونه های آسیب شریانی بدنبال شکستگی ها و در رفتگی ها عبارتند از:
1)آسیب به شریان آگزیلاری در رفتگی شانه
2)آسیب به شریان براکیال در شکستگی سوبراکندیلار استخوان بازو یا در رفتگی آن
3)آسیب به شریان پوبلیتر در نتیجه در رفتگی زانو یا شکستگی همراه با جا به جائی انتهای فوقانی تیبیا
ویژگی های بالینی
پس از هر شکستگی در استخوان های بلند باید وضع سیرکولاسیون محیطی را دقیقاً و به طور مرتب ارزیابی نمود.
غالباً اولین علامتی که در ایسکمی جلب توجه می نمایند درد شدید است. بویژه درد به هنگام تلاش برای اکستانسیون پاسیو انگشتان دست یا پا. هیچگاه نباید این موضوع را نادیده گرفت.
کرختی یا از بین رفتن حس انگشتان نیز ممکن است وجود داشته باشد.
درمان:
هنگامیکه شکستگی با آسیب یک شریان بزرگ همراه باشد باید مورد را اورژانسی تلقی نمود زیرا به سرعت اثرات ایسکمی در اولین معاینه با بیمار وجود دارد
یا ثانویه (ایسکمی پس از جا انداختن و بی حرکت کردن شکستگی ظاهر می شود)
اگر انسداد عروقی پس از جا انداختن شکستگی و ثابت کردن آن در گچ آشکار شد، علت احتمالی آن اسپاسم شریانی است در اینگونه موارد نباید وقت را تلف نموده و پانسمان زیر آنرا باید در سراسر طول شکافت و درست تا سطح پوست گچ را باز کرد. در صورتیکه این کار در عرض نیم ساعت سبب برگشت جریان خون نشد باید شریان مبتلا با اکسپلور نموده و مراقبت را انجام داده
ضایعات عصبی
در شکستگی ها اعصاب محیطی بسیار بیشتر از شریان های بزرگ دچار آسیب می‌گرداند محل های شناخته شده ای که عصب در معرض آسیب است مثل شانه، استخوان بازو، استخوان فقرات (lumber spine) می باشد.