دانلود مقاله آسیب های ورزشی

آسیبهای ورزشی، آسیبهایی است که در اثر فعالیتهای ورزشی و یا عوارض و عواقب آن به وجود می‏آید و معمولا به دو گروه بزرگ حاد و مزمن تقسیم بندی می‏شوند.

آسیبهای حاد، آسیبهایی هستند که به صورت ناگهانی به وجود می‏آیند و یا هنگام مراجعه به پزشک از بروز آن کمتر از دو هفته گذشته باشد.

اما آسیبهای مزمن، آسیبهایی هستند که به مرور زمان به وجود آمده‏اند و یا آسیبهای حاد بوده‏اند که هنگام مراجعه به پزشک از زمان بروز آن بیشتر از دوهفته گذشته باشد.

از آسیبهای حاد می‏توان به شکستگیها، در رفتگیها، بریدگیها و سوختگیها اشاره کرد و از آسیبهای مزمن، می‏توان به آرنج تنیس بازان و زانوی دوندگان اشاره کرد.

از طرف دیگر فرض کنید یک ورزشکار دچار پیچ خوردگی مچ پا شده ولی برای درمان اصولی آن اقدامی نکرده و پس از دو هفته با درد مچ پا به پزشک مراجعه نموده است، این آسیب در ابتدا از نوع حاد بوده ولی به علت عدم درمان و گذشت زمان به یک آسیب مزمن تبدیل شده است.

علل اصلی ایجاد صدمات ورزشی چیست؟

عدم آمادگی بدنی،گرم نکردن بدن پیش از شروع فعالیت ورزشی،استفاده از تکنیک های نادرست و نیز ماهیت خود رشته ورزشی از جمله دلایل ایجاد آسیب های ورزشی هستند.

چگونه می توان از بروز صدمات ورزشی جلوگیری کرد؟

ارتقا دانش و سطح معلومات مربیان و خود ورزشکاران،داشتن سطح آمادگی بدنی مطلوب و گرم کردن بدن به اندازه کافی و قبل از مبادرت به انجام فعالیت می توانند از میزان بروز آسیب های ورزشی بکاهند اقدامات درمانی اولیه بعد از آسیب های ورزشی بعد از اینکه یک آسیب حادث می شود ناحیه آسیب دیده پرخون شده و ملتهب می شود .

پدیده التیام با جایگزینی بافت آسیب دیده توسط کلاژن شروع شده که بعنوان اسکار ( اثر زخم ) نامیده می شود .

که سخت و سفت است و قبل از شروع مجدد ورزش باید اصلاح شود و با دقت درمان شود .

روش ( RICE ) ( استراحت، یخ فشار، بالا بردن عضو صدمه دیده ) برای اداره کردن آسیب های مختصر و در مراحل اولیه توصیه می شود .

لطفاً به موارد زیر توجه فرمائید : فوراً باید خونریزی را کاهش داد .

در ۴۸ تا ۷۲ ساعت اول بعد از آسیب یک پاکت یخ باید بکار برده شود بدین صورت که هر ۲ ساعت یکبار بمدت ۱۰ تا ۱۲ دقیقه از آن استفاده شود .

به منظور کاهش خونریزی از منطقه آسیب دیده باید منطقه آسیب دیده را بالا برد و با استفاده از یک باند دور تا دور منطقه را محکم بست و با فشار از خونریزی بیشتر جلوگیری کرد .

استراحت می تواند از توسعه و گسترش آسیب جلوگیری کند .

استفاده از بریس – محافظ یا عصا و باندهای کشی می تواند در حین فعالیتهای معمولی روزانه ما را از آسیب بیشتر محافظت کند .

این وسایل هم چنین هنگامی که در رفتگی درجه ۳ وجود داشته باشد نقش محافظتی دارند که البته باید توسط پزشک تجویز شود .

ماساژ‌ خیلی خفیف هم حتی هنگام شروع خونریزی نباید انجام شود .

استفاده کردن از روغن از خراشیدگی پوست پیشگیری می کند و می تواند عملکرد بافت ترمیم شده را اصلاح کند .

انجام حرکات کششی البته با احتیاط کامل می تواند عملکرد بافت در حال ترمیم و شکل گرفتن آنرا اصلاح کند .

که البته این عمل برای ماهیچه ها و تاندونها بکار می رود نه برای رباط ها که فقط از ماساژ بهره می برند .

مصرف ویتامین C می تواند به پیشرفت بهبودی و التیام کمک کند .

که این به علت نیاز کلاژنها به ویتامین C می باشد که در صورت مصرف درست ویتامین C می تواند مفید باشد .

بعد از اینکه آسیب و صدمه بافتی از مرحله حاد گذشت و خونریزی متوقف شد گرم کردن موضع برای افزایش جریان خون موضع و پیشرفت بهبودی و التیام ضروری است.

بعد از اینکه آسیب بهبود یافت و فروکش نمود می توان ورزشهای قدرتی را شروع کرد .

استفاده از بریس و محافظ و مانند اینها در این مرحله فوق العاده موثر است .

پیشگیری ، از درمان بهتر است یک محافظ دهان می تواند از دندانها و فک محافظت کند .

چسبهای جلوگیری از تاول طبی - ورزشی می تواند از بروز تاول جلوگیری کند البته اگر فوراً و سریع به کار رود و استفاده از نوشیدنیهای ورزشی که از نظر غلظت با خون یکسان هستند از بی آب شدن بدن جلوگیری می کند .

مراحل مختلف آسیب دیدگی و ترمیم آن ردیف مرحله توضیحات ۱ اولیه فاز حاد آسیب – پیش از آنکه بتوانیم از ناحیه آسیب دیده با کمترین درد و ناراحتی استفاده کنیم .

۲ میانی هنگامی که فعالیتهای روزانه بدون هر گونه دردی قابل انجام است ، همچنین زمانی که ترمیم و بازتوانی انجام شده است .

هنگامی که توصیه های ورزشی قابل انجام است و ناحیه آسیب دیده قویتر و محکمتر شده است .

برنامه تمرینات ورزشی پیشگیری کننده از آسیب ، شش جزء اصلی دارد که عبارتند از : ۱- انعطاف پذیری ( flexibility ) ۲ - تمرینات قدرتی ( strength training ) ۳ - تمرینات هوازی ( Aerobic training ) ۴- آنالیز عملکرد زنجیره حرکتی ۵ - مهارتهای اختصاصی ورزشی ۶- برنامه عملی تمرینات در زیر به طور مختصر به تشریح هر یک از اجزاء می پردازیم : ۱ - انعطاف پذیری برای حفظ انعطاف پذیری نیاز به تمرینات کششی ( Stretching ) داریم .

در اینجا باید به موارد عدم تقارن ( Asymetry ) توجه نموده و با کشش مناسب آن را برطرف نمود .

چرا که یکی از مهمترین زمینه های آسیب در آینده ، ، وجود تاریخچه آسیب قبلی و وجود هر گونه انعطاف ناپذیری و عدم تقارن است که ریسک آسیب های اسکلتی - عضلانی را بالا می برد .

کشش از نظر فیزیولوژیک کمک شایانی به پیشگیری از آسیب ، از طریق برطرف نمودن اثر مهاری عضلات انعطاف ناپذیر بر گروه عضلات آنتاگو نیست و علاوه بر این افزایش دمای تاندون که از طریق افزایش توان کششی ( tensile ) عضله اثر محافظتی اعمال می نماید ، می کند .

تکنیک درست کشش بسیار مهم است ، چرا که وضعیت بدن در هنگام کشش و نیز مدت زمان ادامه آن در به حداکثر رساندن اثرات کشش ، مؤثرند .

زمان توصیه شده برابر حداقل سی (۳۰ ) ثانیه است .

ایده آل آنست که کشش قبل و بعد از مسابقه یا تمرین انجام شود اما اگر تنها یکبار انجام می شود ، بهتر است که پس از ورزش باشد ، چرا که درصد افزایش طول تاندون ، هنگامی که دمای تاندون بالاتر باشد ؛ بیشتر است .

حتی دویدن برای مدت کوتاه دمای بافت را بالا برده و کشش را تسهیل می نماید .

در ضمن باید نکات خاصی را در رابطه با سن و نوع ورزش جهت کشش در نظر گرفت .

مثلاً سفتی عضلانی خاص ( مثل سفتی عضله چهار سر ران ، در نوجوانی می تواند باعث مشکلات اسکلتی - عضلانی مربوط به رشد ، همچون بیماری Osgood - Schlatter بشود .

بنابراین در این مرحله تمرکز بیشتر روی عضلات دو مفصلی مثل هامسترینگ (خلف ران ) ، فلکسورهای هیپ ( قدام ران )‌ و رکتوس فموریس ( قدام ران ) ، مهم است .

افراد بزرگسالتر مشکلات انعطاف پذیری در رابطه با وضعیت گیری بدن و بیومکانیک آن دارند .

با افزایش سن حفظ انعطاف پذیری عضلات هامسترینگ و فلکسورهای هیپ اهمیت پیدا می کند .

از طرفی کشش اختصاصی برای بیومکانیک و حرکت شناسی هر ورزش مهم است .

مخصوصاً در صورتی که فرد در چندین رشته ورزشی فعال باشد .

مثلاً یک دوچرخه سوار ممکن است در تابستان دچار سفتی رکتوس فموریس ( قدام ران ) شده ، که این مسئله بر فعالیت هایش در پاییز مثل والیبال و دو( Cross - Country running ) اثر می گذارد .

۲ - تمرینات قدرتی : نقش تمرینات قدرتی در پیشگیری از آسیب به دو مکانیسم بستگی دارد .

اول آنکه عضله قویتر قادر به جذب نیرو و بار کششی بیشتر در خود عضله یا اتصال تاندون - عضله می باشد .

دوم آنکه از نظر کلینیکی پیدا کردن هر گونه ضعف نسبی عضله ،‌عدم تقارن یا عدم تعادل با اهمیت است .

مثلاً ضعف فیبرهای مایل عضله ( vastus medialis ) ( قدام ران ) باعث دردهای ناحیه کشکک و ران می شود .

ضعف عضلات تثبت کننده کتف ، باعث درد و اختلال عملکرد شانه می شود و ضعف عضلات شکم باعث مشکلات کمر و اندام تحتانی می گردد .

۳ - تمرینات هوازی : تمرینات هوازی جزء کلیدی برنامه تمرینات اسکلتی - عضلانی پیشگیری کننده است .

اثرات محافظت کننده قلبی - عروقی این نوع تمرینات به خوبی شناخته شده و برای ورزشکاران استقامتی به منظور بهبود حداکثر جذب اکسیژن (Vo2max) ضروری است .

اثرات تمرینات هوازی بر سیستم اسکلتی - عضلانی کمتر شناخته شده و آثار اثبات شده عبارتند از : ۱ - افزایش تراکم مویرگ ها ۲- افزایش تعداد میتوکندری ها و آنزیم های اکسیداتیو آنها ۳ - بهبود استفاده از اسیدهای چرب آزاد ۴ - افزایش درصد فیبرهای عضلانی تیپ A که مجموعه این عوامل باعث تجمع دیرهنگام ترلاکتات در خون و کاهش خستگی عضله و نیز بهبود عملکرد سیستم اسکلتی عضلانی می گردد .

مشاهده شده که بیشترین آسیب اسکی ، در اواخر هفته اسکی یا آخر روز اسکی ایجاد می شوند و احتمالاً مربوط به خستگی عضله بعلت تحلیل ذخائر گلیکوژن می باشند ، بنابراین تمرینات هوازی می تواند جزء اصلی تمرینات جهت پیشگیری از خستگی زودرس اسکلتی - عضلانی باشد ، که می تواند به پیشگیری از آسیب کمک نماید .

تمرینات قدرتی می تواند برخی آثار مفید افزایش تراکم مویرگی را خنثی نماید و یک جزء آئروبیک منظم ، می تواند به ایجاد تعادل در این مورد کمک نماید .

به طور کلی سیستم های انرژی در بدن بر سه نوعند ۱ - سیستم انرژی ( ATP - Phosphocreatinine ) : که انرژی لازم نیروهای انفجاری را تأمین کرده و بسیار کوتاه مدت است ( ۵ تا ۱۰ ثانیه) تمرین در این سیستم باعث افزایش سرعت و چابکی می گردد .

تمرینات با وزنه سبک تر و تکرار بیشتر که بر سرعت و ناگهانی بودن حرکت تأکید دارند ، به تقویت این سیستم انرژی کمک می کنند .

۲ - سیستم انرژی آنائروبیک ( بی هوازی) : این سیستم نیرو با مدت زمان متوسط ( ۶۰ تا ۹۰ ثانیه ) ، انرژی را از راه گلیکولیز تأمین می کند تقویت این سیستم امکان فعالیت های سریع و شدید را بطور مداوم ، برای دوره های زمانی کوتاه ، فراهم می نماید .

۳ - سیستم انرژی آئروبیک ( هوازی ) : تقویت این سیستم امکان ورزش های مداوم با شدت بیشتر و بازگشت ( Recovery ) سریعترین جلسات تمرین را فراهم می کند .

در افراد با تناسب بدنی ، انتقال اکسیژن به بافت ها و عضلات کارآمدتر بوده و بازگشت به وضعیت عادی پس از یک روز ورزش و تمرین سخت ، سریعتر است .

مسلماً تمرینات اختصاصی برای هر ورزش ، بیشترین کار انجام شده را متوجه سیستم انرژی اصلی که مورد نیاز آن ورزش خاص است ، می نماید .

۴ - عملکرد زنجیره حرکتی : توجه تنها به موضع درد و درمان آن ،‌ به طور قابل توجهی باعث تداوم علائم می شود .

مثلاً در بیماری « آرنج تنیس باز » که با دردناک شدن بخش خارجی آرنج مشخص می شود ،‌می توان درمان موضعی با یخ و داروهای ضد التهابی انجام داد ، اما اگر نقائص بیومکانیک قدرت یا مکانیک قدرت یا مکانیک نامتناسب مچ و شانه برطرف نشوند ، یا اشکالات تجیهزات ورزشی در نظر گرفته نشوند ،‌مشکل ادامه پیدا خواهد کرد .

در مورد آسیب های اسکلتی - عضلانی در اثر استفاده بیش از توان از آنها یا ضربه ، باید قبل از بازگشت به ورزش یا فعالیتی که ایجاد مشکل نموده ،‌ مداخله درمانی برای « تغییر دادن بیماری » صورت گیرد .

باید بافت آسیب دیده را به گونه ای اصلاح نمود که بطور مؤثرتری با نیروهای وارده کنار آمده و با پیشبرد عاقلانه تمرینات اختصاصی آن ورزش فعالیت انجام شده را دوباره با زنجیره حرکتی عملکردی یکپارچه نمود .

این تمرینات از گروههای عضلانی به شکل هماهنگ و نه مجزا ، استفاده می کنند و کشش ها در یک زنجیره حرکتی انجام می گیرد .

کشش های ایزوله می تواند به بهبود و اصلاح بافت در محل آسیب کمک نماید ، اما کشش عملکردی واقعی تنها وقتی صورت می گیرد که بافت بطور یکپارچه و هماهنگ با زنجیره حرکتی عمل نماید .

۵ - مهارتهای اختصاصی ورزشی : قبل از آنکه فرد آسیب دیده به فعالیت های ورزشی بازگردد ، یا قبل از شروع رشته ورزشی خاص ،‌ بدست آوردن مهارتهای اختصاصی آن موقعیت یا ورزش ، برای اطمینان از آنکه مهارتهای وابسته به آن رشته ، با چیره دستی و سهولت انجام می شوند ، الزامی است یعنی ابتدا باید آمادگی لازم را ایجاد نمود و بعد ورزش را شروع کرد ، نه اینکه برای حصول آمادگی ورزش اختصاصی نمود .

۶ - ترکیب اجزاء بصورت برنامه عملی تمرینات : هیچیک از اجزاء ذکر شده در بالا مؤثر نخواهند بود ، مگر آنکه بصورت یک برنامه تمرینی ترکیبی شخصی یا گروهی ، بکار گرفته شوند .

در این مورد آموزش نقش بنیادی داشته و در سه سطح اعمال می شود .

۱- خود شخص از پزشک ، فیزیوتراپیست ، مربی و ...

اطلاعات می گیرد .

۲ - در سطح منطقه ای و ناحیه ای ،‌ برنامه های ورزشی دانشکده و دبیرستان ، در بکارگیری این اجزاء در برنامه ورزشی نقش قابل توجهی دارند .

۳ - در سطح ملی ،‌ از برنامه هایی که توسط سازمان های وابسته به ورزش تدوین می گردند ، آموزش می گیرند .

اقدامات اولیه در آسیب های ورزشی استراحت در ورزشکار آسیب دیده فایده استفاده از یخ روش ماساژ با یخ فواید باندهای فشاری اصول برخورد با آسیب دیدگیهای شدید علل بروز صدمات ورزشی روشهای جلوگیری از صدمات ورزشی اقدامات اولیه اقدامات اولیه درمانی در آسیبهای ورزشی شامل مراحل زیر است: محافظت و پیشگیری از آسیب بیشتر مثلاً با استفاده از وسایل کمک ارتوپدی استراحت که بسته به نوع آسییب از فرم مطلق آن تا استراحت نسبی را شامل می شود.

استفاده از یخ سبب کاهش درد،تورم و التهاب می شود.

فشار که اگر همراه با یخ استفاده شود سبب محدود شدن تورم خواهد شد.

بالا نگه داشتن عضو آسیب دیده نسبت به سطح قلب سبب تسهیل تخلیه وریدی از ناحیه مربوطه می شود.

عمل های محافظتی که در مواقع آسیب جزیی و بدون علامت ورزشکار استفاده می شود مثلاً استفاده از بانداژ برای پیچ خوردگی مختصر مچ پا.

استفاده از اصول فوق در چه زمان و توسط چه کسانی صورت می پذیرد؟

روش های بالا در برخورد اولیه با آسیب های حاد اسکلتی-عضلانی بکار می روند.

آشنایی با آنها برای ورزشکار،مربی،پزشک تیم و هر فرد دیگری که مسوول درمان و برخورد ابتدایی با آسیب باشد لازم است.

چه میزان استراحت کافی است؟استراحت نسبی در چه مواقعی تجویز می شود؟

طول مدت استراحت وابسته به شدتِ آسیب است.مشخص است که هر چه شدت آسیب بیشتر باشد،مدت استراحت هم بیشتر خواهد بود.وقتی یک آسیب چندان شدید نباشد،استراحت نسبی توصیه می شود.هدف از استراحت نسبی آن است که فرد ورزشکار علی رغم وجود آسیب بدون علامت باقی بماند،هر چند تا حدودی تحرک خود را حفظ کرده است.

فایده استفاده از یخ در برخورد با آسیبها چیست؟آیا گرما هم موثر واقع میشود؟

یخ سبب کاهش خونریزی،تورم،التهاب،نیازهای متابولیک ناحیه مجروح،درد و نیز اسپاسم عضلانی می شود.اما گرما به نوبه خود دارای فایده نیست و جز در مورد کاهش اسپاسم عضلانی،سبب افزایش موارد نامبرده هم خواهد شد.گاهی توصیه می شود که دوره های متناوب استفاده از گرما و یخ اعمال شود.یعنی عضو را 1 تا 2 دقیقه از یخ استفاده کنند.بر اساس شدت تورم عضو این نسبت قابل تغییر است.هر چه آسیب حادتر باشد،از مدت گرم کردن کاسته خواهد شد.

روش صحیح ماساژ دادن با یخ چگونه است؟باید چه مدت زمانی طول بکشد؟آیا روشهای دیگری هم برای استفاده از یخ وجود دارد؟

از نحوه تهیه یخ شروع میکنیم:در یک لیوان یکبار مصرف آب ریخته و میگذاریم یخ بزند.سپس لیوان را از وسط بریده و باقیمانده قالب یخ را برای مدت60 تا90 ثانیه بر روی منطقه ای ثابت از عضو آسیب دیده نگه میداریم تا در ناحیه مربوطه و تا 5/1 سانتی متر در اطراف محل احساس کرختی به شخص دست دهد.حال با توجه به وسعت محدوده ای که بی حس شده و به آرامی یخ را به صورت دایره وار روی پوست ماساژ میدهیم.این ماساژ در آسیبهای با وسعت متوسط،7 دقیقه و در نواحی بزرگ تا10 دقیقه طول خواهد کشید.

غوطه ور کردن عضو،در آب یخ هم موثر است.اما تحمل آن برای مصدوم سخت است به علاوه نمی توان عضو را بالاتر از سطح قلب نگاه داشت.به عنوان قانونی کلی،در طی یکساعت میتوان 20 تا30 دقیقه(حداکثر)از یخ استفاده کرد و حداقل 30 دقیقه نیز عضو را به حال خود گذاشت.مسلم است که اگر تحمل مصدوم به سرما کم باشد،باید زمان استفاده از یخ را کاهش داد.

خصوصیت باندهای فشاری چیست؟

این باندها را از دیستال عضو به پروگزیمال می پیچند،به طوری که در هر دور نصف پهنای دور قبلی را بپوشاند.فشار الاستیکی که اعمال میشود سبب کاهش تورم خواهد شد.البته بانداژ نباید آنقدر محکم انجام گیرد که در بازگشت خون وریدی به طرف قلب اختلالی ایجاد کند.در مورد باندهای الاستیک تا توان بالقوه کشش باند کافی خواهد بود.باندهای الاستیک برای آسیبهای حاد اندام تحتانی مناسب نیستند،چون قابلیت محافظت اندکی ایجاد میکنند.

اصول برخورد با ورزشکاری که شدیداً آسیب دیده و حال وخیمی دارد چیست؟

در ابتدا توجه معطوف به مجاری هوایی مصدوم خواهد بود.هر گونه انسداد یا مانعی را باید بر طرف کرد.در هنگام این بررسی ها باید مراقب آسیب ستون فقرات گردنی نیز بود.

در مرحله بعد به نحوه تنفس مصدوم دقت میشود.در صورت نیاز میتوان از تنفس مصنوعی و اکسیژن کمکی استفاده کرد تا تنفس خود بخودی و منظم برقرار شود.اینک نوبت بررسی گردش خون فرد است.نبض شریان کاروتید از لحاظ کیفیت،تعداد و ریتم لمس خواهد شد.در صورت فقدان این نبض یا نبض رادیال باید عملیات احیاء قبلی عروقی آغاز گردد.یا همان مرحله ارزیابی مختصر عصبی که سطح هوشیاری،اندازه و واکنش مردمکها به نور،حرکات چشم و پاسخ های حرکتی مصدوم را شامل میشود.به معنی مشاهده اندامها و سایر قسمتهای بدن است تا از وجود هرگونه خونریزی،شکستگی یا خون مردگی آگاه شویم.

خطرات تمرینات ورزشی درهنگام اجرای تمرینات ورزشی خطرات متعددی ورزشکار را تهدید می کندوممکن است آ سیبهای متفاوتی ایجاد گردد.مهم ترین عللی که موجب آسیب دیدگی ورزشکار می شود رامیتوان به صورت زیر دسته بندی کرد: عوامل مربوط به ورزش کار ومربی: الف) بی توجهی : عدم رعایت دقیق قوانین ورزشی می تواند موجب مخاطرات جدی شود.

ب )تکنیک ضعیف: یادگیری غاط مهارت های حرکتی میتواند سبب آسیب شود.

ج )خستگی: فشار بیش از حدوطولانی وخستگی متعاقب آن میتواند عاملی مستعد کننده برای ایجاد آسیب شود.

د ) انتظار بیش از حداز ورزشکار: عدم شناخت ورزش کارومربی از حد نهایی قابلیتهای جسمانی فردمی تواند دلیل دیگریبرای ایجاد آسیب شود.

هـ ) عدم آمادگی جسمانی کافی: عدم وجود هماهنگی بین فاکتورهای آمادگی جسمانی ورشته های ورزشیمی تواند از عوامل ایجاد آسیب باشد.

و ) عدم وجود آمادگی روانی: نداشتن آمادگی روانی مناسب جهت انجام فعالیت های ورزشی میتواند سبب ایجاد آسیب گردد.

ز ) آسیب های قبلی: سابقه آسیب در یک موضع خاص, فرد را برای یک آسیب مجدد مستعد می کند.

عوامل محیطی: الف) مکان ورزشی نامناسب: استانداردنبودن مکان ورزشی ازلحاظ کفپوش,نور,تهویه,حریم زمین ورزشی و...می تواندشیوع آسیب هارا افزایش دهد.

ب)تجهیزات ورزشی نامناسب: وسایل شخصی ورزشکار (کفش و لباس ورزشی...)وابزارهای ورزشی (انواع راکت, تجهیزات محافظتی, توپ, اسبابهای محافظتی خاص و...)در صورت استاندارد نبودن می تواند عاملی برای ایجاد آسیب باشند.

ماهیت ورزش: انجام هر ورزشی دارای خطرات خاص خود می باشدولی در بعضی رشته های ورزشی به دلیل ماهیت خاص آن ورزش دامنه آن خطرات وسیعتر بوده ونیاز مند توجه بیشتر است.

وظیفه مربی در قبال صدمات ورزشی چیست؟

آیا مربی وظیفه دارد در هر شرایطی اقدام به درمان ورزشکار آسیب دیده کند؟

حیطه وضایف قانونی مربی تا کجاست؟

حظور مربی در کنار ورزشکار به عنوان درمانگر آ سیب های ورزشی نیست.بلکه وی باید قادر باشد تا با تکیه بر آگاهی های خود از آسیب های ورزشی پیشگیری کند ودر صورت بروز صدمات ورزشی در درجه اول جان فرد را حفظ کند ودر درجه درم مانع پیشرفت آسیب ایجاد شده گردد.

وظایف مربی در قبال صدمات ورزشی: • جلوگیری از مرگ ورزشکار • جلو گیری از پیشرفت آسیب • پیشگیری از صدمات مجدد انواع صدمات ورزشی صدمات ورزشی انواع بسیار گسترده ای دارند ودر هر رشته ورزشی آسیب های خاص شیوع متفاوت دارند .اما به طور کلی از لحاظ تصمیم گیری برای کمک به ورزشکار این آسیب ها را به می توان به دو دسته کلی تقسیم کرد: آسیب های اضطراری که تهدید کننده جان مصدوم هستند و آسیب های غیر اضطراری که آسیب در ورزشکار ایجاد شده است وخطر مرگ برای وی را به دنبال ندارد.

صدمات ورزشی اضطراری -------------------------------------- خطر مرگ غیر اضطراری -------------------------- عدم وجود خطر مرگ آسیب های غیر اضطراری دامنه آسیب غیر اضطراری بسیار گسترده بودهوشامل موارد متعددی می باشد.در این طیف از آسیب هااز آسیب های بسیار کوچک ومختصر مثل تاول تا آسیب های بسیار وسیع ومهم مثل شکستگی ها قرار می گیرند.

مهمترین آسیب های غیراضطرری عبارتنداز:شکستکی, دررفتگی , کشیدگی رباطها , ضرب دیدگی , کشیدگی عضلات , وترها , پارگی و کوفتگی در رابطه با تمامی آسیب های غیر اضطراری یک روند کلی وشیوه برخورد مشترک وجود داردکه شامل 3 مرحله است 1.

ارزیابی مصدوم 2.

درمانهای اولیه 3.

پیشگیری شیوه برخوردبا تمامی آسیبهای غیر اضطراری شامل3مرحله زیر می باشد: 1.

پیشگیری الف) ارزیابی مصدوم: قبل از اقدام به درمانهای اولیه مربی باید قادر باشد شدت ضایعه را تخمین بزندوسعی کند حتی الامکان نوع آسیب را تشخیص دهد,اما این کار چندان هم ساده نبودهونیاز مند دستیابی به مهارت است.برای اینکه تشخیص مناسبی داشته باشید و شدت ضایعه را تخمین بزنید حتمابه توصیه های زیر توجه کنید.

1.

شنونده خوبی باشیدواجازه دهید ورزشکار مشکل خود رابا شما در میان بگذارد.

2.

ورزش خود را به خوبی بشناسید.

3.

برای تشخیص عجله نکنیدووقت کافی بگذارید.

4.

محدوده آسیب را به دقت مشخص کنید.

برای تشخیص صحیح درک مناسب ودقیقیاز علائم ونشانه ها ضروری است.مهمترین علائمی که باید مورد توجه قرار گیرندعبارتند از:درد, تورم, عدم پایداری وفقدان عملکرد مهمترین علائم در آسیب های غیر اضطراری عبارتند از • درد • تورم • عدم پایداری • فقدان عملکرد گاهی اوقات در شرایط ورزشی خاص , مربی مجبور می شوداز ورزشکار آسیب دیده خود استفاده کند,تصمیم گیری در چنین شرایطی واقعا دشوار است ومربی نیاز دارد روشهایی را نشناسدتا بتواند شدت آسیب دیدگی ورزشکار را تخمین بزند.با تخمین صحیح شدت آسیب مربی می توانداستفاده بهینه ای از شرایط تیمی داشته باشد علائم هشدار دهنده ای که نشانه آسیب های جدی هستند به شرح زیر می باشند: • درد ناگهانی وبسیار شدیدکه همراه با حساسیت موضعی باشد • اگر درد ایجاد شده در هنگام آسیب دیدگی در دقایق بعد از آسیب دیدگی باقی بماند وتخفیف پیدا نکندنشانه ای از وخامت است • تورم ناگهانی وزیاد عضو آسیب دیده • نا پایداری در مفصل آسیب دیده • فقدان عملکرد عضو آسیب دیده • محدودیت حرکتی ناگهانی اگر هر کدام از این علائم در هنگام ورزش ومتعاقب آسیب دیدگی ایجاد شودورز شمار تا زمان معاینه توسط پزشک نبایدبه ورزش برگرددوفقط با مجوز پزشک می تواند.

ب) درمانهای اولیه: مهمترین وحیاتی ترین زمان درمان آسیب های بافت نرم 24تا48 ساعت اول بعد از آسیب دیدگی است.هنگامی که بافت نرم آسیب می بیند به عروق نیز صدمه وارد می شودوبه دلیل صدمه به عروق, خون درمحیط بافت آسیب دیده تجمع پیدا کرده ومنجر به ایجاد تورم وفشار بیش از حدبه بافت نرم ودر نتیجه نسبت ایجاد درد می شود.تورم وافزایش فشار می تواند شرایت ترمیم بافت آسیب دیده را دچار اختلال کند ,بنا بر این در مراحل اولیه آسیب دیدگی تمامی توجه مربی باید مبتنی به روشهایی باشد که بتواند مانع خون ریزی بیشتردرمحدوده عضو آسیب دیده گردد.بهترین شیوه ایجاد این روش در کلمه(RICE) خلاصه شده است.

استراحت (REST) بعد از بروز آسیب بلافاصله باید فعالیت ورزش کار متوقف شود.

تداوم حرکت فعال بخش آسیب دیده می تواند منجر به افزایش خون ریزی و تورم گردد.بطور مثال درکوفتگی عضله ران , عنقباض عضله چهارسر رانی در هنگام راه رفتن باعث افزایش خونریزی می گردد.در آسیب های شدید علاوه بر آنکه عضو نباید بطور فعال حرکت کند بطور غیر فعال نیز نباید حرکت داده شودوباید عضو آسیب دیده را توسط آتل ثابت کرد.

یخ(ICE) کاربرد یخ بلا فاصله بعد از آسیب دیدگی منجر به کاهش درد وخونریزی وتورم می شود.

یخ می تواند التهاب وگرفتگی عضلانی ناشی از آسیب را نیز کاهش دهد.یکی از ساده ترین روشهای استفاده از یخ در موارد اضطراری استفاده از یخ خرد شده ای است که در یک پارچه خیس قرار کرفته باشد واین پارچه را به دور عضو آسیب دیده قرار دهیم.اگر یخ در دسترس نباشدآب سرد نیز می تواند موثر واقع شود.طول مدت زمان استفاده از یخ بستگی به شدت وعمق آسیب ایجاد شده داردولی به طور کلی15 تا20 دقیقه هر یک تادو ساعت در شروع آسیب می تواند بسیار موثر باشدواین عمل را می بایست 24تا 48 ساعت ادامه داد.

فشار(COMPRESSION) فشار واردبر ناحیه آسیب دیده توسط یک بانداژمحکم می تواندخونریزی وتورم راکاهش دهد.این بانداژرا می توان هم قبل از استفاده از یخ وهم بعداز استفاده از یخ بکار گرفت.بهترین وسیله برای بانداژ,باندهای کتانی معمولی هستند وبانداژ باید به نحوی انجام شودکه باعث ایجاد درد ویا وقفه در خونرسانی عضو آسیب دیده نشود.

بالا نگه داشتن عضو(ELEVATION) بالا نگه داشتن عضو آسیب دیده باعث کاهش جریان خون ورودی به عضو شده همینطور جریان خون ووریدی ولمف خروجی را تسریع می کند.

باید توجه داشته باشید که در موارد اضطراری انجام اعمال زیر باعث تشدید ضایعه می شود: • استفاده از گرما • استفاده از داروها ومواد گرم کننده مثل سالیسیلات ها • فعالیت متوسط ویا شدید • ماساژ عضو آسیب دیده ج)پیشگیری از آسیب ورزشی یک مربی موفق باید قادر باشدبا استفاده از شیوه های صحیح وعملی مانع آسیب دیدن ورزشکار خود گردد.پیشگیری بسیار ساده تر وکم هزینه ترازدرمان می باشد.برای پیش گیری از آسیب های ورزشی باید به موارد زیر توجه کنید.

گرم کردن وسرد کردن صحیح: در هر برنامه تمرینی در تمامی رشته های ورزشی باید زمان مناسبی برای گرم کردن وسرد کردن در نظر گرفت تا علاوه براستفاده از اثرات مثبت آنها از ایجاد آسیب های ورزشی نیز پیشگیری کرد.

آمادگی جسمانی متناسب با رشته ورزشی: گرچه امادگی جسمانی مناسب در رقابتهای ورزشی نقش تعیین کننده ای دارد امی می تواند در پیش گیری از آسیب های ورزشی نیز بسیار موثر باشد.

مهارت در اجرای تکنیک های ورزشی به طور صحیح: آموزش صحیح مهارتهای ورزشی ونظارت دقیق براجرای آن شیوع آسیب های ورزشی را کاهش می دهد.

استفاده از تجهیزات استانداردو مناسب در هر رشته ورزشی: کار برد صحیح تجهیزات ورزشی(کفش,پوشاک و...) از مسائل بسیار مهم درپیشگیری از آسیب های ورزشی است.

استفاده از وسائل ایمنی ضروری: بکار گیری تجهیزات حفاظتی وایمنی خاص هر رشته ورزشی جهت جلو گیری از آسیب های ورزشی ضروری است.

آمادگی روانی در ورزشکار: آمادگی روانی جهت اجرای تمرینات ورقابتهای ورزشی می تواند ورزشکار را از بسیاری از مخاطرات دور نگه دارد.

تغذیه مناسب: تغذیه ورزشی علمی نه تنها قابلیت اجرای فعالیت ورزشی را افزایش می دهد بلکه شیوع آسیب ها را کاهش دادهودر صورت ایجاد آسیب روند ترمیم را تسریع می کند(بار گیری گلیکوژن در ورزشهای استقامتی که نتیجه آن افزایش عملکرد وکاهش آسیب هاست) استراحت کافی: در نطر گرفتن زمان استراحت کافی ما بین تمرینات وبعد از مسابقات با تکیه بر شدت ومدت زمان فعالیت عامل مهمی در کاهش آسیب های ورزشی است.

انجام تمرینات ورزشی در میادین وسالنهای استاندارد: استاندارد بودن زمینها وسالن های ورزشی از لحاظ حریم,نور, نوع کفپوش و...از عوامل موثر در کاهش شیوع آسیب های ورزشی می باشد.

آموزش کامل قوانین به ورزشکار: آگاهی از قوانین در هر رشته ورزشیورعایت این قوانین می تواند در شرایط خاص ورزشکار را از آسیب دیدگی مصون دارد.

آشنایی با شرایط سلامتی ورزشکار: اگر مربی آگاهی کاملی از وضعیت جسمانی ورزشکار خود نداشته باشدممکن ناخواسته موجب ایجاد آسیب های جدی در وی گردد.

آشنایی با سوابق آسیب های ورزشکار: برای پیشگیری موثر ازایجاد آسیب های ورزشی مجدد مربی بایدنسبت به آسیب های قبلی ورزشکار خود شناخت کافی داشته باشد.

انواع آسیبهای غیر اضطراری کشیدگی عضلات و وتر ها STRAIN : کشیدگی زمانی اتفاق می افتد که یک عضله یا گروهی از عضلات و یا وتر (تاندون) آنها در اثر یک حرکت ناگهانی دچار کشیدگی بیش از حد و یا پارگی مختصر شوند .

کبودی و تورم بدنبال این آسیب دلالت بر پارگی تارهای عضلانی ، وترها و عروق خونی خواهد داشت .

از علاعم دیگر وجود درد در ناحیه آسیب می باشد که این درد بصورت شعاعی به اطراف گسترش می یابد .

درمانهای اولیه : ورزشکار را در یک موقعیت راحت قرار دهید و ناحیه آسیب دیده را بی حرکت نگه دارید عضو آسیب دیده بالا نگهداشته شود .

به مدت بیست دقیقه از یخ استفاده کنید بعد از بیست دقیقه اجازه دهید حرارت پوست ناحیه آسیب دیده به حد طبیعی باز گردد و بعد دوباره از یخ استفاده کنید و این کار را برای بیست و چهار ساعت ادامه دهید در ایم مدت به هیچ وجه از گرما استفاده نکنید برای کاهش تورم وجلوگیری از خونریزی بیشتر می توان از یک بانداژ محکم نیز استفاده کرد اگر هرگونه شکی در رابطه با شدت و نوع آسیب دارید حتما با پزشک مشورت کنید .

بعد از گذشت چند روز که تورم از بین رفت برای ادامه درمان میتوان از ماساژ ناحیه آسیب دیده گرما درمانی و ورزش درمانی صود جست .

کشیدگی رباطها SPRAIN : کشیدگی رباطها نو عی آسیب مفصلی است در این آْسیب رباطها و بافت نرم اطراف مفصل در اثر پیچ خوردگی ناگهانی دچار کشیدگی یا پارگی می شوند بیشتر این کشیدگیها خفیف هستند در حالی که در برخی موارد میتواند به قدری شدید باشد که به پارگی رباطها ، وترها و سایر نسوج اطراف مفصل توام گردد در چنین مواردی اغلب آسیب از یک شکستگی غیر قابل افتراق بوده و برای انجام درمانهای اولیه باید همانند شکستگی رفتار کردشایع ترین مفاصلی که دچار کشیدگی رباطها می شوند مفاصل مچ پا وزانو هستند.

باید به درد ، حساسیت موضعی وتورم اطراف مفصل دقت کرد ، هر حرکتی می تواند موجب افزایش خون ریزی در موضع آسیب وتشدید ضایعه گردد.

درمان اولیه : - ورزشکار را در یک موقعت راحت قرار دهید وناحیه آسیب دیده را بی حرکت نگه دارید.

به مدت 20 دقیقه از یخ استفاده کنید .استفاده از یخ را در هر یک ساعت یک بار به مدت 24 ساعت ادامه دهید.