فرش پازیریک
فرش پازیریک، قدیمی‌ترین فرش یافته‌شده جهان است که درسال 1947 در دره آلتای مغولستان نزدیک نواحی جنوبی سیبری توسط « پرفسور رودرنکو» باستان شناس روسی از گورهای یخ زده پادشاهان سکایی کشف شد.
بررسیهای پژوهشگران بر روی نقوش بافته شده در این فرش نشان میدهد که تاریخ بافت فرش حدود 2500 سال قبل است. این فرش که به نام محل کشف آن « پازیریک» نامیده شد،و به خاطر نقوشی که نشان از از طرح های ایرانی دارد فرش ایرانی شناخته شده است. این قالیچه از نوع گره دار به ابعاد 210×183 سانتیمتر است. فرش پازیریک، با گره های متقارن بافته شده ودر هر سانتیمتر مربع 36 گره دارد و رنگ های به کار رفته در این فرش، سبز، آجری، قرمز تیره، آبی و قهوه ای هستند.
قسمت بیرونی حاشیه نقش تکراری کوچکی از جانوران افسانه ای و بالدار، و پس از آن یک ردیف سوار که یک در میان ایستاده و سوار بر اسب نشان داده شده است و الگوی بسیار دقیقی از نقش برجسته های تخت جمشید است.پس از آن یک ردیف گوزن خالدار و نقش گلدار وسط بافته شده است. رودنکو در چندین جای کتاب خود به ایرانی بودن این فرش اشاره دراد « شیوه گره خوردن دم اسبها و کاکل آنها شبیه ایرانیان است و نقش گوزنها از تیره گوزن زرد خالدار ایرانی است . صف مردانی که به همراه چارپایان از پی یکدیگر می آیند نمایانگر شیوه های هخامنشی و آشوری است .» بنا بر اظهار رودرنکو کاشف این فرش و و بسیاری از محقان دیگر این فرش را ایرانیان بافته و آن را به پادشاه سکایی هدیه داده اند. و به عنوان یکی از اشیای قیمتی و منحصر به فرد در گور این پادشاه به همراه او دفن شده و به دلیل یخ زدگی تا کنون سالم باقی مانده است.