شبه قاره هند سرزمینی است با تمدنی بسیار قدیمی و هنری بسیار غنی که به سرزمین عجایب معروف است. این هنر تمدن همزمان با تمدن های مصری، سومری، آشوری، کلدانی، یونانی ایجاد گردیده است که در بعضی از شاخه ها نیز وجوه مشترکی با این تمدن نیز داشته و از هزاره سوم قبل از میلاد قابل بررسی
می باشد.
این تمدن، بیشتر در اطراف بخش علیای دره سند مربوط به سه هزار سال پیش از میلاد متمرکز بوده و مناطق موهنجودارو و هراپا در پکستان امروزی از مناطق اصلی گسترش این فرهنگ بودند. اخیراً هم مراکز مهم دیگری در این فرهنگ در کالیبانگان واقع در هند و نزدیکی کراچی در پاکستان دیده شده است.
در کاوشهای بومی نام برده تمدن هایی بسیار عظیم و خوش ساخت را شاهد هستیم. معماری پیشرفته، تندیسهای زیبا، مهرهایی حکاکی شده و جواهراتی زیبا و کتابی به نام ریگ ودا معروف به انجیل هند مربوط به 1000 سال ق. م اطلاعات بسیار خوبی را به محقق معرفی می نماید. یکی از منحصر ترین انواع معماری ، حفر معابد بزرگ در دل سنگهای یک پارچه است.
در این معابد به خوبی سنت های تصویر سازی هندی را می توان ارزیابی و شناخت. سنتهای تصویری که بعداً با آمیخته شدن با یافته های نگارگری ایرانی عصر طلایی فرش هند را رقم می زنند. از دیگر ابتکارات هنرمندان هندی استفاده از قوسهای نعل اسبی و طاق های افقی است و از دیگر موارد لازم به ذکر استفاده بجا و پر حجم از مجسمه های زیبا در این معابد است.
عصر گوپتا (gupta) یعنی قرون دوم تا چهارم میلادی عصر طلایی هنر هندی است و در ادامه شاهد تحولات عظیمی در هنر هند هستیم. از قرن دوزادهم به بعد تاثیرات تمدن اسلامی بر هنر شروع می شود. اوج این تحولات در قرون 17-16 در دوره شاهان گورکانی و یا حکومت مغولان تیموری است