دانلود مقاله از دلاکروا تا نئوامپرسیونسیم

پیشگفتار در این پیشگفتار ابتدا ما خلاصه ای از زندگی نامه دلاکروا ، نقاش برجسته که در 30 آوریل 1798 میلادی به دنیا آمد، می پردازیم و دلاکروا هنرش را از مادرش به ارث برد و با اینکه وی در دوره نوجوانی پدر و مادر خود را از دست داد وی هیچگاه خود را در این راه گم نکرد و به جنگ های آفریقا رفت و شاهکارهای متعددی خلق کرد و آثار معروف او قتل عام کیوس ، فاجع سیو، آزادی و رهبر مردم از آن جمله است.

در هنر کلاسیک آزادی اندیشه و فراگیری دموکراسی ظاهراً هرگز با خشونت و انتظام سازگار نیست و رابطه پس طبیعت گرایی و انتزاع در هنرهای تجسمی عصر کلاسیک حتی از آنچه در نمایشنامه می بینیم پیشرو و بارزتر است.

رمانتیک جنبشی است که در اواخر دوره هیجدهم و اوایل سده نوزدهم فسخ و شکل گرفت، رمانتیسم بیشتر گرایش ذهنی ارائه می دهد تا مجموعه ای روش های سبک شناسنامه و بیشتر با بیان ایده ای مرتبط است و نوکلاسیک را باید نهفتی بر پسندی هشیارانه دانست که در سده هیجدهم واکنشی انزجار آمیز علیه افرط گریها و هنر نماییهای باروک دارد و کلاسیسم هنری است بر مبنای اصول و الگوهای ریشه یافته از دوران باستان، و این اصطلاح در برابر هنر رمانتیک است و ویژگی رمانتیک از رشد دادن به جنبه های اجتماعی بود.

رئالیسم یکی از جنبش های هنری و ادبی سده نوزدهم است که در فرانسه به وجود آمد و داده رئالیسم یعنی طبیعت گرایی می باشد.

و از هنرمندان این سبک می توان از ژان فرانسوامیله، انوره دمیه گوستا و کوربه نام برد.

و پس از رئالیسم به ناتورالیسم می پردازیم که ناتورالیسم یا طبیعت گرایی که زمزمه های آن در نیمه دوم قرن نوزدهم به گوش می رسد که ناتورالیسم یعنی طبیعت برای گونه که به نظر می آید بازنمایی می شود و طبیعت گرایی مفهومی متضاد با چکیده نگاری است.

و واژه امپرسیونیسم که در بهار 1874 گروهی از هنرمندان فرانسوی به نام هنرمندان گمنام که آثارشان را به نمایش گذاشته بودند و سبک امپرسیونیسم بیشتر یک نقاشی نبوده بلکه رویکرد نوین به هنر و زندگی بوده و آثار امپرسیونیست ها تغییرگذرا و ناپایدار در طبیعت بود و نخستین کسی که همراه گروه در سال 1874 به سالن رسمی وفادار ماند مانه بود و نقاشی امپرسیونیسم در آغاز با گنگی و تمسخر مواجه شد و نقاشان این سبک عبارتند از : یوگن بودین و استیتس لپین هلندی این جنبش هستند و امپرسیونیسمها با داستان پردازی به شیوه معمول در سینما مخالف بود و هنر نئوامپرسیونیسم در ایتالیا پا گرفت و هنرمندانی نظیر مگانتینی- پرویاتی و موربلی به آنها پیوستند.

نئوامپراسیونیسم نهضتی است که سینیاک و نقاشان دیگری آن را تشکیل داده اند و در اینجا به فعالیت های وان گوگ و نظریه های سینیا پرداخته ایم مانند ترکیب رنگ مایه در چشم و تفکیک عناصر مختلف رنگی موضعی و رنگهای روش و غیره که در مطالب می خوانید می باشد.

کار بسیار دشوار اما رسیدن به مقصود برایم شیرین و گوارا بود.

در اینجا جا دارد از همکاری صمیمانه مدیر گروه محترم آقای اتحادی و استاد بزرگوارم آذرنوش گیلانی یاد کنم که با پذیرش موضوع پایان نامه اینجانب ، مرا در پیشرو این راه یاری رساندند و از هیچ کمکی فروگذار نکردند.

امید که توانسته باشم حق این عزیزان را ادا نمایم.

مقدمه از ویژگی های عالم این است که پیوسته تغییرات و تحولاتی در آن رخ می دهد و با تحقیقات و پژوهش های تازه که از دیدگاههای مختلف درباره زمینه های هنری انجام می گیردد.

اطلاعات بیشتر و مدارک بهتری بدست میرسد.

بدین جهت همواره ضروری است بر آنچه که قبلاً گفته یا نوشته شده مروری تازه انجام گیرد و با اطلاعات جدیدی تکمیل گردد.

تحقیق حاضر که از نظر خوانندگان محترم می گذارد، دارای همین ویژگی و خصوصیت است که درباره مهمترین سبک ها و روش های نقاشی بحث می کند که در جهان هنر بوجود آمده و در حال تغییر و تحول گردیده همگی بر این مطلب توافق دارند که تغییر و تحول نقاشی خصوصیات اجتماعی ، سیاسی، علمی و فرهنگی جامعه بوده، شکل و محتوی آثار، هماهنگ با آن ، موجبات پیدایش این سبک ها گردید و این روش های هنری را تشکیل داده است.

در این تحقیق سعی بر این شده که مختصری در مورد زندگی نامه نقاش برجسته رمانتیسم و سبک های رمانتیک ، نوکلاسیک ، رئال و ناتورالیسم ، امپرسیونیسم و نئوامپرسیونیسم و آثاری چند از هنرمندان این سبک ها را برای شما عزیزان و علاقمندان به هنر و نقاشی نمایش داده باشیم.

برخی از مطالب این کتاب بصورت مقاله و کتابچه و با استفاده از اینترنت و چند کتاب جامع گردآوری شده است.

فصل اول کلاسیک و رمانتیک «فردریک اوژن دلاکروا» نقاش معروف فرانسوی (1863 م) فردریک اوژن دلاکروا ، نقاش برجسته فرانسوی در 30 آوریل 1789 میلادی در اطراف پاریس به دنیا آمد استعدادهای هنری خود را از مادرش به ارث برد.

وقتی که اوژن از دایی خود هدیه ای شامل یک جعبه مداد رنگی گرفت، برای کشیدن نقاشی تحریک شد و وارد این هنر گردید.

او هر چند در نوجوانی پدر و مادرش را از دست داد و دچار تنگ دستی شد، اما از تلاش دست برنداشت و اولین نمایشگاه نقاشی خود را در سالن پاریس در معرض نمایش قرار داد.

در این هنگام مردم او را مسخره می کردند، ولی منتقدین آثار دلاکروا را آثاری بدیع به حساب اوردند.

در مدت کوتاهی هنر، او شناخته شد و در مورد استقبال قرار گرفت.

او از جوانی به مرض مالاریای مزمن دچار بود و این مرض در حلول عمر دلاکروا، او را رها نکرد ولی با این وجود همچنان کار می کرد و آثار متعددی خلق می نمود.

دلاکروا مدتی نیز برای الهام از مناظر طبیعی به قلب جنگ های آفریقا رفت و شاهکارهای معروفی رسم کرده، وی عقیده داشت که کار کردن منتهای لذت و هیجان در زندگی اوست.

او از سحرگاه تا دیرهنگام بدون توقف کار می کرد و هنگامی که از لذت کار و هیجانش فرو نشست با خواندن قطعه شعری، نفس تازه می کرد.

دلاکروا دارای آثار معروفی است که قتل عام کیوس، فاجع سیو ، آزادی و رهبر مردم از آن جمله است.

آثار او اکنون در موزه های بزرگ دنیا در معرض تماشای مردم است.

فردریک اوژن دلاکروا سرانجام در سیزدهم اوت 1836 م در 38 سالگی در گذشت.

منتقدین هنری، او را یکی از افتخارات ملی فرانسه می دانند.

شکل 1 : تابلو : آزادی راهبر مردم ، اثر اوپن دلاکروا شکل 2 : بازماندگان کشتی مدوس، اثر: تئودور ژریکو، (19-818م) ، اندازه تابلو 716 × 49 سانتیمتر ، موزه لوور، نقاشی رنگ و روغن روی بوم.

هنر کلاسیک و دموکراسی هنر کلاسیک یونان ما را در برابر مسئله اجتماعی دشواری قرار می دهد.

آزادی اندیشی و فردگرایی دموکراسی ظاهراض هرگز با خشونت و نظم و انتظام اسلوب کلاسیک سازگار نیست.

در حقیقت همانطور که بررسی مشروح امر هم نشان می دهد.

آتن عصر کلاسیک آنقدر هم ادعا می شود دموکرات نبود و هنر کلاسیک آن نیز به اندازه ای که می پندارند دقیقاً «کلاسیک» نیست.

نخست انکه قرن پنجم پیش از میلاد در تاریخ هنر یکی از اعصاری است که در عرصه گرایش به طبیعت مهمترین و بر بخش ترین فیروزیها را داشته است.

این امر نه فقط در مورد اسلوب کلاسیک مجسمه ها و حجاریها المپیا و آثار هنری مورون صادق است.[1] رابطه بین طبیعت گرایی و انتزاع رابطه بین طبیعت گرایی و انتزاع در هنرهای تجسمی عصر کلاسیک حتی از آنچه در نمایشنامه می بینیم بیشتر و بارزتر است.

در هنر اخیر الذکر ، تراژدی با آن گرایش شدیدی که به شکل دارد، فرم علی حده ای از هنر طبیعت گرایش تقلیدی را تشکیل می دهد و طبیعت گرایی تراژدی «طرح» داستان باید منطقاً متحمل باشد و شخصیتهای داستان را از نظر روانی قابل قبول.

اما در هنرهای تجسمی و ترسیمی همین عصر، عناصری که موضوعی عمده کار را تشکیل می هند زشت و عادی و مبتذل و بی اهمیتند.

برای مثال، در آرایشهای سنتوری معبد زئوس در المپیا، که عده بناهای اوایل هنر کلاسیک است.

پیرمردی شل و ول ، و یکی از افراد مردم تسالی را می بینیم که هیأت زنگیان تصویر شده است.

زندگی حاکم بر دموکراسی شیوه زندگی حاکم بر دموکراسی یونان دیگر پویایی و جنبشی فوق العاده یافته و چنان فارغ از تعصبات و سنتهای خشن است که از عهد دیرینه سنگی به این طرف نظیر و مانند ندارد.

کلیه محدودیت های خارجی و نیز محدودیت هایی که نهادهای اجتماعی برآزادی فرد اعمال می کردن اکنون همه از میان رفته و موقوف گشته حال دیگر از جباران و خودکامگان و روحانیت موروثی و معبد خود رأی و کتب مقدسه یا احکام مقدس آشکار یا نهان و انحصارهای اقتصادی یا محدودیت هایی که بر آزادی رقابت اعمال می گردید، نشانی نیست.

دیگر زمینه برای ظهور هنری دنیوی و آمیخته با شادی زندگی، با احساس شدید نسبت به لحظات گذرا، مساعد است.

شکل 3 : نقاشی : ناپلئون اول بر تحت امپراتوری اثر : الگو (1806 میلادی) اندازه : 259 × 162 سانتیمتر، موزه لوور پاریس شکل 4 : سوگند هوراس: اثر پاک لویی داوید (1784م) موزه لوور پاریس.

اندازه 25/4×30/3 سانتیمتر رمانتیک نام جنبشی هنری که در اوار سده هیجده و اوایل سده نوزدهم میلادی نضح و شکل گرفت.

رمانتیسم به قدری جلوه ها و نمودهای متنوعی دارد که ذکر یک توصیف واحد برای آن غیر ممکن است.

اما موضوع اصلی آن اعتقاد به ارزش تجربه شخصی و فردی است، در واقع رمانتیسم واکنشی بود و مقابل خردگرایی عصر روشنگری و نظم سبک نئوکلاسیک.

هنرمند رمانتیک ارزش های شهودی و غریزه ی را مورد کاووش قرار می­دهد.

گفتمان اجتماعی نئوکلاسیم را که صور مختلف آن به حلور فراگیر رایج بود، دگرگونی می کند و نوعی تجربه شخصی تر را جایگزین آن می سازد.

هگل، فیلسوف بزرگ آلمانی در «در سگفتاریی درباره زیبا شناسی» نوشت، در هنر فیلسوف بزرگ آلمانی در «سگفتاریی درباره زیبا شناسی» نوشت، در هنر رمانتیک فرم را ایده درونی ماده ای که این هنر مدعی بازنمایی آن است، تعیین می کند.

رمانتیسم عموماً به عنوان آنتی کلاسی سیسم شناخته می شود و هر دو مفهوم نیزگاه به معنای کلی برای تشریح کثری که در گرایشات هنری هر عصری قابل تشخیص است به کار برده می شود.

براین اساس را فائل را می توان به عنوان هنرمند کلاسیک شناخت، در حالی که نقاش معاصر وی یعنی جیور جونه را هنرمندی رمانتیک با این وجود هر دو هواخواهان رمانتیسم و کلاسی سیسم از این نظر که به ایده های آرمانی پس از ایده های واقی اهمیت می دهند، و به اشتراک دارند، هر دو سبک مفاهیمی از افتخار ، شکوه، وقار و برتری را در بر دارند اما در حالی که ممکن است هنر کلاسیک «ایده قابل حصولی» برای انطباق انسان با اجتماعی برسد و چنین جامعه ای را به نحوه منتظم برای وی فراهم سازد.

از آن سو رمانتیسم «دست نایافته» را مجسم می کند.

رمانتیسم بیشتر گرایش ذهنی ارائه می دهد تا مجموعه ای از روش های سبک شناسی و بیشتر با بیان ایده ای مرتبط است که منشأ در قالب سخن دارد تا قالب بصری.

از این رو رمانتیسم خود را با سهولت بیشتری در موسیقی و ادبیات بیان می کند تا هنرهای بصری، زیرا مفهوم لایتناهی و تعالی، مفهوم نیروهایی که فراتر از مرزهای خرد می روند.

ضرورتاً باید مبهم باشند.

یعنی بیشتر ذهنی باشد تا محسوس آن گونه که در نقاشی و مجسمه سازی مصداق دارد.

بنا به توضیحات ارائه شده، تعجبی نیست که هنرمندان بیشتر اول رمانتی بسیار متنوع و متمایز از هم باشند.

هنرمندانی چون بلیک و ترنز در بریتانیا، دلاکروا- گریکولت در فرانسه کاسپر داویر فردریش و را نگه در آلمان، جنبشی که این هنرمندان بخشی از آن بودند، در اواسط سده نوزدهم خاموش شد، ولی روح رمانتیسم در مفهومم وسیع تر آن به حیات خود ادامه می دهد و جلوه ای است از شوش علیه محافظ کاری ، میانه روی و ریا کاری و تأکیدی است بر اولویت تخیلی در تجربه هنری.

نوکلاسیک نوکلاسیک را باید نهضتی هنری مبتنی بر پسندی هشیارانه دانست که در نیمه دوم سده هیجدهم از یک سو همچون واکنشی انزجار آمیز علیه افراط گریها و هنرنماییهای با روک متأخر ، همچنانکه سبکسریهای و ظرافتکاریهایش از اندازه روکو کو، و از سوی دیگر چون گرایشی اشتیاق انگیز نسبت به والامنشی و اعتدال آرامبخش «هنر باستانی یونان و روم» رویش و رواج یافت.[2] از حدود 1760 به بعد اثر اشاعه افکار «سیاسی- اجتماعی» و معتقدات اخلاقی نوظهور، که از یک جهت راه بر انقلاب کبیر فرانسه می گشود.

از جهت دیگر آن جامعه اشرافی ملک را که از تجمل بر روی باروک و زیورگری روکوکو پشتیبانی می کرد، محکوم به فنا می شمرد.

ذوق عمومی روی از هنر رایج زمان برتافت و بازگشت هنر کلاسیک هنر کلاسیک را با آغوش باز پذیرفت.

کاوشهای به عمل آمده در هر کولانئوم [1737 میلادی] و پمپئی [1747] و میدان عمومی رم و پرستشگاههای یونانی مکشوف در پستوم [شهر باستانی در ساحل جنوبی ایتالیا] اذهان را در نیمه دوم سده هجدهم متوجه ضوابط و تناسبات و زیباییهای هنر باستانی ساخت، به خصوص که گزارش مشروح آن کاوشها و پژوهشها درباره عموم تمدن های کهنسال در مجلد ات نفیس با تصاویر عالی به چاپ رسیده و مورد استقبال شایان قرار گرفته بود، از جمله مدارک باستانی مصر وا ترورویا و یونان و روم و سرزمین گولها اثر کنت کیلوس فرانسوی [1567]، و دیگر شکوه شهر رم [1756] نوشته پیرانزی، و دیگر آثار باستانی آتن [1762] تألیف «استورات» و «روت» انگلیسی.

مبلغ در هنر یونان باستان بزرگترین مبلغ هنرهای باستانی یونان و مشوق نهضت نوکلاسیک، و نیکلمن [وفات 1767] مورخ و هنرشناس نامدار آلمان بود، و همتای او در تدوین اصول هنری و تثبیت ارکان آن مکتب منگس آلمان پیرکتراشی و نقاش درباره در سد و مادرید به شیوه باروک [وفات 1779] بود که در مقام پیش کسونی مسلط و متنفذ رم را مرکز فرمندهی خود قرار داد و کارگاه نقاشیش را کانونی ساخت.

برای جلب هنرمندان اروپا، و حتی آمریکا، در میان هنرمندانی که رو به آن کانون گذار دند تا تعالیم مینگس را فرا گیرند و به همه جا اشاعه دهند به ذکر چند نامه نامی چون : پنجامین وست از آمریکا؛ گوین هملیتن ، برادران اَداَم و جیمز برای از انگلستان ؛ انجیکا از سوئیس ، ناتوار ، ژرف ماری و تن و کاترمر دو کنسی ار فرانسه ، اکتفا می کنیم.

بزرگترین مبلغ هنرهای باستانی یونان و مشوق نهضت نوکلاسیک، و نیکلمن [وفات 1767] مورخ و هنرشناس نامدار آلمان بود، و همتای او در تدوین اصول هنری و تثبیت ارکان آن مکتب منگس آلمان پیرکتراشی و نقاش درباره در سد و مادرید به شیوه باروک [وفات 1779] بود که در مقام پیش کسونی مسلط و متنفذ رم را مرکز فرمندهی خود قرار داد و کارگاه نقاشیش را کانونی ساخت.

اهمیت منگس در بنیانگذاری مکتب نوکلاسیک این بود که دستورات جامعه ی بر پایه اصول طراحی و ضوابط و تناسبات «ترکیب هنری» و ویژگی های هنر «فاخر» را فائل و کور جو و تیسین، و همچنین نمونه های برگزیده پیکره سازی یونان چون : آپولو بلودره- ونوس مدیچی ،نایوبی ، دختر ناننالوس [اساطیر یونان باستان] نقاشی نوکلاسیک فرانسه در اوایل قرن نوزدهم [وفات 1825] می یابد، که همواره با نقاشان نامه آور دیگری چون رنگر [وفات 1867] و پرودن [وفات 1823] و رینیو [وفات 1829] نقاش نوکلاسیک رانسه را به اوج رسمیت و اعتبار رساند و اما نامه بزرگ دیگری که به پیکره سازی نوکلاسیک اعتبار می بخشد، آنتونیو کانووای ایتالیایی است [وفات 1822] که در پیروی از دقایق هنر کلاسیک و رعایت رسمیت و کمال آرمانی در کار خود از هیچ جهت کوتاهی نکرد و با این حال آثاری به وجود آورد که از شماتت تصنع و التقاط به دور نمی توانند، بود.

رمانیتک در برابر کلاسیک کلاسیسم : هنری است بر مبنای اصول و الگوهای ریشه گرفته از دوران باستان به ویژه یونان باستان.

این اصطلاح همچنین در برابر هنر رماتیک به کار می رود.

هنر رمانتیک : نقطه مقابل هنر کلاسیک بود و در نتیجه عکس العملی در مقابل آن.

این هنر با ویژگی هایی همچون : درگیر شدن عاطفی و احساسی با موضوع و در بسیاری موارد تمایل آشکار به سوی کارهایی نامتعارف و عجیب مشخص می شود.

به عنوان یک نهضت در فرانسه پایان سه دهه اول قرن نوزدهم به اوج خود رسید.

قطبهای هنر رمانتیک و کلاسیک بنابراین اتفاق نظر به ترتیب دلاکروا و انگر بودند.

مکتب هنری رمانتیک شاید بهتر باشد ضد کلاسیک توصیف گردد.

یک واکنش بر علیه نوکلاسیک ، سبک احساسی عمیقی که متکی به استقلال فردی، نامتعارف زیبا و دارای احساسات شکل گرفته می باشد اگرچه رمانتیسم و کلاسیسم از نظر فلسفی متفاوت بودند اما هر دو برای نسل ها سبک های اروپایی مقتدری بودند و بسیاری از هنرمندان به درجات کمتر یا بیشتر متأثر از هر دو نفر آنها بودند.

مقایسه دو شیوه کلاسیک و رمانتیک 1- کلاسیک بیشتر ایده آلیست هستند، یعنی در هنر می خواهند فقط زیبایی و خوبی را شروح دهند و معرفی کنند، حال آنکه رمانتیک ها می کوشند گذشته از زیبایی ، زشتی و بدی را هم نشان دهند.

2- کلاسیک ها عقل را اساس کار خود قرار می دهند در حالیکه رمانتیک پای بند احساس و خیالپردازی هستند.

3- کلاسیک ها آثار هنری یونان و روم قدیم را الهام بخش و سرمشق کار خود قرار می دهند، در حالیکه رمانتیکها به ادبیات مسیحی قرون وسطی و رنسانس و افسانه های ملی کشورهای خود توجه می کنند.

4- کلاسیم ها بیشتر طرفدار وضوح و قاطعیت می باشند، ولی رمانتیک ها پای بند حال و رنگ و منظره و صورتهای مختلف حوادث و تضادها و تنوع هستند.

5- رمانتیک ها دستورها و قواعد کلاسیک را نادیده گرفته ، برنامه خود را بر اصل مبارزه و آزادی فکر و بیان قرار داده و به قول ویکتور هوگو و طرفداران او، رمانتیسم را به عنوان مکتب آزادی هنر و شخصیت معرفی کرده اند.

این مکتب در واقع هنرمند را مقید می سازد.

تا آنچه را که حس می کند و با تمایلاتش مطابقت دارد.

اعم از هنری یا اجتماعی ، با صراحت بیان کند.

از نظر هنرمند رمانتیک ، تمام شکلها و صورتها، قواعد و قراردادها و نیز سنت ها و اصول کلاسی سیم، مانع درک طبیعت و بیان آن می شوند.

ویژگی رمانتیک یکی از جنبه های مهم هنر رمانتیک ، خصوصاً در نقاشی ، ارزش دادن به جنبه های اجتماعی بود، پیروان این مکتب هنری برخلاف هنرمندان پیش خود اعتماد داشتند که «نخستین هنر حامل (سند انسانی)، بانگ اعتراف، زخم روباز است».

ضمناً داستانهای تاریخی و سنتی ، قصه های و خشت آور خیالی و سرگذشتهای پر حادثه و شعر، موضوعات بیانی اکثر هنرمندان این شیوه بود.

اوژن دلاکروا (1798-1863) اگرچه به عنوان بزرگترین نقاش رمانتیک فرانسه شناخته می شود اما در عین حال با هنر طبیعت گرای قبل نیز وابستگی داشت، او نقاش و نمایانگر وقایع عصر خویش بود و در این راه اقدام به مصور ساختن صفحه هایی از مبارزات آزادیخواهان یونانی در مقابل ترکان عثمانی نمود.

در تابلوهای دلاکروا، علاوه بر وحدت هماهنگی عناصر بصری، یعنی رنگ و فرم ، نکات عاطفی نیز به چشم می خورد.

دلاکروا علاقه فراوانی به خاور نزدیک داشت و خصوصیات زندگی مردم این منطقه را به صورت تابلوهای نقاشی در می آورد و دلاکرا از ممتازترین نقاشان رمانتیک بود.

خصوصیات نقاشی های کنستابل مناظر کنستابل با واقعیت عینی برابری می کند و نمایشگر «درک خالص او از طبیعت» هستند.

کنستابل طراحیهای مقدماتی خود را مستقیماً در طبیعت انجام می داد، سپس آنها را در کارگاه تکمیل می نمود.

در نتیجه تأثیرات جوی، شرایط نور و سایه و تأثیرات مستقیم مظاهر طبیعت را در آثارش نجومی می توان مشاهده کرد.

شکل 5 : تابلو : دوم ماه مه 1808 ، اثر : فراسسکو گویا (1814م) نقاشی رنگ و روغن روی بوم به ابعاد : 26×25/3 سانتیمتر ، موزه پرادو ، مادرید شکل 6 : تابلو سوم ماه مه 1808 ، اثر : فراسسکو گویا (1814م) ف نقاشی رنگ و روغن روی بوم به باعاد 345× 266 سانتیمتر ، موزه پرادو- مادرید فصل دوم رئالیست و ناتورالیست رئالیسم به مثابه یکی از جنبش های هنری و ادبی سده نوزدهم نخست در فرانسه پا می گیرد و سپس با سایر کشورها نفوذ می کند.

در نقاشی کوربه را نماینده رئالیسم می شناسیم.

زیرا وی پیگیرانه در راه اثبات حقانیت جنبش جدید می کوشد.

اما این برای معنا نیست که رئالیسم برای کور به آغاز می شود.

گیا، میه، دمیه، هم پیش از او به شیوه خاص خود همین روش هنری را به کار بسته اند، کوربه در سال 1855 در جزوه معرفی آثار خود و در غرفه رئالیسم نوشته ای را ارائه می کند که به منزله «مانفسیت» رئالیسم قلمداد می شود.

کوربه در آغاز می نویسد : همچنانه مردان سالهای 1830 عنوان رمانتیک داده شد به من نیز لقب رئالیست داده شده است.

عنوان در هیچ زمانی انگاری درست از چیزها به دست نداده اند.

اگر جز این بود آثار هنری زاید می شوند بدون تبیین نظر خود درباره درستی کمابیش زیاد صنعتی که با یست انتظار داشت که هیچگاه خوب درک نشده است به چند کلمه توضیحی بسنده می کنیم تا راه بر سوء تناهمها بزنید هنرگذشتگان و امروزیها را فارغ از ذهنیت نظام ساز و بدون پیشداوری پژوهیده ام و اصلاً نخواسته ام از این یا آن تقلید ، الگوبرداری کنم و فکرم بیشتر این نبوده است که به هدف بیهوده (هنر برای هنر) دست یابیم نه!

من صرفاً بر آن بوده ام که در کل شناخت از احساس معقول و مستقل فردیت خویش بهره گیرم دانش برای توانستن این بود اندیشه من هدف این است که بنابر درک خویش مفسر عادتها، انگاره ها، سیمای زمانه ام باشم، اینکه نه فقط نقاش در عین حال انسان باشم و در یک کلام اینگونه هنر زنده بسازم.

کوربه در توضیح روش خود اظهارات معروف دیگری هم دارد «هنر نقاشی فقط شامل بازی نمائی اشیاء مرئی و ملموس برای نقاش است.» از « مانفسیت» و سایر نوشته های کوربه چنین برمی آید که او می خواهد فقط به زمان خویش متعلق باشد و صرفاً به نقاشی چیزهای مرئی بپردازد.

با آنکه کوربه در ابتدا کمابیش به همان روال نقاشان باربیزن کار می کند.

اینکه با رئالیسم بسیار فاصله می گیرد.

همه موضوعهای اساطیری، مذهبی، تاریخی، خیالی و صرفاً تخیلی مردود، اعلام می شوند.

زیرا قابل رؤیت برای انسان نیستند.

رئالیسم برای آنکه بیانگر زندگی نوین باشد با طرزی اجتناب ناپذیر با سیاست در می آمیزد و به عبارت دیگر دیر اجتماعی و سیاسی هنرمند رئالیست ملازم دید زیبا شناختی او می شود.

برودن در سال 1856 نوشت «به خاطر عدم مداخله در کار سیاسی مقصر است.

سکوت سازشگرانه کلاسی سیسم و همانند کار نظریه پردازان فرصت طلب سیاست رایانه کار است.

آنچه هنر را در حال حاضر می کشد یا بیحرمت می کند، سراسیمگی و غیر عقلانی بودن آن است دلاکروا رمانتیسم خود را طبق عقیده شخصی خودش تعریف می کند او هنر نقاشی را سرابی برای بیننده میداند و آن را ایدالی تصور میکند که مثل هر چیز دیگری با ایدههای شخصی مناسبت دارد و آن را ایدالی تصور می کند که مثل هر چیز دیگری با ایده های شخصی مناسبت دارد.

بنابراین آن رفوم هنری یی را که خود پرچمدار آن بود به بیان تفاوتهای ساده تکنیکی خلاصه می کند در حالیکه لازم بود این تفاوت ها را بالاتر از همه در ایده ها و دانش زمانه و در سلیقه و هداق جامعه جستجو گردد» بسیاری از نقاشان آن زمان سبب عدم درک این مسئله دچار شکست می شوند.

کرتور، شامهریو، مسیونیه در حد نقاشان محافظه کار و حتی ارتجاعی می ماند برخلاف میه، دمیه و کوربه قادر نیستند موقعیت اجتماعی و طبیقاتی را در فرانسه آن روزگار دریابند.

گوستار و کوربه (1819-1877) همچون میه برخلاف دمیه از روستا به شهر آمد اما اگر میه تنگدست و فروتن و گوشه گیر نتوانست با زندگی شهری مکرر بین پادیس و ولایت (به ویژه زادگاهش ارنان) برهیاهوی شهر و آرامش توأماً دست یافت.

او با منش و رفتارها دهاتیش و با اعتماد به قفس بسیار به درون محافل روشنفکری پاریس ره گشود و در مرکزش قرار گرفت و با اینحال در آن حل نشد او مردی بلند پرواز ، خود رأی و پرخاشگر بود.

به خاطر این خصلت و نیز به سبب تک چهره های متعددی که از خود می کشید غالباً آدمی خود شیفته قلمداد می شد.

خواستگاه طبقاتی کوربه بورژوازی روستا بود.

و از این رو ذهنیش در آمیزه ای از ساده نگری دهقانی و عملگرایی و خوشبینی بورژایی شکل گرفته بود.

خصوصیات اخلاقی و رفتاری وی را نیز در همین زمینه می توان باز شناخت.

هنگامی که کوربه در سال 1840 وارد پاریس شد.

آموزش های اولیه هنر را در ولایت سپری کرده بود و از مهارت های فنی مناسب برخوردار بود.

در پاریس با پیگیری و اشتیاق بسیار به مطالعه و تقلید آگاهانه استادان هلندی، اسپانیایی و تیزی در موزه دوور پرداخت و به ویژه مجذوب تدابیر نورپردازی و شکل پردازی را مبرانه و لاسکس و سور باران شد.

تا سال 1848 تکه چهره ها و منظرهایی با حال و هوای رمانتیک نقاشی کرد.

در 1844 برای نخستین بار به سالن راه یافت.

و در 1849 داوران انتخابی سالن بر برخوردی آزاد منشانه به یکی از تابلوهایش جایزه دادند.

کوربه فقط ناظر رویدادهای سال 1848 است و در آنها شرکت مستقیم ندارد لیکن انقلاب در زندگی و اندیشه و هنر او اثری عمیق می گذارد.

پس از این به ستیزه بی امان علیه هنر رسمی و سنت مقبول بوژوازه بر می خیزد.

در 1855 به مناسبت برگزاری نمایشگاهی مستقل از آثارش بیانیه مشهور فرد را انتشار می دهد.

از این رو نظریه هایش درباره هنر رئالیستی از عمق و انسجام کافی برخوردار نبود، به علاوه در بسیاری موارد تناقص آشکار پس نظریه و عملش وجود داشت.

«سوسیالیسم» او نیز پایه های مستحکم شناخت فلسفی و اجتماعی استوار نبود.

کوربه عقاید و سیاستش را بیشتر از دوستانی بوده پرودن به رعایت گرفت.

این امر تحقق بخشید ه استقلال هنرمند فقط در معنای آزادی هنرمند برای تعیین هویت خویش با موضوع زنده و معاصرش می تواند سازنده باشد.

چهره نقاش و سگ سیاه تک چهره های متعددی که تحت تأثیر بارک هلندی و اسپانیایی و رمانتیسم فرانسوی نقاشی کرد.

جملگی بر کنکاشهای کوربه جوانی برای دستیابی به سبکی مستقل دلالت دارند.

پرده پس از شام در ارنان پایان این جستجو و نقطه شیوه جدید اوست.

آثار پیش بازتاب زندگی دوگانه اش در پاریس و ارنان می بودند و در اینجا تلفیق این دو زندگی رخ می نمود.

او خود را در لابه لای بافت شهر خانواده ، رسوم و نهادها قرار داد.

ژان فرانسوامیله (1814-1875) دهقان زاده ای بوده که دوران کودکی و نوجوانیش را در مزرعه گذرانید او از همان دوران کودکی همچون جتو از آدمها و دامها و اشیاء محیطی خود طراحی می کرد.

نخستین آموزشهایش نزد کیشش دهکده علاقه مندی وی را به کتاب های مذهبی و آثار فیلسوفانی چون پاسگال برانگیخت.

میه جوان بعدها با رونگاری از نمونه های چاپی آثار بوسن و میکلانژ و مطالعه کتاب مقدس و آثار و یرژیل فرهنگ ذهنی و بصری خویش را وسعت داد و در سال 1837 به پاریس رفت و در کارگاه دلازش به هنر آموزی پرداخت.

در همین کارگاه با دیاز دروسو طرح دوستی رعیت برای نخستین بار در سال 1840 به سالن راه یافت و سپس چند سالی برای گذراندن زندگی پرده ای از آبتنی کنندگان برهنه و صحنه های چوپانی به شیوه نقاشان سده هیجدهم کشید در اینز مان تحت تأثیر آثار دومیه قرار گرفت و در سالن 1848 پرده بوجار را به نمایش گذارد که با انتقاد مواجه شد.

از 1848 در دهکده بار بیزن اقامت کرد و در شرایط نامساعد ناشی از تنگدستی نقاشی موضوعات کار و زندگی دهقانان را پی گرفت.

ستایش وی از مردم فرو دست موجب شد که او را راسو سیالیست مسیحی دست و در نمایه آثارش باور مذهبی را باز می تابد.

به طور کلی جنبش رئالیستی سده نوزدهم با مضمونهای مذهبی به طریق تازه ای رو بروشد نقاشان رئالیست با حذف اشارات فوق طبیعی و تعالی در هنر مذهبی پیش گرایش جدید را در نقاشی باب کردند که شاید بتوان آن را «مرد شناسی مذهبی» نامید.

میله در آثارش به ستایش نجابت و فروتنی انسان ساده روستایی می پردازد و در این امر طرز بیان متنوع دارد.

دهقان پرده «بذرافشان» را می توان یکی از هیکلهای برهنه میکلانژ انگاشت که از سقف نمازخانه سیتیس فرو آماده و لباس خشن پوشیده و کیسه بذر بر دوش اندخته حرکات و اشارت وی گشاد، و پرمایه و هماهنگ با معنای نمادی نقاشی است.

تغییری ساده و گویا از گردش فصلها چرخه رشد و بار آوری و بازگشت به خاک، هنر میله زمانی «رادیکال» و زمانی دیگر «سانتی مانتال» تلقی شده است.

شکل 7 : تابلو : خوشه چینان، اثر ژان فرانسوا میله (میه).

نقاشی رنگ و روغن روی بوم ، 1857 میلادی، اندازه 110×83 سانتیمتر ، موزه اورسی- پاریس انوره دمیه (1808-1779) از راه فرعی «ژورنالیسم» وارد عرصه نقاشی شد و به عبارت دیگر او نخست طراحی بزرگ و چاپگری چیره دست بود و سپس نقاشی.

او حدود چهل سال از پادشاهی ژوبیه 1830 و امپراطوری دوم تا کمون پاریس 1871 و جمهوری سوم بیش از 4000 اثر چاپی طنز آمیز اجتماعی و سیاسی برای نشریات ساخت و در آنها قلم توان و دید انتقادی و همدردیش با انسانها را به طرزی درخشان نشان داد.

دمیه در 1875 یعنی اندکی پس از بازنشتگی از کار حرفه ای و فرای برای نخستین بر نمایشگاهی از مجموعه آثارش برگزار کرد.

دومیه در سن 22 سالگی برای روزنامه لوکاریکاتور ، کاریکاتورهای سیاسی می کشید و به خاطر یکی از کاریکاتورهای شش ماه به زندان افتاد.

در این سال 1832 بود و کاریکاتور مزبور گارگانتوا بود که در ان لویی فیلیپ را در حال بلعیدن کیسه های طلای دوم نشان می داد.

در سال 1835 روزنامه شادی و دری (گوشخراشها) جایگزینی «لوکاریکاتور» شد.

دمیه تا پایان عمر حرفه ایش با آنها همکاری کرد.

دمیه تنها نقاش برجسته فرانسوی در سده نوزدهم بود که کارش کاملاً مستقل از آکادمی و «سالن» تحول یافت.

او نه مقبول هنر شناسان رسمی واقع شد و نه نیازی به منازعه به انها داشت.

بدان دلیل که درصد دستیابی به کسب و کار و شهرت نبود او هنرمندی حرفه ای با حداقل درامد بود که آن را هم از کار در نشریات و چاپ لیتوگراف هایش بدست می آورد.

او آدمهایی را وصف می کند.

که به هزاران خواری زندگی روزمره تن در می دهند تا افرادی وظیفه شناس و اصیل بنمایند.

دمیه لیتوگراف مقصورش موسوم به خیابان ترانسفونن را در 1834 چاپ کرد.

عنوان اثر کاملاً دریای رویدادی بود که در جریان شور جمهوری خواهان (1834) در پاریس اتفاق افتاد.

هنگامی که از لحاظ در منیقه نبود برای تهیه تابلوهایش طرحی تقریبی و آنگاه طرحی دقیقتر می کشید تا بعد ان روی بوم یا تخته بزرگ نقاشی کند.

در جریان کار جزئیاتی که در لیتوگراف ها منظورش را مشخص تر می ساخت.

و گاه سرگرمیها عادات و علایق جدید مردم شهرنشین را نشان می داد و در همه جال برداشتی خوش بینانه از انسان و زندگی دارد.

گیا در نبوغ عقل، زندگی را روند تباهی جسمانی و اخلاق می انگارد لیکن دمیه زندگی را دست کم به واسطه تداوم نیروی رشد آن به تباهی ناشدنی می داند.

بیان گویای این باور را در طرحی موسوم به سوب می توان خلاصه کرد.

در اینجا هنرمند از طریق بازنمایی نمودی از زندگی فقیر از روستاییان جنبه عاقلانه زندگی را در نظر دارد با این حال تصویرهای نادر دمیه از دهقانان هشیارانه ترین دستاوردهای او نیستند.

دهقانان دمیه همچون دهقانان میه، هنوز «شریفان طبیعت» تلقی می شوند و این باره نگاه »جانواران شریف« که در سده هیجدهم درباره آنها رایج بود چندان فرقی نکرده است.