مشخصات معامله سازمان یافته سلف
- اگرچه معامله سازمان یافته سلف، از اساس و به صورتی معنی دار، از دیگر شکل های معامله تفاوت می کند، مفهوم آیته یا عملکرد معوقه در دادوستد، نه جدید و غیرمعمول بوده و نه در معامله برجسته سلف، در مقایسه با دیرگ فرم های معاملهف عاملی کلیدی به حساب می آید.
- عوامل داد و ستد (قیمت گذاری، پرداخت، انتقال {مالکیت} سند و تحویل)، می توانند در هر وضعیت توالی زمانی طبقه بندی شوند. لذا، یک نفر می تواند امروز در مورد قیمت یک ماشین جدید موافقت کند، سند و ماشین را به فاصله دو هفته از امروز دریافت کند، و شش هفته بعد وقتی قبض کارت اعتباری می رسد، (قیمت را) پرداخت کند. بنابراین، عامل آتیه یک وضعیت لازم و نه کافی، برای قرارداد سلف به شمار می آید. آن چه واقعاً معامله سازمان نیافته سلف را از دیگر طبقه بندی های معاملات، برجسته می سازد، آتیه نیست.
- معامله سازمان نیافته سلف، به گونه ای که در ایالات متحد و خارج از آن وجود دارد، ممکن است از جنبه های زیر، متمایز گردد از آن دسته از انواع معامله جهانی که دیگر عوامل آتیه را دربرمی گیرند.
معامله سلف به سبکی سازمان یافته اداره می شود، توسط مجموعه ای از قوانین رایج که بر تمام دادوستدها حاکم است. اگرچه یک دلال ماشین ممکن است طی قرارداد، اتومبیلی را بفروشد که موعد تحویل آن سه ماه بعد باشد. این یک معامله سلف نیست. این یک قرارداد سفارشی یا قرارداد پیش فروش (خرید) است، بین یک خریدار و یک فروشنده که معمولاً طبق شیوه استاندارد معامله انجام می شود و مشمول حقوق قراردادها در موقعیت های متنوع است، نه تحت قوانین یکپارچه بورس.
سلف قوانین ویژه ای برای اداره معامله دارد. اهم این قوانین (که در مورد اکثر معاملات پیش فروش(خرید) صادق نیستند) عبارتند از:
الف: معامله باید در یک محل (حلقه معامله، از طریق وسایل الکترونیکی، یا در ذهن انسان) به روشی خاص صورت بگیرد، بدین ترتیب تمام پیشنهادات مناقصه و مزایده، برای تمام شرکت کنندگان شناخته شده هستند و تمام دادوستدها دانش عمومی می باشند.
ب: شیوه های متعدد ضد- رقابت ممنوع هستند؛ مانند این که هیچ عضوی نمی تواند بدون این که اول از همه پیشنهاد معامله مشتری را به صورت علنی در محل ویژه معاملات (حلقه معاملاتی) مطرح کرده باشد، سفارش مشتری را جور کند یا انجام دهد.
قراردادهای سلف استاندارد سازی شده اند، با درنظر گرفتن اندازه، تاریخ، محل تحویل، و روند تحویل، تنها قیمت مورد مذاکره قرار می گیرد. در دادوستدهای معمولی پیش فروش (خرید)، یا دادوستدهایی که دارای تسلسل زمانی هستند، هرگونه مناسبات یا شرایط خارجی می تواند مورد مذاکره قرار گیرند.
معامله سلف مغرضانه و شخصی نیستند، اتاق پایاپای بورس تبدیل می شود به یک طرف قرارداد برای هر قراردادی که در بورس مذاکره را انجام می دهند، اما وقتی که معامله به هم می خورد، هر طرف الزامات دو طرفه با اتاق پایاپای دارد- نه با یکدیگر، در دیگر معاملات پیش فروش (خرید)، طرفین برای اجرای معامله به روابط شخصی اتکاء می کنند.
قرادادهای سلف قانوناً از طریق حساب پایاپای کنسل می شوند. عضوی که در قراداد سلف ماه جولای گوشت خوک را متعهد می شود، طبق تعهدش بایست برای اتاق پایاپای 36 هزار پوند گوشت خوک تا پایان ماه جولای تحویل دهد. همین مطلب است که باعث می شود وی سعی در انجام الزامات مقاطعه ای خود کند. اما اگر این فرد قراردادی را پیش از تکمیل انجام معامله در آخر ماه جولای خریداری کند، بدین ترتیب او الزاماتی مساوی و متوازن در برابر اتاق پایاپای دارد و بدون هیچ تعهدی می تواند از بازار خارج شود.
اتاق پایاپای بورس به عنوان یک تضمین کننده تمام قرادادها عمل می کند. اعضای اتاق پایاپای بایست حداقل مقادیر سرمایه در گردش را نگهداری کنند. برای «تفاوت احتیاطی» معاملات معوقه شان، اعضاء باید وجوه (سرمایه ای) را ذخیره نمایند. آن دسته از اعضای بورس که اعضای (اتاق) پایاپای نیستند، باید به هدف تأیید و تضمین تمام قرادادها، به اعضای (اتاق) پایاپای بپیوندند. هیچ اعتباری در این روند واخواهی نمی شود؛ تفاوت احتیاطی که به ودیعه گذاشته شده، تنها نمایان گر حد مرزی ای است، نه یک پرداخت نقدی. هنگامی که جهت ادای یک قرارداد سلف، روند تحویل صورت می گیرد، پرداخت نقدی لازم میشد. به محض این که سند (مالکیت) انتقال یافت. پیش از تحویل، هیچ سند مالکیتی انتقال نمی یابد و هیچ اعتباری واخواست نمی شود.
- بدین ترتیب اصطلاح «قراداد سلف» به نوع خاصی از قرارداد پیش خرید (فروش) اطلاق می شود که تحت قوانین بورس های سازمان یافته ای که دارای اتاق پایاپای هستند انجام می گیرد. قرار داد سلف یک قراداد قانونی الزام آور است برای خرید یا فروش مقدار مشخصی از کالا یا خدمتی که به دقت معلوم شده، در طول یک دوره توافق شده آتی، مطابق با قوانین و مطابق با قوانین و مقررات بورس بوده و قراردادده با قیمت هایی که در بورس و طی حراج عمومی، الکترونیکی یا در تالار بورس، تعیین شده اند.
- تمام این (قرارداد سلف)، از کجا شروع شده است؟ مطمئناً پیشکشی و معاوضه، دو مرحله اولیه ای هستند ه به قدمت فرایند شهری می باشد. مرحله سوم، یعنی بازارهای نقدی، می توانند شروع واقعی بازارهای سازمان یافته کالا درنظر گرفته شوند.
پیدایش بازارهای سازمان یافته
- تا حدود اوایل دهه 1600، تجارت در سرتاسر اکثر اروپا و آسیا، به اندازه کافی برای حمایت از تاجران یا بازارهای محلی، جدی و قابل توجه نبود. بازارچه های دوره ای تحت عنوان فروشگاه های عمده فروشی، به ارائه خدمت به ناحیه های وسیع جغرافیایی می پرداختند. این بازارچه ها با حرکت های تاجران سیاری به وجود آمدند که در سرزمین های دوردست کالاهای محلی شان را در شکل مبادلات پایاپای، درعوض چیزهای غیربومی دادوستد می کردند. ضرب سکه به ندرت وجود داشت و اکثر دادوستدها به در قالب مبادلات پایاپای ساده، صورت می گرفتند. بازارچه ها در یونان باستان و دوره امپراتور روم متداول بودند. مارکوپولو در سفر بازگشت خود، حساب هایی از بازارچه های عظیم کینسای چین آورد.
- رفته رفته، شبکه ای از بازارچه هایی که تخصص بالا داشتند و از سازماندهی عالی برخوردار بودند، ظهور یافتند. قوانین تاجران را محدود می کردند تا در زمین های بازارچه و زمان های بخصوصی که برای معامله کالاهای متنوع درنظر گرفته شده بودند، به فعالیت بپردازند. به اضافه این که قوانین برای تبلیغ مزایده و مناقصه فرصت های یکسانی به هر یک از شرکا می دادند تا به تأیید قوانین مذبور بپردازند.
- قوانین تلاش کردند تا برای انحصاری کردن عرضه کالاهای مشخص و به تبع آن، کنترل قیمت این کالاها مبادله تاجران را در خارج از زمین های بازارچه ها قدغن کنند.
- سرانجام اتحادیه های صنفی (انجمن های معامله) برای توسعه منافع طبقه نوظهور تاجران، سازمان یافتند. مجادلات بازرگانی در دادگاه هایی رسیدگی می شدند که به طور ویژه توسط طبقه تاجر تأسیس شده بودند. تصمیماتی که در این دادگاه ها اتخاذ می شدند، تحول یافته و تبدیل به یک قانون حقوقی برای تاجران شدند.
- همان طور که تجارت رشد کرد، قیمت های کاغذی، به نام «نامه های بازارچه» شروع به کار کردند و وسیله ای شدند برای ایجاد بورس. این نامه ها با به تأخیر انداختن تسویه حساب نقدی و موکول کردن آن به تاریخی دیگر، در زمینه سازی رواج اعتبارات تأثیر داشتند. تاجران دیگر آزادانه از بازارچه ای به بازارچه دیگر سفر می کردند و در رسیدگی به حساب هایشان، با نامه های بازارچه بدهی ها و اعتباراتشان را کنسل کرده به امید آن که مبادلات ناتمام خود را سرانجام با پرداخت به صورت سکه، موازنه می کنند. بدین ترتیب با تولد ابزار بورس، بازار (هسته) نقدی نیز شکل گرفت. اغلب، تاجران نمونه ایی از اجناس خود را در معرض نمایش گذاشته قیمت را به صورت سکه یا کاغذ دریافت کرده و پس از تحویل، سند (مالکیت) را به خریدار می دهند.
معامله ابتدایی سلف در ژاپن
- اگرچه با دنبال کردن ریشه های معامله سلف، می توان به سیستم های بازارچه قرون وسطی رسید، اما ژاپن پیشگام بازارهای پیچیده سلف و سیستم سازمان یافته معامله سلف، به ترتیبی که ما امروزه آن را می شناسیم، است. تجربه ژاپن آن را تا مراحل چهار و پنج گسترش بازار برده و اکنون در حال گذران رون تکاملی 5 مرحله ای است.
- ژاپن مدعی اولین به کارگیری مخابره مفاهیم معامله مدرن سلف در سال 1697 است، که حدوداً یک قرن و نیم قبل از به کارگیری متداول قراردادهای پیش فروش (خرید) در ایالات متحد، جلوتر است.
- در طول قرن هفدهم، نجیب زادگان ژاپنی مجبور شدند که به عنوان زمین دار، مالکیت اراضی بدون مالک را برعهده بگیرند. این امر در نتیجه حکم حکومتی شدگان بود که این نجیب زادگان دست کم شش ماه در هر سال را در شهر مرکزی اقامت داشته باشند تا شوگان برای جلوگیری از امکان رهبری شورش یا قیام علیه وی، مراقب نجیب زادگان باشد.
- به علت خلق و خویی که نجیب زادگان در طول سال ها کسب کرده بودند، برای زندگی خود استانداردهای بسیار بالایی را قائل شدند. آن ها به طور جدی به محصولات برنجشن برای درآمد حاصل از آن نیاز داشتند، اما برنج تنها در طول کوتاهی از سال کشت می شد و این نجیب زادگان وقتی مدتی را دور از خانه زندگی می کردند، اغلب با مشکل کمبود نقدینگی مواجه می شدند. این مطلب قابل درک بود. آن ها خانه های دو جانبه تأسیس کرده بودند، به طور افراطی به سرگرمی می پرداختند و در خرید لباس های بسیار زیاد، افراط به خرج می دادند.
- به عنوان یک راه حل برای مشکلات کمبود پول نقد، نجیب زادگان شروع کردند به شیوه انتشار رسیدها در قبال محصولات برنجشان، و حتی در روستاهای اطراف شهر، و خانه های اجازه ایشان. تاجران عمده فروش و خرده فروش که سرانجام به برنج نیازمند می شدند، مبادرت به خرید بلیط هایی به جهت نیازهای موردانتظارشان می کردند. بالاخره این بلیط ها شکل پول رایج را به خود گرفتند. کم کم در پی آن تاجران به توسعه دادن اعتبار به نجیب زادگان در قبال بلیط های فروشی، کردند. برخی از تاجران در فریب بازار موفق بودند و در این جریان تقریباً ثروتمند شدند. یکی از ثروتمندترین تاجران در شهر اوزاکا، خانه خود را مرکز دادوستدهای بازار برنج قرار داد که این در اصل اولین بازار سلف دنیا بود. بعدها، این بورس به ناحیه دوجیما در اوزاکا منتقل و به بازار برنج دوجیما معرف شد.
- از بسیاری جهات، این بورس اولیه، به طور چشمگیری، شبیه بورس مدرن سلف امروزی بود. بازار تحت تحریم قانونی دولت ملی عمل می کرد و معاملات با توجه به قوانین پایه گذاری شده توسط بورس و با روشی منظم و بسیار منضبط، سرپرستی و نظارت می شدند. نقل و انتقال دادوستدها به وسیله اتاق پایاپای صورت می گرفت، هر تاجری با اتاق پایاپای انتخابی اش، رشته ای از اعتبار را پی ریزی می کرد. این اتاق های پایاپای سازمان هایی غیرانتفاعی بودند که، به هر شکل، کمیسیون ها را برای خدمت هایشان تأیید می کردند.
- تفاوت اصلی بین (این) اولین بازار سلف و آن هایی که بعدها توسعه یافتند، این واقعیت بود که، هیچ تحول فیزیکی نمی توانست صورت گیرد. البته این امر، معامله را در حد تقلب تنزل داد و دولت برای دوره کوتاهی از اوایل قرن 17 ام، تمام بورس ها را تعطیل کرد. پس از این که تنظیمات و نظارات دولتی بازار گسترش داده شد، در عوض تسویه حساب های مالی، تحویل فیزیکی قابل قبول شناخته شد و معامله دوباره جایگاه اصلی خود را به دست آورد.
گسترش معامله سلف در ایالات متحد
- با این که (روند) گسترش بازار در ایالت متحده در تاریخ زمانی خیلی دیرتری نسبت به تجربه ژاپن رخ داد، اما شکل تحولات صورت گرفته در ایالت متحده و ژاپن شبیه به هم هستند. بازارهای کالا وسیع تر و پیچیده تر شدند، و در پاسخ به نیازهای بازاریابی، شکل معامله سازمان یافته بازارها به خود گرفتند.