دانلود تحقیق دولت الکترونیک

دولت الکترونیک دولت الکترونیک استفاده سهل و آسان از فناوری اطلاعات به منظور توزیع خدمات دولتی به صورت مستقیم به مشتری، به صورت 24 ساعته و 7 روز هفته می‌باشد.

دولت الکترونیک شیوه‌ای برای دولتها به منظور استفاده از فناوری جدید می‌باشد که به افراد تسهیلات لازم جهت دسترسی مناسب به اطلاعات و خدمات دولتی، اصلاح کیفیت خدمات وارائه فرصتهای گسترده‌تر برای مشارکت در فرایندها و نمادهای مردم سالار را اعطا می‌کند.

دولت الکترونیک، یک دولت ارقامی دیجیتالی بدون دیوار و یک دولت بدون ساختمان و سازمانی مجازی است که خدمات دولتی را به صورت بلاواسطه به مشتریان ارائه می‌دهد و موجب مشارکت آنان در فعالیتهای سیاسی می‌گردد.

دولت الکترونیک یک شکل پاسخگویی از دولت می‌باشد که بهترین خدمات دولتی را به صورت بلاواسطه به شهروندان ارائه می‌دهد و آنها را در فعالیتهای اجتماعی شرکت می‌دهد بنابراین مردم دولتشان را بر سرانگشتان خویش خواهند داشت.

دولت الکترونیک استفاده از فناوری به منظور تسهیل امور دولت از طریق ارائه خدمات و اطلاعات کارا و موثر به شهروندان و شرکتهای تجاری و تولیدی می‌باشد.

دولت الکترونیک ترکیبی از فناوری اطلاعات شبکه تار عنکبوتی جهان‌گستر وب به منظور ارائه خدمات به طور مستقیم به عامه مردم است.

حال پس از ارائه چند تعریف کلی از دولت الکترونیک به بررسی مشتریان دولت الکترونیک می‌پردازیم: مشتریان دولت الکترونیک را می‌توان به طور کلی به سه دسته تقسیم کرد * شهروندان * بنگاههای اقتصادی * موسسات دولتی مشتریان دولت الکترونیک از طریق پایگاههای تار عنکبوتی دولت الکترونیک می‌توانند در فعالیتهای اجتماعی.

سیاسی و اقتصادی شرکت نمایند.

یکی از اهداف اساسی دولت الکترونیک تحقق بخشیدن به مردم سالاری الکترونیک می‌باشد که تمامی شهروندان بتوانند در سرنوشت خویش دخالت داشته باشند.

با این عمل و با مشارکت گسترده مردم در واقع دولت ماهیتی غیررسمی به خود می‌گیرد و شهروندان می‌توانند بطور کامل با دولت در تعامل باشند.

شهروندان، بنگاههای اقتصادی و موسسات دولتی می‌توانند از طریق دولت الکترونیک فعالیتهای گوناگونی نظیر موارد زیر را انجام دهند : پرداخت مالیات و عوارض، تجدید گواهینامه، دریافت و تجدید جواز کسب، ثبت شرکت، عقد قرارداد، ثبت ازدواج و طلاق، ثبت تولد و مرگ، انجام فعالیتهای مالی و اعتباری، شرکت در انتخابات، پرکردن فرم‌های الکترونیک برای مقاصد مختلف، بازدید از موزه‌ها، استفاده از کتابخانه‌های مجازی، تعامل با نهادهای مختلف دولتی و تجاری و اجتماعی، پرداخت صورت حسابهای مختلف مثل صورت حساب آب و برق و تلفن و گاز، دریافت اجازه ساخت و ساز ساختمان، دریافت اطلاعات مختلف سیاسی، اقتصادی و اجتماعی و موارد دیگر.

رسانه منتخب برای دولت الکترونیک رسانه منتخب برای دولت الکترونیک فعلا اینترنت می‌باشد که از طریق رایانه‌های شخصی متصل به آن قابل بهره‌برداری است.

ولی پیش بینی شده است که در 3 تا 5 سال آینده از کیوسکها و تلفن‌های همراه ویژه‌ای که بدین منظور طراحی و ساخته خواهند شد نیز استفاده گردد.

اخیرا نسل اول تلفنهای همراه که قابلیت اتصال به اینترنت بی‌سیم را دارند به صورت انبوه به بازار عرضه شده است.

دولت الکترونیک دولت الکترونیک که به آن دولت دیجیتالی یا دولت آنلاین نیز اطلاق می‌شود به معنای استفاده از تکنولوژی اطلاعات و ارتباطات (تکنولوژی آی.‌تی.) برای افزایش توانایی‌های قوای مقننه‌، قضاییه و مجریه از طریق افزایش کارآیی این قوا و یا تغییر نحوه ارتباط این قوا با شهروندان و یا هردوی این طرق است.

دولت الکترونیک دارای سه الگوی کلی برای برقراری ارتباط است.

اول‌، ارتباط دولت با مصرف‌کننده که به معنای برقراری ارتباط اینترنتی غیرانتفاعی بین دولت‌های مرکزی یا محلی و اشخاص خصوصی است.

برای مثال بخش‌های مختلف دولت می‌توانند از طریق یک وب‌پورتال مستقیما و به‌صورت علنی در دسترس عموم مردم قرار بگیرند که به این ترتیب مردم راحت‌تر می‌توانند در مورد خدمات دولتی اطلاعات کسب نموده و از این خدمات استفاده کنند.

الگوی دوم‌‌، ارتباط دولت با بنگاه‌های اقتصادی است که به معنای ارتباط اینترنتی غیر‌انتفاعی دولت مرکزی یا محلی با بخش کسب‌و‌کار تجاری است.

سومین الگوی ارتباطی نیز ارتباط دولت با دولت است که می‌تواند در هماهنگ کردن بخش‌های مختلف دولت و افزایش کارآیی این بخش‌ها موثر باشد.

تکنولوژی‌های مختلف مورد استفاده دولت الکترونیک هرچند که اغلب تصور می‌شود که دولت الکترونیک به معنای دولت آنلاین یا دولت بر مبنای اینترنت است اما در حقیقت دولت الکترونیک می‌تواند بر‌اساس تکنولوژی‌های غیر‌وابسته به اینترنت نیز قرار داشته باشد.

امروزه پیشرفت تکنولوژی امکانات ارتباطی بسیار زیادی را در اختیار دولت الکترونیک قرار داده که می‌تواند از آنها برای رسیدن به اهداف خویش استفاده کند.

برای مثال تلفن‌، فاکس و پیام‌های اس.‌ام.‌اس.

جزو ابزارهای تکنولوژیکی متداولی هستند که امروزه تقریبا در دسترس اکثر شهروندان قرار دارند و دولت الکترونیک می‌تواند از آنها استفاده کند.

علاوه بر اینها دولت‌ها می‌توانند از تکنولوژی‌هایی مانند منشی‌های دیجیتالی شخصی (PDA – Personal Digital Assistant)‌، پیام‌هایMMS (Multimedia Message Service)‌، تکنولوژی‌های نسل سوم (G3 ، (WiMAX و بلوتوث (Bluetooth) نیز استفاده کنند.

تحویل خدمات به شیوه الکترونیک تحویل الکترونیکی خدمات به معنای ارائه خدمات دولتی از طریق اینترنت و یا با استفاده از سایر امکانات الکترونیکی است.

هرشهروندی‌، تابع هر کشور و متعلق به هر ملتی که باشد‌، به هر حال نیازمند آن است که با نوعی از مقامات حکومتی تعامل و ارتباط داشته باشد.

این تعامل برخی اوقات داوطلبانه است مثل شرکت در برخی برنامه‌های اجتماعی و برخی اوقات اجباری است برای مثال شهروندی که قصد رانندگی در جاده‌های کشورش را دارد باید از یکی از مقامات حکومتی کشورش گواهینامه یا تصدیق رانندگی دریافت نماید.

ارتباط دولت با شهروندان خود دارای پیچیدگی‌ها و مشکلات خاص خود است.

برای مثال دولت باید در آن واحد علاوه بر امکان برقراری ارتباط با یک فرد عادی‌، امکان برقراری ارتباط با یک فرد معلول و یک فرد بی‌سواد را نیز داشته باشد.

اما ارتباطات دولت تنها به ارتباط با شهروندان محدود نمی‌شود.

بنگاه‌ها و سایر موسسات و سازمان‌ها مثلا دانشگاه‌ها نیز نیازمند ارتباط مداوم با دولت هستند.

علاوه بر این بخش‌های مختلف دولت نیز برای انجام وظایف خود نیازمند به برقراری ارتباط با یکدیگر هستند.

به این ترتیب یکی از مهم‌ترین وظایف هر دولتی تحویل خدمات عمومی به شهروندان‌، بنگاه‌های اقتصادی و سایر سازمان‌ها و موسسات موجود در جامعه است.

اگر دولتی به طور مداوم مراحل و سلسه مراتب تحویل این خدمات را بازسازی و اصلاح نکند‌، تحویل این خدمات به خصوص در جوامع پیچیده امروزی روز به روز برای دولت سخت‌تر می‌شود.

نتیجه این عدم اصلاح ساختارهای حکومتی‌، عدم کارآیی و قطعیت در ارائه خدمات دولتی است که باعث می‌شود هزینه ارائه این خدمات هم برای دولت و هم برای شهروندان بالا رفته و فساد مالی در ساختار دولت‌، مثلا از طریق پرداخت رشوه برای سریع‌تر انجام شدن کارها‌، افزایش یابد.

اینها به خصوص مشکلاتی هستند که کشورهای درحال‌توسعه بیش از کشورهای پیشرفته با آن دست به گریبان هستند.

برای مقابله با این مشکلات‌، تقریبا در همه جای دنیا دولت‌ها اقدام به اصلاح و ساده‌سازی ارائه خدمات عمومی نموده‌اند تا این خدمات با سرعت‌، اطمینان و شفافیت بیشتری در اختیار مردم قرار بگیرد.

ارائه خدمات به شیوه الکترونیک روشی است که بیشتر دولت‌ها به آن به‌عنوان راه‌حلی برای بهبود کیفیت ارائه خدمات عمومی می‌نگرند.

با استفاده از این شیوه دیگر لازم نیست که شهروندان خود شخصا در ادارات دولتی حاضر شوند و یا این خدمات را از طریق واسطه‌ها و عاملان دولتی مختلف دریافت دارند.

بسته به قابلیتی که دولت برای ارائه خدمات الکترونیک دارد‌، می‌توان این خدمات را به چهار نوع مختلف از لحاظ میزان پیشرفتگی تقسیم کرد.

نوع اول هنگامی است که زیرساخت‌های لازم برای ارائه این خدمات هنوز به خوبی شکل نگرفته و دولت هنوز به‌طور گسترده امکان ارائه آنها را در اختیار ندارد.

در چنین شرایطی خدمات الکترونیکی که دولت ارائه می‌دهد تنها به ارائه پاره‌ای اطلاعات مثل رهنمودها و توصیه‌های دولتی از طریق وسائل ارتباطی الکترونیک محدود می‌شود ولی دولت از طریق اینترنت یا سایر وسایل پیشرفته الکترونیکی تعامل و ارتباطی با شهروندان نداشته و شهروندان باید کماکان برای دریافت خدمات عمومی به یکی از ادارات دولتی رجوع نمایند.

در مرحله دوم زیرساخت‌های لازم برای ارائه این خدمات بیشتر شکل گرفته و کامل‌تر می‌شود ولی دولت هنوز نمی‌تواند به شیوه‌ای قابل اطمینان این خدمات را در اختیار شهروندان قرار دهد، لذا شهروندان تنها می‌توانند در سطحی محدود از طریق امکانات الکترونیک با دولت ارتباط داشته باشند برای مثال می‌توانند برخی فرم‌های مربوط به خدمات دولتی را از طریق اینترنت دریافت و آنها را به‌صورت رایانه‌ای تکمیل نمایند اما تحویل این فرم‌ها به ادارات دولتی باید از طریق مراجعه شخصی صورت بگیرد.

در مرحله سوم دولت زیرساخت‌های لازم برای ارائه خدمات الکترونیک را پیدا کرده و می‌تواند به شیوه‌ای قابل اطمینان این خدمات را ارائه دهد، لکن امکان ارائه خدمات در تمام نقاط کشور موجود نیست و تنها به شهرهای بزرگ محدود می‌شود.

در این مرحله ارتباط دولت با شهروندان دوطرفه می‌شود.

برای مثال اکثر بنگاه‌های تجاری که دارای دفاتر نمایندگی در شهرهای بزرگ هستند می‌توانند اطلاعات مالی را که مطابق قانون ملزم به تحویل به دولت هستند از طریق اینترنت تحویل بدهند.

دولت نیز در شهرهای بزرگ هم امکان جمع‌آوری این خدمات را به شیوه الکترونیک پیدا کرده و هم دفاتر دولتی واقع در شهرهای بزرگ دارای واحدهای آی.‌تی مناسب شده‌اند و امکان پردازش و نگهداری این اطلاعات را پیدا کرده‌اند.

در مرحله چهارم دولت در زمینه ارائه خدمات الکترونیک به بلوغ رسیده و نه تنها امکان ارائه خدمات مناسب و مطمئن در تمام نقاط کشور را دارد بلکه قسمت‌های مختلف آن نیز از طریق الکترونیک با یکدیگر در ارتباط بوده و خدمت الکترونیکی که یک شهروند دریافت می‌دارد دیگر محصول مجزای یک اداره دولتی نیست بلکه ترکیبی از همکاری چند بخش از دولت است.

دموکراسی الکترونیک شهروندان قلب دموکراسی هستند.

دموکراسی به‌عنوان یک نظام حکومتی به رضایت شهروندان بستگی دارد.

انتخابات عادلانه و آزاد‌، وجود شوراهایی از نمایندگان منتخب مردم‌، قوه‌مجریه پاسخگو و وجود یک دستگاه مدیریت عمومی که از لحاظ سیاسی بی‌طرف باشد‌، همه از خصوصیات دموکراسی بر‌مبنای انتخابات هستند که وجود دولتی برای مردم را تضمین می‌کنند.

در یک چنین نظامی داشتن اطلاعات‌، اظهار‌نظر و مشارکت در تصمیم‌گیری حق یک شهروند است که قانون باید با جدیت از آن پاسداری نماید.

وفاداری به این اصول، یعنی دادن اطلاعت به شهروندان‌، مشورت با آنها و مداخله دادن آنها در تصمیم‌گیری‌ها، باید در تمام سطوح دولت جزو تعهدات صاحب منصبان دولتی باشد.

دموکراسی الکترونیک به معنای استفاده از تکنولوژی ارتباطات الکترونیک برای گسترش فرآیندهای دموکراتیک در یک جمهوری دموکراتیک و یا یک دموکراسی بر مبنای انتخابات است.

دموکراسی الکترونیک به‌عنوان یک پدیده سیاسی هنوز در دوران طفولیت است و بحث‌ها و مجادلات زیادی در مورد آن‌، چه در داخل دولت‌ها و چه در بین سازمان‌های مدنی‌، وجود دارد.

طرفداران دموکراسی الکترونیک بر این عقیده‌اند که استفاده از آن می‌تواند فرآیندهای دموکراتیک را بیشتر در اختیار عموم مردم قرار و به این ترتیب مشارکت شهروندان را در تصمیم‌گیری‌های سیاستی دولت افزایش دهد.

هرچه با تعداد افراد بیشتری در اتخاذ یک سیاست مشورت و تبادل نظر شود سیاست‌ها هوشمندانه‌تر و همکاری شهروندان در اجرای آنها بیشتر خواهد بود.

تجربه نشان می‌دهد که اگر دولت در سیاست‌گذاری اصلا با مردم مشورت نکرده و یا دیر مشورت کند مردم در زمان اجرای سیاست مقاومت بیشتری از خود نشان می‌‌دهند.

از طرف دیگر استفاده از ابزارهای الکترونیک می‌تواند به دولت کمک کند که شفافیت عملیات دولتی را افزایش داده و میزان پاسخگویی دولت در قبال شهروندان را بیشتر کند.

استفاده از این ابزارها می‌تواند فاصله بین حکومت‌کنندگان و حکومت‌شوندگان را کاهش و رضایت حکومت‌شوندگان را افزایش دهد و این باعث افزایش مشروعیت سیاسی دولت‌ها می‌شود.

در یک اظهار نظر کلی می‌توان گفت که دولت الکترونیک چیزی بیش از اتوماسیون خدمات دولتی است.

هرچند که میزان استفاده دولت‌ها از تکنولوژی‌های جدید اطلاعات و ارتباطات به شدت متفاوت است لکن اکثر آنها برای استفاده از این تکنولوژی‌ها در ادارات دولتی و تشویق استفاده آنها در بین عموم مردم گام‌های موثری برداشته‌اند.

در زیر به چند روش ارتباطی الکترونیک که دولت‌ها از آنها برای ارتباط با شهروندان خود استفاده می‌کنند اشاره می‌کنیم.

در‌بین تکنولوژی‌های مختلف ارتباطات تا‌کنون اینترنت محبوبیت بیشتری یافته است.

با استفاده از اینترنت شهروندان می‌توانند در هر زمان و در هر کجا با دولت متبوع خویش ارتباط برقرار و از آن اطلاعات دریافت نمایند.

ارتباط دولت با شهروندان از طریق اینترنت معمولا یا از طریق وب‌سایت‌ها انجام می‌گیرد یا از طریق وب‌پورتال‌ها‌.

در بسیاری از کشورها در حال حاضر کلیه واحدها و بخش‌های دولت دارای وب‌سایت‌های مختص به خود هستند.

به همین سبب بسیاری از کشورها اقدام به تاسیس وب‌پورتال‌هایی نموده‌اند که استفاده از خدمات اینترنتی بخش‌های مختلف دولت را برای شهروندان آسان می‌کند.

وب‌پورتال سایتی است که اطلاعات و آدرس‌های تعدادی سایت‌های مرتبط به هم را در یک جا جمع‌آوری و به آنها نظم و ترتیب خاصی می‌دهد تا استفاده از آنها برای کاربر راحت‌تر باشد.

وب‌پورتال‌های دولت‌ها نیز اطلاعات مربوط به کلیه سایت‌های دولتی را در داخل خود جمع و رابطه این سایت‌ها با یکدیگر را مشخص می‌کنند.

به این ترتیب شهروندان با مراجعه به پورتال می‌توانند سایت مورد‌نظر خود را راحت‌تر پیدا کنند.

برای مثال می‌توان به پورتال www.direct.gov.uk اشاره کرد.

کاربران می‌توانند در این سایت اطلاعاتی بسیار متنوع از نحوه درخواست برای تصدیق رانندگی گرفته تا امکانات آموزشی در مقاطع مختلف تحصیلی به‌ دست آورند.

همچنین از طریق این سایت کاربران می‌توانند به برخی خدمات دولتی آنلاین مثلا درخواست برای گذرنامه‌، ثبت نام برای دادن رای و پر‌کردن فرم‌های خوداظهاری مالیاتی دسترسی پیدا کنند.

بسیاری از سایت‌های دولتی در کشورهای مختلف این امکان را برای شهروندانشان فراهم آورده‌اند که با استفاده از موتورهای جست‌وجوی قدرتمند و پیشرفته اطلاعت مورد‌نیاز خود را پیدا کنند.

برای مثال پورتال www.help.gv.at متعلق به دولت اتریش و سایت‌های www.governo.it و www.camera.it متعلق به دولت ایتالیا و همچنین وب‌پورتال دولت کانادا امکانات پیشرفته‌ و قدرتمندی برای جست‌وجو در اختیار شهروندان قرار می‌دهند.

برخی از دولت‌ها سعی می‌کنند اطلاعات مربوط به دولت در سایت‌ها و پورتال‌های خود را به گونه‌ای سازماندهی نمایند که شهروندان بی‌اینکه نسبت به ساختار دولت و طرز کار و وظایف نهادهای دولتی اطلاعی داشته باشد بتواند از این سایت‌ها استفاده و به اطلاعات مورد‌نیاز خود دسترسی پیدا کند.

مثلا شهروندی که علاقه‌مند به مسائل زیست‌محیطی است ممکن است نداند که کدام سازمان در کشورش مسوول مربوط به محیط‌زیست است به همین جهت برخی دولت‌ها به جای اینکه اطلاعات را بر اساس ادارات و سازمان‌ها طبقه‌بندی نمایند آنها را به‌صورت موضوعات کلی مانند بهداشت و سلامتی‌، آموزش و‌...

تقسیم‌بندی می‌کنند تا استفاده از آنها برای شهروندان آسان باشد.

برخی از دولت‌ها نیز سعی نموده‌اند اقدام به نصب کیوسک‌هایی در محل‌های مختلف کرده‌اند تا شهروندانی که کامپیوتر شخصی در اختیار ندارند نیز بتوانند به‌صورت رایگان از خدمات عمومی الکترونیک استفاده نمایند.

برای مثال دولت یونان کیوسک‌هایی در ادارات دولتی قرار داده که امکان برقراری ارتباط با سایت‌های دولتی را فراهم و در غیر‌ساعات اداری نیز قابل دسترسی است.

دولت مکزیک نیز مراکز ارتباط کامپیوتر در فرودگاه‌ها نصب نموده است.

به این ترتیب می‌توان گفت که یکی از اهداف دموکراسی الکترونیک تحقق دموکراسی مستقیم‌، یعنی شرکت عموم مردم در تصمیم‌گیری و اداره امور جامعه‌، است.

ولی یکی از چالش‌های بزرگی که دموکراسی الکترونیک برای موفقیت‌، باید به آن فائق آید مشکل «شناسایی شهروند» است.

شناسایی بدان معنی است که اولا باید هویت هر‌فرد در یک محیط مجازی مانند اینترنت قابل احراز باشد و ثانیا باید از اطلاعات فردی و شخصی افراد به گونه‌ای حفاظت شود که حریم خصوصی آنان محفوظ بماند.

البته این مشکل را می‌توان با استفاده از برخی روش‌های رمزنگاری مناسب برطرف کرد.

لکن یک مشکل دیگر آن است که صاحبان منافع که با برقراری دموکراسی مستقیم لطمه می‌بینند در مقابل استقرار آن مقاومت خواهند کرد.

برای مثال سیاستمداران‌، صاحبان ابررسانه‌ها‌، برخی روسای اتحادیه‌های تجاری و اداره‌کنندگان شرکت‌های بزرگ جزو این دسته از صاحبان منافع به حساب می‌آیند.

این گروه‌ها احتمالا در مقابل تحقق دموکراسی الکترونیک به معنای واقعی کلمه مقاومت خواهند کرد و به همین سبب برخی صاحبنظران بر این عقیده هستند که استقرار دموکراسی مستقیم الکترونیک یک اتفاق انقلابی خواهد بود.

هرچند که گروه‌های دیگری نیز هستند که عقیده دارند این تحول آرام و تدریجی خواهد بود.

رای‌گیری الکترونیک یکی از مفاهیمی که دارای ارتباط تنگاتنگ با دموکراسی الکترونیک است‌، مفهوم رای‌گیری الکترونیک است به‌طوری که اغلب افراد این دو مفهوم را یکسان می‌پندارند.

واژه رای‌گیری الکترونیک به معنای استفاده از ابزارهای مختلفی از جمله پانچ کارت‌ها‌، برگه‌های رای‌گیری حساس به علامت‌گذاری که به وسیله حسگرهای حساس به نور خوانده می‌شود‌، تلفن و اینترنت در فرآیند رای‌‌گیری است.

امروزه طیف وسیعی از کشورهای توسعه‌یافته و درحال‌توسعه از رای‌گیری الکترونیک برای ایجاد سهولت و سرعت در انتخابات خود استفاده می‌کنند.

برای مثال بیشتر رای‌دهندگان اهل استونی می‌توانند در انتخابات محلی و انتخابات مجلس در صورت تمایل از طریق اینترنت رای بدهند.

این بدان دلیل است که بیشتر رای‌دهندگان استونیایی به یک سیستم رای‌دهی الکترونیک که بزرگ‌ترین سیستم در کل اتحادیه اروپا است دسترسی دارند.

استقرار چنین سیستمی بدان سبب امکان‌پذیر شده که تقریبا کلیه شهروندان استونیایی کارت‌های شناسایی الکترونیکی در اختیار دارند که مجهز به میکروچیپ‌های قابل خواندن با کامپیوتر است.

این کارت‌های شناسایی در زمان رای‌گیری برای دسترسی به شعبه‌های رای‌گیری آنلاین مورد استفاده قرار می‌گیرد.

به این ترتیب هر شهروند استونیایی که یک کامپیوتر‌، یک دستگاه کارتخوان الکترونیک‌، کارت شناسایی الکترونیکی خویش و شماره PIN آن را در اختیار داشته باشد می‌تواند از هرکجای دنیا که بخواهد رای بدهد.

رای‌دهی الکترونیک در استونی در روزهایی که به «روزهای رای‌گیری پیشرفته» موسومند انجام می‌شود و در روزهای انتخابات عادی شهروندان تنها می‌توانند با حضور در حوزه‌های رای‌گیری و پر‌کردن برگه‌های رای در انتخابات شرکت کنند.

در بلژیک امکان رای دهی الکترونیک تقریبا برای 44‌درصد از کل جمعیت کشور وجود دارد و از طریق کارت‌های مغناطیسی و دستگاه‌های رای‌گیری مجهز به قلم‌های نوری انجام می‌شود.

برزیل اولین کشور دنیا است که در آن انتخابات به‌صورت کاملا الکترونیکی برگزار شد.

برزیل در سال 1996 برای نخستین‌بار توسط یک ماشین رای‌گیری که با همکاری سه شرکت کامپیوتری طراحی شده بود در یک ایالت به‌طور آزمایشی انتخابات را به‌صورت الکترونیکی برگزار کرد.

ماشین رای‌گیری اخیرالذکر در سال‌های 1998 و 2000 اصلاح شد.

هدف اصلی در طراحی این ماشین سادگی فوق‌العاده بود.

طراحان سعی نمودند که استفاده از این ماشین به اندازه استفاده از وسایلی مانند تلفن عمومی ساده باشد.

برزیل در سال 2000 توانست یک انتخابات تمام الکترونیک برگزار نماید بدان معنی که کلیه رای‌دهندگان برزیلی که در این سال در انتخابات شرکت کردند به شیوه الکترونیک رای دادند.

در کانادا در انتخابات شهرداری‌ها از رای‌گیری الکترونیک استفاده می‌شود.

البته در این کشور هنوز در انتخابات ملی و ایالتی از رای‌گیری الکترونیک استفاده نمی‌شود، لکن دولت قوانینی را به تصویب رسانده که مقامات مسوول را موظف می‌سازد در مورد شیوه‌های جدید رای‌گیری که رای دادن را برای شهروندان آسان‌تر می‌کند تحقیق نماید.

در هند با توجه به تعداد بسیار زیاد رای‌دهندگان‌، برگزاری انتخابات کاری بس دشوار است.

در این کشور برای برگزاری انتخابات الکترونیک از ماشین‌های رای‌گیری الکترونیک استفاده می‌شود.

این ماشین‌ها توسط کمیسیون انتخابات هند و با همکاری دو شرکت دولتی طراحی و ساخته شده‌اند.

این ماشین‌های رای‌گیری دارای دو‌بخش هستند.

بخش رای‌گیری و بخش کنترل.

هنگامی که فردی وارد محفظه رای‌گیری می‌شود مسوول کنترل انتخابات‌، دکمه مخصوص را فشار می‌دهد تا بخش رای‌گیری فعال شود.

سپس رای‌دهنده می‌تواند با فشار دکمه‌های آبی که در مقابل نام هر نامزد قرار دارد نامزد مورد‌نظر خود را تعیین کند.

مسائل و مشکلات مربوط به استقرار و توسعه دولت الکترونیک آنچه که درک آن در ارتباط با دولت الکترونیک حائز اهمیت فوق‌العاده است آن است که دولت الکترونیک بیش از آنکه درباره الکترونیک باشد درباره دولت است.

در استقرار و توسعه دولت الکترونیک لازم است تاثیرات آن بر‌ مسائل اجتماعی‌، زیست‌محیطی‌، تربیتی و فرهنگی در نظر گرفته شود.

همچنین دولت الکترونیک باید تفاوت‌های جنسی‌، سنی‌، زبانی‌، فرهنگی و همچنین تفاوت سطح سواد (سواد‌عادی‌، ریاضی و کامپیوتری) گروه‌های مختلف جامعه را مد‌نظر داشته باشد.

یکی از اصطلاحاتی که در سال‌های اخیر در همین باب متداول شده «شکاف دیجیتالی» است.

شکاف دیجیتالی به معنای شکاف بین کسانی است که به‌طور موثر و منظم از تکنولوژی‌های دیجیتالی برخوردارند و کسانی که از این تکنولوژی‌ها محرومند.

این اصطلاح در دهه 1990 توسط لری‌ ایروینگ، مشاور وزیر‌بازرگانی ایالات‌متحده در دولت کلینتون باب شد.

هرچه دولت‌ها بیشتر به سمت استفاده از تکنولوژی‌های جدید الکترونیک پیش می‌روند موضوع شکاف دیجیتالی نیز به همان نسبت اهمیت بیشتری می‌یابد.

این مشکل‌، یک مشکل سیاسی- اجتماعی است که به انضمام اجتماعی و برابری فرصت‌ها ربط دارد.

این مشکل از طریق تفاوت‌های اقتصادی و اجتماعی گروه‌های مختلف جامعه ایجاد می‌شود که میزان دسترسی این گروه‌ها به اطلاعات دیجیتالی علی‌الخصوص اینترنت را تحت‌تاثیر قرار می‌دهد.

امروزه دولت‌ها علاقه‌مندند تاثیر عدم تمایل یا عدم‌توانایی به استفاده از دولت الکترونیک را بر ساختار اجتماعی جامعه بررسی و تاثیرات اقتصادی و درآمدی این محرومیت را دریابند.

همچنین دولت‌ها تمایل دارند تاثیر دولت الکترونیک را از جنبه بودجه‌ای نیز دریابند.

علی‌الخصوص دولت‌ها مایلند تاثیر استفاده از تکنولوژی‌های جدید اطلاعات و ارتباطات را بر میزان درآمدهای مالیاتی و بدهی دولت دریابند.

از طرف دیگر تاثیر دولت الکترونیک بر صنایع و کسب و کارهای الکترونیکی غیر‌دولتی نیز باید مشخص شود.