ترکمنها ایلات و عشایری مهاجر که از قرنها پیش در نواحی شمال شرقی ایران و در استانهای خراسان و مازندران سکنی گزیده اند . مردمی که در نواحی جنوب رود اترک از جمله شهرهای گنبد کاووس _ آق قلا _بندر ترکمن _ علی آباد کتول _ بندر گزو گرگان و اطراف آن سکونت دارند و صنایع دستی از جمله بافت حصیر _ جاجیم _ پلاس قالی در جنب کشاورزی و دامداری از اشتغالات عمده آنها بشمار می رود و امروزه این ناحیه را به قالی و قالیچه بافی میشناسند . قوم ترکمن قالیبافی را بعنوان حرفه و صنعتی در جنب دامداری خویش میداند وآن رابعنوان هنری ارجمند و اجدادی وقوام بخش زیربنای اقتصاد خانوادگی و ایلی برای خود نگه داشته و هر نسل حتی در تکامل کیفی آن نیز تا آنجا کوشیده است که اینک قالیچه ترکمن شهرتی جهانی یافته و تزئین کننده موزه های فرش گردیده است قالیبافی بویژه حرفه زنان و دختران ترکمن است و آنان این هنر ارجمند را نسل به نسل از گذشتگان خود به ارث برده اند .دستگاه قالیبافی در بین ایلات ترکمن مانند سایر عشایر خوابیده و افقی است مواد اولیه مورد استفاده در فرش ترکمنی پشم ابریشم و نخ میباشد که پشم مورد نیاز فرشهای ترکمنی از گوسفندان ایل تامین میشود و مراحل ریسندگی و رنگ آمیزی آن نیز توسط زنان انجام می گیرد . طرح و نقش قالیهای ترکمن با استفاده از مظاهر طبیعت و محیط اطراف آنان و به صورت ذهنی با برخورداری از نقوش هندسی برمتن قالیها نقش میبندد . گره مورد استفاده در فرش ترکمن عمدتا ترکی میباشد . رنگهای مورد استفاده عموما لاکی و کرم و سورمه ای و سبز و مشکی میباشد که رنگهای غیر از این نیز در برخی از فرشهای ترکمن یافت میشود .