. تبریز همگام با هرات در زمان جانشینان هلاکو ، مرکز مهم داد و ستد قالی بوده است . بخصوص در زمان صفویان ، با ایجاد کارگاه های بزرگ قالیبافی بافندگان طراز اول گرد هم آمده به بافت نمونه های ارزنده ای دست یافتند . نمونه های این فرش ها امروزه زینت بخش موزه های بزرگ جهان است . تبریز در اعتلای هنر فرشبافی ایران نقش بسزایی داشته است و احیای هنر در حال احتضار فرشبافی را در اواخر دورهی قاجاریه و اوایل سلطنت پهلوی در راهیابی فرش ایران به بازارهای جهان و گسترش این حرفه در تمام نقاط ایران را باید مرهون هوش و زکاوت بازرگانان و قالیبافان این نقطه دانست . صنعتکاران تبریز با دریافت سلیقهی مردم اروپا و آمریکا دست به بافتن قالیهایی زدند که بسیار جالب بوده و بازارهای آن کشورها را به خود اختصاص دادند .کارگران تبریزی دارای مهارت و خلاقیت و قدرت بدنی بالا هستند . نوشته اند که این کارگران به طور متوسط در روز 8000 گره می بافند و کارگرانی نیز در این شهر دیده شده که تا 15000 گره در روز بر فرش می زنند و تبریز دارای کلیهی شرایطی است که برای قالیبافی لازم است : طراحان هنرمند مواد اولیهی خوب رنگرزان و بافندگان ماهر و سخت کوش از جمله این شرایطند . مردم تبریز و نواحی آن بعلت آب و هوای معتدل و کوهستانی بودن منطقه به کشاورزی و دامداری می پردازند .