دانلود تحقیق میناکاری

مینا کاری: مینا کاری هنر درخشان آتش و خاک است.

با رنگ های پخته و درخشان.

مینا پوشش رنگی از لعاب شیشه ی شفاف (transprant) نیم شفاف (semi-poaque) یا مات (opaque) است که با هدف تزئین (pecoration) حفظ سطح با ایجاد ویژگی های خاص در سطح بر روی فلز سرامیک، شیشه و ...

اعمال و در کوره پخته می شود.

مینا بر حسب نوع استفاده به مینای جواهر، چینی، مس و ...

و از نظر دمای پخت به انواع نرم (ذوب و پخت پایین) متوسط (ذوب و پخت متوسط) و سخت (ذوب بالا) و از نظر وجود مواد مهمی چون سرب به مینای سربی و غیر سربی و مینای سربی به انواع سرب بالا، پایین، متوسط، و از نظر خصوصیات و عملکرد به مینای مقاوم در برابر اسید یا مینای مقاوم در برابر هوازدگی، و غیره تقسیم می شود.

قدمت این هنر حدود 4000 سال پیش می رسد.

مردم عصر باستان از هنر مینا برای بیان اندیشه های اعتقادی، و در ترکیب با هنرهای دستی دیگری چون نقاشی، ملیله دوزی (filigree) سنگ ها یا فلزات قیمتی و الیاف زرین یا نقره ای، قلاب دوزی، گلابتون دوزی استفاده می کردند.

کیفیت کار مینا کاری در این دوره بسیار پایین بود.

تکنیک مورد استفاده در این دوره تکنیک حفره ای بود که قدیمی ترین تکنیک مینا کاری است.

در این تکنیک نقش مورد نظر روی زمینه ی طلا با نوارهای سیمی طلا ایجاد و پودرهای رنگی مینا در حفره ها جاسازی می شود.

ظاهراً این تکنیک را یونانی ها از ملیله دوزی زرین مصری ها الهام گرفته و در اروپای مرکزی و شمالی گسترش دادندو آن را به روی فلز برنز یا مس هم به کار بردند.

تزئین مینایی در این دوره بر روی قلاب کمربندها، دسته شمشیر، حمایل، کلاه خود و ....

صورت می گرفت.

این تکنیک حدود ده قرن در اطراف مدیترانه رواج داشت و در میان اقوام سلت (cetices) که در واقع اقوام باستانی اروپای غربی و مرکزی اند رواج داشته است.

مینا کاری در فاصله ی قرن های چهار تا شش میلادی در خاور میانه و چین رواج داشت.

و به ویژه توسط ایرانی ها ور وس ها برای جان بخشیدن به تمایلات مذهبی به کار می رفت.

هنرمندان بیزانس در فاصله ی قرن هشت تا دوازده سرآمد این هنر مذهبی شدند.

این شکل جدید از هنر مینا در قرن دهم به غرب انتقال یافت و به عنوان هنر کلیسایی مورد توجه فراوان قرار گرفت.

ظرافت و پیچیدگی کار این دوره به شدت بالا رفت.

ابتدا طرح، طراحی، سپس طرح با نوارهای طلا ساخته و روی زمینه ی طلا منتقل می شد و سپس با استفاده از لوله های مویینه نازک و سرکج رنگ مینا با دقت و به طور یکنواخت داخل حفره ها انتقال یافت.

پس از پخت رد کوره های زغالی آن را پرداخت و به صورت قاب عکس یا پوشش کتاب، صلیب و ...

می چسباندند.

این سبک به تدریج در ایتالیاف اسپاینا، فرانسه، آلمان و ...

گسترش یافت.

فرانسه بیش از همه این هنر را جذب کرد و هنوز هم موقعیت های برتری دارد.

کار بیزانسی ها ویژگی های خاصی داست ازجمله ساتفاده از فرم های چهارگوش به جای گرد و استفاده از مینای مات در این دوره هنر مینا بر روی اشیای مختلف به کار می رفت و طیف وسیعی چون اشیاء متبرکه اماکن مذهبی و اعتقادات مذهبی مثلاً صلیب ها، پلاک قبر و ...

و نیز یراق آلات لباس، یراق آلات حیوانات، ظروف و ...

را در بر می گیرد.

در قرن یازدهم تکنیک حکاکی (bass- tille) در هنر مینا کاری توسط ایتالیایی ها ابداع شد.

به این صورت که طرح روی زمینه ی حکاکی، گراور، یا کنده کار یمی شد، سپس میناهای شفاف در شیارهای باریک این طرح ها قرار می گرفتا در نهایت طرح از ÷شت لایه ی نازک مینا رویت می شد.

در قرن دوازدهم تئوفیلوس آلمانیف مراحل تکامل هنر میناکاری بیزانس را مدرن کرد.

این هنر در آسیای شرقی نیز در اوایل قرن 15 رواج یافت و مردم هند، چین، کرده، ژاپن به شکل وسیعی از آن استفاده کردند.

این هنر در شرق آسیا در صنعت گسترش عقاید مذهبی بودایی و هندوئیسم قرار گرفت.

اوج شکوفایی هنر میناکاری در جهان امروز نیز در شرق آسیا دیده می شود.

چینی ها میناکاری حفره ای را در صنایع دستی خود به شدت رواج دادند.

آن ها با تأسیس بزرگترین واحد تولید مینای حجره ای در پکن در سال 1956 آن را به صورت یک هنر بومی و رایج صادراتی در آوردند.

هندی ها در میناکاری ابزارآلات نقره ای و طلایی به ویژه در قالب نقوش گل و پرنده و حیوان و طرح های هندسی پیشیده و ایجاد صحنه های بدیع میناکاری در رقابت با پکن قرار دارند.

ایتالیایی ها احتمالاً روش حجره ای گلابتونی (braided- doisone) را ابداع کردند.

در این تکنیک نوارهای سیمی را به هم تابیده و به شکل طناب درآورده و داخل حفره های طناب حاصل را از مینا پر می کردند.

بدین ترتیب کلاف سیمی با ضخامت های مختلف با درخشندگی جواهر نشان ایجاد می شد.

روس ها با اقتباس از این روش شویه ی خاص خود را در این رابطه به وجود آورند.

بیزانسی ها در قرن چهاردهم میلادی تکنیک پنجره ای را ابداع کردند.

در این روش طرح با سیم شکل داده می شد سپس طرح سیمی را روی صفحه ی نازک و نسوز میکا قرار می دادند.

چشمه های طرح سیمی را با مینا پر و سپس پخت می دادند، با برداشتن صفحه ی زیرین، مینای داخل چهارچوب سیمی قرار می گرفت که رد نور بسیار پر تلالو بود.

این شکل در مینا به دلیل شکنندگی مینا در داخل پنجره ها متداول نیست ولی در قرون چهارده تا شانزده بسیار رواج داشت.

در اوایل قرن شانزدهم تکنیک مینای نقاشی (painted- examel) ابداع شد، که نوع فرانسوی آن به شدت تحت نفوذ تحولات رنسانس بود و تا اواسط قرن نوزدهم رایج شد.

شهر لیموژ فرانسه (limojes) در توسعه ی این تکنیک شهرت یافت.

و نقاشی لیموژ در این هنر برای هنرمندان نامی کاملاً آشنا است.

در این روش با مخلوط پودر مینا و روغن اسطوخودوبین (lavender oll) معروف به مینای لیموژ روی سطحی که مینای تک رنگ وارد نقاشی می شد و بعد پخته می شد.

از اشکال بسیار زیبای این تکنیک، روش مینای برجسته (gerisille) است.

در این روش ابتدا روی سطح را مینای سیاه مرمری می نشاندند.

سپس با مینای شفاف لیموژ روی سطح نقاشی می شد.

سپس نقاط مرزی طرح را با سوزن حک، حکاکی می کردند، تا زمینه ی سیاه نمایان شود.

بدین ترتیب پوشش رویی خاکستری به نظر می آید که برای سایه زدن و رسم جزییات می توان سطح طرح را رنگ آمیزی کرد.

این تکنیک برای ایجاد اشکالی پیچیده بسیار زمان بر است.

و گاه باید قطعه را بارها پخت داد.

به دلیل قابلیت های تکنیک مینای نقاشی در بیان جزییات طرح به صورت یک هنر مثبت، ......، صحنه های مذهبی و کپی برداری از موضوعات مردمی معمول شد.

مینای لیموژ بسیار گران است.

مینای نقاشی در واقع تلفیقی از نقاشی و هنر مینا است که هنرمندان زیادی را پرورش داده است.

با انقلاب صنعتی هنر مینا هم بی نصیب نماند و تکنیک عکس برگردان با روش مینای عکس برگردان را به ارمغان آورد (1753).

یک فرد انگلیسی به نام استیفون جانسون و یک حکاک فرانسوی به نام simon fragois ابتکار عاقلانه وباصرفه برای عرضه ی مینای نقاشی با کیفیت بالا و قابل تکرار ارئه کرد.

در این روش روی صفحه ی مسی موضوع (که عموماً در آن دوره عاشقانه یا مذهبی بود) گراور می شد.

سپس جوهر مینا را که از اکسیدها فلزی تشکیل شده بود، روی آن پخش می کردند.

یک کاغذ آغشته به صمغ را را روی صفحه قرار داده و به وسیله ی غلتکی چوبی به روی آن می کشیده اند تا طرح به صفحه منتقل شود.

در مرحله ی بعد صفحه را روی یک سطح مینا کاری سفید قرار می داده می پختند.

کاغذ می سوخت .

فقط اثر طرح با رنگ های مشکی، خرمایی، خرمایی مایل به قرمز، حنایی، نیلی، بنفش روی سطح باقی می ماند.

سومری ها و بابلی ها در ایجاد نقش روی فلزات و ساخت فلزات منقوش مهارت زیادی داشتند و بویژه کار روی مس را به خوبی انجام می دادند.

ظروف مسی غالباً دارای طرح هیا کنده کاری بسیار ظریف هستند.

اگر چه کنده کاری فلزات در دوران هخامنشان در ایران رواج بسیار یداشته است اما آثاری از مینا کاری روی فلز در این دوران مشاهده نشده است.

آثار زیادی از مینا بر روی کاشی و شیشه به دست آمده است.

کاشی های مینایی اولین شکل از مینا رد ایران است.

فلز کاری و تولید ظروف نقش دار در زمان اشکانیان رواج زیادتری پیدا می کند و مینا کاری روی فلز هم آغاز می گردد.

ظاهراً هنرمندان برای نشاندن جواهر و سنگ ها قیمتی روی فلز برای ساخت تاج و تخت پادشاهان، گوشواره و ...

به تکنیک مینا روی آوردند، مینای مرصع در واقع مینای خاص ایران است.

جام خسرو از این نظر بسیار زیبا است.

اسلوب تزئینی ایرانی در زمان ساسانیان به اوج رسید و پس از اسلام نیز این اسلوب پایه و بنای اسلوب ایرانی در هند مینا شد.

طرح های ایرانی که در کنده کاری به کار می رفت طی زمان تغییراتی کرد.

موضوع پرندگان، جانوران، گل و تاک و نیز کتیبه هایی با خط کوفی تحولات طراحی هنر ایرانی است.

با ظهور اسلام، پیدایش ظروفی چون هاون،لگن،شمعدان برنجی و ...

میناکاری مس ، برنج و...

در زمان سلجوقیان رایج شد .

غازان خان مغول هم به میتا توجه کرد و میناهایی با تصاوری از شخصیتهای ایرانی درباری رواج یافت .

تیموریان به مینای مرصع توجه کرد وشمعدان ها وچلچراغ های مرصع را رواج دادند .

صفویه نیز به هنر مینا توجه کردند نقوش این دوره مجالس شکار و رزم و بزم پادشاهان است.

صندوق مزار شیخ صفی الدین هم مینا کاری است.

مینا هم در دوران قاجرا بر زمینه ی طلا و نقره با ترصیح فلزات و سنگ های قیمیتی اعمال می شد.

هنر میناکاری پس از مرگ فتح علی شاه روند اضمحلال آغاز کرد و بویژه پس از سقوط قاجار کاملاً از بین رفت و اکنون به صورت پراکنده در اصفهان انجام می شدو.

در دوران قاجار از میناکاری بیشتر برای مینای تخت، تاج، صندلی، جعبه، کوزه، عطردان، ضریح اماکن متبرکه استفاده یم شد.

پس از سقوط قاجار یک آلمانی موسسه ای در اصفهان برای میناکاری در اصفهان دایر و عده ای را تعلیم داد.

در 1332 فرهنگ و هنر وقت کارگاهی دایر و برای احیا آن تلاش کرد.

مینا کاری نیز مانند بسیاری از هنر های دیگر برای اولین بار در اینران به وجود آمده و سپس به سایر کشورها راه یافته است.

در قدیم رنگ هایی که در میناکاری به کار میرفته از رنگ های طبیعی بوده است.

میناکاران برای تهیه ی رنگ قرمز از طلا، رنگ سبز از مس و رنگ زرد از گل ماشی استفاده می کنند.

هنر مینا کاری شامل فعل و انفعالات پیچیده استو از نقش های اسلیم و گل در نقوش آن بسیار استفاده می شده است.

مینا کاری نیز مانند بسیاری از هنرهای دیگر برای اولین بار در اینران به وجود آمده و سپس به سایر کشورها راه یافته است.

بیوگرافی از دو استاد بزرگ در عرصه ی مینا کاری: غلامعلی فیض اللهی: غلام علی فیض اللهی فرزند غلام حسین در سال 1338 در اصفهان به دنیا آمد و درس میناسازی را ابتدا نزد پدر مرحوم غلامحسین فیض اله و سپس نزد مرحوم استاد صنیع زاده گذراند و اکنون با 25 سال سابقۀ کار در زمینۀ میناسازی و مینیاتور به فعالیت مشغول است.

کارهای مختلفی از این هنرمند در نمایشگاه های گوناگون شرکت داده شده است.

مینا سازی از هنرهای ظریف و قابل توجه است که در بین هنرهای ملی ما دارای مقام خاص و حائز اهمیت بسیاراست.

میناسازی که از نقاشی و تزیین فلزاتی مانند مس، نقره و طلا با رنگ های لعاب دار تشکیل گردیده، از هنرهاییست که ذوق و دقت فراوان می خواهد و آثاری که در نتیجۀ آن به وجود می آید علاوه بر جمیع ریزه کاری ها این حسن را دارد که چون با رنگ های آتشی تصویر شده، سالیان دراز باقی می ماند و از گزند حوادث گوناگون مصون و محفوظ خواهد بود و به همین جهت آثاری که میناسازی به وجود می آورد باید در شمار آثار جاویدان هنری منظور داشت.

دربارۀ تاریخچۀ هنر میناسازی و اینکه به کدامیک از مردم جهان تعلق دارد و در بدو امر هنرمندان کدام کشور به ایجاد و ابداع آن همت گماشته اند، هنوز نمی توان نظر روشن و قاطعی ابراز نمود.

زیرا در این مورد تا کنون نظرات و عقاید گوناگونی اظهار شده و نتیجه ای حاصل نگشته است.

ولی از روی آثاری که به دست آمده می توان گفت که میناسازی از زمان های خیلی دور در کشور ما سابقه داشته و همواره مورد توجه خارجیان بوده است.

از جمله جام نقره ای موجود در موزۀ ایران باستان متعلق به دوران سلطنت ساسانیان که رقاصه های دورۀ ساسنی بر روی آن تصویر شده، دلیل این مدعاست و یا به گفتۀ «مولینیه» مولف کتاب تاریخ و فن میناسازی (میناهای ساخت بیزانس در زمرۀ بهترین میناهای جهان به شمار می رود، از هنر میناسازی ایران الهام گرفته شده است) در زمان سلسلۀ قاجاریه آثاری از مینا برای تزیین و تجمل به صورت گوشواره و طلا و گل سینه و نظایر آن ساخته می شود.

اما به تدریج از رونق و رواج این هنر کاسته شد.

تا اینکه در ابتدای سلطنت رضاشاه یک نفر آلمانی به نام مارتین، مؤسسه ای در شهر اصفهان ایجاد نمود و با کمک و مجاهدت هنرمندان باذوق ایرانی، ساختن مینا بر روی نقره به صورت ختایی و اسلیمی رواج یافت.

آنگاه رنگ های لطیف اروپایی به وجود آمد و هنرمندان میناساز ایران در توسعۀ آن اهتمام ورزیدند و بار دیگر هنر مینا اعتبار و اهمیت گذشته خود را بازیافت و به دوران طلایی رجعت نمود.

در سال 1341 هنرهای زیبای کشور به منظور اشاعه و ترویج بیشتر میناسازی و شناساندن هنرمندان میناساز کشور ما به جهانیان، کارگاه میناسازی را تأسیس کرد و استاد احمد رائض را که از هنرمندان و استادان ورزیده در این هنر به شمار می رود برای تصدی کارگاه مزبور برگزید.

استاد احمد رائض به سال 1298 شمسی در شهر هنرخیز اصفهان دیده به جهان گشود.

دوازده ساله بود که به شوق آموختن نقاشی به خدمت یکی از شاگردان هنرمند و مشهور حاج مصور الملک در آمد و تحت نظر او رموز نقاشی و تذهیب کاری و مینیاتورسازی را آموخت.

مدت هشت سال به کارآموزی و هنرجویی در کارگاه های مختلف هنری اشتغال داشت.

آنگاه خود به تأسیس کارگاه مینیاتورسازی در شهر اصفهان همت گماشت.

آثاری که به وجود می آورد به اروپا و مخصوصاً به کشور آلمان صادر می شد.

استاد احمد رائض موضوع مینیاتورهای خود را از خمسۀ نظامی که در زمرۀ دشوارترین موضوع ها در نقاشی به شمار می رود انتخاب می کرد.

یکی از آثار بسیار جالب و قابل توجه او تابلو مینیاتوری بود که 145 صورت در ان تصویر شده بود و این تابلو هم اکنون در موزۀ سوئیس نگهداری می شود.

تابلو مینیاتور مزبور قبل از آنکه به وسیلۀ یک تاجر ایرانی خریداری و به سوئیس ارسال شود، به نظر ریاست هنرهای زیبای کشور رسید و مورد توجه قرار گرفت.

به همین جهت استاد احمد رائض به تهران فراخوانده شد.

در کارگاه میناسازی ده نفر هنرمند به کارهای گوناگون از قبیل قلمزنی، تورسازی و زرگری اشتغال دارند و میناهایی که به وسیلۀ این هنرمندان ساخته می شود از نظر ظرافت و ذوق فوق العاده ای که در آنها به کار می رود، کم نظیر و قابل توجه است.

آثار کارگاه میناسازی هنرهای زیبای کشور تا کنون در نمایشگاه های مختلف جهانی نمایش داده شده و مورد توجه و استقبال واقع گردیده است.

در سال 1959 آثار میناسازی کارگاه مزبور در نمایشگاه جهانی بروکسل عرضه گردید به اخذ مدال نقره و دیپلم هنری افتخاری نایل آمد.

درنمایشگاه ژاپن نیز این آثار با حسن استقبال و تحسین بینندگان روبرو شد.

از آثار کارگاه میناسازی هنرهای زیبای کشور تا کنون به سلاطین و رؤسای جمهور و شخصیت های عالیقدر خارجی که به کشور ما سفر کرده اند، نمونه های جالبی اهدا گردیده و هنر هنرمندان ما مورد توجه و تحسین آنان قرار گرفته است.

آثار میناسازی هنرهای زیبای کشور علاوه بر این که در موزۀ هنرهای ملی و موزۀ هنرهای تزیینی برای مشاهدۀ مراجعین و علاقمندان نگهداری می شود، در غرفۀ هنرهای زیبای کشور در فروشگاه فردوسی و غرفۀ هتل هیلتون برای فروش موجود می باشد.

گزارشی از آخرین بازماندگان میناکاری روی طلا: هنر این قوم از یاد می رود؟

بازدیدکنندگان اهواز اگر در روزهایی از هفته از روی پل نادری یا از جاده ساحلی عبورکنند، مشاهده صائبین مندایی که در کنار آب کارون به عبادت و اجرای مراسم مذهبی می پردازند، بسیار جالب خواهدبود.

صائبین آداب و سنن متعددی دارند که برای آنها یک اعتقاد محسوب می شود.

صائبین که بیشتر جمعیت آنان در اهواز ساکن هستند، عمدتاً به زرگری و برخی از آنان به هنر میناکاری که اغلب برروی طلای ۲۲عیار انجام می گیرد و یک هنرجهانی محسوب می شود، مشغولند.

اما امروزه با از دنیا رفتن بسیاری از صائبین اهل فن در میناکاری این هنر رو به فراموشی است.

برای آشنایی با هنرمیناکاری، آشنایی با تاریخچه قوم صائبین خالی از لطف نیست.

در کتاب «قوم از یادرفته» تألیف «سلیم برنجی» آمده است: محققان می گویند در جلگه دشت میشان که در مرزانشان یا عیلام همواره آبهای رودکرخه را در برمی گرفته است، از اواخر دوره اشکانیان ، قدیمی ترین هموطنان ما سکونت دائمی داشته اند که مندائی، یا صائبین نامیده می شوند.

مندائیان بعد از یهودیان، قدیمی ترین مهاجران غیرآریایی هستند که از سرزمین فلسطین به سوی ایران آمدند.

مندائیان خود را از پیروان حضرت آدم(ع)، حضرت شیث(ع)، حضرت نوح(ع)، حضرت سام ابن نوح(ع) و یحیی بن زکریا(ع) می دانند.

آنان رسوم، خط و زبانی کهن دارند که ناآشنایی بسیاری از محققان و نویسندگان به این خط و زبان کهن، باعث عدم دسترسی آنان به اطلاعات کافی در مورد این قوم شده است.

محققان و نویسندگان اسلامی هنگامی که در قرآن مجید در چند آیه با نام و کلمه صائبین که به یک دین توحیدی اطلاق شده است روبه رو شدند، برای پیداکردن ماهیت دقیق آنان دست به تحقیق و تفحص زدند.

استاد فرحان چهیلی که ۶۵سال دارد و از زمان جنگ جهانی دوم تاکنون ضمن خرید و فروش طلا، به هنرمیناکاری برروی طلای ۲۲عیار می پردازد.

در این مورد می گوید: میناکاری به جرأت در تمام جهان بی نظیر است و در هیچ کشوری رواج ندارد.

در اروپا و آمریکا از میناکاری اطلاعی ندارند.

میناکاری یک کار ظریف و پردردسراست ضمن اینکه همه آن با دست انجام می گیرد.

وی درخصوص اینکه چرا میناکاری فقط روی طلای ۲۲عیار کار می شود، می گوید: طلای ۱۸عیار خشک و شکننده است و ممکن است میناکاری صورت گرفته روی آن ریزش کند.

ولی طلای ۲۲عیار ضمن اینکه نرم است، با انجام میناکاری جذاب و زیبا می شود.

در ضمن میناکاری صورت گرفته روی طلای ۲۲عیار باعث دوام و ماندگاری اثر نیز می شود.

او می گوید: عده ای محدود به این هنر می پردازند و حداقل تعداد آنها به ۱۲نفر می رسد و ممکن است بعد از آنان، این کار فراموش شود.

چهیلی در پاسخ به این سؤال که چرا انجام میناکاری از عهده یک فرد به تنهایی خارج است می گوید: میناکاری حداقل ۵مرحله دارد و یادگیری این مراحل از عهده یک نفر خارج است.

مراحل قلم کاری، میناکاری، سمباده، پرداخت کاری و سپس باردیگرمیناکاری اقداماتی است که از عهده یک نفربرنمی آید.

آشنایی با تمام مراحل میناکاری شاید چیزی حدود ۱۰سال طول بکشد من این هنر را زیرنظر پدر و پدربزرگم آموزش دیدم.» این استاد میناکاری می گوید: اتحادیه زرگران درخصوص این کار هیچ اقدامی نمی کند چون کاری از دست آنها برنمی آید.

او در مورد مدت زمانی که یک طلا باید میناکاری شود می گوید: میناکاری یک دستبند ۹تکه یک شبانه روز زمان می برد.

انجام ریزه کاری های موجود در کار، دقت زیادی می خواهد.

چرا که اگر در هنگام میناکاری از سمباده مناسب استفاده نشود یا در طی مراحل سهل انگاری صورت گیرد، ممکن است طلا صدمه ببیند و آن وقت ارزش کار از بین می رود.» میناکاری هنردرخشان آتش و خاک است، با رنگهای پخته و درخشان که سابقه آن به ۱۵۰۰سال پیش از میلاد می رسد.

در کتاب «تاریخ عمومی هنرهای مصور قبل از تاریخ تا اسلام» نوشته شده است: «از جمله هنرهای دستی ایرانیان در گذشته های دور، تزئین و کنده کاری روی فلزات است.

ظروف فلزی به دست آمده از فلزات گوناگون ساخته شده که مهمترین آنها عبارت است از: طلا، نقره، مس، برنز، برنج، آهن، فولاد، سرب، آلومینیوم و کرم که این فلزات برای زینت آلات و ظروف گوناگون به کار می رفته است.

قدیمی ترین نمونه های میناکاری موجود مؤید این ادعاست که میناکاری نیز مانند بسیاری از هنرهای دیگر برای اولین بار در ایران پیداشده و از ایران به سایر کشورها راه یافته است.

هنر میناکاری را می توان یکی از اختراعات خلاقه بشردانست زیرا این هنر شامل فعل و انفعالات پیچیده است که به هم ربط داده می شوند.

رنگهای که در میناکاری به کار می رود سه نوع است: رنگهای گیاهی که در چیت سازی به کار می رود، رنگهای فلزی که روی میناکاری می زنند و رنگهای معدنی که در نقاشی و میناکاری به کار می رفته است.

بیشتر اشیایی که میناسازان فعلی به بازار عرضه می کنند عبارتست از: گوشواره، سینه ریز، گردنبند، انگشتر، جعبه های بزرگ و کوچک، جعبه های خاتم کاری و میناکاری، سرویس چایخوری و شربت خوری، حبابهای میناکاری، بشقاب، گلدان و تابلوهای بزرگ و کوچک.

مینا گاه با هنرهای دیگر مانند طلاکاری، خاتم کاری و مینیاتور ترکیب و کاربرد این ترکیب را می توان در اشیایی مثل کاسه، قاب و قدح، قابهای عکس، زیرسیگاری، پیپ، آلبوم عکس، گلابپاش، پنکه سقفی و… دید.

میناکاری یک هنر آزمایشگاهی است.

در حقیقت، ماده ای است که از ترکیب اکسیدهای فلزات که براثر حرارت رنگهای مورد نظر را به دست می دهد در اختلاط با مقداری نمک ثابت به دست می آید و رنگها با درجه و طول زمان حرارت ارتباط زیادی دارد.

بنابراین برای به دست آوردن نتیجه مورد نظر در این هنر زیبا باید آتش و حرارت، به دقت ، مراقبت و مهارشود.

منابع: www.iran-newspaper.com مرکز صنایع دستی اصفهان مجلۀ ایران سلام، شماره 32، خرداد79 سایت حوزۀ هنری اصفهان http://www.artesfahan.com http://kankash1.persianblog.ir