درختی نسبتا بلند با ارتفاعی حدود 5 تا 25 متر ، و در حالت تک درخت دارای تاج و چتری بسیار گسترده است .
گل : تک جنس با گل پوش نامنظم .
میوه : شفت کروی ، میانبر آن پس از رسیدن خشک و به صورت ورقه هایی از درون بر جدا میشود .
موسم گل : اردیبهشت
اتشار جغرافیایی : تهران و اطراف البرز و به صورت خود رو در جنگلهای گیلان و مازندران ، غرب ، قصر شیرین ، اراک ، آذربایجان ، جنوب شرقی بلوچستان .
چوب آن نسبت به سایر چوبها بسیار گران است و میوه ان مصرف خراکی دارد و یکی از دانه های روغنی محسوب میشود . اگر پوست و یا برگ گردو را با دست مالش دهند دست سیاه و به سختی پاک میشود و این به علت وجود ماده ای به نام تانن است که در تمام قسمتهای گردو فراوان یافت میشود ، ولی قسمت اعظم تانن (حدود 40 تا 60 درصد ) در میانبر میوه جای دارد که علاوه بر تانن دارای ماده دیگری به نام Juglone است ، که به سهولت در مجاورت هوا اکسید میشود و به رنگ قهوه ای مایل به سیاه در می آید .
در رنگرزی ، بخصوص در مورد قالی ، از این گیاه به همراه سایر رنگها برای بدست آوردن رنگهای تیره استفاده میکنند . پوست گردوی سیاه و گردوی آمریکای مرکزی دارای اسید تانیک به مقدار کافی است و به سرعت رنگ میدهد و نیازی به کاربرد ماده ثبوت رنگ نیست ، زیرا وجود اسید تانیک عمل رنگرزی و ثابت کردن رنگ را انجام میدهند .
برای گرفتن رنگ از پوست گردو به دو طریق عمل میکنند :
1- پوست میوه را از آن جدا و در سایه خشک میکنند و برای رنگرزی مقدار مورد نیاز از آن را ، که غالبا آسیاب کرده و در آب ریخته اند ، پس از صاف کردن مورد استفاده قرار میدهند .
2 – میتوان با خیس کردن و سپس جوشاندن پوست گردوی تازه ، جوهر ان را به دست آورد و پس از صاف کردن از جوهر آن استفاده کرد ، که از آن حدود 30 درصد تانن بدست می آید .
اگر پوست خشک ان را بجوشانیم محلول قهوهای مایل به قرمز تیره بدست میآید که با اضافه کردن صمغ عربی به آن و ساییدن ، میتوان در خطاطی و نقاشی روی کاغذ از آن استفاده کرد .
منبع : ج . افشار - ویکتوریا – فرایند و روشهای رنگرزی الیاف با مواد طبیعی – انتشارات دانشگاه هنر – ص 108و 109