تخریب زیستگاه یکی از مهمترین عوامل انقراض و نابودی گونههاست. این تخریب به دو صورت رخ میدهد:
الف_ تخریبی که متأسفانه ناشی از فعالیتهای نادرست و خودخواهانهی انسانهاست و بر اساس برآورد IUCN اولین عامل انهدام گونههای حیات وحش به حساب میآید. (باعث انقراض 127 گونه ماهی، 27 دوزیست، 40 خزنده، 102 پرنده و 153 پستاندار در سال 1980 میلادی و به طور کلی 30% انهدام گونههاست).
ب_ بلایای طبیعی
Shaffer چهار دلیل برای انقراض گونهها بیان میکند:
1. وقایع اتفاقی در زیستگاه
2. وقایع اتفاقی در دینامیزم جمعیت
3. بلایای طبیعی
4. احتمالات ژنتیکی
بلایای طبیعی از طریق اثراتی که بر محیط زیست میگذارند، در بیشتر موارد به علت تخریب زیستگاه گونهها و به علت عدم سازگاری گونههای زنده مانده با محیط تخریب شده و تغییر یافتهی جدید باعث از بین رفتن گونه و حتی انقراض گونهها می شوند.
توفانها، گردبادها، سیلها و ... و در کل اقلیم و آب و هوا اثرات غیر مستقیم زیادی روی مرگ و میر یا جمعیت حیات وحش و گونهها دارند، به عنوان مثال روی غذا، آب، انگلها یا جمعیت شکارچیان اثر میگذارند. بلایای طبیعی به طور مستقیم میتواند یک عامل مرگ و میر باشد. توفان ناگهانی میتواند تمام پرندگان مهاجر را از بین ببرد، یا سرمای ناگهانی میتواند باعث نابودی بسیاری از جمعیتهای حیات وحش شود. البته اثرات معمول آب و هوا پیش از آنکه اثرات مخرب داشته باشد میتواند باعث از بین بردن مازاد جمعیت شود. به عنوان مثال قرقاول در تراکم متوسط میتواند مکانهای آشیانهسازی مناسبی را پیدا کند، اگر جمعیت بیش از اندازه زیاد شود، بعضی از قرقاولها مکانهای مناسب آشیانهسازی را پیدا نکرده و در فضای آزاد و مکانهای آسیبپذیر، جایی که حتی آب و هوای نرمال باعث نابودی تخمها میگردد، آشیانهسازی میکنند...