دانلود مقاله تاریخچه‌ی تنیس روی میز

آشنایی با تنیس روی میز تنیس روی میز در حال حاضر، یکی از محبوبترین ورزش‌ها در جامعه ومدارس کشور است، زیرا اگر میز آن فراهم باشد تهیه‌ی وسایل مورد نیاز دیگر، مثل توپ و راکت به راحتی امکان‌پذیر است.

امروزه، این گونه وسایل در نزدیک‌ترین فروشگاه ورزشی در دسترس است و می‌توان آن‌ها را با قیمت مناسبی تهیه نمود.

دیگر این‌که، از سن 7 تا 70 یا 80 سالگی و حتی بیشتر، می‌توان به این ورزش پرداخت.

قابل ذکر است که برای ورزشکاران این رشته، از سن 7 سالگی به بعد در گروه‌های سنی مختلف نونهالان، نوجوانان، جوانان، بزرگسالان و پیش‌کسوتان مسابقات رسمی در سطح آسیا و جهان برگزار می‌شود.

حتی در گروه پیش‌کسوتان برای افراد 80 سال به بالا هم مسابقات جهانی برگزار می‌شود.

علاوه بر این، افراد علاقه‌مندی که نقص جسمانی دارند، نقصشان مانع از این نمی‌شود که نتوانند از این ورزش استفاده نمایند و نه فقط برای گذراندن اوقات فراغت بلکه مبارزه برای قهرمان شدن و به دست آوردن مقام، می‌تواند مد نظر آنها باشد.

این تنها ورزشی است که می‌تواند همه‌ی گروه‌های جانباز و معلول را در برگیرد؛ حتی افرادی که دچار ضایعه‌ی نخاعی گردنی هستند می‌توانند به این ورزش بپردازند.

البته برای این گروه قوانین آسان‌تری از سوی فدراسیون جهانی معلولین در نظر گرفته شده است.

دختران و زنان هم مثل پسران و مردان می‌توانند به عنوان تفریح و سرگرمی یا به عنوان ورزش قهرمانی به این رشته بپردازند و هیچ‌گونه مشکل و محدودیتی برای آنان نخواهد بود.

برای تنیس روی میز محدودیت مکانی وجود ندارد.

در زیرزمین منازل و پارکینگ آپارتمان‌ها، در یک اطاق کار و یا در باغ و فضاهای روباز تفریحی و پارک‌ها روی میزهای سیمانی، حتی در مکان‌های تفریحی کنار ساحل، در سالن‌های ورزشی چند منظوره و خیلی جاهای دیگر می‌توان به این ورزش پرداخت.

تنیس روی میز از ورزش‌های کم خطر است.

از این رو، به هنگام بازی تفریحی و مسابقه، نیاز به مربی و یا مراقب ندارد.

یکی دیگر از محاسن این ورزش بی‌آسیب بودن آن برای ورزشکاران است.

به ندرت پیش‌آمده است که ورزشکاری در این رشته صدمه دیده باشد، آن هم در مسابقات مهم؛ البته در اثر ضعف‌های جسمانی و اجرای نادرست فنون ممکن است عارضه‌هایی از قبیل کشیدگی عضلات و پارگی مویرگ‌ها و تاندون‌ها در دست، شانه و کمر یا آرنج ورزشکار ایجاد گردد.

با این حال اگر بدن آمادگی‌های لازم را داشته باشد، این عوارض هم برای ورزشکار پیش نخواهد آمد.

اغلب حوادث معمولاً به علت سر (لیز) بودن کف محل بازی یا مناسب نبودن محل میز یا بازی بروز می‌کند ولی با کمی احتیاط می‌توان از وقوع اتفاقات و در نتیجه صدمات وارد به ورزشکاران هنگام بازی جلوگیری کرد.

تنیس روی میز یکی از پرتحرک‌ترین ورزش‌هاست.

سرعت توپ در این ورزش گاهی به 180 کیلومتر در ساعت می‌رسد.

شرط یک بازی خوب، داشتن تحرک، سرعت عمل و عکس‌العمل، دید قوی و بدن آماده است.

تاریخچه‌ی تنیس روی میز در جهان تاریخ دقیق پیدایش تنیس روی میز به درستی معلوم نیست اما با توجه به شواهد می‌توان گفت، این بازی، ابتدا در سال‌های 1880، مانند تنیس روی چمن، در فضای باز در انگلستان انجام شده است.

عده‌ای از کارشناسان نیز معتقدند که این ورزش، در سال‌های 1890 به عنوان سرگرمی در اطاق پذیرایی منازل در انگلستان رواج یافته و پس از مدتی، توسط افسران انگلیسی به سایر نقاط جهان منتقل شده است.

در ‌آن زمان، بازی تنیس روی میز اغلب با یک توپ از جنس چوب‌پنبه و راکت‌های دسته بلندی که با پوست گوساله روکش شده بود انجام می‌شد.

اولین سازمان شناخته‌ شده‌ی مربوط به این بازی در سال 1902 در انگلستان به وجود آمد که به نام « انجمن پینگ پنگ» یا P.P.A معروف شد.

این انجمن در سال 1905 عملاً منحل گردید و هنگامی که در سال 1922 یک تجارتخانه‌ی ورزشی (تجارتخانه‌ی برادران پارکز از کشور آمریکا) برای تبلیغ علامت کالای تجارتی خود از نام «پینگ پنگ» استفاده کرد، چنین استنباط شد که کلمه‌ی پینگ پنگ برای یک ورزش سازمان یافته‌ی عمومی کلمه‌ی مناسبی نیست.

از این رو جمله‌ی انجمن پینگ پنگ «P.P.A» حذف و به جای آن جمله‌ی انجمن تنیس روی میز «T.T.A» برگزیده شد.

این ورزش قبل از پینگ پنگ، نام‌های از قبیل « گوسیما»، «پیم پام»، « وایف»، «وف» و تنیس داخل سالن داشته است ولی در نهایت با تأسیس فدراسیون بین‌المللی برای این رشته، نام « تنیس روی میز» برای آن تثبیت شد.

بر حسب تقاضای انگلستان و با کوشش‌های آقای جورج لمان (George Lehmann) آلمانی در ژانویه‌ی سال 1926، فدراسیون بین‌المللی تنیس روی میز در برلین تأسیس شد.

پس از آن، اولین کنگره، شامل کنفرانس تهیه‌ی قوانین و مقررات خاص مسابقات، با شرکت نمایندگان کشورهای اتریش، چکسلواکی، دانمارک، آلمان، انگلستان، مجارستان، هند، سوئد و ولز در لندن تشکیل شد و آقای ایور مونتاگو (Ivor Montagu) که از مسئولان کوشا و احیا‌کننده‌ی این ورزش بود به عنوان رئیس فدراسیون انتخاب شد؛ به دنبال آن، اولین دوره‌ی مسابقات جهانی تنیس روی میز با شرکت 7 کشور در ماه دسامبر 1926 در لندن برگزار شد که همه‌ی عناوین هفت‌گانه‌ی قهرمانی به مجارستان رسید و فقط یک عنوان، نصیب اتریش گردید که آن هم در بازی‌های دو نفره (دوبل)‌ی زنان بود که یک اتریشی، یار (همبازی) یک مجارستانی شد.

مسابقات جهانی تنیس روی میز در قسمت‌های زیربرگزار می‌شود: 1 مسابقات تیمی آقایان، به نام مسابقات جام سوئیت لینگ (Swaythling cup) 2 مسابقات تیمی بانوان، به نام مسابقات جام کوربیلن (Corbilon Cup) 3مسابقات انفرادی آقایان، به نام مسابقات جام پرایدویس (Bride vase cup) 4 مسابقات انفرادی بانوان به نام مسابقات گیست پرایز (Geist Prize) 5 مسابقات دو نفره ( دوبل) آقایان به نام جام ایران (Iran cup) 6 مسابقات دو نفره ( دوبل ) بانوان به نام پوپ تروفی (Pope trophy) 7 مسابقات دو نفره‌ی مختلط ( یک زن و یک مرد) به نام مسابقات هیدوسک پرایز (Heydusek prize) در حال حاضر فدراسیون‌های تنیس روی میز بیش از 180 کشور، عضو فدراسیون بین‌المللی تنیس روی میز ( I.T.T.F) هستند.

این فدراسیون بیشترین عضو را در بین ورزش‌های راکتی دارد و وظیفه‌ی اصلی آن، برنامه‌ریزی فنی و مسابقاتی و کنترل این ورزش در جهت منافع بیش از 30 میلیون بازیکنی است که رسماً در تمامی نقاط جهان به رقابت می‌پردازند.

تنیس روی میز یکی از ورزش‌های المپیکی است.

این بازی اولین بار در سال 1988 در بازی‌های المپیک سئول، رسماً در قسمت‌های انفرادی و دو نفره‌ی آقایان و بانوان جزو بازی‌های المپیک قرار گرفته است.

تاریخچه‌ی تنیس روی میز در ایران تنیس روی میز در ایران، نخستین‌بار از سال 1317 در شهرهای آبادان، مسجد سلیمان، آغاجاری و دیگر شهرهای جنوب، که محل اجتماع خارجیان و از جمله افسران انگلیسی بود، رواج گرفت و کم‌کم توسعه یافت تا اینکه در سال 1324 مسابقاتی بین باشگاه‌های خصوصی و دسته‌های آزاد در همان شهرهای جنوبی و با حضور خارجیان مقیم ایران و ایرانیان علاقمند، برگزار گردید.

از آنجا که این ورزش در سال 1325 به طور جدی‌تر مورد توجه قرار گرفت فدراسیون تنیس و فدراسیون تنیس روی میز، هر دو، به ریاست آقاخان بختیار تشکیل شد و کار خود را با برگزاری مسابقات مختلف بین باشگاه‌ها و دسته‌های آزاد، آغاز ودنبال نمود.

پس از بختیار تصدی فدراسیون به محمود حاجبی واگذار شد.

در سال 1326 (1947 میلادی) این فدراسیون به عضویت فدراسیون بین‌المللی تنیس روی میز درآمد و در همان سال از سوی کشورمان، جایزه‌ای برای مقام نخست مسابقات دو نفره‌ی آقایان در مسابقات جهانی به نام جام ایران (Iran cup) در نظر گرفته شد که از آن زمان تا کنون این جام همچنان در جریان مسابقات جهانی به برندگان مسابقات دو نفره (دوبل) آقایان جهان اهدا می‌شود.

در سال 1332 برای اولین‌بار مسابقات قهرمانی کشور در تهران برگزار شد.

در سال 1346 غفور آلبا به ریاست فدراسیون منصوب شد و در این سال بود که فدراسیون تنیس از تنیس روی میز جدا و هر کدام دارای فدراسیون مستقلی شدند.

در زمان آلبا، اولین مربی خارجی از مجارستان به نام لاسلو فولدی برای ارتقای سطح بازیکنان ایرانی به کشور دعوت شد و در طول 3 سال اقامت در تهران کمک بسیاری به بازکنان ایرانی نمود.

در مسابقات خارجی مختلف، بهترین مقام‌های بازیکنان ایران در رقابت‌ های آسیایی به دست آمده است.

بهترین مقام تیمی ایران در بازیهای آسیایی 1958 توکیو حاصل شد که تیم ایران پس از تیم‌های ویتنام و ژاپن در سکوی سوم آسیا ایستاد.

در بازی‌های آسیایی 1966 بانکوک (1345 خورشیدی در رقابت‌های انفرادی، هوشنگ بزرگزاده با درخشش بسیار همراه کوجی کیمورا از ژاپن مشترکاً مقام سوم آسیا را بدست آورد.

این پیروزی تا کنون در تاریخ تنیس روی میز ایران بی‌سابقه بوده است.

ضمناً در جریان چهارمین دوره‌ی مسابقات قهرمانی جوانان آسیا، در سال 1989 (1368 خورشیدی) در دهلی نو، در قسمت انفرادی نونهالان « بهنام رحمت‌پناه» بازیکن خوش تکنیک ایران به همراه یک بازیکن هندی، به مقام سوم آسیا دست یافت.

زمان شروع اجرای تنیس روی میز سئوالی که اغلب مطرح می‌شود این است که، از چه سنی می‌توان بازی تنیس روی میز را آغاز کرد؟

جواب آن واقعاً ساده است.

شما می‌توانید از سن 7 سالگی ورزش تنیس روی میز را شروع کنید و تا 70 یا 80 سالگی و یا بیشتر به این ورزش بپردازید.

در مدارس کشور ما این ورزش برای دانش‌آموزان در دروه‌های تحصیلی ابتدایی، راهنمایی و متوسطه در نظر گرفته شده و اداره‌ی کل تربیت بدنی وزارت آموزش و پرورش عهده‌دار برگزاری مسابقات سالانه‌ی آن در سطح کشور است.

به علاوه، فدراسیون تنیس روی میز هم مسابقات سراسری این رشته را در رده‌های مختلف سنی نونهالان، نوجوانان، جوانان و بزرگسالان برگزار می‌کند.

افرادی هم که بالای 40 سال سن دارند جزو پیش کسوتان محسوب می‌شوند که مسابقات آن‌ها در رده‌های سنی مختلف ( 40 تا 50 سال 50 تا 60 سال 60 تا 70 سال و 70 تا 80 سال و بیشتر) در سطح کشور و یا از سوی فدراسیون آسیایی و فدراسیون بین‌المللی تنیس روی میز در سطح آسیا و جهان برگزار می‌گردد.

مسابقات جهانی تنیس روی میز در قسمت‌های زیربرگزار می‌شود: 1ـ مسابقات تیمی آقایان، به نام مسابقات جام سوئیت لینگ (Swaythling cup) 2ـ مسابقات تیمی بانوان، به نام مسابقات جام کوربیلن (Corbilon Cup) 3ـمسابقات انفرادی آقایان، به نام مسابقات جام پرایدویس (Bride vase cup) 4ـ مسابقات انفرادی بانوان به نام مسابقات گیست پرایز (Geist Prize) 5ـ مسابقات دو نفره ( دوبل) آقایان به نام جام ایران (Iran cup) 6ـ مسابقات دو نفره ( دوبل ) بانوان به نام پوپ تروفی (Pope trophy) 7ـ مسابقات دو نفره‌ی مختلط ( یک زن و یک مرد) به نام مسابقات هیدوسک پرایز (Heydusek prize) در حال حاضر فدراسیون‌های تنیس روی میز بیش از 180 کشور، عضو فدراسیون بین‌المللی تنیس روی میز ( I.T.T.F) هستند.

در مسابقات خارجی مختلف، بهترین مقام‌های بازیکنان ایران در رقابت‌های آسیایی به دست آمده است.

افرادی هم که بالای 40 سال سن دارند جزو پیش کسوتان محسوب می‌شوند که مسابقات آن‌ها در رده‌های سنی مختلف ( 40 تا 50 سال ـ 50 تا 60 سال ـ 60 تا 70 سال و 70 تا 80 سال و بیشتر) در سطح کشور و یا از سوی فدراسیون آسیایی و فدراسیون بین‌المللی تنیس روی میز در سطح آسیا و جهان برگزار می‌گردد.

آشنایی با وسایل و تجهیزات تنیس روی میز در بازی تنیس روی میز اولین تصمیم انتخاب راکت مناسب است.

راکت، مهم‌ترین وسیله‌ی مورد نیاز این بازی است.

با توجه به اینکه انواع مختلف راکت وجود دارد، تصمیم‌گیری در انتخاب راکت برای مبتدیان بسیار مشکل است.

توصیه می‌شود مبتدیان در آغاز با یک راکت معمولی که گران قیمت نباشد به بازی بپردازند، آن‌ها وقتی بازیشان به سطح بالاتری رسید می‌توانند راکت بهتری را انتخاب نمایند.

راکت مبتدیان بهتر است دارای رویه‌ای صاف و با ضخامت، سرعت و پیچ متوسط باشد و چوب آن نیز نه زیاد سبک باشد و نه زیاد سنگین.

دسته‌ی راکت نیز با توجه به اینکه از نظر شکل انواع مختلف دارد، باید به گونه‌ای باشد که راحت در دست قرار گیرد و به اصطلاح خوش‌دست باشد.

هنگام راهنمایی افراد برای انتخاب راکت، باید به دو نکته توجه شود: یکی سطح بازی و دیگری روش بازی.

اگر بازیکن مدت کوتاهی است به این ورزش پرداخته و روش بازی او دفاعی است، لازم است چوب راکت او سبک و ضخامت رویه‌ی آن کم باشد و ابر یا اسفنج آن از نوع نرم (شل) باشد.

اما اگر بازیکن با تجربه است و مدت زیادی است در این رشته فعالیت می‌کند و روش بازی او حمله‌ای است، بهتر است از چوب راکت سنگین و رویه‌ی سفت، که جهش زیاد دارد، استفاده نماید.

اغلب بازیکنان حرفه‌ای، رویه‌های راکت خود را وقتی کهنه یا خراب شود و یا از کیفیت آن کاسته شود و به اصطلاح « مرده » باشد تعویض می‌کنند.

رویه‌ی راکت می‌تواند بی‌هیچ مشکلی، توسط خود بازیکن تعویض و رویه‌ی جدید و نو چسبانده شود.

چسبی که برای این کار مورد استفاده قرار می‌گیرد باید از نوع تأییده شده‌ی فدراسیون بین‌المللی تنیس روی میز باشد که فاقد مواد مضر برای بازیکنان است.

چسب‌های غیررسمی دارای مواد تولوئن و تری کلر اتیلن است که برای دستگاه تنفس، اعصاب و بینایی زیان‌آور است و نباید از آن‌ها برای چسباندن رویه‌ی راکت، مخصوصاً در فضاهای سرپوشیده و یا داخل سالن‌ها استفاده شود.

به طور کلی مطابق قوانین فدراسیون بین‌المللی تنیس روی میز، چسب‌کاری راکت در داخل سالن بازی‌ها ممنوع است و در صورت مشاهده از طرف مسئولان مسابقات، مجازات محرومیت از بازی‌ها را به همراه دارد.

خصوصیات راکت به طور کلی، راکت تنیس روی میز از سه قسمت تشکیل می‌شود: چوب، ابر (اسفنج) و لاستیک.

راکتی که دارای این سه قسمت باشد به آن راکت اسفنجی می‌گویند.

و چنانچه راکتی فاقد لایه‌ی میانی (ابر) باشد، راکت تخته‌ای نامیده می‌شود.

چوب راکت (Blade): چوب راکت، از لایه‌های مختلف تشکیل شده که تعداد آن‌ها معمولاً از 1 تا 7 لایه می‌باشد.

بهتر است از چوب راکتی که دارای لایه‌های فرد است ( یعنی 1، 3، 5، یا 7 لایه) استفاده کنید.

حداقل 85% از ضخامت چوب یا تیغه‌ی راکت باید از چوب طبیعی باشد.

در برخی از چوب‌ها لایه‌ای از فیبر کربن یا فیبر شیشه‌ برای ازدیاد جهش توپ در داخل تیغه مورد استفاده قرار می‌گیرد.

وزن چوب راکت در راکت‌های تولید کشور چین، که هنوز هم فراوان استفاده می‌شود، بین 75 تا 150 گرم است، اما امروزه چوب راکت‌های تولید سایر کشورها وزنی بین 75 تا 95 گرم دارند که به سه نوع چوب سبک، چوب متوسط و چوب سنگین تقسیم ‌می‌شوند.

1ـ راکت چوب سبک: راکت چوب سبک بین 75 تا 80 گرم وزن دارد و برای بازیکنان دفاعی مناسب است، زیرا در اثر وارد آمدن ضربه با آن، توپ با سرعت کمی جهش می‌کند.

2ـ راکت چوب متوسط: راکت چوب متوسط بین 80 تا 85 گرم وزن دارد و برای بازیکنان کنترلی ( یعنی بازیکنانی که هم حمله می‌زنند و هم دفاع می‌کنند و بازی آن‌ها از سرعت متوسطی برخوردار است) مناسب می‌باشد و در اثر وارد آوردن ضربه با آن، توپ جهش متوسط دارد.

3ـ راکت چوب سنگین: راکت چوب سنگین دارای وزنی بین 85 تا 95 گرم است و برای بازیکنانی که شیوه‌ی بازی آن‌ها حمله‌ای است مناسب می‌باشد؛ در اثر وارد آوردن ضربه این راکت، توپ سرعت و جهش زیاد خواهد داشت.

نوع دسته‌ی راکت‌ها نیز با یکدیگر متفاوت است.

بازیکنان با توجه به شیوه‌ی راکت‌گیری و عادت خود دسته‌ی مناسب انتخاب و استفاده‌ می‌نمایند.

البته شکل و اندازه‌ی راکت‌هایی که برای شیوه‌ی راکت‌گیری قلمی (Penholder) ساخته می‌شود با راکت‌های معمولی ( شیوه‌ی دست دادن = Shake hand) متفاوت است.

معمولاً بین وزن و سرعت چوب، رابطه‌ی مستقیمی وجود دارد.

هر چه وزن چوب راکت زیاد باشد سرعت راکت نیز بیشتر می‌شود.

چوب‌هایی که با لایه‌ای از فیبر کربن و فیبر شیشه ساخته شده‌اند دارای سرعت و ضربه‌ی بیشتری هستند.

قوانین مربوط به چوب راکت در کتاب « قوانین و مقررات و جزوات فنی فدراسیون بین‌المللی تنیس روی میز» به تفضیل آمده است.

ابر یا اسفنج (Sponge) ابر راکت که لایه‌ی میانی است و بین سطح چوب و لاستیک قرار دارد، می‌تواند بین 5/0 تا 5/2 میلی‌متر ضخامت داشته باشد و از هر رنگی نیز انتخاب شود.

راکتی که فاقد ابر ( اسفنج ) باشد راکت تخته‌ای نام دارد و با توجه به اینکه در بازی‌های امروزی پیچ نقش مهمی را دارد و با راکت تخته نمی‌توان پیچ مناسبی به توپ وارد کرد، از این رو، راکت تخته‌ای در بین بازیکنان کمتر کاربرد دارد.

با توجه به اینکه ابرها، از نظر فشردگی، با یکدیگر تفاوت دارند آن‌ها را به 3 نوع تقسیم می‌کنند: 1ـ ابر نرم ( شل ): ابر نرم، چون دارای منافذ زیادی است، وقتی توپ ره آن برخورد می‌کند در آن فرو می‌رود و با جهش ( سرعت ) کم برمی‌گردد؛ از این رو برای بازیکنان مبتدی و دفاعی مناسب است.

2ـ ابر متوسط ( از نظر فشردگی ): این ابر، منافذ کمتری نسبت به ابر نرم دارد و وقتی توپ به آن برخورد می‌کند کمتر در آن فرو می‌رود و در نتیجه جهش بیشتری دارد؛ از این رو برای بازیکنانی که شیوه‌ی بازی آن‌ها کنترلی است بهتر است.

3ـ ابر سفت: این نوع ابر دارای منافذ اندک است.

وقتی توپ به آن برخورد کند در آن کم فرو می‌رود و با سرعت زیاد برمی‌گردد؛ از این رو برای بازیکنان حمله‌ای مناسب است.

امروزه تنها، کارخانه‌های تولید راکت در چین نسبت به تولید ابر جداگانه اقدام می‌کنند، اما کارخانه‌های سایر کشورها رویه‌ی راکت دو لایه‌ی (ابر و لاستیک) توأم را تولید می‌کنند و اطلاعات مربوط به رویه‌ی راکت را بر روی بسته‌های حاوی رویه درج می‌نمایند.

لاستیک (Rubber) قسمت رویی لایه‌ی راکت لاستیک است که ضخامت آن می‌تواند بین 1 تا 2 میلی‌متر باشد.

لاستیک راکت دارای یک سطح صاف و یک سطح دونه‌دار است.

اگر لاستیک را طوری روی راکت بچسبانید که سطح صاف آن رو به طرف خارج قرار گیرد به آن رویه‌ی معمولی یا صاف (Pips in) گویند و به دلیل به دلیل صاف بودن سطح راکت پیچ بیشتری می‌توان به توپ داد.

اما اگر لاستیک را طوری بچسبانید که دونه‌های آن به طرف خارج (Pips out) باشد و به اصطلاح سطح راکت دون باشد، به دلیل اینکه سطح تماس توپ و لاستیک کم می‌شود، به توپ پیچ کمتری می‌دهد و برای ضربه‌های پیچ‌دار مناسب نیست.

شکل و اندازه‌ی دون‌های لاستیک‌ها می‌تواند گوناگون باشد که در زیر به چند نمونه‌ی آن اشاره می‌کنیم: 1ـ دون کوتاه و پهن: در این نوع دون که می‌تواند هم به صورت استوانه‌ای و هم به شکل مخروط ناقص باشد، به دلیل اینکه سطح تماس توپ و لاستیک زیاد می‌شود، پیچ توپ بیشتر می‌شود ( البته نه به اندازه‌ی رویه‌ی صاف).

از این نوع رویه، بازیکنان دفاعی و بعضاً مبتدیان نیز می‌توانند استفاده کنند.

2ـ دون بلند و باریک: در این نوع لاستیک چون ارتفاع هر دون زیاد است وقتی توپ به آن برخورد می‌کند ضرب و پیچ توپ گرفته می‌شود و توپ بدون پیچ به طرف حریف برمی‌گردد؛ از این رو این نوع لاستیک یکی از انواع لاستیک‌های ضدپیچ محسوب می‌شود.

3ـ دون مخروط واژگون: این نوع دون که سطح آن زیاد ولی پایه‌های آن ضعیف و باریک است کیفیتی مشابه دون بلند و باریک دارد و ضد پیچ محسوب می‌شود.

با این تفاوت که توپ‌ها را مواج‌تر به طرف حریف برمی‌گرداند.

در شرایطی که شما از رویه‌ی راکت‌های توأم ( ابر و لاستیک ) استفاده می‌کنید، مجبورید هنگام تعویض رویه‌ی راکت ابر آن را هم تعویض نمایید.

به طور کلی، ضخامت رویه‌ی راکت ( ابر و لاستیک یک طرف راکت ) و چسب آن نباید از 4 میلی‌متر تجاوز کند و اگر از راکت تخته‌ای (راکت فاقد ابر) استفاده می‌کنید حداکثر ضخامت لاستیک در یک طرف راکت شما 2 میلی‌متر می‌تواند باشد.

لاستیک ضد‌پیچ (Anti Spin Rubber) برخی از بازیکنان برای اینکه پیچ توپ حریف را خنثی کنند و ضعف‌های تکنیکی، تاکتیکی و جسمانی خود را بپوشانند و به اصطلاح با حقه و کلک از حریف امتیاز بگیرند از لاستیک ضدپیچ استفاده می‌کنند.

ما استفاده از این نوع رویه را، مخصوصاً برای مبتدیان و نوجوانان، توصیه نمی‌کنیم زیرا این امر، مانع از یادگیری و اجرای صحیح تکنیک‌ها و پیشرفت ورزشکاران می‌شود.

راکت ترکیبی (Combination Racket) اگر یک طرف راکت دارای رویه‌ی معمولی و طرف دیگر دارای رویه‌ی ضدپیچ باشد به آن « راکت ترکیبی » می‌گویند.

نگهداری راکت: لاستیک راکت را باید بعد از هر جلسه‌ی تمرینی با یک قطعه اسفنج نم‌دار تمیز کرد؛ زیرا گرد و غبار باعث می‌شود که از کیفیت راکت کاسته شود.

در پایان هر تمرین و مسابقه نیز لازم است راکت را در جلد خود قرار دهیم تا از صدمه و گرد و غبار محفوظ بماند.

راکت را نباید به مدت زیاد در مقابل تابش مستقیم نور خورشید قرار داد.

در فصل زمستان که هوا سرد است بهتر است هنگام بازی راکت را گرم نگه دارید تا حالت ارتجاعی آن ثابت بماند و بتوانید به راحتی به توپ پیچ بدهید.

در محل‌ها و شهرهایی که رطوبت زیاد است و به اصطلاح هوا شرجی است، لازم است رویه‌ی راکت را دائماً خشک کنید تا توپ روی راکت سر نخورد و بتوانید به راحتی ضربه‌ها را پاسخ دهید و از فنون پیچ‌دار نیز استفاده نمایید.

توپ تو‌پ‌های تنیس روی میز در مقابل ضربه‌های محکمی که سرعتی قریب به 180 کیلومتر به آن می‌دهد به خوبی مقاوم‌اند.

به طور کلی وزن هر توپ 7/2 گرم و قطر آن 40 میلی‌متر و رنگ آن سفید یا نارنجی و مات، تصویب شده است.

هنگام بازی‌های تفریحی و دوستانه انتخاب رنگ توپ فقط به محل بازی بستگی دارد.

در یک اطاق یا محلی که دیوارهای سفید دارد، مسلماً انتخاب توپ نارنجی مناسب‌تر است اما در سالنی که کف آن زرد یا نارنجی رنگ است، توپ سفید را باید ترجیح داد.

امروزه از توپ نارنجی بیشتر استفاده می‌شود زیرا بهتر قابل تشخیص است و ضمناً در بازی‌هایی که فیلم آن از تلویزیون پخش می‌شود توپ نارنجی جذابیت بیشتری دارد و تشخیص آن برای بیننده راحت‌تر است.

از نظر کیفیت، توپ انواع مختلفی دارد: توپ‌های تمرینی، توپ‌های یک ستاره، توپ‌های دو ستاره و توپ‌های سه ستاره با آرم I.T.T.F ارزان‌ترین توپ‌ها، توپ‌های تمرینی ( بدون ستاره ) است و گران‌ترین و بهترین آن، توپ‌های 3 ستاره با آرم I.T.T.F می‌باشد.

از توپ‌های تمرینی یک ستاره و دو ستاره معمولاً در تمرینات و مسابقات غیر رسمی و در مدارس استفاده می‌شود ولی در مسابقات رسمی بین‌المللی حتماً از توپ‌های سه ستاره با آرم I.T.T.F استفاده می‌کنند.

انتخاب توپ خوب صرف‌نظر از اینکه کدامیک از انواع توپ را در اختیار دارید، بهتر است قبل از شروع بازی، توپ را از نظر سالم بودن آزمایش کنید.

برای این کار لازم است: الف ـ با انگشتان شست و سبابه‌ی خود، از بالا و پائین دو نیم کره به توپ فشار بیاورید و در این صورت، دو نیم کره باید به یک نسبت و خیلی کم فرو رود.

ب ـ توپ را طوری روی سطح میز قرار دهید که دو نیم‌کره‌ی آن در طرفین قرار گیرد؛ سپس با انگشت شست یک دست و انگشت وسط دست دیگر به توپ چرخش دهید.

توپ، وقتی دور خود می‌چرخد نباید لنگ بزند یعنی کاملاً باید کروی یا گرد باشد.