دانلود مقاله پوستر فیلم در ایران

مقدمه:

در ابتدا رویکردی بصری به مطبوعات ایران می اندازیم . ایرانیان در قرن هفتم هجری ، یعنی زمان غازان خان ، پول کاغذی داشته اند و این شاید قدیمی ترین نمونه ی چاپ به معنی کاربردی و حرفه ای و تکثیر انبوه باشد . دو قرن پس از آن ، صنعت چاپ در اروپا به صورتی جدید و کامل تر اختراع می شود . و نخستین بار ، تاثیر این اختراع جدید در ایران در سال 1016 هجری . قمری نمایان شد که روحانیون مسیحی در اصفهان چاپخانه تاسیس می کنند که اطلاعات درست و دقیقی از چگونگی کار این چاپخانه در دست نیست ، اما از آن چه صنایع مختلف در ایم مورد اشاره می کنند ، چنین بر می آید که چندان استقبالی از این صنعت نشده است ، زیرا اشراف و درباریانی که خریداران احتمالی کتاب در آن زمان بوده اند ، شکل کتاب های خطی دست ساز را حتی به قیمت گران تر ، ترجیح می دادند .

بعدها که چاپ رشد کرد ، در آغاز ظهورش بر طرف کننده ی نیازهای فرهنگی بود . اما اکنون با توسعه ی مبادلات کالا جزء جدایی ناپذیر تجارت ، صنعت ، و فرهنگ شده است به طوری که در اطراف خود مستندات چاپی فراوانی همچون کاتالوگ ، اوراق ، کتاب ، مجله ، روزنامه ، پوستر و هزاران چیز دیگر را می بینیم .

و اینک مطالبی کوتاه و کلی راجع به پوستر بیان می کنیم ؛ این واژه در زبان فارسی آگهی دیواری یا دیوارکوب ، در زبان عربی اعلان ، در زبان فرانسه آفیش و در آلمانی پلاکادر نام گرفته است .

پوستر صفحه ای با پیامی روشن و گیراست که در آن از دو عنصر کلام و تصویر استفاده شده است که با نگاهی سریع و گذرا آن پیام را درک کنیم . پیام های پوستر ، فوری و کوتاه در زمینه های صنعتی ، تجاری ، سیاسی (حکومت) و مانند آن می باشد . به عنوان رسانه ای خبری پدیده ای آشنا و نیرومند در اطلاع رسانی است . در سیر تحول پوستر ، به سه دوره ی مشخص اشاره شده است .

1.دوره ی بهره برداری در تبلیغات سیاسی از آغاز جنگ جهانی اول تا کنون .

2.دوره ی بهره برداری تبلیغات تجاری از آغاز طراحی پوستر تا اوایل قرن بیستم .

3.دوره ی بهره برداری در تبلیغات فرهنگی و جهانگردی .

سه نوع گرایش در دهه ی 1320 در پوستر سازی مطرح شده است :

1.پوسترهای سینمایی و تک اعلان های بزرگ با رنگ و روغن بر سر در سینما .

2.پوسترهای سیاسی که تحت تاثیر پوسترهای سیاسی زمان جنگ جهانی دوم قرار دارد .

3.پوسترهای تجاری که عامه پسند و در جهت سلیقه ی سفارش دهندگان و دارای دیدی کم و بیش اروپایی و متاثر از آگهی های تجاری روزنامه ها بود .

موج جدید پوسترسازی با کارهای هوشنگ کاظمی و مرتصی ممیز و صادق بریرانی آغاز گردید و علی رغم تاثیر سبک های مختلف گرافیک خارجی توجه و گرایش روزآفزونی به سنت های فرهنگی و هنر ایران در کار طراحان پدید آمد .

طراحی پوستر دور نمایی از نظام های ارتباط غیر کلامی را میسر می سازد ، بنابر نظریه ی زبان شناسان روشهای ارتباط غیر کلامی پوسترها به 3 گرده تقسیم می شود :

1. ارتباط تصویری بدون کمک گرفتن از نوشته ها که پیام را به تنهایی انتقال می دهد . این پوسترها شامل تصاویر پایدار و ثابت و قابل تجزیه هستند مانند نقاشی و علائم راهنمایی و رانندگی .

2. ارتباط کلامی که صرفاً از نوشتار تهیه شده اند در این گونه پوسترها برای اعلام مطالب یا پیامی ممکن است ، چند کلامه ی درشت به عنوان پیام اصلی و کلمات کوچکتر برای توضیحات فرعی بکار روند . پوسترهای علمی در همایش ها و اطلاعیه های مذهبی و دولتی جزو این گروه هستند .

3. پوسترهایی که در آن ها از خط و تصویر به طور هماهنگ و تلفیقی استفاده شده است .

پوسترهای امروزی را می توان بر حسب موضوع به صورت زیر تقسیم کرد :

پوسترهای فرهنگی : برای معرفی نمایشگاه های هنری و فرهنگی ، برای موزه ها ، تجلیل ها ، مطالب مذهبی ، یاد بودها ، کلاسهای آموزشی و بدون قیدها طراحی می شود و طراح امکان بیشترب برای رابطه دارد .

پوسترهای تجاری : که با استفاده از دانش روان شناسی و سلیقه ها و ذوق عموم تهیه می شود و پیام را به سرعت به ذهن بیننده انتقال می کند .

پوسترهای اجتماعی : برای هشدار دادن و راهنمایی اخلاق و رفتار عمومی مانند قوانین و مقررات مختلف ، حفظ محیط و بهداشت ، همبستگی های گوناگون و... می باشد .

پوسترهای ایمنی : هشدار دهنده ی اجتماعی و غیر انتفاعی ، که بیشتر به نفع مصرف کننده است و از طرف مراکز آموزشی ، سازمان ها و ارگان ها که موظف به حفاظت از منافع جامعه دارند ، در خواست می شود . برای جلوگیری از بروز حادثه و حالتی خبری نیز دارد .

پوستر های توریستی : پیوستگی هنر و اقتصاد است . خصوصیت اصلی این اعلان ها تعیین تصمیم گیری برای بیننده است و معرفی و شناساندن موضوع پوستر در واقع شناسنامه ی تصویری کشورها بوده و اثر تبلیغاتی و حافظ سنتها و هنر ملی است .

پوسترهای علمی : وسیله ی ارتباط شخص با افراد علاقه مند به مطالب مورد بحث است و در مجامع و همایش های علمی و فرهنگی به عنوان جایگزین سخنرانی به کار می رود و هدف آن انتقال سریع اطلاعات مورد نظر نویسنده به مخاطبانی است که مجال صرف وقت کافی برای کسب اطلاعات را ندارند . 

مطالبی کوتاه راجع به ساخت فیلم :

هر فیلم سینمایی ، محصول به کار گیری استعداد و کار خلاق و گروهی تعدادی از افراد علاقه مند است . یک فیلم سینمایی ، به طور کامل ، چه در محلی خارج از استودیو فیلمبرداری شود و چه در استودیو ، کارگردان هنری یا طراح فیلم ، یکی از خالقان اصلی آن است .

هر نمای فیلم سینمایی باید با دقت صمیمانه ای طراحی شود و دستیابی به تکامل تکنیکی هر گروه تهیه کننده ، همواره حاصل روزها ، ماهها و یا حتی سالها تفکر و تجربه است و در این گروهها کارگردان هنری مهمترین عضو و مالک نقشی تعیین کننده است .

کارگردان هنری ، بافت تصویری مهم و حیاتی یک فیلم سینمایی را خلق می کند ، هنرمندی است که سبک خود را با هر فیلمی تطبیق می دهد . او و همکارانش خود را کاملا در اختیار حالت و احساس یک فیلم خاص فرار می دهند ؛ چه آن فیلم کمدی ، موزیکال ، حادثه ای یا تخیلی باشد ، چه یک درام اجتماعی ساده و گسترۀ مصالح مورد استفاده ی این چنین شخصی توصیف نشدنی و وسعت طراحیش نامحدود است .

هنر یک کارگردان هنری تبدیل بلندپروازیهای خیال ، به عظمت ظاهراً غیر ممکن ، در یک چهار چوب عملی و اقتصادی است . او مجبور است تخیلش را با وظیفۀ دشوار اما جذاب ممکن سازی فیزیکی هر چیز برای تصویر شدن عادت دهند . در حیطۀ باز آفرینی اش نمی تواند مانند یک نقاش یا نویسنده به تنهایی کار کند و کارش به طور مداوم تحت تاثیر فشارهای زمانی ، مشکلات مالی ، تغییر عقیده ها ،محودیتهای ساخت و اجرای فیزیکی و نقادیهای خود اوست . برای تبدیل طرح های اولیه اش به یک واقعیت کامل ، هفته ها یا ماهها وسواس بی پایان ، شادیهای لحظه ای ، تحلیل های پیچیده و مشاهدۀ مداوم « تصورات » را پشت سر می گذارد و مثل اغلب فراگردهای خلاقۀ دیگر ، تا وقتی که فیلم تدوین نشده و بالاخره به طور کامل برای بیننده به نمایش در نیامده ، از چگونگی تحقیق کوششهایش بی اطلاع است . کارگردان هنری در خلال فیلمبرداری مداوما حرکات دوربین ، خواستهای کارگردان و فیلمبردار ، تهیه کننده ، حسابدار فیلم و گروه خودش را بررسی و مقابله می کند و به اقتضای ویژگی کار ، او خود را نیمی هنرمند ، سیاستمدار و صنعت گر می بیند و در مواقع مختلف روز ، هر روز و همیشه چشمهایش در جستجوی صحنه ها و لباسها و پیشرفت فیلم است .

کارگردان هنری پس زمینه ها را مهیا می کند و همواره سعی دارد نه فقط خود ، بلکه ابتدا و قبل از همه کارگردان را راضی کند و فقط با همکاری نزدیک با کارگردان است که می تواند مطمئن باشد صحنه هایش به خوبی فیلمبرداری شده و قابل استفاده اند .

در این قالب هنری نسبتاً جدید که سینما خوانده می شود ، ظاهر صحنه ها از پارچه های گونی ای تئاتری تا شکل بسیار پیچیدۀ امروزی شان به سرعت تغییر کرده است . ارتقاء کیفیت صحنه های فیلم در دهه های گذشته نه فقط به واسطۀ افزایش بودجه بلکه به علت بهبود کارایی صنعتگران بوده است که آنها را بنا کرده یا می سازند . صنعتگر- هنرمند صنعت فیلم ، چون نجاران ، گچ کاران ، نقاشان ، کارگران صحنه ، مسئولین لوازم صحنه ، خطاطان ، هنرمندهای صحنه ، فلز کاران ، پرده کاران و دستیاران صحنه با مهارت ، انرژی و استعداد فنی فوق العاده شان در این تحول کیفی سهمی بسزا داشته اند .

هر ساله پیشرفتهای جدید در فراگردها و پرداختهای تصویری ساخت صحنه های فیلم را هیجان انگیزتر ، قابل انعطاف تر و بعضی اوقات با صرفه تر کرده است . هر روز امکانات و روشهای بیانی جدیدتری متولد می شود ، و علی رغم بحران های قابل پیش بینی در صنعت فیلم ، هنوز این رسانه ، جاذبه و توانایی خارق العاده اش را به عنوان یک قالب هنری و سرگرم کننده برای جامعۀ بشری حفظ کرده است . کارگردان هنری همیشه مترصد است که برای واقعیت بخشیدن به تصورات فیلمسازان از هر وسیله ای استفاده کند .(1)

1.طراحی صحنه در فیلم / ترنس نست جان مارنر / انتشارات صدا و سیما .

طراحان و کارگردانان هنری : 

آمریکا در دهه ی 1930 برای بسیاری از اروپاییان از جمله « ریموند لوی » Raymond Loewy ، طراح فرانسوی ، سرزمینی جالب ، بزرگ و مدرن به نظر می رسید و باعث شد که او پس از جنگ جهانی اول از فرانسه به آنجا مهاجرت کند . چنین تصوری از آمریکا از فیلم های سینمایی ، صفحات مجلات و تبلیغات آنان برآمده بود .

وابستگی اقتصادی مجلات و تبلیغات به یکدیگر ، در طراحی صفحات مجلات و صفحات تبلیغاتی انعکاس یافت . صفحات دارای عناوین ، ستون های متن و انواع تصاویر نقاشی شدند . تولید و

تکثیر و صفحه آرایی مجله مسئولیت های زیادی را در بر داشت . همانطور که وابستگی حرفه ی خبرنگاری و تبلیغات به تصاویر و عناصر دیگری که به آن اصطلاحا « عنصر هنری » می گویند بیش تر شد ، مسئولیت تولید و هماهنگی کل کار آن ها را شخصی به عنوان « کارگردان هنری » Art Director  عهده دار گشت .

در آمریکا ، کارگردانی هنری بر حرفه ی طراحی گرافیک مقدم بود . در 1920 « انجمن کارگردانان هنری نیویورک » تاسیس شد . نمایشگاه و نشریه ی سالانه آن به شناساندن طراحانی منجر شد که کار آنان در ردیف کارهای تبلیغاتی ، و یا طراحی سرکاغذ و ارائه ی محصول نبود .

همانگونه که اروپاییان فعالیت اقتصادی آمریکایی ها را تحسین می کردند ، آمریکایی ها نیز اروپایی ها را در مقام صاحبان فرهنگی مدرن و فرهیخته می انگاشتند . با نگاه جستجوگرانه ی آمریکایی ها به طراحان با استعداد اروپایی

، تعدادی از این طراحان جذب بازار کار آمریکا شدند . برای مثال یک ناشر نیویورکی به نام « کنده ناست » Conde Nast  توانست این استعداد را در یکی از طراحان خود به نام « مِحمد فِهی آگا » Mehemad Fehmy Agha  که روس تبار بود و قبلا در مجله ی آلمانی « وُگ » Vogue  در برلین کار می کرد ، کشف کند . در 1929 این ناشر « آگا » را برای کار به آمریکا دعوت کرد و به عنوان کارگردان هنری مجلات « وُگ » ، « هاوس اندگاردن » و « ونیتی فِر » استخدام کرد . « آگا » تولید مجلات را کنترل می کرد و هم زمان به عنوان مشاور امور عکاسی و مقاله نویسی فعالیت داشت . او تجربیات باب روز پاریس و آلمان را مانند استفاده از عکس لب برو عکس های سیاه و سفید به صورت « دوتُن » duotones  ( عکس های سیاه و سفید که با دو رنگ چاپ می شوند ) در این مجلات به کار گرفت و به آمریکاییان معرفی کرد . در 1932 از اولین vogue چاپ عکس تمام رنگی در مجله ی « وُگ » استفاده کرد .او هم به تکنیک های عکاسی و چاپ تسلط داشت و هم از سبک آوانگارد اطلاع داشت . او طراحان زیر دست خود را به استفاده کامل از گنجینه ی هنر « کانستراکتیویسم » تشویق کرد و « گرید » grid  دو صفحه ای را برای صفحه بندی و استفاده از « دامی » dummy ، ( مرحله ای نمایشی قبل از اجرای نهایی صفحه آرایی ، به منظور معرفی عناصر و طرز قرار گرفتن آنان در صفحه ) را به جای طراحی با مداد ابداع کرد و نیز اولین کسی بود که صفحات مجله را به صورت مجموعه ای از صفحات روبه رو به هم و دنباله دار دید ، نه به صورت منفرد . « آگا » راه های جدیدی را برای چیدن متن برای انعکاس بهتر عکس ابداع

کرد تا متن و عکس با هم به صورت یک واحد متشکل در صفحه ی مجله جلوه کنند . او قبل از این که هیچ عکسی در اختیار داشته باشد ، نقشه ی مجله را طراحی می کرد و بعد با بهترین عکاسان آن دوران مانند « جرج هوینینگن هوِون » Georgo Hoyningen Huene   و « ادوارد اشتایخن » Edward Steichen  از آلمان و « سیسیل بیتون » Cecil Beaton   جوان از انگلستان برای تهیه ی عکس ها قرار داد بست .