اقتصاد اقتصاد در منطقه مدیترانه وابسته به کشاورزی است.
معیشت اکثریت مردم نیز از طریث زراعت و کشاورزی تامین می شود.
بالاترین میزان درآمد از طریق کشاورزی در سطح ترکیه از همین منطقه حاصل می گردد.
بخش صنایع هم بیشتر در شرق منطقه، ما بین آدانا، مرسین و اسکندرون متمرکز شده است.
توریسم نیز در نقاط ساحلی، بویژه حوالی آنتالیا منبع درآمد بسیار مهمی به حساب می آید.
فعالیت های زراعی در این منطقه بسیار متنوع است.
خصوصاَ که تولیدات گیاهی توسعه یافته و سطح تکنیک نیز بالا رفته است.
محصولات بسیاری که ارزش اقتصادی بالایی دارند، در این منطقه پرورش داده می شوند.
محصولات زراعت مدرن و استفاده از تکنیک های زراعی گسترده در این جا رایج است.
تولید محصول هم برای بازار داخلی و هم بازارهای خارجی انجام می گیرد.
در عرصه فعالیتهای زراعی نیز همانند دیگر عرصه ها میان نقاط ساحلی و بخشهای میانی هم از جهت تنوع محصولات تولید شده و هم از جهت شیوه پرورش تفاوتهای قابل ملاحظه ای به چشم می خورد.
از محصولات نواحی ساحلی می توان پنبه، کنجد، بادام زمینی، مرکبات، موز، زیتون، انجیر و انگور را نام برد.
انواع سبزیجات نیز بویژه درحوالی آنتالیا و مرسین با شیوه هایی متفاوت کاشته می شوند که در ده سال اخیر رشد قابل توجهی از خود نشان داده اند.
در این میان عواملی چون شرایط نرم زمستانی، گرم شدن پیش از موعد هوا و اندک بودن وضعیت یخبندان در بودجود آمدن چنین رشدی نقش بزرگی دارند.
سبزیجاتی که در این منطقه به عمل می آیند، ضمن رفع نیازهای شهرهای بزرگ، به میزان عمده ای نیز صادر می شوند.
فعالیتهای زراعی در بخشهای میانی نواحلی گوللر و تکه متناسب با ویژگیهای خاک خود تقریباً بطور کامل تفاوت ماهیتی دارند.
در این بخش بیشتر کشت غلات رواج دارد.
در مزارع قابل آبیاری متناسب با شرایط آب و هوایی، گیاهان صنعتی و میوه جات پرورش داده می شود.
نقاط کوهستانی این نواحی هم حکم آب انبار طبیعی جلگه ها را دارند و هم برای گله هایی که در تابستان به این جلگه ها آورده می شوند، چراگاه مناسبی سرازیر شده، در مزارع مشغول بکار می شوند.
از آنجا که در این منطقه تکنکی های مدرن زراعی بکار می رند، میزان تولید نیز بالا است.
از سویی میزان سهم بسیاری از محصولات این منطقه در داخل ترکیه نیز در سطحی بالا می باشد.
وقتی در سطح کشور نگاه کنیم، می بینیم که 41درصد پنبه، کل تولید برگ گل سرخ و موز 89 درصد کشور مرکبات، 90درصد تولید بادام زمینی، درص تولید سویا 29درصد تولید هندوانه، 21درصد تولید گوجه فرنگی 17درصد تولید انگور و 15درصد تولید زیتون ترکیه از همین منطقه مدیترانه تامین می شود.
در مقابل تکنولوژی پیشرفته ای که در عرصه تولید محصولات گیاهی دیده می شود، دامداری در این منطقه به شیوه های سنتی و ابتدایی انجام می گیرد.
به همین خاطر دامداری این منطقه چندان توسعه یافته نمی باشد و بیشتر پرورش گوسفند و بز رایج است.
در این میان بالا بودن میزان درآمد محصولات کشاورزی نسبت به دامداری موجب می شود که گروهی از دامداران از پرورش دام منصرف شده جذب تولدی کشاورزی گردند.
میزان تولید عسل د رمنطقه ای که اکثریت به پرورش مرغ و خروس و زنبور عسل مشغول است در سطح ترکیه 12درصد می باشد.
در دریای مدیترانه هرچند که از جهت جانوران آبزی غنی نیست، در سطح محدودی ماهگیری انجام می شود.
در سطح تکریه 12درصد می باشد.
در دریای مدیترانه مشخص است ولی از جهت ذخیره به میزان انوبه نیست.
از سویی به سبب ساختار کوهستانی منطقه حمل و نقل و ترانزیت در منطقه مشکل است که این مساله هزینه استفاده از معادن را بالا می برد و لذا کار استخراج معادن همواره با محدودیت ها روبروست.
تنها معدنی که در سطح کشور می تواند مهم محسوب گردد، بسترهای بکید واقع در کوه های توروس غرب است.
درحوالی فتحیه نیز بسترهای کروم و سنگ سمباده وجود دارد.
بستر گوگور موجود رد ناحیه «کچی بورلو» تنها بستر گوگردی است که در سطح کشور مورد بهره برداری قرار گرفته است.
مؤسسات صنعتی خصوصاً در شرق منطقه در بخش آدانا متمرکزند.
سهم این بخش در مجموع تولیدات منطقه همانند بخش کشاورزی آن در بخش صنعتی نیز بسیار بالاست.
شاخه های صنعتی مهم عبارتند از: بافندگی با پارچه های پنبه ای و سنتتیک، پتروشیمی، تولید سیمان و روغنهای گیاهی، دخانیات، کنسروسازی، تولید مواد غذایی، صابون، پودر لباسشویی و قند و شکر، گلاب گیری، خوراک دام، کود، محصولات لبنی، ابزار کشاورزی، آرد، لباس آماده باطری، محصولات جنگلی و آجرسازی در نواحی مختلف منطقه در حال فعالیت می باشند.
فعالیتهای صنعتی بخصوص در محور آدانا- تارسوس- مرسین متمرکز می باشد.
تصفحه خانه «آتاش» در مرسین و «تاسیسات آهن و فولاد اسکندرون» نیز که با نام اختصار «ایس دمیر» خوانده می شود در شهرستان اسکندرون واقعند.
در منطقه دریای مدیترانه خصوصاً در آدنا انباشت سرمایه به میزانهای بسیار قابل توجهی رسدیه و در واقع از مرزهای این منطقه فراتر رفته اند.
در بسیاری از سرمایه گذاری ها که در سطح کشور انجام می شود.
این بخش نیز همواره با سرمایه های خود سهیم است.
بخش توریسم نیز به سبب زیبایی های طبیعی و ارزشهای تاریخی منطقه اهمیت خاصی یافته است.
گروههای داخلی و خارجی که سال به سال تعدادشان افزایش می یابد.
هر سال به پلاژهای کنار دریا که تا 8 ماه از سال می توان در آن شنا کرد، همچنین دیدن شهرهای باستانی این منطقه سرازیر می شوند.
می باشد.
(علت آن هم این است که این استان در مسیر بادهای سمت کوهای بلند جنوبی قرار گرفته است).
میزان باران سالیانه منطقه 1500م.م است.
کوهها در مسیر انتقال هوای مرطوب به مناطق داخلی حکم مانع را دارند.
لذا بین مناطق ساحلی و میانی اختلاف اقلیمی قابل توجهی به چشم می خورد.
هرچه از ساحل به طرف مناطق داخلی برویم هم از میزان باران کاسته می شود و هم به علت خشکی منطقه شدت حرارت نیز پایین می آید.
در مناطقی که اقلیم (آب و هوای) خشکی بر آن حاکم باشد تابستان ها گرم و زمستان ها سرد و برفی می باشند.
در منطقه سیاه میانی بعلت پستی و بلندی کوه ها، محدوده گسترش آب و هوای دریایی نسبت به مناطق شرق و غرب وسیعتر است.
همچنین در منطقه میانی از آنجا که کوهها از بخهاش داخلی شروع می شوند، از میزان بارندگی هم کم می شود.
در اینجا میزان بارندگی سالیانه تا 700 م.م پایین می آید.
از آنجا هرچه به طرف غرب برویم باز میزان بارندگی افزایش می یابد.
در آن قسمت میزان بارندگی از 1000م.م می گذرد.
در بخش ساحلی شرق منطقه دریای سیاه، به علت این که در زمستان میانگین دمای هوا چندان تغییر نمی کند، این قسمت برای کاشت و پرورش مرکبات مناسب است.
منطقه بخاطر باران خیزبودن دامنه کوههای رو به دریا، از جنگلهای انبوه پوشیده شده است.
هرچه که به طرف بخشهای میانی برویم می بینیم پوشش گیاهی منطقه را درختان مقاوم در برابر سرما و گیاهان خشک صحرایی تشکیل می دهند.
اگر از ساحل در طول دامنه به طرف بالا برویم متوجه می شویم که در نتیجه کاهش دمای هوا پوشش گیاهی هم تغییر می یابد.
در عرصه ای به ارتفاع 800متر بلندتر از سطح ساحل درختانی با برگهای پهن، در ارتفاع 1500 800 متر درختانی با برگهای متنوع در ارتفاع 2000 1500درختانی با برگهای سوزنی و در ارتفاع بیش از 2000متر نی علفهای کوهی به چشم می خورند.
مهمترین عوامل مؤثر در پراکندگی بارندگی های منطقه باد حاکم بر منطقه، موقعیت دامنه ها و بلندی کوهها می باشندأ در خصوص بالا بودن میانگین بارندگی سالیانه در منطقه میانی نسبت به بخشهای شرق و غرب، افزایش بلندی ها و امتداد مستقیم ساحل در جهت باد حاکم منطقه نقش دارند و نیز در نتیجه بارانهای منظم و انبوه در مناطق ساحلی جریان آب نهرها تند است.
لذا مزارع اطراف چندان به آبیاری نیاز ندارند.
شخم زنی مزارع کم اتفاق می افتد.
محوطه جنگل ها وسیع است و مشکل آتش سوزی جنگل روی نمی دهد.
زراعت: پربارندگی بودن تمام فصول در منطقه، مانع رشد محصولات زراعی (چون گندم و جو، جو صحرایی، چاودار، عدس و پنبه) است.
در مناطق ساحلی کشات ذرت جای غلات را گرفته است.
در زمستان در بخش شرقی منطقه دریای سیاه، هوای نیم گرم زمستانی رشد محصولاتی چون فندق، چای، مرکبات و زیتون را آسان می سازد.
تقلیل باران در مناطق میانی ضمن کاستن از انبوهی جنگلها موجب خوب بارآمدن محصولاتی چون غلات و چغندر قند می شود.
هفتاد درصد از اهالی منطقه از طریق زراعت امرار معاش می کنند.
بر محصول ترین زمینهای کشاورزی در دامنه هی رو به شمال منطقه واقعند.
مهمترین محصولات کشاورزی منطقه اینها هستند.
فندق: بیشتر در طرابزون، گیره سون وارد و کاشت می شود.
هشتاد و پنج درصد کل تلید این محصول در سطح تریکه در این منطقه صورت می گیرد.
چای: در نوار مرزی بین گیره سون تا گرجستان کاشت می شود.
در اطراف ریزه بطور انبوه کاشته می شود.
کل تولید چای در سطح کشور در همین منطقه انجام می گیرد.
تنها محصولی است که در ترکیه در حدود محدودی تولید می شود.
توتون: بیشتر در بخش میانی منطقه (سامسون، آماسیا و اطراف توکات) به عمل می آید، همچنین در غرب منطقه در اطراف دوزجه نیز کاشت می شود، سیزده درصد تولید آن در سطح ترکیه، از همین منطقه تامین می گردد.
ذرت: در طول سواحل منطقه کشت می شود.
سیب: منطقه آماسیا در راس کاشت این محصول قرار دارد و پس از آن اطراف کاستامونو و توکات منطقه کاشت این محصول به شمار می آیند.
چغندرقند: مزارع آن در اطراف آماسیا، توکات و کاستامونو است.
کتان چتایی: مزارع آن بیشتر در اطراف کاستامونو و پس از آن در حوالی سینوپ و زونگولواغ واقع است کتان ـ چتایی: مزارع آن بیشتر در اطراف کاستامونو و پس از آن در حوالی سینوپ و زونگولواغ واقع است.
لوبیای سویا: در اطراف اردو و گیره سون کشت می شوند.
زیتون: در درده مصون مانده از سرمای چوروح (آرتون- یوسف الی) کاشته می شود.
مرکبات: کشت این محصولات به سبب هوای نیم گرم زمستانی اشت در حوالی ریزه صورت می گیرد.
کیوی: کاشت آن در این اواخر در اطراف ریزه و طرابوزون آغاز شده است.
دامداری: یکی از عوامل مؤثر و مهم اقتصادی منطقه فعالیتهای دامداری آنجاست.
عواملی چون گستردگی پوشش گیاهی در بخشهای ساحلی، فراوانی علفهای کوهی در بلندیها، پستی و بلندیها و هوای مرطوب منطقه شرایط را برای پرورش چارپایان مساعد نموده است.
دریای سیاه واقع در شمال منطقه از جهت پتانسیل ماهی بسیار غنی است.
هشتاد درصد پرورش ماهی در سطح ترکیه، از طریق دریای سیاه تامین می شود.
لیکن در سالهای اخیر عواملی چون صید بی رویه ماهی و آلوده شدن دریا موجب کاهش تولید ماهی شده است.
منطقه مرمره: منطقه مرمره، حکم پلی بین شبه جزیره بالکان و آناتولی را دارد.
اروپا و آسیا در این منطقه بهم متصل می گردند.
این منطقه با مساحت 67هزار کیلومتر مکعب خود، 5/8درصد از مساحت کل ترکیه را تشکیل می دهد.
نام خود را از دریایی که کاملاَ در خاکش محصور مانده و از طریق تنکه ها به دریای سیاه و دریای اژه وصل می شود، می گیرد.
جزایر بزجاآدا و گوکچه آدا که در سواحل اژه قرار گرفته اند نیز در محدوده منطقه مرمره جای دارند.
منطقه مرمره از شرق با مناطق دریای سیاه و آناتولی میانی، از جنوب با اژه از شمال غربی با یونان و بلغارستان همسایه است.
حدود منطقه مرمره نیز، مانند دیگر مناطق تکریه، در هر نقطه مطابق با حدود استانی نمی باشد.
استانهای ادیرنه، کرکلارالی، تکیرداغ، استانبول، کوجالی و یالووا کاملاَ در محدوده این منطقه قرار می گیرند.
از سوی دیگر بخشهایی از استانهای ساکاریا، بیله جیک، بورسا، بالیک اسیر و چاناک قلعه در محدوده مناطق اژه و دریای سیاه قرار می گیرند.
مردم این منطقه از طریق صنایع، تجارت توریسیم و کشاورزی امرار معاش می کنند.
مرمره از جهت صنایع مهمترین منطقه ترکیه است.
توسعه یافته ترین نواحی منطقه محور استانبول، بورسا و ازمیت است.
استانبول که از قرون اولیه مرکز تجاری مهمی بوده و در مسیر راههای مواصلاتی بین قاره ها واقع است، یک برتری در سطح کشور به منطقه می بخشد.
البته در نواحی دیگر منطقه نیز فعالیهای گسترده صنایع به چشم می خورد.
از محصولات صنعتی تولید شده در منطقه می توان از مواد غذایی آماده شده، انواع بافتنی لباس آماده، سیمان، کاغذ و محصولات پتروشیمی، لوازم برقی آشپزخانه و حمام، کشتی و قایقهای تفریحی نام برد.
در این منطقه وضعیت کشاورزی نیز متنوع است.
تقریباَ نیمی از زمینهای زیرکشت از مزارع گندم تشکیل می شوند.
بعد از گندم محصولات دیگر منطقه به ترتیب شامل چغندرقند، ذرت و آفتابگردان می شود.
در این منطقه که تقریباً73 درصد تولید آفتابگردان و نزدیک به 30درصد تولید ذرت کشور (ترکیه) در آنجا صورت می گیرد، تولید میوه و سبزیجات نیز به میزان قابل توجهی رسیده است.
منطقه مرمره همچنین در زمینه تولید ذرت در ردیف دوم بعد از منطقه دریای سیاه و در زمینه تولید زیتون نیز بعد از منطقه اژه جای می گیرد.
این منطقه درخصوص باغداری نیز توسعه یافته است و در این میان مناطق تکیرداغ، شارکوی، مورفته، آوشا و بزجاآدا با انگور و شرابهایشان نیز مشهورند.
منطقه مرمره که در جنوب شرقی اروپا واقع است، دارای زیباترین مناظر طبیعی و آثار معماری و هنرهای بسیار با ارزش می باشد.
در جزایر و شبه جزیره ها و خلیجهای کوچک واقع در دریای مرمره و در کوه ها و جنگلهای منطقه و همچنین در شهر تاریخ و طبیعت حالتی در هم تنیده شده دارند.
این منطقه که مهد و پرورشگاه تمدنهای بزرگ بسیاری بوده در عین حال راههای مهاجرت اقوامی که بین دو قاره در رفت و آمد بودند را تشیکل داده است.
در این جا به آقار باقیمانده از این اقوام و مردمانی که در این منطقه ساکن شده اند.
در هر قدم می توان برخورد.
از سوی دیگر در این منطقه که دارای ارزشهای طبیعی و تاریخی بی نظیری می باشد.
توریسم نیز بسیار توسعه یافته است.
این منطقه هر ساله پذیرای میزان قابل توجهی توریست و جهانگرد می باشد.
لذا منطقه مرمره از جنبه توریسم ترکیه در سطح کشور مرکز دارایی، سرمایه گذاری، آموزش و اجرا عملیات به حساب می آید.
اها و مکانهای تاریخی و توریستی مختلفی در منطقه وجود دارد که از آنها می توان از مسجد سلطان احمد، مسجد سلیمیه، موزه ایاصوفقیه، تنگه بسفر، کیی کوی، اسب تروا، اولوداغ، موزه باستان شناسی استانبول، تنگه داردانل، بازار سرپوشیده، دیکی تاش، یابد بود شهدای نگ چاناک قلعه، کاخ تکمفور، کاخ قدیمی، کاخ ابراهیم پاشا، قصر عادله سلطان پل ساکاریا، دریاچه ایزنیک، دریاچه پرندگان، دریاچه سابانجا، دریاچه اولوبات، دریاچه قره جه، دریاچه بیگا و قره بیگا، دریاچه قره سو نهر ولیکا، هر مادر و نهر مریح نام برد.
منطقه اژه: مساحت این منطقه که نزدیک به یازده دردص از خاک ترکیه را در بر می گیرد 85 هزار کیلومتر مربع است.
از شمال با منطقه اژه، از شرق با آناتولی میانی، از جنوب شرقی با منطقه مدیترانه همسایه است.
دریای اژه نیز در غرب آن قرار گرفته است (که منطقه نام خود را از همین دریا می گیرد).
مرز این منطقه با منطقه مرمه از غرب از ناحیه «بابا بورنو» شروع شده تا کوه کار که تا شمال خلیج ادرمیت قرار گرفته ادامه می یابد.
مرز مشتریکن با آناتولی میاین نیز از جنوب غربی ناحیه اینونو شروع شده تا شمال کوههای سلطان پیش می رود از آن نقطه به بعد نیز حدود مشترکش با منطقه مدیترانه آغاز می شود.
که تا غرب دریاچه کوی جگیز امتداد می یابد.
منطقه اژه به دو بخش تقسیم می شود که بخشی را اژه اصلی و بخش دیگر را آناتولی غرب میانی نامند.
بخش اژه آن شامل استانهای ازمیر، مانیسا، آیدین، دنیزلی و موغلا می شود و بخش آناتولی غرب میانی نیز استانهای اوشاک، کوتاهیا و آفیون کاراحصار را در بر می گیرد.
آب و هوا: منطقه اژه عموماً تابستان ها گرم و خشک و در زمستانها تحت تاثیر هوای معتدل و پرباران مدیترانه است.
این وضعیت کلی بیشتر شامل بخش اژه می شود.
بخش آناتولی غرب میانی از آنجا که از دریا دور است و در بلندی قرار دارد، دارای آب و هوای متغیر می باشد.
در منطقه شمالی آن پیاپی با فشار سرما مواجه می شویم.
در دمای میانگین سالیانه تحت تاثیر مدار جغرافیایی از جنوب به شمال و با تاثیر بلندی ها از غرب به طرف شرق کاهش ایجاد می شود.
سردترین ماه سال عموماً ژانویه و گرمترین ماه نیز ژوئیه بوده است.
در طول ساحل دریای اژه، کاملاً هوای پرباران مدیترانه حاکم است.
تابستانها گرم و خشکند و باران ها برای فصل زمستان جمع می شوند.
تقریباً تمامی ایستگاههای هواشناسی نیز میانگین میزان باران سالیانه را بالای 500م.م و عموماً پایین تر از هزار م.م تخمین می زنند.
پوشش گیاهی: در منطقه اژه، از ناحیه ساحلی تا بلندی 800 ـ 600متر جنگل کاج به همراه گیاه و بوته های مختلف به چشم می خورد.
در جایی که گیاهان خودرو کم می شوند گیاهی زمین رفته رفته نازک می شود.
دیگر اکثراً بوته هایی خاردار به نام «گاریک» به چشم می آیند.
این نوع گیاه عموماً درحوالی ازمیر، شبه جزیره کارابورون و شهر ساحلی بودروم فراوان یافت می شود.
مناطق جنگلی در بخش اژه و در قسمتهای پست میان علفزارهاست و در بخش آناتولی غرب میانی نیز در عرصه های استب (جلگه) مانند قرار دارند.
در طبقات زیرین جنگلها درختان بلوط و انواع کاج و صنوبر را بسیار می توان دید.
در کوزاک داغی هم نوعی پسته به نام فستیتوچامی بسیار است.
اینجا منطقه مهم کاشت درخت پسته در کشور ترکیه است.
در تمامی نواحی ساحلی درختان زیتون نیز فراوان است.
انواع مرکبات هم که از تاثیرات باد شمال محفوظ نگهداشته می شوند، محصولات بخش جنوب منطقه اند.
بعلاوه گلها و گیاهانی چون آویشن «آداچایی» (گیاهی با برگی خوشبو همچون چای) و «لاوانتا» همچنین کاکتوسهای متناسب با آب و هوای مدیترانه بطور گسترده یافت می شوند.
در میان علفزارهای جنگل انواع بلوط را نیز می توان دید.
شهر ازمیر که پرجمعیت ترین شهر منطقه است، در عین حال از جهت میزان جمعیت بعد از استانبول و آنکارا در ردیف سوم قرار دارد.
ازمیر که در نقطه پایانی خلیجی که تا عمق خشکی فرو رفته و همین نام را خود دارد قرار گرفته، به لحاظ موقعیت جغرافیایی خود، در آناتولی غربی، بند تجاری منطقه وسیعی شده (اجناس و محصولاتی که به ازمیر آیند، قبل از این که بار کشتیها شوند، در شهر مورد پردازش قرار گرفته کاملاً تبدیل به مالی تجاری می گردند) و لذا ازمیر بعد از استانبول، بزرگترین مرکز تجرای ترکیه به حساب می آید.
شهر در انتهای خلیج ازمیر به شکل هلالی باز و گسترده می شود.
این هلال که در شمال از ناحیه «بوستانلی» شروع می شود، پس از تشکیل انحنایی بطول 27کیلومتر در جنوب خیلج پس از ناحیه «اوچ کوبولار» به پایان می رسد.
سپس در نواحی مسکونی مانند «بالچووا» و «اینجیرآلتی» به طرف غرب امتداد می یابد.
شهر (سمیرنا) که تصور می شود در دوران باستان از طرف مهاجرین که از «ایونیا» به این جا آمده اند در ناحیه ای بین «بایراکلی» و «بورنووا» که آن زمان در کنار دریا واقع بوده، بر روی تپه ای بنا شده است.
در دامنه کوه پاگوآ (کادیفه قلعه) برای دومین بار تاسیس شده است.
پس از دوران حکمرانی رومی ها و بیزانسها در 1424میلادی به خاک عثمانیان ملحق شده، در 1919 نیز از طرف یونان تحت اشغال درآمده، لیکن در 1922 آزاد گشته است.
قسمت اعظم خاک «دنیزلی» که دومین شهر بزرگ منطقه شمرده می شود، در ناحیه «پاموک قلعه» و قسمت کوهستانی اطراف آن واقع شده است.
این شهر که در ابتدا به نام همسر «آنتیوخوس» دوم از سلفکیها یعنی (لاوکید) نامگذاری شده و بنا شده، بعد از سلفکیها و بیزانس ها نیز به محل امروزی اش منتقل شده است.
در محل احداث جدیدش روستای «دوغوزلو» واقع بوده که این نام به مرور زمان تبدیل به دنیزلی شده است.
سومین شهر بزرگ بخش آناتولی غرب میانی گونابه است که این شره در دروان باستان در محلی به نام حصارتپه سی واقع در دامنه کوه یللی جه و در کنار جلگه ای وسیع بنا شده است.
در قرون وسطی و در دروه امپراطوری بیزانس این شهر با نام «کوتیان» بسیار رشد کرده است.
از دامنه تپه ای که امروزه بازمانده های حار در آن واقع است تا دشتی که در سمت شمال قرار دارد مرکز فعالیتهای این شهر می باشد این عرصه مقابل حصارتپه سی درواقع مرکز فعالیتهای صنعتی و دامداری است.
چهارمین شهر مهم منطقه «مانیسا» است که نامش را از قدیم از کوهی که در دامنه های شمالی آن بنا شده گرفته است.
در دوران رومی ها رشد یافته، در قرون چهاردهم میلادی نیز از حاکمیت بیزانس درآمده، بدست ترکان «ساروخان اوغلاری» افتاده و پس از مدت کوتاهی هم تحت حاکمیت عثمانیان قرار گرفته اس.
مدتی به عنوان مرکز حکمرانی شاهزاده ها بوده و در آن دروان با بناها و آثار مهمی مزین شده است.
اقتصاد: کشاورزی: در منطقه اژه به علت شرایط آب و هوایی مناسب، حاصل خیزی زمینها و سهولت امور حمل و نقل و ترابری اکثریت مردم از راه کشاورزی امرار معاش می کنند.
در بخش اژه برخی درختان و گیاهان مناسب آب و هوای مدیترانه (مانند زیتون، انگور و...) نسبت به دیگر انواع فراوان یافت می شوند.
اما در بخش آناتولی غرب میانی وضعیت کشاورزی بسیار متفاوت است.
در آن بخش کشت غلات نسبت به دیگر محصولات کشاورزی سنگینی یم کند و دامداری نیز جایگاه مهمی در زندگی مردم دارد.
کشت گندم در صدر غلات قرار دارد.
پس از آن به ترتیب جو و ذرت قرار دارند.
گندم، بویژه در استانهای آفیون و دنیزلی کاشت می شود.
استانهای ازمیر، آیدین و موغلا از این جهت در ردیفهای بعدی جای دارند جو در آفیون و مانیسا و ذرت بیشتر در مانیسا کاشت می شوند.
بخش حکاری: ب ـ ویژگیهای انسانی و اقتصادی پوشش گیاهی عموماً از علفهای خودرو صحرایی تشکیل شده ولی در نقاط پرباران جنگلهای بلوط نیز به چشم می خورد.
کمترین جمعیت در سطح ترکیه را داراست.
علت این امر نیز وجود ناهمواریهای بسیار در این بخش و لذا تنگ شدن عرصه های کشاورزی است.
مهمترین شهرهای این بخش حکاری و شیرناک می باشند.
این بخش همواره با معضل مهاجرت ساکنین روبروست.
وسیعترین عرصه کشاورزی بخش، دشت «یوکسک اوا» است.
در این جا بیشتر غلات کشت می شوند.
در طول رودخانه ها شلتوک (برنج) و انواع سبزیجات و میوه ها کاشته می شود.
ساکنین این بخش اغلب دامدارند.
در کنار پرورش گاو و گوسفند پرورش زنبور عسل نیز گسترش قابل توجهی یافته است.
این بخش از جهت منابع زیرزمینی بسیار فقیر است.
اقتصاد منطقه: در منطقه آناتولی شرقی که از جهت مؤسسات صنعتی دچار کمبود است.
اهالی معیشت خود را در درجه اول از راه دامداری و پس از آن از طریق کشاورزی تامین می کنند.
در بخش ارضروم قارص منطقه که برای دامداری بسیار مناسب است.
گاوهای نر بسیار خوبی پرورش داده می شوند.
ایلیات های کوچ نشین که صاحب گله های بزرگ گوسفند می باشند تابستانها گلها های خود را در ییلاقهای مرتفع در دیگر بخشهای منطقه می چرانند.
زمینهایی که برای تولیدات گیاهی مناسبند تنها ده درصد از مساحت منطقه را دربر می گیرند.
در بخش اعظم زمینهای زراعی غلات کاشته یم شوند.
پس از آن کشت چغندر قند انواع میوه و سبزیجات پنبه مقدار کمی نیز توتون رایج است.
در دشتهای کوبتوایگدر، مالاتیا و الازیغ مزارغ پنبه و در اطراف شهرهای بزرگ منطقه گردآمده اند چنین می باشند.
در کارخانه های بافندگی، نخریسی، قند و شکر، شیرخشک، آرد، پنیرسازی، غذای دام دخانیات و سیمان و تولید گوشت.
منطقه آناتولی شرقی که از جهت منابع زیرزمینی غنی به حساب می آید.
در نواحی افشین و البستان و از لای بسرتهای ذغال لینیت، در نواحی حکیمخان و دیوریگی دارای بسترهای مس، در ناحیه گوله مان دارای بستر کروم، در ناحیه معدن دارای بستر مس و در نواحی کیان و باسکیل نیز دارای بسترهای سرب آمیخته با نقره می باشد.
نیروگاه های موجود در کیان و کاراکیا، افشین و آلبستان عمده ترین مرازک تولید انرژی منطقه می باشند.
ساکنین منطقه وقتی به سبب محدود بودن مزارع کشاورزی، ناکافی بودن صنایع و جمعیت رو به افزایش دچار بیکاری می شوند، به مهاجرت به شهرهای بزرگ روی می آورند.
جایگاه این منطقه در اقتصاد ترکیه: آناتولی شرقی وسیع ترین اما در عین حال خلوت ترین و عقب مانده ترین منطقه کشور ترکیه است.
بزرگترین سهم این منطقه در رشد اقتصادی ترکیه در عرصه صادرات دام و محصولات دامی است.
در سطح تریکه 21درصد دامهایی از قبیل گوسفند و 25درصد دامهایی از قبیل گاو در این منطقه پرورش می یابند.
نقش این منطقه در رشد اقتصادی ترکیه در عرصه محصولات کشاورزی اندک است.
اما در عرصه های معادن نقش مهمی در اقتصاد تکریه دارد.
پنجاه درصد مس 70درصد کروم، 75 درصد آهن، 35درصد منگنز و 75 درصد باریتین و همچنین مقدار قابل توجهی سنگ نمک استخراج شده در سطح ترکیه از این منطقه بدست می اید.
این منطقه از جهت بسترهای معدنی غنی است.
این منطقه در تولید انرژی الکتریکی نیز نقش عمده ای بازی می کند.
نیروگاه کیان به تنهایی 25درصد از کل تولید انرژی ترکیه را تامین می کند، با اتما ساخت نیروگاهای جدید در این خطه، این منطقه از این لحاظ چهره جدیدی خواهد یافت.
یک سوم از پتانسیل رودخانه های مناسب تولیدات هیدروالکتریکی ترکیه، در این منطقه است.
منطقه آناتولی جنوب شرقی این منطقه، کوچک ترین بخش از مناطق هفتگانه ترکیه است.
در شمال عراق و سوریه، در جنوب منطقه آناتولی شرقی، در شرق منطقه مدیترانه و در غرب ایران واقع است.
این منطقه با مساحت 57 هزار کیلومتر مربعی خود 5/7درصد از خاک ترکیه را در بر می گیرد.
با سوریه و عراق هم مرز است.
مرز مشترکش با منطقه آناتولی شرقی را هم دامنه های جنوبی کوه های توروس جنوب شرقی که حالت کمانی دارند تشکیل می دهد.
این منطقه از منطقه مدیترانه از طریق فلاتهای آنتپ جدا می شود.
مرز سوریه از جنوب شرق کیلیس شروع شده در امتداد خط آهن با رود دجله ادامه می یابد.
رود «هاربور» هم که از شرق به رود دجله می پیوندد، مرز عراق را مشخص می سزاد.
حدود منطقه آناتولی جنوب شرقی، همانند دیگر مناطق هفتگانه ترکیه، با مرزهای استانی داخل منطقه منطبق نمی باشد.
بجز کل استان ماردین و بخش کوچکی از آن، کل استان شانلی اورفا در محدوده این منطقه قرار می گیرد.
شهرستان های کولپ، لیجه، چرمیک و گونگوش، بخش بزرگی از استان دیاربکر که در محدوده منطقه آناتولی شرقی جای می گیرد، بخش بزرگی از استان سیرت، بجز شهرهای اروح، پروری و شیروا، استان آدییامان بجز شهرستانهای گرگر و چلیک، بخش خارج از شهرستان ساسون استان باتمان و استان شیرناک بجز شهرستانهای بیت الشباب و اولودره در محدوده منطقه آناتولی جنوبی قرار می گیرند.